Share
Chapter 42
"NO! I want everything to end now. Madali sa'yo na sabihin yan kasi wala sayong nawala, kasi ikaw ang pinagmulan ng lahat. Pero paano naman ako'ng naging biktima niyo simula pa lang sa umpisa? From the part that I'm still in my sanity until this part." Kailan ba mawawala ang sakit na ito? I woke up with a throbbing head pero malinaw pa rin sa akin ang nangyari kagabi. Gusto ko'ng puntahan agad si Grace at marinig mula sa kanya kung nagawa niya ba talaga sa akin iyon. Siya ang una ko'ng kaibigan, lahat ng problema ko sinasabi ko sa kanya. May mga bagay na kami kang talaga ang nagkakaintindihan, kaya hindi ko matanggap, paano niya magagawa iyon sa akin? "Hindi ko sinabi na samahan mo ako, kaya ko ang sarili ko." I told Hanz before he could even complain again.
"All right, I will let you."
"No one needs your permission."
Related chapters
Forgotten Misery Epilogue
2 YEARS AFTER "Happy Birthday, Tito Lyro." Ang matinis na boses ni Agatha ang sumira nang katahimikan namin sa mansyon. She always have her own entrance, mas bongga raw kasi kapag agaw-pansin lagi. Today is my Dad's birthday, and I still can't believe that despite what happened two years ago, I will be thankful. Hanz made surethat Madam Hilda would be imprisoned, and he did not break his promise. Wala na rin ako'ng balita kina Governor dahil mas pinili ko'ng hindi magtanong maliban na lang sa kaso ni Nanay noon. But before that, nalaman ko pa rin na buntis pala si Grace that time and si Duke ang ama. I'm just not sure if pinanagutan siya knowing how controlling Duke's family. Pagdating ko pa lang sa Manila ay pinilit ko na si Hanz samahan ako'ng dalawin ang totoo ko'ng ama. Baka kasi kahit papaano ay mahanap ko ang konting kapayapaan sa loob ko once makaramdam ako nang totoong pagmamahal gali
Forgotten Misery Prologue
"Why is it hard for you to love me? Wala ka namang mahal na iba diba? Kasi kung meron, sana matagal ka nang umalis kahit pa kasal tayo." He looks so shock, siguro ay hindi niya inaasahan na iiyak ako sa harap niya para lamang itanong kung bakit hindi niya ako kayang mahalin. Nakakaawa ka Aubrie, kailangan mo pa laging magmakaawa para mahalin ka. Matagal na kaming ganito pero kahit kailan ay hindi ako nanumbat, hindi ko ipinapakitang napapagod na ako sa mga ginagawa niya sa akin, ngayon pa lang. Sobra na kasi, ang sakit na. "I never asked your whereabouts and never asked the password of your phone kasi alam ko'ng magagalit ka lang." "I never demand any attention from you. Sapat
Forgotten Misery Chapter 1
"Elisa tawag ka ni Ate Lydia, pero mamaya ka na muna umuwi kapag nakatulog na siya. Mukhang galit kasi at nakainom nang hinanap ka sa akin. Alam mo naman yang Nanay mo, mas nakakapanakit kapag lasing." Mahabang litanya ni Grace ang nagpagising sa aking diwa. Napabuntong-hininga na lamang ako sa narinig habang patuloy na nakatanaw sa papalubog pa lamang na araw. Ang ganda naman lagi ng panahon pero bakit hindi na gumanda yung buhay ko sa araw-araw? Wala namang bago sa sinabi ni Grace, basta lasing si Nanay ay ako agad ang tatawagin niya. Wala kasi siyang masisigawan, uutusan para maglinis ng suka niya, at hahampasin ng walis kapag naiinis. Hindi na ako nasanay sa buhay ko kahit halos araw-araw naman itong nangyayari sa tatlong taong nawala si Tatay. "Hoy Elisa!" "Ahh." D***g ko nang hila
Forgotten Misery Chapter 2
