Chapter 2: Prove Yourself

Hindi maganda ang pasok ng umaga para sa production team ng inaabangang TV drama na “Even A Fool Knows”. But Art, the main lead, saw that as an opportunity to be deviant as he is. Kaya naman nang malamang malabong matuloy ang shooting ngayong araw, agad siyang naghanap ng lugar na mapaglilipasan ng oras.

Calyx, his assistant who is a year younger than him, had no other choice but accompany his boss.

“Kakatawag lang ni Manager Lim, mukhang maca-cancel nga ang shooting ngayon,” anunsyo ni Calyx nang makabalik mula sa pagsagot ng tawag.

Nasa outdoor basketball court sila ngayon ng school na pagsh-shooting-an sana nila. Malaki ang school na ito gayong high school lamang ang departamentong nandito at wala nang iba pa. Kilala ring businessman ang may-ari ng paaralan kaya naman nabigyan din sila ng pahintulot na gamitin ang paaralan, pangalan nito, pati na rin ang opisyal na uniporme nito para sa palabas. Sa ganoong paraan ay mabibigyan rin ng exposure sa media ang institusyong ito.

Sa isang taon pa lang na pagiging assistant ng artista ay natuto na si Calyx sa takbo ng mga bagay-bagay sa industriyang ginagalawan ng amo. Kung minsan nga ay nakikita na lamang niya ang sarili na inaanalisa ang bawat galaw ng taong nakakasalamuha niya.

Wala namang tugon si Art sa sinabi ng assistant. Sa halip ay patuloy lang siya sa paglalaro mag-isa, tumatakbo at nagd-dribble kahit na iyon lang ang alam niyang gawin. He stood not too far from the ring, bent his knees, and finally jumped as he lets go of the ball from his hand.

He failed to shoot the ball, as he expected.

“As it should,” he commented, referring to the cancelled schedule of the day. Pawisan siyang lumapit sa direksyon ni Calyx na siyang nag abot ng maliit na tuwalya at bote na may lamang iced coffee. Napailing na lang siya nang makita kung gaano kabasa ang suot na puting polo ng kasama. Hindi pa naman iyon sa kaniya kundi sa set mismo.

“Akala ko ba hindi mo tatanggapin ang offer na ito? Bakit biglang nagbago ang isip mo?” tanong ni Calyx nang makaupo sila sa bakanteng bench.

Uminom muna saglit si Art, “He took the offer, that's why I also did.” He drank the rest of the water left.

“It's a shame, though. I thought we would compete over the role, turns out he turned it down the day he knew I am taking the challenge. No fun.” Napangibit na lang si Art at napabuga naman ng hangin si Calyx.

“Hindi ba ibig sabihin lang niyon, ayaw makipagkumpetensya ng kapatid mo sa iyo?” Umiling-iling si Art, bakas sa mukha niya ang pagod sa paglalaro.

“He’s just afraid he would lose. Did he expect I would go easy on him just because he's younger? Nah.”

Parehas silang natahimik habang mga ilang minuto pang naupo roon hanggang sa may makaagaw ng pansin ni Art.

Isang babaeng mukhang wala sa sarili na naglalakad sa labas ng court. Hindi kalayuan mula sa labas ang inuupuan nilang bench kaya kitang-kita niya ang mukha nito habang si Calyx naman ay bala na sa paglalaro sa sarili niyang telepono. Inilahad ni Art ang palad sa kasama na tiningnan lamang ni Calyx. Ilang segundo pa bago niya iabot dito ang hinihingi nitong sunglasses.

***

Two months.

Dalawang buwan na simula nang huling pumunta si Rebby sa paaralang ito. Hindi pa rin gaano katagal pero matagal man o hindi, mananatiling sariwa sa isip niya ang mga nangyari sa kaniya sa lugar na ito.

How justice was never served to those who doesn't have money and power. How manipulative people can be and how her cries were never heard. Rebby heaved a deep sigh and walked to the campus. Her eyes remained on the direction where she's going, not minding whatever is around her.

“Aray!” Naudlot ang sana'y dire-diretso niya lang na lakad nang tamaan siya ng bola sa ulo, dahilan para matumba siya paupo.

Hindi niya rin alam kung aksidente lang ba ang pagkakabato sa kaniya dahil napakalakas ng impact nito at parang sinadya.

“Uso umilag.” Nag-angat siya ng tingin.

Saglit pa bago naging malinaw sa paningin niya ang mukha ng lalaking nakatayo sa harap niya. Natakluban kasi ito ng sikat ng araw kanina pero ngayong nakita niya na ang itsura nito ay mabilis ang naging reaksyon niya.

