Para akong nabingi sa aking narinig. No! This can't be serious! Okay, I know I'm overreacting but I don't give a damn! I don't want to see him all the more be a part of LHR!
"Kung ganoon bakit hindi ko siya nakita sa shareholders' meeting?"
I was trying really hard to suppress my anger and frustrations. I know I should be cool about this. Wala na sa akin lahat ng iyon at dapat hindi na ako apektado ngayon. I've changed at siguro naman ganoon din siya. Yeah, I'm cool with this. I should be.
"He was in Singapore po with his team para sa isang conference doon. I don't know the details po of the conference at iyon lang naman po ang sabi ng kanyang assistant."
I inhaled deeply at pinutol na ang tawag. My lost poise is now back. Buti nalang walang ibang tao rito sa loob habang para na akong bulkan na sasabog. I put on my facade again ang went back to our table. Malayo pa lang ay ramdam ko na ang kanyang titig, pinapaso ako niyon. I didn't look at him and sat comfortably on my seat.
Ilang sandali pa ay pumuno sa buong hall ang malamyos na saliw ng musika. Nakakaengganyo ang melody ng kanta at nakakarelax sa tainga. Iilang pares na rin ang sumasayaw habang ang iba naman sa mg business associates ni Papa ay nakikipagkuwentuhan na sa isa't isa. Nanatili naman ako sa aking silya at may mga lumalapit naman para mangumusta.
"I'm glad you're finally back, hijah."
I smiled at tito Lucio. Stress at pagod ay halata sa kanyang mukha.
"Thank you po, tito. Si tita po? Hindi nakasama sa inyo?"
Gumuhit ang kaunting ngiti sa kanyang labi. May problema siguro sa kanilang shipping?
"May inaasikaso lang sa Batangas. Susunod din naman ako sa kanya pagkatapos nito."
Tumango nalang ako at ngumiti. Nabaling na rin ang kanyang pansin nang may kumausap sa kanyang isang kliyente. I shifted my gaze on the person in front of me. May mga kumakausap din sa kanya and when he saw me looking at him agad kong ibinaling ang aking tingin kay Mama. They are all busy talking about business. Sumasali rin naman ako kapag ako ang tinatanong.
I gritted my teeth nang mapansin ang unti-unting paglapit ni Rylle sa upuan ko. What does he want now?
I was right. His physique now is really intimidating and dangerous. Hindi ko siya tiningnan kahit pa noong naupo na siya sa tabi ko na wala na palang tao. Hindi pa nakuntento at inilapit pa nang husto ang kanyang upuan. I tried to butt in on my Mama's conversation with the other board members nang maagaw ni Rylle ang kanilang pansin.
"Rylle, hijo! I thought hindi ka na makakahabol dito. Your assistant said you were in a meeting with a client. Buti naman at nakaabot ka."
Itinutok ko ang aking paningin sa harap. Ignoring the two of them conversing with me in the middle. Rylle turned to face my mom and rested his arm on the back of my chair. Napalingon ako sa kanya sa pagkabigla. Our faces only an inch away from each other. Mapanuya niya akong tinitigan at sinagot si Mama habang nakatitig sa mga mata ko.
"O course, tita. I wouldn't miss this," he whispered his last sentence.
Akma na akong tatayo nang pigilan niya ang aking braso. With his strength agaran akong napabalik sa aking inuupuan. I glared at him. What the hell!
"I'll borrow Eirene for a moment, tita. We'll just dance." He turned to smile at my mom na agad namang iminuwestra ang pagpayag.
Pilit kong binabawi ang braso kong hawak niya but to no avail I couldn't. Kung nakamamatay lang ang tingin, nakalibing na siya sa kinauupuan niya ngayon mismo!
"Let's dance."
That wasn't even an invitation! The nerve off this man! Napasabay ako sa kanyang pagtayo at agad niyang inilagay ang kanyang kamay sa aking beywang na halos umabot na sa aking tiyan sa pagkapulupot. I flinched at his touch. With the black and gold silk long gown I'm wearing hindi nakatulong iyon upang ibsan ang epekto ng kanyang hawak sa akin.
"What the hell are you doing?" Mariin kong bulong.
Most people are staring at us, smiling and encouraging. Ayokong mag eskandalo hangga't maaari pero ang bruhong ito ay ayaw paawat! Ngumisi lamang siya, nanunuya. Kalaunan ay umigting ang kanyang panga at nag-iwas ng tingin.
He put my hands on his nape saka hinapit ang aking beywang palapit sa kanya. I suddenly couldn't look at him. Not when he's this close and my chest is throbbing so fast. Lalo niya pa akong inilapit sa kanyang katawan, hugging me. He's all serious now, with no hint of glee in his eyes.
"R-Rylle."
I bit my lip fo stuttering. Damn it Eirene! Huwag mong sabihing iyon lang bibigay ka na agad! Remember everything you've been through!
"Damn, I missed you so much," he whispered breathily in my ear.