After ng klase, dumiretso agad ako sa cafe na sinasabi sa akin ni Bert. Naulit ko kasi na wala na ako'ng work at mahihirapan na naman ako'ng maghanap ng trabaho na babagay sa schedule ko sa school. Kaya naman sabi niyan sa akin ay hiring raw yung cafe ng Tita niya, puwede raw ako'ng mag apply doon at sasabihin niya na lamang ay kung puwedeng every afternoon ang schedule ko ng work kasi hapon pa ang tapos ng klase ko. Nang makausap ko naman si Ate Liz , Tita ni Bert ay ayos lang raw iyon. Ang bait niya and mahinhin ang boses, hindi ako nahirapang kausapin siya kasi ang smooth lang niya kausap and ang bilis naming nagkapalagayang-loob. Puwede na rin daw ako'ng mag start sa Monday since Saturday na bukas. Pagkalabas ko sa cafe ay pumara agad ako ng tricycle papunta sa pier at para umuwi. May maliit kasing bangkaan dito at pier ang tawag namin, nakasanayan lang kaya hindi
Forgotten Misery Chapter 3
"Wala ka bang pupuntahang iba? Kanina ka pa sunod ng sunod sa akin." Tanong ko kay Hanz na kanina pang nasa likuran ko at wala atang balak pumunta sa kung saan man siya sadya tutungo. "I need to guard you. Base on what you are wearing, I'm sure that there are many guys who will go after you." Seryoso nitong sagot sa'kin. Ang over acting niya naman, normal lang ang suot ko pero big deal lagi sa kanya. Nagulat ako nang kuhanin niya ang mga pinamili kong props. Aangal pa sana ako pero nauna pa siyang maglakad sa akin. "Hoy, wait. Dito ako bibili. Kailangan ko ng mga tela para sa dim at light effect." Bumalik naman siya at sumunod ulit sa akin. Kitang-kita ko ang mata ng mga magtitinda na nakasunod sa bawat galaw ni Hanz, parang ngayon lang sila nakakita ng lalaki. Ang haharot.
Forgotten Misery Chapter 4
"Oh! Hanz?" Kahit si Duke ay parang nagulat sa pagsulpot ng lalaking ito sa aming harapan. Sino ba naman ang hindi? Gabi na at tahimik lang kami tapos biglang may lalabas na kung sino na hindi namin expected. Hobby na ata ni Hanz ang bigla na lang magpapakita sa mga unexpected situation. "Why are you going home late?" Parang tatay na tayong niya sa akin. Yes, sa akin talaga kasi diretso lang yung tingin niya sa mata ko na para bang hindi niya narinig ang pagkakagulat na bati sa kanya ni Duke. "May shift ako sa cafe and ganitong oras ang out ko. Nakita ko lang si Duke sa pier kaya nagsabay na kami pauwi." Wait, why do I need to explain? "That's not safe. Let me have your schedule and let m
Forgotten Misery Chapter 5
It's been two days since I had lunch with Mr. and Mrs. Cruz, and all I can say is I don't want to have lunch with them again. Given na yung mabait sila pero I felt that they are looking at me as someone they want to be with, not as Elisa who had her breakdown in stadium. Wala nang ginawa si Tita Asyana kung hindi itanong kung ano pa ang favorite ko at kung gusto ko pa ba umorder ng macaroni. They also insisted to call them Tito and Tita kaya medyo nalilito ako sa itatawag ko sa kanila. Tito Golem, on the other hand naman, keep on glancing back at Hanz and me. Para bang sinasabi niya na Hanz should talk to me or must insist a conversation. That lunch made me feel awkward, hindi ko alam kung ano ang kilos na kailangan ko'ng gawin kasi parang binabantayan nila ako. I do understand na nakikita nila sa akin si Brie and sobrang mahal nila si Brie, nalaman ko kasing parents sila ni Hanz kaya mas nakaramdam ako ng aw
Forgotten Misery Chapter 6
Pagkarating ko sa clinic ay dumiretso na ako sa kama kahit wala pa ang nurse na mag aassist. Hindi ko na rin hinintay na magreply si Ms. Estefano kanina dahil sumasakit na lalo ang ulo ko at mukhang matagal pa bago siya maka get over sa pagkakagulat. Nawala ang maganda niyang posture nang makita ako, yung tingin at gulat niya ay mas sobra pa kesa sa unang pagkikita naming ni Mike. If part talaga siya ng past ko, alam ko'ng may hindi kami magandang nakaraan. May galit kasi ako'ng nararamdaman at parang gusto ko'ng umiyak at sampalin siya. "Ms. Soriano?" Napapiksi ako nang dumating na ang nurse sa clinic. "Masakit po ang ulo ko. Meron po ba kayong gamot dito?" Nginitian ko na lamang ito at sinabi ang kailangan, pero parang mas kailangan ko ang magpahinga. "Yes, of
Latest chapter