He looks a bit familiar to her pero hindi niya maalala kung saan niya ito nakita.

Pero ang pumukaw sa atensyon niya ang ang nakangisi nitong ekspresyon. Nakasuot pa ito ng shades at nakasuot rin ng uniporme ng school na kinaroroonan nila.

It's vacation.

And why is he not offering a hand to her when he hit her head?

The guy leaned closer. Rebby expected him to assist her to stand up so she extended her hand but no one received it. Art just took the ball beside her and that's it.

“I believe you know how to stand up,” seryosong sabi ng lalaki saka ibinato't sambot ang bola.

Hindi makapaniwala si Rebby sa narinig niya kaya inis na lang siyang napaismid. She picked herself up from the ground and dusted herself off before giving the guy an irritated look.

“I'll appreciate an apology,” may panghihikayat na sabi ni Rebby sa kaharap na parang walang ideya sa sinasabi niya.

“What's an apology?” Napakunot ang noo ni Rebby sa aroganteng sagot ng binata saka ito sinagot.

“Saying sorry? That’s apology kung hindi mo alam,” inis na sabi niya pero pag-iling ang naging sagot ng kausap niya.

“That’s a sugar-coated lie, not an apology.” Saglit na napapikit si Rebby saka nagpilit ng ngiti.

“I hope you don't mind me saying this-”

“I mind.” Napatikhim na lang si Rebby nang putulin ng lalaki ang sasabihin niya kaya dismayado na lang siyang tumango.

“Mag-ingat ka next time para hindi ka makatama,” iyon na lamang ang sinabi niya saka naglakad papunta sa building na target niya.

On the other hand, the guy curved a smirk and removed his sunglasses. He looked at her from where he stands and shook his head.

“Did she not recognize me? Or is it because of this sunglass?” Dismayadong sabi niya patungkol sa kasikatan niya.

“Art! Hinahanap na tayo sa set!” Pagtawag ni Calyx habang nakataas ang cellphone niya. The production team must be looking for Art now and he's not helping with their current situation.

Meanwhile, Rebby went straight to the office of the School President. Hindi niya na kailangan pang pumunta sa faculty at humingi ng permiso. She's not here to beg for her certificate. She's here to stand firm on her innocence. She's here to prove she did not hurt anyone... For the nth time, and for the last time.

“Come in,” tugon ng school president nang marinig ang katok niya.

Pumasok si Rebby sa loob ng opisina na buo ang loob na ito na ang huling pagtapak niya roon. If she will fail today, that's it. She's done with them... She's done with their hipocrisy and failed justice system.

“I'm surprised with this sudden visit of yours, Miss Revencee,” bati ng lalaking nasa edad fifty pataas, nakasuot ng pormal na kasuotan at salamin. Bakas sa tindig ng lalaki ang kapangyarihan at pagiging professional nito.

“But at the same time, your presence in this room is not a surprise anymore.” Ramdam ni Rebby ang pagsara ng sarili niyang kamay dahil sa narinig. She was reminded of the days she went here for the same reason.

Inalok siya ng presidente na maupo pero tinaggihan niya ito.

“Hindi rin po ako magtatagal. Gusto ko lang pong sabihin na-”

“My daughter's still in rehabilitation spending her days with the same question... Kailan siya makakapaglakad ulit?” Rebby felt a lump on her throat when the president said that.

She's not feeling any guilt. It's just hitting her so bad that she's really being blamed for what happened to the President's daughter.

Huminga siya ng malalim saka marahang tumango. Bakas sa mukha at boses niya ang pagpipigil.

“Hindi dahil ito na ang huling beses na makikita niyo ako dito ay umaamin na ako sa bagay na hindi ko ginawa,” May paninindigan niyang sambit.

Simula nang pumasok siya sa loob ng opisina ay nakuha na ang atensyon niya ng wine glass na nakapatong sa maliit na lamesa sa loob.

Now she knows its purpose.

“Anong gagawin mo?” gulat na tanong ng presidente nang kuhanin ni Rebby ang wine glass at binasag ito sa lamesa mismo. She took one of the broken glass.

The one with the sharpest edge.

“I did not push your daughter off the stairs, Sir. I never hurt your daughter, Sir. If there is a victim here, ako iyon at hindi ang anak niyo... And I swear that with my blood.”

“Miss Revencee-”

She did not let him finish.

Agad siyang gumuhit sa palad niya ng mahabang linya. Pain is evident on her face but she did not bat an eye. Hindi niya inalintana ang dugong tumutulo mula sa palad niya.

The pain she's feeling right now is nothing compared to the pain no one really cared for.

“I am innocent...”

***

Proving yourself can be really hard at times

that you can't help but ask, “What's the point?”