“SABAY na tayo,” ani Maricris matapos ang last subject nila nang araw na `yon.
“Hindi na. Mauna ka na. Kailangan ko pang magpunta sa library.”“Gano’n ba? O sige. Sigurado kang ayos lang sa`yo na mag-isa? Sa nangyari kahapon, baka balikan ka ni Jason.”Kung sakali man na harapin nga siya si Jason, mas magkaka-problema lang siya kung kasama si Maricris.“Huwag kang mag-alala. Kaya ko ang sarili ko. Saka pagkatapos ko dito, dadaan pa `ko sa restaurant. Magpapasa ako ng resignation letter kaya mauna ka na lang.”“Naku, doon ka nga pala inabangan. Kung sa akin nangyari `yon, baka nag-resign din ako. Nakakatakot na talagang mag-isa ngayon. Kaya nga ba dapat magka-jowa na tayo. Para may tagahatid na tayo at tagasundo,” nakatawa nitong sabi.Natawa na lang din siya. Muli niyang naalala ang ginawang pagtatanggol sa kanya ni Oliver. Kung ito man ang magiging boyfriend, siguradong magagawa nga nitong protektahan siya.Medyo natagalan man dahil sa pag-uusap nila ni Maricris, mabuti na lang at hindi na ito nagpumilit na samahan siya. Patungo na siya sa library nang may biglang humila sa kanya sa loob ng isang classroom. Nagawa man niyang mapatumba ang may gawa no’n, naipasok pa rin siya sa kwarto.Napatingin siya sa paligid nang makarinig ng palakpak. Naikuyom niya ang ang kamao nang makitang naroon si Jason kasama ang iba pang kalalakihan.“Wow. Akalain mo `yon? Nakatiyamba ka at napatumba ang kasama ko. Sa bagay, lampa naman `yan. Kamusta ka na nga pala? Akala mo ba makakatakas ka na sa `kin dahil may nagligtas sa `yo kahapon? Hindi pa `ko tapos sa `yo, Serenity.”Mas lalo lang siyang na-disappoint kay Jason. Mukhang wala na talaga itong pag-asa. Puro na lang kasamaan at paghihiganti ang nasa utak.“Itigil mo na `to, Jason. Wala akong balak patulan ka.”Natawa ito. “Ako pa ngayon ang ayaw mong patulan? Nakakatawa ka talaga. Pero pasensiya na. Kahit babae ka, wala akong pakialam. Kahit kailan, wala pang babaeng nagkalakas ng loob na ipahiya ako. Kaya dapat lang sa `yo ang gagawin ko.”Inuubos talaga ng lalaking `to ang pasensiya niya. Sa bagay, matagal-tagal na rin naman niyang hindi nagagamit ang mga natutunan.Binilang niya ang mga lalaking naroon sa silid. Panglima si Jason. Kahit ba mukhang malakas ang mga ito, lamang pa rin ang may tamang pamamaraan ng pakikipaglaban.“Okay fine. Tingnan na lang natin kung sino sa ating dalawa ang masasaktan. Basta ba pagkatapos nito, huwag niyo na akong gulohin.”Muling tumawa si Jason. “Iba ka talaga, Serenity. Sige nga, tingnan natin ang tapang mo.”Nagsimula na siyang sugurin ng mga kasamahan nito. At gaya ng inaasahan niya, laki lang ng katawan ang panlaban ng mga ito.Hammer strike, groin kick, heel palm strike, elbow strike, escape from bear hug attack, escape with hands trapped, and escape from side headlock. Iyon ang mga bagay na gusto ng ama na ma-master niya simula pagkabata. Mga paraan upang madepensahan niya ang kanyang sarili. At sa ilang taon ba naman niyang pag-iinsayo,madali na lang aa kanya ang pag-execute ng mga moves na iyon. Kaya naman ilang segundo lang, napatumba na niya ang mga kasama ni Jason.Pinagpag niya ang mga kamay at ipinunas iyon sa kanyang damit. Tiningnan niya si Jason na noo’y nakatayo lang at mukhang natulala sa nangyari.“Ano, itutuloy pa ba natin `to? May balak ka pa bang sugurin ako?”Sa halip na sugurin siya, napaatras si Jason. “S-sino ka ba talaga?”Hindi niya napigilang matawa sa itsura nito. Kanina lang ay ang tapang-tapang pa nito. Pero ngayon, daig pa ni Jason ang nakakita ng multo. “Sino ako? Nagka-amnesia ka na ba? Kilala mo `ko, Jason. Hindi pa naman ako nagbabago ng pangalan.”