Hirasaya’s POV
Whenever I see the people of Rozenhart, I was always reminded of snow. Maybe because of their fair skin and white hair which almost compares to an ice? Or maybe because of their delicate features like the ice structures they build? Ah, I think it was due to their eyes which resembles the rich color of the ocean that surrounds our place.
But the longer I stayed here, I realized that they were more like a blizzard: Cold-hearted, deadly, and always pushes me back (figuratively) no matter what— at least, they were only like that to me.
“Kung sinusuwerte nga naman! Tignan niyo ‘o! Hindi ba’t si Hirasaya ‘yon?”
I looked at where the voice came from and saw one of the group of bullies who keeps on pestering me. On their lead was Russel, whose hands covered in mitten, was pointed towards my direction. Wala pang ilang segundo ay namalayan ko na lamang na tumatakbo na sila patungo sa ‘kin. Bawat hakbang na kanilang ginagawa ay nag-iiwan ng marka sa niyebe na siyang nagsilbing sahig sa buong Rozenhart.
Nanlalaki ang mga mata ko silang tinignan— ang aking mga kamay at paa ay nagsimula na namang manginig dahil sa mga alaala ng frostbite at galos na dati na nilang ginawa sa ‘kin.
And this is the part where I must run and hide as fast as I can. But no matter how my mind keeps on commanding, my whole body just keeps still. Kung sa bagay, ilang ulit ko na rin namang sinubukan. Ngunit laging parehas ang nagiging katapusan: Pagkatalo.
“Not trying to run away ‘e?” Ngumisi sa ‘kin ang isa sa mga kasamahan ni Russel.
Lagi silang naghahanap ng away at ako ang punching bag. They knew that I was helpless. Paano? Dahil mayro’n silang isang bagay na wala ako.
Sinalubong ko nang matalim na tingin ang mga mata ni Russel. His orbs reflect a glint of mischief, ganito naman lagi. No matter how much my body shivers due to their presence, I remained my composure and gave each of them a glance.
“Hindi pa rin talaga niya alam ang lugar niya.” One of them hissed.
But Russel’s mocking smile only widens as he looks down on me. In his eyes was a reflection of my face which gives me the feeling of inferiority. Itinaas niya ang kamay at itinapat ito sa ‘king mukha. Sa pagkakataong ‘yon ay alam ko na ang gagawin niya. He’s going to show me that thing which I didn’t have. The card they always use to signify that they will always be superior than me.
“Watch,” sabi niya sa ‘kin habang inaalis ang mitten na nakatakip sa kamay niya.
His hand started to produce droplets of water… and slowly, those liquid slowly solidified which forms the image of an ice. In just a few seconds, his hand was already covered in ice.
A feeling of uneasiness surrounded me. Napakalaki ng improvement niya mula sa huli naming pagkikita, which is last week lang. Dati ay kaya inaabot pa siya ng minute bago makabuo ng yelo. Napatingin na lang ako sa ‘king talampakan habang ang dalawa kong kamay ay nakakuyom.
“Can you even do that?” sabi pa niya. That simple question never ceased to shatter my self-worth.
I always knew that I couldn’t. Because in this land full of people who can wield ice, I was the only one who doesn’t have any. And that disability, as they call it, caused my life to be unfortunate.
Of all the people, bakit ‘yong mga ‘di pa magaganda ang kalooban ang siyang nabiyayaan ng gift? Kasi alam ko na kapag ako sana ang mayroon ng ganitong gift ay gagamitin ko ito sa nakabubuti. Pero bakit sila pa? Ganito na ba talaga kalupit ang realidad?
“Back off,” I said sternly pero tumawa lamang sila.
Mas lumapit pa sa ‘kin si Russel hanggang sa ang hininga niya ay umaabot na sa ‘king mukha. Napaatras ako. “Are we supposed to be afraid? Hanggang salita ka lang naman lagi—”
Before he could even finish a sentence, I quickly pushed his jaw upwards and kicked his groin using my knee. Napaatras ang mga kalalakihang kasama niya. Maybe they could feel the pain… napaluhod lang naman kasi si Russel sa sakit.
