Prologue

What can be the worse thing than death? To not be able to live when you're alive. My passion has become my life. It has been my reason to strive everyday. Hindi ang pagmamahal ng mga magulang na kahit kailan hindi ko naman naramdaman. Sapat na sa akin ang iilang taong alam kong nagpapahalaga sa akin kahit na hindi naman nila ako kamag-anak o malayo man sila sa akin. I have learned to live without my parents kahit pa nasa iisang bahay lang naman kami. I have learned to live unnoticed basta ba hindi lang nila pakikialaman ang bagay na mahalaga sa akin. Like what they are doing now.

"Anak you can still do designing kahit na management ang kinuhuka mong kurso!"

Tumataas na ang boses ni mommy habang ipinipilit nila sa akin ang kanilang gusto. They want me to study Business para sa negosyo. I didn't want it. Nasa fashion designing ang passion ko at hindi nila maintindihan iyon!

"Ma, let Santi handle LHR dahil ayokong mag shift ng course."

Hindi ba nila naiintindihan? I don't have any interest with the hotel! This is my passion I am fighting for at kahit na ano'ng sabihin at gawin nila hindi nila ako mapipilit!

"Sandra, just let your daughter be," si Papa na pilit pinahihinahon si Mama.

Lihim akong nagpasalamat sa kanya sa pagtatanggol sa gusto ko. But I know my mother better. Ipipilit at ipipilit niya ang gusto niya kahit ano'ng mangyari. She's just that controlling that even my Dad couldn't tame her.

"No! Kailangang maintindihan ng anak mo ngayon pa lang na mahalagang maging handa siya sa responsibilidad niya in the future!"

I stared coldly at my mom. Alam ko at naiintindihan ko ang ibig niyang sabihin pero ako hindi nila naiintindihan. Kahit noon pa man wala na silang alam sa kung ano ang totoo kong nararamdaman. Sarili lang nila ang iniisip nila!

"Ma, please! Just this once! Pwede bang pagbigyan naman ninyo po ako?" I pleaded.

Kahit kailan hindi ko sila sinuway sa kanilang gusto. But this time would be different. This is my passion we are talking about, my life.

"Your passion is irrelevant! Hindi mo rin naman mapapakinabangan iyan pagdating ng panahon!"

Nanlaki ang mga mata ko sa kanyang sinabi. Hindi ako makapaniwalang ganoon ang tingin niya sa bagay na gusto ko. Irrelevant? Hindi mapapakinabangan?

"W-What?"

Galit  na titig lang ang kanyang ipinakita. Noon lang ako nakaramdam ng matinding galit at sakit. Ni minsan hindi ko ipinamukha sa kanila ang pagkukulang nila sa akin bilang magulang. Ito lang naman ang hinihingi ko sa kanila hindi pa nila maibigay? This is so frustrating!

Kaya naman imbes na mapagsalitaan sila ng masama ay dali-dali akong lumabas ng bahay. I saw them shocked at my sudden move pero wala na akong pakialam. Tinatawag ako ni Mama pero hindi na ako nag-abala pang lumingon. I need to breathe. Nakakasuffocate ang bahay na iyon lalo pa't nandoon sila. Makailang beses ko nang hiniling noon na sana nga ako nalang mag-isa ang namumuhay sa kulungang iyon. That house didn't feel home at all, not even once.

Sumakay ako sa aking sasakyan at pinaharurot iyon palabas. Hindi ko na napigilan ang pag-alpas ng masaganang luha sa aking mga mata. This is the first time I cried this hard. Noon kahit gaano pangungulila ang nararamdaman ko hindi ko ipinakita iyon. Kalaunan nasanay na rin ako. But now, I can't hold it any longer. Kahit ngayon lang, gusto kong ilabas lahat. Tutal wala namang nakakakita. For once I want to be weak.

Para akong nakalaya nang tuluyan akong makalayo sa bahay. Malalim na ang gabi at kaunting mga sasakyan nalang din ang nasa kalsada. Maya-maya pa'y bumuhos ang malakas na ulan. I stopped for a while to calm myself. Sobrang lakas ng ulan at hindi na halos makita ang dinadaanan ko. I was about to return to the road nang marinig ang mabilis at rumaragasang truck palapit sa direksyon ko. Sa taranta ay huli na nang naikambyo ko ang manibela. All I heard was a loud bang then everything went black.

To be continued...