“Lieutenant, hinahanap ka kanina noong anak ni Senator.”
Dylan was pulled out of his own reverie upon hearing his co-worker’s voice. Nag-angat siya ng tingin dito at taka itong tiningnan. “Nasaan? Bakit daw?” he asked curiously.
Mula nang mahawakan niya ang kaso ng senador na si Senator Clemente, kahit minsan ay hindi bumisita ang anak nito sa presinto kaya’t laking pagtataka ni Dylan nang marinig ang balitang hinanapap siya ng anak ng senador.
Sergeant Estrella lifted his shoulder in a half shrug. “Naabutan niya rito si Attorney Fontanilla kaya nag-usap silang dalawa sa labas. Hindi ko alam kung saan sila nagpunta pero kaaalis lang,” he answered, making Dylan nod his head in return.
“Susunod ako. Tatawagan ko lang si Attorney,” he remarked, pertaining to his uncle, Attorney Damon Fontanilla. “Tawagan niyo na lamang ako kung kailangan. Dumalaw ba ‘yong anak ni Senator Clemente sa tatay niya o. . .”
“Hindi, Lieutenant, e. Basta hinahanap ka sa amin tapos sakto namang dumating si Attorney Fontanilla kaya sila na lamang ang nag-usap. Hindi ko na naitanong kung anong ipinunta niya rito dahil hindi naman siya sumilip sa tatay niya sa loob,” Sergeant Estrella answered once again.
Dylan nodded. “Kayo na muna nina Elijah at Aidan ang bahala. Saglit lang ako,” bilin niya.
Sergeant Creed Estrella nod his head as he jokingly saluted on him. “Copy, boss,” sambit nito. Hindi naman mapigilang mapailing ni Dylan dahil doon.
Ibinaba niya ang dalang bag sa puwesto niya at akmang aalis na nang muling magsalita si Creed na siyang ikinatigil niya. “Lieutenant, kasama mo ba si Ma’am Brielle kahapon?”
Dylan’s brows immediately drew in a straight line because of his question. Taka itong tumingin kay Creed dahil doon. “Hindi, bakit?”
“A-Ah, wala. Baka namalik-mata lang ako,” sambit nito at mabilis na umiling.
Naguguluhan man dahil sa sinabi nito, hindi na iyon pinansin pa ni Dylan. Baka mga kaibigang lalaki lamang ang nakita ni Creed na kasama ni Brielle kung sakali o kaya naman bodyguard. He lifted his shoulder in a half shrug before walking outside the police station.
He immediately reached out for his phone and dialed his uncle’s number. Hindi pa man nakakailang ring ay agad na nitong sinagot ang tawag kaya’t nakahinga nang maluwag si Dylan.
“Dylan,” bati ng kaniyang Tito sa kabilang linya.
He cleared his throat. “Tito,” bati niya rito pabalik. “Sabi ng mga kasama kong pulis ay dumaan daw dito ang anak ni Senator Clemente. Nag-usap kayo?”
“Oh, about that. Yes, we’re talking. Nasa police station ka na ba? We’re just near the area in case you want to talk to her,” his Tito Damon answered.
“Yes, Tito. In fact, I was about to follow you. Nasaan po ba kayo?”
Luminga-linga siya sa paligid upang suriin kung saan ang mga ito maaaring nagpunta. Just as if on cue, his eyes landed on the coffee shop, a few meters away from the police station. “Coffee shop, Tito?” he added.
“Yes, right. Bilisan mo dahil paalis na rin ang anak ni Senator Clemente. Ikaw ang gusto niyang makausap kanina pero wala ka kaya sabi ko ay ako na ang kausapin niya.” Saglit itong tumigil sa pagsasalita kaya’t akala niya ay tapos na ang sasabihin nito. “Hindi ka ba busy, Miss Clemente?” Rinig niyang tanong nito sa kabilang linya.
“Hindi naman po,” mahinang sagot ng kausap ng Tito Damon niya kaya’t hindi mapigilang kumunot ang noo ni Dylan.
Senator Clemente’s child is a woman?