The tables have turned.
Gaya nang inaasahan ay sinugod ako ng mga kasamahan niya. They were both running from the opposite direction— smoke going out of their hands. I waited for them to reach me before bending my body backwards.
‘Yung tig-isa nilang kamay na ipang-aatake sana nila sa ‘kin ang siyang nagsalpukan. At dahil ginamit nila ang ice gifts nila ay sa kanila lang din ito nag-backfire. Napalibutan ng yelo ang kamay nila at nagkadikit sa isa’t isa. Tuloy, hindi nila magawang makagalaw.
With my body still bent backwards, I saw Russel slowly standing. Agad kong ginawang sandalan ang likod niya upang makatayo habang siya naman ay napahalik sa niyebeng semento dahil dito.
They didn’t expect that I can already defend myself. Well, that’s a lesson for them because they must know that I was never the person who will let myself get bullied. Gagawa at gagawa ako nang paraan.
“H-hoy, Hirasaya!” Tinignan ako ng dalawang kasama ni Russel, bakas sa mata nila ang takot.
“Yup, that’s my name.” And with that, I walked away. Never in my life did I felt this satisfied.
I know that I’ll face the consequences of this later. Sa oras na may makakita ng ginawa ko kina Russel ay paniguradong ipapatawag ako ng mga elders dito sa Rozenhart. I can say that I only defended myself but they’ll punish me anyways… because that’s the sad truth.
It was easy on them to turn a blind eye when I was getting bullied, but the opposite if I was the one who attacked. Gano’n sila ka-biased. Afterall, people of Rozenhart considers me as an outsider… not as a family.
“I knew you have it in you.” A flash from a camera pulled me out of my reverie.
“H-huh?” I was dumbfounded when I saw a girl whose hair almost reached her waist. Nakasandal siya sa isa sa mga kabahayan naming dito na puro gawa sa yelo.
Lumingon ako at naroon pa rin ang nagmamaktol na mga kasama ni Russel at si Russel mismo na nawalan na ata ng malay sa lakas nang tulak ko. D-did she just took a picture of me and Russel’s group?
“Kanina ka pa rito?” sabi ko habang kinakalmahan ang boses.
“Uh-huh.” Tumango siya habang ang atensyon ay nasa kinuhanan niyang litrato sa camera.
Oo nga’t sinabi ko na malalaman din lang naman ng mga elders ang ginawa ko. Pero bakit sa dinami-rami nang makakakita ay bakit si Everess pa?!
Sa ‘ming mga kabataan ay itinuturing si Everess na siyang pinakamalakas. Her skills to use her gift almost topped that of the elders! Kumabaga, we’re in a different league. Hence, she’s mostly favored by the elders. Isang salita niya lang ay maaaring mas bumigat ang punishment ko.
“Don’t worry, hindi kita isusumbong.” She was smiling while still focused on her camera. I could hear my voice and Russel’s in the video she’s watching. So, she also took a video of our fight. I’m completely doomed.
“You know? Hindi ko talaga inaasahan na mapapatumba mo sila Russel. It was completely brave of you to do that, outsider,” sabi niya at napatingin na rin sa ‘kin. Is that amusement I can see in her eyes?
She was never one of the bullies. We never even interact! This is actually our first conversation.
“Keep it up, I guess.” She shrugged and I thought that she would walk away but instead, she approached me.
“Beware though… especially with the elders.” And with that, she left me.
W-what was that?
Napatingin na lang ako sa kaniyang likuran na siyang papalayo na. I saw something shiny on her hands. Wala sa sarili kong naigalaw ang kanang kamay na para bang inaabot siya. If only I was like her, then my life wouldn’t be like this.
I continued walking and roamed my eyes on the surroundings. Marami nang tao sa paligid ko at pare-parehas kaming nakasuot ng makakapal na jacket na gawa sa caribou skin. Sa ‘ming mga kamay naman ay mittens at snow boots sa paa.
