"Is a welcome party really necessary?"
Kanina pa ako nakikipagtalo kay mama over the phone. She wants to throw a welcome party in our hotel here para sa akin. I kept on insisting for like hours that I'm fine without it pero ayaw niyang paawat.
"It's for you to get acquianted with everyone in the company, Ei." Her stern voice suggests that I can never win this argument.
Great! It's just 6:00 in the early freaking morning and it's freaking ruined already! Mariin kong hinilot ang aking sentido para kahit papaano ay kumalma at baka makita ko nang husto ang katuturan sa mga pinagsasabi ng nanay ko.
"Wasn't it enough that I was already introduced to the board, ma?" Ang diin sa aking boses ay naroon.
Akala ko iyon na iyon. I tried so hard to suppress my frustration towards the topic. All I want is to work in peace kaya bakit kailangang may mga ganito pa? I'm already so worn out sa mga trabahong kailangan kong habulin at transactions na kailangan ko pang aralin. I have no time for parties!
"Anak, not all of the investors and members of the board were present during the meeting. I already made sure that all of them will attend kaya naman you also have to prepare yourself. Your papa and I will be there also."
Oh! So may hindi pa pala ako name-meet? I thought that was all of them already? I sighed in defeat at alam kong naiintindihan na ni Mama iyon.
I put my phone hastily on the side table at lumabas na para makapag-jogging. Wearing my sports bra under a gray jacket, leggings na hanggang ibaba ng tuhod ang haba at sneakers shoes, I jog my way to the streets. The cold breeze of the morning kissed my skin leaving a chilly feeling. The road is already busy this early. May mangilan-ngilan din akong nakakasabay sa pagjojogging.
I looked back at everything that's happened since I got back here. Everything seems normal at naghatid iyon ng ginhawa sa akin. Kung sana ay pwedeng sa States nalang ako kahit pa nandito ang trabaho ko. My life would be a lot easier. But I know better. Tapos na ang panahong binigay nina mama sa akin. I have to face it. I have to stay here for good.
I have never been fond of parties, unlike my parents. Noon tuwing sinasama nila ako sa mga social gatherings I would always stay in the corner and gaze at the people's dresses and suits. I don't socialize. I only observe. Kung hindi lang para sa akin ang party na ito ay hindi ako sisipot. Akala ko nagbibiro lang sila nang sinabi nilang magpapa-welcome party sila. Nakikinita ko nang magiging boring ang party na iyon para sa akin lalo pa't hindi pa makakauwi si Aurora.
The biggest hall of the hotel is well decorated. Simple yet elegant. The round tables sorrounding the spacious floor are covered with white cloth at may mga bulaklak sa gitna ng bawat isa. The large chandelier above together with the smaller ones around it illuminated the whole place. Malamig sa mata ang liwanag na nanggagaling sa mga iyon.
Some people who attended ay na-meet ko na sa meeting. Matapos kong magbigay ng welcome speech ay tahimik na akong naupo sa silyang para sa akin. My parents are in the same table with me along with Santi, Mrs. Remus, and Mr. Rodriguez. Isang bakanteng upuan sa tabi ni Mr. Rodriguez bago si Mr. Tan. He's papa's business partner na may-ari ng isang architectural firm. They're based in China pero mayroon silang office sa Manila. Next to him is tito Lucio, Aurora's dad. Kataka-takang hindi niya kasama si tita ngayon. Might as well ask him later.
I noticed the vacant seat on our table kaya naman bumaling ako bahagya kay mama to ask if we're still waiting for someone o sadyang wala lang ibang gustong umupo sa silyang iyon.
"That's reserved for an investor, hijah. May inaasikaso pa kaya medyo mahuhuli."
I nodded and focused on the person talking on stage, si Papa. Muli ay pinakilala niya ako sa lahat. Everyone in the company are invited, mula sa janitorial positions hanggang sa executves kaya hindi kataka-takang halos mapuno ang buong hall sa dami ng tao. The media is covering the event too.
Nang matapos magsalita si Papa ay sinerve na ang pagkain. My eyes roamed around as the waiters deliver the food in every table. Hindi pa man natatapos sa pagseserve ay mukhang may pinagkakaguluhan ang mga taga media sa labas. I craned my neck to see who's coming pero sa dami ng mga taong nakaharang ay hindi rin ako nagtagumpay.
Hinanap ng aking mga mata si Bella at iminuwestra sa kanya ang media na may pinagkakaguluhan sa labas. Agad niyang nakuha iyon at tumawag sa security. Pinagtitinginan na ng lahat ang kumosyong nangyayari sa labas na talaga namang ikinairita ko. Mabilis namang nagtungo roon ang security team at mahinahon na binigyan ng daan ang kung sino mang papasok. Hindi ko na binigyang pansin pa ang sumunod na nangyari at nag concentrate nalang sa pagkain. That's when the commotion died down.
