CHAPTER 22: Sympathy

NAPANGITI si Almira at natuwa sa batang karga niya. Napakaganda ng ngiti nito at tinutunaw nito ang kalungkutan niyang nadarama. Ngunit, ganun na lamang ang takot niya ng unti-unti itong nawala sa bisig niya. Napaiyak siya at humagulhol. Hanggang sa nagising siya mula sa pagkakatulog.

“Almira, Diyos ko salamat at nagising ka na anak,” naisambit ng kanyang ina. Mugto ang mga mata nito ng matitigan ng dalaga.

“Nay? Umiyak ka ba?” Usisa niya at akmang babangon ay mabilis siyang pinigilan ni Gabriel na naroon nakatayo sa kanyang tabi.

“Don’t move, Almira. Makakasama sayo ang kumilos kaagad,” puno ng pag-aalalang anito.

“Ayos lang ako Gabriel, salamat sa pag-aalala.”

Napatitig si Almira sa binata ng hawakan nito ang kaniyang kamay at pisilin ito. Nanubig din ang matang tinitigan ng inay niya si Almira bagay na ipinagtaka ng dalaga.

“Nay? May problema ba?”

“Anak, kasi—” gumargal ang tinig ng inay niya at tuluyan itong humagulhol. “Ang anak mo. . .wala na siya,” nahirapan nitong sabi.

Natigi