“Hindi iyon ang tinutukoy ko. Paano mo natutunan ang mga `yan? Sigurado akong hindi lang basta tiyamba ang ginawa mo.”Gusto sana niyang biruin si Jason na miyembro siya ng Merciless, iyong grupo na pumapatay ng mga kriminal. Kaso baka maniwala ito. Mapahamak pa siya. Kahit ba masasama lang ang pinapatay ng Merciless, sa batas, krimen pa rin ang ginagawa ng mga ito.“Ah, `yon ba? Sorry, pero hindi ko pwedeng sabihin sa iyo. Pero kapag hindi mo pa `ko tinigilan, higit pa dito ang matitikman niyo,” aniya at lumabas na siya ng classroom.Sa halip na sa library, nagmadali na siyang umalis ng University. Kahit ba kabado, hindi niya maiwasang matuwa at bumilib sa sarili. May maitutulong din pala talaga sa kanila ang itinuro ng Papa nila sa loob ng ilang taon. Sana lang talaga tigilan na siya nila Jason.“Mabuti at maaga kang umuwi ngayon. Nag-resign ka na ba?” Tanong kay Serenity ng ina nang makarating siya ng bahay.“Opo, Ma.”“Mabuti. Hindi mo naman kailangang gawin `yon. Magkakapera ka nga pero mapapahamak ka naman. Kaya ka naman namin buhayin ng Papa mo.”Nasermonan na siya kagabi pero inaasahan na rin naman niya na may kasunod `yon. Pero hindi naman siya galit. Alam naman kasi niya na kapakanan lang niya ang inaalala ng magulang.Gusto lang talaga kasi niyang makaipon para sa birthday ng nakababata niyang kapatid. Hindi nga sana siya magre-resign pero pati Papa niya napagalitan na rin siya. Baka kapag nagmatigas pa siya, mas lalo lang itong maghigpit sa kanya.Nahiga siya sa kama at napatingin sa wall clock. T-TH-S ang schedule ng training niya kasama ang ama mula pa man noong bata siya. M-W-F naman para sa kapatid niyang si Dean. Martes nang araw na `yon pero alas sais na wala pa ang Papa niya. Ibig sabihin, libre siya para sa gabing `yon.Honestly, hindi pa rin niya alam kung bakit ganoon na lang ka-dedicated ang Papa nila pagdating sa pagtuturo sa kanila ng mga self defense at martial arts moves. Sa tuwing tinatanong kasi niya ito, sinasabi lang nito na malalaman din niya iyon sa tamang panahon.Pero eighteen na siya at hindi pa rin niya alam ang dahilan. Siguro nga gusto lang talaga nitong matuto silang protektahan ang sarili. Malamang iyon din ang natututunan nito sa security agency kung saan ito pumapasok.Tiningnan niya ang kanyang cellphone. Napasimangot siya nang wala pa rin natatanggap na message man lang mula kay Oliver. Mukhang wala yatang effect ang ganda niya dito. Hindi siguro siya type.Nag-effort siya para mapansin nito. Pero kung ayaw ni Oliver sa kanya, hindi niya ipagpipilitan ang sarili. May pride din naman siya. Minsan lang siya ma-fall pero hindi ibig sabihin na doon na lang din niya itutuon ang atensiyon.Huminga siya nang malalim. “Fine. Time to move on.”“MABUTI naman at makakasama ka na ngayon, Oliver,” wika sa kanya ni Simon. Tulad ng kanyang ina, isa ito sa mga pioneers ng Merciless at Team Leader nila sa misyong iyon. Dahil mga trainees pa lang sila, may isa o dalawang senior member silang kasama sa bawat misyon. “Nagkaroon lang ng emergency kahapon, Sir.” “Palalampasin ko ito sa ngayon pero sa susunod, wala akong tatanggapin na dahilan kung bakit hindi kayo makakasama maliban sa nag-aagaw buhay kayo. Nagkakaintindihan ba tayo?” “Yes, Sir,” sagot niya at ng dalawa pang kasama sa misyon na `yon na sina Kristoff at Marigold. “Good. Sa misyong ito, dalawa lang ang dapat niyong gawin. Una, ang mapatay ang target. Pangalawa, ang siguraduhing makakauwi kayo nang buhay.” Nakakakilabot man pero iyon ang mga pinaka-importanteng bagay na dapat nila isaisip sa bawat misyon. Kahit ba pinaghandaan nila iyon sa loob ng mahabang panahon, iba pa rin na totoong kalaban na ang kahaharapin nila. Nang gabing iyon, misyon nilang patayin si Jangg