Balot na balot kami dahil sa napakalamig na klima rito sa Rozenhart. Kahit saan ko itapon ang tingin ay puro infrastractures na gawa sa yelo ang aking nakikita. Gaya nang dati ay hindi magaganda na naman ang mga tingin na ipinupukol nila sa ‘kin. Sanay naman na ako.
Sa bawat pag-apak na ginagawa ko ay bahagyang bumabaon ang snow boots ko sa yelo. ‘Di rin gaya ng iba ay parang ako lang ang tinatablan ng lamig sa kabila ng makapal kong kasuotan. Dahil rin siguro sa gifts nila.
Natagpuan ko na lamang ang sarili na nasa border na ng Rozenhart. Sa ‘king harapan ay bumungad ang walang katapusang view ng karagatan. It was our only neighbor. Tanging ang siyudad lang ng Rozenhart ang narito.
I wonder what was beyond that vast ocean?
Sabi nila, puro ocean lang daw talaga. But somehow, I’m sure that there’s another city beyond the seemingly endless ocean that we could see. I know, because my this is the same ocean which brought me into this place. Although, I can’t remember what happened before hand. And I wish that I could.
“A penny for your thoughts?”
Napatingin ako sa nagsalita at nakitang si Kuro pala. He’s the only friend I have in Rozenhart. Siya, pati na rin ang adoptive parents ko rito ang close ko. They are my only home in this hellish place. Tinanggap nila ako sa kabila ng sitwasyon ko. And I’m thankful for that.
“‘Nak ng tokwa, Hirasaya! Sinaktan ka ba na naman nila?” Napuno bigla ng pag-aalala ang boses niya. Kunot noo niyang kinuha ang kaliwang kamay ko na sa gulat ko rin ay nagdudugo.
Oo, nakipaglaban nga ako kina Russel pero hindi naman nagdugo ang kamay ko noon ‘a.
Pumasok sa isipan ko ang imahe ni Everess nang papaalis na siya kanina. The shiny thing on her hands… was that a knife? Kumabog ang puso ko sa pag-iisip n’yon.
“Tell me what happened!” sabi ni Kuro ngunit umiling na lamang ako. Pinunasan ko ang dugo gamit ang laylayan ng caribou jacket ko. Hindi naman siya gano’n kalalim.
Everess is indeed scary. Ni hindi ko man lang naramdamang inalis niya na ang mitten ko. I hope our paths won’t cross anymore.
“‘Wag na ‘wag mong iisiping kalabanin sila, Kuro. Wala tayong laban doon,” sabi ko.
“Pero—!” I immediately placed a hand to cover his lips.
“Did it work the last time?” tanong ko at umiling siya.
Dati na naming sinubukang i-report ang mga pang-bu-bully nila sa ‘kin. Ilang beses. Noong una ay sinasabi nilang sila na raw ang bahala pero wala namang nangyari. Hanggang sa ‘yun na nga, nadiskubre ko na lang na ‘yung mga bully pa pala ang pinoprotektahan nila— ito ‘yung parteng hindi alam ni Kuro.
“But it gets worse!” Nagawa na niyang makapagsalita nang alisin ko ang kamay sa bibig niya.
Mapait akong tumawa. He’s always like this. He always acts like the older brother between us. Kaya mas lalo kong ayaw na masangkot siya sa ginagawa sa ‘kin ng mga walang magawa sa buhay. I don’t want him to also face the wrath of the elders.
Sinubukan kong palitan ang topic sa pamamagitan ng pagkuwento kung anong ginawa ko kina Russel. Just like Everess, he was shocked too. And before I knew it, his eyes were already filled with sparkles… at least figuratively.
“Enough of me, how about you? You seem busy nowadays.” Tinignan ko siya.
I don’t know if there’s something wrong with what I said but the atmosphere between us became heavier. He even avoided my gaze. Akala ko’y hindi na siya magsasalita kaya laking gulat ko nang umimik siya bigla.