His warm breath sent shivers to my skin. I felt a cold thing on my nape when his lips touched the sensitive part of it. Agad kong inilayo ang aking mukha sa kanya, araid of the fire he's starting to ignite between us. Mapupungay ang kanyang mga mata at paulit-ulit na umiigting ang kanyang panga. Ang malamig na liwanag na nagmumula sa chandelier ang lalong nagpatingkad sa kayumanggi niya na ngayong balat. His serious expression makes me want to just disappear this instant.
I cannot just believe he can still afffect me this way and I hate it. Hindi pa nakatulong na ngayon ko lang nalaman na isa siya sa mga major shareholder ng LHR. Mas nadiligan lang niyon ang galit na nararamdaman ko para sa kanya. I shrugged the thought of him affecting me at pilit pinatatag ang disposisyon.
"Kailan ka pa naging investor ng LHR?"
I gritted my teeth as I whispered at him. He turned to me, amused at my pissed reaction. I glared at him more.
"Two years ago," he muttered.
Hindi nawawala ang bahagyang pagngiti na tila ba natutuwa siyang pagmasdan akong gulat sa nalaman. I wanted to ask for what reason but I don't want to seem dumb. Of course investing in the company is a great thing and a smart move para sa mga negosyanteng kagaya niya.
Two years. Ganoon na siya katagal na bahagi ng LHR pero ngayon ko lang nalaman? How could I be so stupid? I was so busy with focusing on my work na hindi ko na pinagkaabalahang alamin pa kung sino-sino ang miyembro ng board. I mentally slap my face.
"You got thinner," maya-maya'y malumanay niyang bulong habang hinahaplos ang aking beywang patungo sa likod. Napalayo ako nang bahagya dahil sa ginawa niya ngunit muli niya rin akong nahila.
"Stop doing that," nanggagalaiti ko ng bulong.
Humalakhak lamang siya sa aking tainga at nagpatuloy sa ginagawa. Damn this man!
The three minute dance seems so long. Nakahinga lamang ako nang maluwag nang bumalik na kami sa lamesa. Hindi ko na siya pinansin matapos iyon pero ramdam kong nakatitig siya sa akin the whole time.
Lutang ang aking pakiramdam buong gabi kahit na ilang oras na matapos ang party. Now that I am alone in my room I cannot help but think about what happened. Hindi rin ako dinadalaw ng antok na talaga namang ikinainis ko. Get to your senses Eirene! Hindi na pwedeng mangyari ulit iyon. I cannot let myself be that close to him again. I f I want to contain my lost sanity, that is.
To be continued...
The first week of work was hectic and tiring. Sobrang daming paperworks unang araw ko pa lang. Iyon ang una kong inasikaso at sa ibang mga araw naman ay palipat-lipat ako ng lugar, checking all the transactions ng bawat hotel sa iba't ibang lugar. Kaya naman kahit weekend ay nagtratrabaho pa rin ako. Ngayon ko lang narealize talaga na lumalago na ang LHR. We're also starting to expand in Asia.Umaga ng lunes nang ipatawag ko si Bella para sa aking schedule para sa araw na iyon. Kauupo ko lang mula sa paggtitimpla ng kape nang pumasok siya."What's my schedule for today?""You will attend a proposal presentation po ng Architectural firm ni Mr. Tan for the architectural design ng itatayong hotel sa Taguig along with the directors mamayang alas diyes. Next is lunch meeting with Mr. Balmaceda for the supplies po ng mga kakailanganing furnitures for-"Nabilaukan ako sa kanyang sinabi! Agad kong naibaba ang aking kape at nagpunas ng bibig. Damn!"W-What
Patakbo akong yumakap kay Aurora nang makarating sa bar na sinasabi niya. Silang dalawa pa lang ni Santi ang na VIP lounge nang dumating ako.“Where are your friends?” Baling ko sa kanya matapos makipagbeso kay Aurora.“Malelate ng konti. Nag order na kami ng drinks.” Iminuwestra niya sa akin ang iilang bote ng beer at hard drinks na hindi pamilyar sa akin. I’m not a heavy drinker at hindi rin magandang ideya ang uminom ngayon dahil may trabaho pa bukas. May cocktail naman kaya iyon ang ininom namin ng dahan-dahan.