I was about to ask Mama about something nang mahagip ng aking mga mata ang kanina'y bakante lang na upuan sa aming table. May nakaupo na roon ngayon. Before I could even stop myself from showing any reactions ay nanlaki na ang aking mga mata. Staring at me with his cold and serious gaze is Rylle Balmaceda.
Malaki ang ipinagbago niya mula nang huli ko siyang nakita. He got massive, with those broad shoulders na kahit natatabunan ng kanyang suot na puting long sleeves at coat ay mahahalata, tumangkad din siya. He was already tall the last time I saw him but he went bulky na mas lalong nadepina sa kanyang suit. Facial features still the same except that they became more define and masculine. Mula sa makakapal na kilay na bahagyang natatabunan ng humahaba na niyang buhok, matangos na ilong, ang kanyang panga na lalong nadedepina kapang umiigting and his lips.
I snapped out my own thoughts at inayos ang ekspresyon. Hindi natanggal sa akin ang kanyang titig na tila ba isa akong eksperimentong pinag-aaralan. I shifted uncomfortably on my seat. Ang kaninang pagkamangha ay napalitan agad ng inis at galit. How dare he look at me like that? And what is he doing here by the way?
Agad ko ring naalala ang sinabi ni Mama kanina. So he's the investor she's talking about? Wait... What? Investor? Kailan pa? At bakit di ko 'to alam?
Sa napagtanto ay mas lalong sumidhi ang galit sa aking sistema. I gritted my teeth as I equalled his intense glares. Tiim-bagang akong nagpaalam kay Mama na pupunta lang ng powder room.
Agad ko ring idinial ang number ng aking assistant nang makapasok ako sa loob. Nanggigigil ako sa sobrang inis.
"Bella, can you please check on the investors kung may Rylle Balmaceda ba? I just want to confirm something."
"Okay, Miss. Wait lang po."
Ilang sandali siyang hindi nagsalita maybe to check her files. Papindot pindot naman ako sa sink habang pinagmamasdan ang repleksyon ko sa salamin. Nang makitang nakakunot ang aking noo ay agad akong umayos ng tayo at pilit kinalma ang sarili. Come on, Eirene. Just an investor. It's not like you'll see him every waking moment of your life1
"Uhh, Miss?"
"Yes?" My voice sounded hopeful. Damn it! I just hope this is not that bad.
"Yes po. Mr. Rylle Balmaceda is an investor and he's a major shareholder din, Miss. Actually he's part of the board po."
To be continued...
Para akong nabingi sa aking narinig. No! This can't be serious! Okay, I know I'm overreacting but I don't give a damn! I don't want to see him all the more be a part of LHR!"Kung ganoon bakit hindi ko siya nakita sa shareholders' meeting?"I was trying really hard to suppress my anger and frustrations. I know I should be cool about this. Wala na sa akin lahat ng iyon at dapat hindi na ako apektado ngayon. I've changed at siguro naman ganoon din siya. Yeah, I'm cool with this. I should be."He was in Singapore po with his team para sa isang conference doon. I don't know the details po of the conference at iyon lang naman po ang sabi ng kanyang assistant."I inhaled deeply at pinutol na ang tawag. My lost poise is now back. Buti nalang walang ibang tao rito sa loob habang para na akong bulkan na sasabog. I put on my facade again ang went back to our table. Malayo pa lang ay ramdam ko na ang kanyang titig, pinapaso ako niyon. I didn't look at him and
The first week of work was hectic and tiring. Sobrang daming paperworks unang araw ko pa lang. Iyon ang una kong inasikaso at sa ibang mga araw naman ay palipat-lipat ako ng lugar, checking all the transactions ng bawat hotel sa iba't ibang lugar. Kaya naman kahit weekend ay nagtratrabaho pa rin ako. Ngayon ko lang narealize talaga na lumalago na ang LHR. We're also starting to expand in Asia.Umaga ng lunes nang ipatawag ko si Bella para sa aking schedule para sa araw na iyon. Kauupo ko lang mula sa paggtitimpla ng kape nang pumasok siya."What's my schedule for today?""You will attend a proposal presentation po ng Architectural firm ni Mr. Tan for the architectural design ng itatayong hotel sa Taguig along with the directors mamayang alas diyes. Next is lunch meeting with Mr. Balmaceda for the supplies po ng mga kakailanganing furnitures for-"Nabilaukan ako sa kanyang sinabi! Agad kong naibaba ang aking kape at nagpunas ng bibig. Damn!"W-What
Patakbo akong yumakap kay Aurora nang makarating sa bar na sinasabi niya. Silang dalawa pa lang ni Santi ang na VIP lounge nang dumating ako.“Where are your friends?” Baling ko sa kanya matapos makipagbeso kay Aurora.“Malelate ng konti. Nag order na kami ng drinks.” Iminuwestra niya sa akin ang iilang bote ng beer at hard drinks na hindi pamilyar sa akin. I’m not a heavy drinker at hindi rin magandang ideya ang uminom ngayon dahil may trabaho pa bukas. May cocktail naman kaya iyon ang ininom namin ng dahan-dahan.