“What do you think lies beyond the ocean?”
Hirasaya’s POVThe warmth coming from the fireplace embraced my skin as I went out of my room. While the aroma coming from the newly cooked pemmican filled my sense of smell. Breakfast is ready and yet, I could still Mama snoring in her room.Kung gano’n, malamang ay si Papa ang nagluto nito. Tatlo lang naman kami rito sa bahay…My eyes widen in realization. Ibig sabihin lang niyon ay late na naman ako!Pumulot na lang ako ng kung ilan ang kakasya sa isang kamay ko at nilagay ito sa ‘king bag. Palabas pa lang ako ng bahay pero malinaw ko nang naririnig ang mga pangaral ni Papa sa utak ko! Mga isang oras na naman iyong manenermon, panigurado!I immediately wore the hood of my caribou jacket the moment I stepped out of the house. Nakakapanibago. Ang comforting kasi ng temperature sa bahay dahil sa apoy tapos biglang sobrang
Hirasaya’s POV “Sigurado ka ba talaga d’yan?” sabi ko kay Kuro pagkarinig ng sinabi niya. I looked at him in disbelief. Sinuri ko ang mukha niya upang maghanap ng ano mang senyales na nagbibiro lang siya. Mahilig pa naman sa pranks ang isang ‘to. Ang ekspresyon niya ay hindi ko mawari. Diretso niya akong tinitigan sa mata habang ang kaniyang kilay ay bahagyang nakakunot ang noo. Tinaasan ko siya ng kilay at tanging tango ang kaniyang isinagot. Ibinalik ko ang tingin sa walang hangganang karagatan sa ‘ming harapan. Ang asul nitong kulay ay nakakasilaw sa mata dulot ng liwanag na nagmumula sa tirik na araw. Kahit gaano ko bahagyang ipikit ang mata ay tanging ang umaalon na karagatan lamang at ilang tipak ng yelo ang aking nakikita. “Oo nga! Sigurado ako…” Lumapit sa ‘kin si Kuro at ipinatong ang isang kamay sa ‘king balikat. “May iba pang b
Hirasaya’s POVTatlong magkakasunod na katok mula sa kung sino man ang nagpatigil sa katahimikang nangingibabaw dito sa loob ng bahay.“Ako na,” sabi ko at tumayo mula sa puwesto kong nasa tapat ng fireplace.Ang tunog na nanggagaling mula sa bawat paghakbang ko ang siyang tanging maririnig. Naka-focus lang ang ulo ko sa pinto ngunit ang mata ko’y paminsan-minsang sumusulyap kay Papa at Mama na nakatuon lang ang pansin sa kani-kanilang ginagawa. Ano ba kasi talagang nangyari?Hinawakan ko ang doorknob at pinihit ito. Bahagya ko lamang binuksan ang pinto upang silipin kung sino ang kumakatok sa labas. Agad na nagsalubong ang kilay ko pagkakita sa pamilyar niyang mukha na wagas kung makangiti.“Wow, himala! Hindi pa naman lunch time pero narito ka na,” sabi ko sa kaniya.He scratched
Hirasaya’s POVDancing flames coming from the torch welcomed my eyes when I opened it. Nagsilbing liwanag ang apoy nito sa kuwartong kinaroroonan ko dahil lahat ng kurtina ay nakaharang sa bintana.Anong nangyari? Paulit-ulit ko itong iniisip habang nililibot ang tingin sa kabuoan ng kuwarto. Doble ang laki nito sa mayroon ako sa bahay. May malaking shelf sa kaliwa na katabi lamang ng pinto, kinasisildlan ito ng mga artifacts. Sa kanan naman ay isang study table kung saan nakapatong ang mala-tore sa daming mga paperworks. Lahat ng kagamitan, maging ang pader ay gawa sa yelo.Teka… kuwarto ‘to ni Kuro ‘a.Napuno ng sakit ang aking ulo dahil sa libo-libong memorya na nagsisiksikan dito. A blizzard… natatandaan kong na-trap ako sa gitna ng blizzard nang mag-isa dahil sa paghahanap kay Kuro. Tapos, someo