Napailing siya at umayos ng pagkakatayo. “Pupunta na ako riyan, Tito,” sambit niya.
“All right. Hihintayin ka namin ni Miss Clemente rito,” sagot sa kaniya kaya’t agad na niyang pinatay ang tawag.
Dylan drew in a long breath before putting his phone on his pocket. Saglit niyang inayos ang suot na uniporme bago mabilis na tumawid ng kalsada upang puntahan ang coffee shop sa hindi kalayuan kung saan naroon ang Tito niya at ang anak ni Senator Clemente. Who knows, maybe Senator Clemente’s daughter will help them in the case, right? Mababa man ang probabilidad na magpepresinta itong maging witness, hindi pa rin nila masasabi.
Mabilis na nakarating si Dylan sa coffee shop at agad na natagpuan si Attorney Fontanilla na nakaupo sa may bandang likod ng coffee shop. In front of him is a woman. Hindi niya makita ang mukha nito dahil nakaharap ang babae sa Tito niya kaya’t mabilis siyang lumapit.
“Kanina pa kayo, Tito?” he asked as he sat beside him.
Agad naman siyang natigilan matapos makita ang mukha ng babaeng nasa harap nila. The woman is evidently younger than him. Marahil ay kasing-edad lamang ng kaniyang kasintahan. Twenty six or twenty seven years old. Nakasuot ito ng kulay puting blusa habang malayang nakalugay ang hanggang balikat na blonde na buhok.
“You must be Senator Clemente’s daughter?” Dylan asked the woman in front of him. “I’m Lieutenant Dylan Fontanilla. I guess you already knew my name since you’re asking for me a while ago, right?”
Hindi agad ito nakasagot. Her eyes were fixed on him, making him conscious. Mayamaya pa ay marahan itong tumango at nag-iwas ng tingin sa kaniya. “I’m. . . I’m Kaia Clemente,” she introduced herself, stuttering.
Bahagyang kumunot ang noo ni Dylan nang marinig ang boses ng babae. Saglit niya itong tinitigan at saka lamang napagtanto kung sino ang kahawig nito.
She looks like his girlfriend. Some of her features are similar to Brielle... even her voice. Ang tanging pinagkaiba lamang ay mas mahinahon at may kaunting diin ang boses ng anak ni Senator Clemente.
“May problema ba, Dylan?”
Dylan cleared his throat before shaking his head upon his uncle’s question. Muli siyang tumingin sa gawi ng anak ng senadr. “Hinahanap mo raw ako? For what reason? I assume it’s about your father, am I right? Wala naman tayong ibang pag-uusapan kung hindi siya,” seryosong tanong niya sa dalaga.
Senator Clemente’s daughter, Kaia, nod her head as an answer to his question. “Itatanong ko lang sana k-kung makukulong na talaga ang Daddy ko? H-Hindi na ba puwedeng maayos?” Tila kinakabahang tanong nito sa kaniya.
He sighed, feeling disappointed. Sa tono ng pagsasalita nito, mukhang hihingi pa ng dispensa para sa ginawa ng tatay niya. Napailing si Dylan dahil doon. “The Philippine government prosecutors filed a plunder case in an anti-graft court against your father, Miss Clemente. It was all because of the misused congressional funds worth billions of pesos. Billions, Miss Clemente. Keep that in mind. Aside from that, he was also involved in drugs and prostitution. There’s no way he can get away with that,” mariing sambit niya.
He saw how the woman gulped upon hearing what he said. Mukhang nalinawan na ito na hindi basta-basta ang ikakaso sa kaniyang ama. At isa pa, mukhang nakinabang din naman ang babae sa yaman na ninakaw ng tatay niya. From the clothes that she’s wearing, she looked high-maintenance. Alam niya na mamahalin ang suot nitong damit dahil ganoon din ang sinusuot ng kaniyang pinsan. Isa pa, puting-puti ang kutis ng dalaga na animo’y araw-araw itong naliligo sa gatas.