Being alone made me strong even when I was still a kid. I try to act tough in front of people not to feel good but to protect myself. I learned not to depend on anyone kahit pa sarili kong magulang. Kasi alam ko, wala akong ibang maaasahan sa mundong ito kundi ang sarili ko. People come and go.I watched the city lights as they illuminated the whole of Baler. Tila iyon mga mumunting bituin sa lupa, nagkikislapan at binibigyan ng ilaw ang kabuuan ng bayan. They remind me of someone I know from a long time. His eyes use to sparkle like these little stars everytime I see them. Kaya naman ang makitang malungkot ang mga iyon ay hindi ko kaya. O ayokong makita.Tahimik ang corridor kung nasaan ang aking office. Well hindi naman na nakapagtataka iyon dahil office ko lang naman ang mayroon dito maliban sa mga conference rooms. But it felt strangely quite this time. Binalewala ko ang naramdaman at nagpatuloy sa pagpasok sa office.I was busy signing some papers when my a
"What the hell are you doing?!""Hindi ako aalis dito hangga't hindi ka kumakain," he said firmly.I struggled to get out of his hold. Lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin."Eh hindi nga ako nagugutom. Ano ba'ng mahirap intindihin doon?"Itinukod niya ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ko, cornering me. He stared at me intently. I rolled my eyes to avoid his gaze."Ano rin ba ang mahirap intindihin sa kailangan mong kumain? You didn't go out for days and you haven't eaten a proper meal since you got here. What do you want me to do? Watch you starve yourself?"Napalunok ako sa galit niya. I have so much in my head these past few days na kahit ang gutom ay hindi ko na maramdaman. The way he said those words made me freaking guilty. Kahit hindi ko alam kung malaking kasalanan ba ang hindi pag kain, pero pinaramdam niya sa akin na oo. Na kasalanan ko kung bakit nag-aalala sila.Alam ko naman iyon, pero pwede bang kahi
I was dumbfounded when I saw him. Paano niya naman kaya nalaman na nandito ako sa bar na ito?"Let's get you home," marahan niyang bulong.Hawak niya ang dalawa kong braso habang inaalalayan ako patayo. I didn't even find the chance to protest dahil mabilis niya akong nahila palabas ng bar na iyon. I stopped midstep at natigil siya sa paglalakad."Why are you here?"Kanina ko pa iyon gustong itanong. He turned to me. He looked weary and angry at the same time. Naka long sleeves pa siya at halatang galing pa ng trabaho. I took my hand out o his hold. Mukhang ayaw niya pang bitiwan ang kamay ko pero wala rin siyang nagawa."Paano mo nalaman na nandito ako?"Hindi ko na maitago ang inis sa boses ko. Bakit niya ba ginagawa ito?"Sinundan kita. I saw you walking out of your building kaya sinundan kita," restraint was evident in his voice.He took one step closer and I step back. Natigil siya sa paglapit. He sighed."Now, why
Maaga akong nag-impake kinabukasan. I'm quite excited sa isiping makakapagbakasyon ako nang mag-isa. Kahit nagawa ko naman ang mag solo flight vacation noon, iba ang excitement na nararmdaman ko ngayon. I don't know why.Patapos na ako nang may nag-doorbell. It's probably Aurora. Sinabihan ko na siya kagabi pa lang na pupunta ako ng Tagaytay."Au, you didn't have to come here..." Nabitin sa ere ang iba ko pang sasabihin nang bumungad sa paningin ko ang nakangising si Rylle. "What are you doing here?""Ihahatid kita sa Tagaytay," tuloy-tuloy siyang pumasok. "Ito ang mga dadalhin mo, right?"Walang pasubali niyang binitbit ang travelling bag na dadalhin ko. So much for going in a vacation alone!"Wala ka bang trabaho?" I said as I followed him outside.Taranta ko pang hinablot ang aking handbag para lang maabutan siya. Saka ko lang naalala ang sinabi niyang susunduin niya ako ng maaga. Napailing na lang ako at nagmadali para maabutan siya.
Kahit papaano ay napakalma ako ng malamig na tubig ng pool. Alas siyete na ng gabi nang pumunta ako rito para mag swimming. Wala na ring tao dahil gumagabi na at medyo malamig na ang simoy ng hangin.Pabalik-balik sa isip ko ang nakita kanina at para akong mababaliw kaiisip. I better divert my attention to other things kaya naman naisipan kong mag swimming. Baka sakaling mapakalma ako nang tuluyan.Hindi iyon ang kauna-unahang pagkakataon na nakaramdam ako ng matinding selos. Hindi na bago sa akin ang pakiramdam pero hindi ko pa rin kaya ang sakit.Rylle's my first love. Love at first sight might sound silly pero iyon ang naramdaman ko nang una ko siyang makita sa school unang araw ng klase. He was an Industrial Arts major while I'm into Fashion Designing. Matagal ko nang pangarap ang maging fashion designer kaya naman iyon ang kinuha kong kurso kahit pa tutol noon sina mama at papa.I was the one who approached him sa isang group project dahil napansin k