Hirasaya’s POVEveress gracefully moved her hands in an upward motion. Sa ginawa niyang ‘yon ay madali niyang nakontrol ang tubig na nilalaman ng baso. It’s as if her hands have strings connected to the water that the latter obediently followed whatever movement Everess does.She suddenly made some complicated gestures in the air and in just a blink of an eye, the water she’s controlling took its own form— a shape of the tower. Kasabay nang pagkuyom ni Everess ng kaniyang kamay ay siyang pagtigas ng tubig sa yelo. Hanggang sa maging kamukha na nito mismo ang tower-shaped crest ng mga Elders.Binigyan niya kami ng tig-isa ni Kuro. Agad naman itong sinuot ni Kuro sa right-side ng caribou jacket niya habang nakangiti nang malawak. I examined the crest she gave us and I can’t help but be mesmerized with how on-point the details are.Ka
Hirasaya’s POVWala pa ring tao rito sa bahay ni Kuro nang dumating ako. I don’t know why but the house feels empty when he’s not around. Siguro ay nakasanayan ko lang na maingay ang bahay na ito kapag pumupunta ako rito. Ibang klase rin kasi ang lalaking ‘yon, katumbas yata ng sampung tao ang kadaldalan niya.Now, I understand kung bakit madalas siyang tumambay sa bahay. Hindi naman sa nakakalungkot tumira nang mag-isa dahil depende naman iyon sa tao. Sadyang ‘yong atmosphere lang nitong bahay ay malungkot. Lalo na’t aware ako sa trahedyang sinapit ng pamilya niya sa kamay ng mga Elders. Wala pa ako noon dito, naikuwento lang niya sa ‘kin.Hindi mo aakalaing may ganito siyang nakaraan dahil palagi siyang palangiti. Kung hindi pa nga niya ito nasabi ay hindi ko mahuhulaan. Binibigyan pa nga siya ng offer ni Mama na makitira na lang din sa ‘min pero tumatanggi si
Hirasaya’s POVSinarado ko agad ang pinto pagkarating naming sa isang abandonadong bahay. Yumuko ako habang nakahawak sa aking tuhod bilang suporta. Hinahabol ko ang hininga at ang pintig ng puso ko ay napakalakas pa rin. Tinignan ko ang kasama na siyang nakasandal lamang sa pader. Naka-cross arms siya at humugot lamang ng malalim na hininga.Grabe! Ang layo kaya ng tinakbo namin pero parang wala lang sa kaniya?“Nawa’y lahat mataas ang endurance,” sabi ko habang nakaangat ang tingin sa kaniya.Nanlalaki ang mga mata niyang inilagay ang kamay sa noo. Animo’y may pinupunasan siyang pawis niya raw kahit wala naman akong makita.“Well, pinagpapawisan ako ng sobra…”Napairap na lang ako sa isinagot niya.Sinandal ko ang kamay sa pader
Hirasaya’s POVNamamawis ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa ‘kin. Binabagtas namin ang hagdan pababa ng upper floor kung saan ay walang bintana. I don’t know what’s going on in his head ngunit kanina pa niya iniikot ang tingin kahit na kakami lang naman ang narito sa abandoned house. Sa sobrang pangamba ay mukhang hindi pa niya napapansin si Daire na tahimik na sumusunod sa likuran ko.“What are you doing?! Iniwan lang kita saglit ay pagbalik ko, usap-usapan ka na ng mga tao.” Naniningkit ang mga mata niya akong tinignan. Pabulong lamang niya itong sinabi ngunit may diin kung bigkasin niya ang bawat salita.“H-huh?” Parang may biglang nakabara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. H-hindi kaya’t may nakapansin sa mukha ni Daire? Dahil kung gano’n ay katapusan ko na. Bakit ko na naman ba kasi hinayaang pangunahan ako ng emosy