-NASA room na ako. Ikaw?- Iyon ang laman ng message ni Serenity para kay Oliver. Ilang segundo lang ay nakatanggap na siya ng reply mula dito. -Papunta pa lang ako ng University. Kumain ka na ba? Maaga pa. Want to eat together? I’ll be there in fifteen minutes. See you at the canteen.- Muli na naman nitong napabilis ang tibok ng puso ni Serenity. Isang linggo na silang nagpapalitan ng messages pero hindi pa sila nagkaka-usap ng personal. Kaya naman bigla siyang nag-panic nang yayain siya nitong mag-agahan. Kinakabahan man, syimpre hindi niya iyon aatrasan. -Okay.- Nagmamadali siyang nagtungo sa ladiesroom. Syimpre, kailangan niyang siguraduhin na maganda siya kapag nakaharap ito. Napangiti siya. Hindi pa rin nabubura ang lipstick niya. Presentable pa naman siyang tingnan. “AALIS ka na? Ang aga naman ata,” ani Marigold nang magkasalubong sila sa living room. “Mukhang good mood ka rin. Dahil ba nakatanggap ka ng papuri kay Sir Edward?” Tulad nila ni Kristoff, nag-aaral pa rin si M
NAWALA ang ngiti ni Serenity nang makita niya ang ama na nakaabang sa may gate nila. Ni hindi na niya hinintay ang sukli at bumaba na ng Taxi. “Pa, ano pong ginagawa niyo dito? Nagpapahangin po ba kayo?” Nanatiling seryoso ang mukha ng ama. “Bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko?” Napalunok siya. “Pasensiya na po, hindi ko napansin. Masyado akong naging busy.” “Pumasok ka na. Sabihin mo na lang sa Mama mo na umalis na `ko.” Doon lang niya napansin na may dalang bag ang Papa niya. Mukhang late na nga talaga siyang nakauwi. Paalis na kasi ito. Madalas wala sa bahay ang Papa niya. Umuuwi na nga lang ata ito para i-train sila. Tapos kinagabihan, umaalis lang din ito. “Sige po, Pa. Mag-ingat po kayo.” Nakahinga siya nang maluwang nang hindi na nag-usisa ang Papa niya. Istrikto man ang ama pagdating sa trainings nila, mabait naman ito. Pero dahil nga may sekreto siya, ang bilis tuloy ng tibok ng kanyang puso. Isa sa mga instructions nito sa kanila na hindi sila pwedeng magkaroon
HIRAP makatulog si Serenity kagabi. At dahil sa tawag ni Oliver, lalo tuloy nawala ang antok niya. Hanggang nga sa inumaga na lang siya kakaikot sa kama pero ni isang minuto ay hindi man lang niya nagawang makaidlip. Ngayon naiintindihan na niya kung bakit ayaw ng Papa niya na magkaroon siya ng karelasyon habang nag-aaral. Hindi pa nga niya boyfriend si Oliver pero nagkakagano’n na siya. Hindi niya ma-explain ang nararamdaman. Basta, ito lang ang nasa isip niya magdamag. Paulit-ulit din bumabalik sa isipan niya ang napag-usapan nila kagabi tungkol sa yakap na aasahan daw nito sa araw na `yon. Wala man tulog, energetic siyang nagtungo sa University. Pero ang excitement niya ay nauwi sa disappointment nang mag-text si Oliver at sinabing hindi ito makakapasok. Naiintindihan naman niya iyon dahil sa kondisyon ng Dad nito. Gayun pa man, hindi pa rin niya maiwasang malungkot. “Bakit ganyan `yang istura mo? May sakit ka ba?” tanong ni Maricris nang makarating siya sa classroom nila. “Akala