Being alone made me strong even when I was still a kid. I try to act tough in front of people not to feel good but to protect myself. I learned not to depend on anyone kahit pa sarili kong magulang. Kasi alam ko, wala akong ibang maaasahan sa mundong ito kundi ang sarili ko. People come and go.I watched the city lights as they illuminated the whole of Baler. Tila iyon mga mumunting bituin sa lupa, nagkikislapan at binibigyan ng ilaw ang kabuuan ng bayan. They remind me of someone I know from a long time. His eyes use to sparkle like these little stars everytime I see them. Kaya naman ang makitang malungkot ang mga iyon ay hindi ko kaya. O ayokong makita.Tahimik ang corridor kung nasaan ang aking office. Well hindi naman na nakapagtataka iyon dahil office ko lang naman ang mayroon dito maliban sa mga conference rooms. But it felt strangely quite this time. Binalewala ko ang naramdaman at nagpatuloy sa pagpasok sa office.I was busy signing some papers when my a
"What the hell are you doing?!""Hindi ako aalis dito hangga't hindi ka kumakain," he said firmly.I struggled to get out of his hold. Lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin."Eh hindi nga ako nagugutom. Ano ba'ng mahirap intindihin doon?"Itinukod niya ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ko, cornering me. He stared at me intently. I rolled my eyes to avoid his gaze."Ano rin ba ang mahirap intindihin sa kailangan mong kumain? You didn't go out for days and you haven't eaten a proper meal since you got here. What do you want me to do? Watch you starve yourself?"Napalunok ako sa galit niya. I have so much in my head these past few days na kahit ang gutom ay hindi ko na maramdaman. The way he said those words made me freaking guilty. Kahit hindi ko alam kung malaking kasalanan ba ang hindi pag kain, pero pinaramdam niya sa akin na oo. Na kasalanan ko kung bakit nag-aalala sila.Alam ko naman iyon, pero pwede bang kahi
I was dumbfounded when I saw him. Paano niya naman kaya nalaman na nandito ako sa bar na ito?"Let's get you home," marahan niyang bulong.Hawak niya ang dalawa kong braso habang inaalalayan ako patayo. I didn't even find the chance to protest dahil mabilis niya akong nahila palabas ng bar na iyon. I stopped midstep at natigil siya sa paglalakad."Why are you here?"Kanina ko pa iyon gustong itanong. He turned to me. He looked weary and angry at the same time. Naka long sleeves pa siya at halatang galing pa ng trabaho. I took my hand out o his hold. Mukhang ayaw niya pang bitiwan ang kamay ko pero wala rin siyang nagawa."Paano mo nalaman na nandito ako?"Hindi ko na maitago ang inis sa boses ko. Bakit niya ba ginagawa ito?"Sinundan kita. I saw you walking out of your building kaya sinundan kita," restraint was evident in his voice.He took one step closer and I step back. Natigil siya sa paglapit. He sighed."Now, why
Maaga akong nag-impake kinabukasan. I'm quite excited sa isiping makakapagbakasyon ako nang mag-isa. Kahit nagawa ko naman ang mag solo flight vacation noon, iba ang excitement na nararmdaman ko ngayon. I don't know why.Patapos na ako nang may nag-doorbell. It's probably Aurora. Sinabihan ko na siya kagabi pa lang na pupunta ako ng Tagaytay."Au, you didn't have to come here..." Nabitin sa ere ang iba ko pang sasabihin nang bumungad sa paningin ko ang nakangising si Rylle. "What are you doing here?""Ihahatid kita sa Tagaytay," tuloy-tuloy siyang pumasok. "Ito ang mga dadalhin mo, right?"Walang pasubali niyang binitbit ang travelling bag na dadalhin ko. So much for going in a vacation alone!"Wala ka bang trabaho?" I said as I followed him outside.Taranta ko pang hinablot ang aking handbag para lang maabutan siya. Saka ko lang naalala ang sinabi niyang susunduin niya ako ng maaga. Napailing na lang ako at nagmadali para maabutan siya.
Kahit papaano ay napakalma ako ng malamig na tubig ng pool. Alas siyete na ng gabi nang pumunta ako rito para mag swimming. Wala na ring tao dahil gumagabi na at medyo malamig na ang simoy ng hangin.Pabalik-balik sa isip ko ang nakita kanina at para akong mababaliw kaiisip. I better divert my attention to other things kaya naman naisipan kong mag swimming. Baka sakaling mapakalma ako nang tuluyan.Hindi iyon ang kauna-unahang pagkakataon na nakaramdam ako ng matinding selos. Hindi na bago sa akin ang pakiramdam pero hindi ko pa rin kaya ang sakit.Rylle's my first love. Love at first sight might sound silly pero iyon ang naramdaman ko nang una ko siyang makita sa school unang araw ng klase. He was an Industrial Arts major while I'm into Fashion Designing. Matagal ko nang pangarap ang maging fashion designer kaya naman iyon ang kinuha kong kurso kahit pa tutol noon sina mama at papa.I was the one who approached him sa isang group project dahil napansin k
The whole morning I was preoccupied with preparing the contract para sa napagkasunduan namin ni Mr. Salazar. Huling araw ko na rito sa resort at linggo na kinabukasan kaya maaga akong tutulak pauwi.Inaliw ko ang sarili sa iba't ibang activities na ino-offer nila rito kaya kahit papaano na-relax naman ako. I haven't seen Rylle since last night matapos ang nangyari sa pool. I can't believe I let myself like that. Maybe it was the mood? Or the way he looked at me? That has always been my weakness. Or maybe it was what my heart really wants, ang hayaan ang sarili kong mapalapit sa kanya. Kahit gaano ko pigilan ang nararamdaman ko palagi akong tinatraydor ng katawan ko.Hindi namin napag-usapan ang nangyari dahil agad akong umalis pagkatapos niyon. I wanted to reason out that we're both adults and we both have needs pero alam kong hindi iyon ang dahilan. It was something beyond that.Magiging hipokrita ako kung sasabihin kong hindi ko ginusto ang nangyari ng nagdaan