“HINDI ka uuwi? Bakit?" “Lilipad papuntang Cebu ang boss ko at bilang miyembro ng kanyang security team, kailangan namin siyang samahan.” “Kailan naman daw kayo uuwi?” “Hindi ko pa masasabi pero huwag kang mag-alala, araw-araw naman kitang tatawagan.” “Halos ilang oras na nga lang tayo magkasama sa bahay, lalayo ka pa. Hindi ka ba talaga pwedeng humanap na lang ng ibang trabaho?” “I’m sorry, Rose pero alam mo naman kung gaano kahalaga sa akin ang trabaho ko.” “Pero hindi ko naman akalain na kahit may mga anak na tayo, mas importante pa rin pala sa `yo ang trabaho mo kaysa sa pamilya natin. Sa akin. Nakakapagod na rin mag-adjust, Simon. Sobrang nakakapagod na,” umiiyak na umalis ng hapag kainan ang kanilang ina. Tahimik lang si Serenity maging ang kapatid niyang si Dean. Nasa harap sila ng hapag kainan pero mukhang wala na siyang ganang kumain. Nalulungkot kasi siya para sa Mama niya. Sa halip na sumunod sa kwarto, nanatili lang kasama nila ang ama. “Kayo na muna ang bahala sa
“FEELING better?” tanong sa kanya ni Oliver nang maging kalmado na siya. “What happened? If you want, we can talk about it.” Kahit ba magaan ang loob niya kay Oliver, hindi pa siya handang ibahagi dito ang mga drama sa buhay ng pamilya niya. Bilin din kasi iyon sa kanya ng ama. As much as possible, gusto nitong maging pribado ang lahat ng pangyayari sa buhay nila. “Wala. Medyo nagkatampuhan lang ang parents ko pero okay lang sila. Hindi ko lang maiwasan na hindi maapektuhan. Siya nga pala,” humiwalay na siya sa pagkakayakap kay Oliver. “Hindi ba’t may sakit ang Dad mo? Ayos na ba siya?” “He’s better now,” maikli nitong sagot. Mukhang tulad niya, hindi rin ito iyong klase ng tao na makuwento tungkol sa pamilya, at ayos lang naman iyon sa kanya. Hindi iyon big deal sa kanya. Ang importante, ayos lang ang dad nito. Ngayong malapit sila sa isa’t-isa at nakatingin siya sa mukha nito, pansin niya na tulad niya, mukhang wala pa rin tulog si Oliver. Kahit ba gwapo pa rin ito, mukhang pago
“PURE Filipina ang Mama ko. Ang Papa ko naman, pure Korean. Pero dito na siya sa Pilipinas lumaki. Ikaw ba?” tanong ni Serenity kay Oliver habang nasa rooftop sila ng University. Lunch break nila at doon nila naisipan mananghalian. Mabuti na lang at nagkataon na makulimlim ang langit. Hindi sila nababad sa init. “My father is half-Filipino- half-Korean. Ang Mama ko naman pure Korean pero dito na rin siya lumaki. Mas may alam pa nga na Korean ang Dad ko kaysa kay Mama.” “Pareho pala sila ng Papa ko. Hindi na rin natuto mag-Korean.” Unti-unti, nagagawa na nilang mag-share ng tungkol sa kanilang pamilya. Pero napansin niya na kung ano lang ang sinasabi niya, iyon lang din ang mga bagay na binabanggit ni Oliver tungkol sa pamilya nito. “Kamusta na pala ang Dad mo?” “He’s okay. Magaling na siya.” Tumangu-tango siya. “Mabuti naman kung gano’n.” “Ang parents mo, nagkabati na ba?” “Hindi pa umuuwi si Papa pero tingin ko naman ay okay na sila.” Tulad ng pangako ng kanyang ama, araw-ar
“MAY nangyari bang maganda sa rooftop at maaliwalas `yang mukha mo?” ani Kristoff nang pumasok si Oliver sa afternoon class nila. Sana nga hindi na lang siya pumasok. Wala pala ang professor nila. Gustong sumabay ni Kristoff sa kanya mananghalian kanina, at hindi siya nito tinantanan hangga’t hindi niya sinasabi kung saan siya papunta. Kaya naman napilitan na lang siyang banggitin dito ang lunchdate nila ni Serenity. Mabilis siyang umiwas ng tingin sa pinsan. “Hindi ko alam ang pinagsasasabi mo.” “Come on, Oliver. Kilala na kita. Hindi man malawak `yang ngiti mo, alam kong masaya ka. Kayo na ba ni Serenity?” Huminga siya nang malalim. “Fine. She’s my girlfriend,” pag-amin niya. Alam din naman kasi niyang wala siyang maililihim kay Kristoff. “Wow, congratulations. Mukhang tulad mo, inlove na inlove din si Serenity sa `yo. Imagine, sinagot ka na niya agad? Pero sana naman pumili ka ng mas magandang venue. Tapos ni wala ka man lang ata dalang flowers or chocolates.” Hindi naman kasi