Bahagyang napailing si Dylan. It was obvious that the woman in front of his was raised with a golden spoon on her mouth. Ang ikinaiinis niya lamang, kaya nabuhay nang marangya ang babae ay dahil sa panlalamang ng ama nito sa ibang tao.
Kapag nakulong ang ama niya, siguradong mawawalan siya ng pera kaya’t hindi na nakakapagtaka kung magmamakaawa ito sa kanila.
“H-Hanggang kailan siya makukulong kung sakali mang makulong siya? Ilang taon siya sa loob?”
Nag-angat siya ng tingin dito at sinuri ang ekspresyon sa mukha nito. The woman was looking down but her hands is on the table, making it visible for them how her hands trembled while speaking.
“Fifteen years,” his uncle answered on his behalf. “Mabigat ang ikinaso sa kaniya kaya’t hindi siya basta-basta makakalabas—“
“Lang?”
Dylan stilled on his spot upon hearing what she said. He looked towards her obliviously. “What did you say?” Hindi makapaniwalang tanong niya rito.
The woman smiled sweetly on him. “Nothing,” tanging sambit nito ay tumayo. “Baka hanapin niya ako dahil hindi ako dumadalaw sa kaniya. Pakisabi na wala na akong balak pang dalawin siya. You can do whatever you want with him. . . I don’t care.”
Bahagyang umawang ang mga labi ni Dylan. Hindi niya lubos akalain na bigla-bigla na lamang magbabago ang mood ng babaeng nasa harapan niya.
“Don’t tell me you’re not really planning on getting him out of jail?”
Mahinang tumawa ang babae na para bang isang malaking kalokohan ang sinabi niya. The woman eyed him while shaking her head. “Oh, come on. He stole billions of funds and he’s involved with drugs and prostitution... of course, he deserves to be in jail.”
“From the way you talk about your father, it looks like you don’t like him,” panimula ni Dylan at kunot-noong tiningnan ang dalaga. “If you do, do want to testify—“
“Nah.” She immediately cut his words off. Kinuha nito ang dalang bag sa upuan at isinukbit iyon. Binuksan niya ang bag at animo’y may kung anong kukunin doon. “I don’t like associating myself with those kind of people. Masiyado na akong maraming pinoproblema, ayaw ko nang magdagdag pa.”
“But—“
“Andiyan na ang sundo ko. Gusto ko lang naman kayong kausapin dahil ayaw kong madawit ang pangalan ko sa kung ano mang kaso ni Daddy. I’m sure you all wanted me to testify but sorry to burst your bubble, I will never do that even if I hate my father to death. Tawagan mo na lamang ako kapag naipakulong mo na si Daddy,” sambit nito at walang ano-ano’y hinawakan ang kamay niya at may kung anong inilagay doon. Dylan gulped because of what she did. The woman smiled sweetly on him before she turned her back and walked away to leave.
Naiwan namang hindi makapaniwala si Dylan dahil sa nangyari. Sinundan niya ng tingin ang dalaga at nakitang pinagbuksan ito ng pinto ng sasakyan ng isang pamilyar na lalaki.
“Ms. Clemente is also acquainted with that guy?”
Takang tumingin si Dylan sa gawi ng kaniyang tiyuhin. “Do you know that guy?” he asked curiously.
“You don’t know him? I saw him with your girlfriend a couple of times. Hindi ko alam na kilala rin pala ni Miss Clemente ang lalaking iyon. Maybe she’s his girlfriend?” Napatango na lamang si Dylan dahil doon. Ni hindi na siya nagkaroon ng pagkakataong kuwestiyunin kung bakit palaging kasama ng kaniyang kasintahan ang lalaking iyon.
“What is that?”
He was pulled out of his own reverie when his uncle spoke. Itinuro nito ang kamay niya kaya’t wala sa sariling tiningnan iyon ni Dylan.
It was a calling card with the name of the woman—Kaia Clemente.
“Anong klaseng mukha ‘yan, Kuya Dylan? Habag na habag?”Mas lalong napasimangot si Dylan matapos marinig ang sinabi ng pinsan. Iverson sat beside him and offered him a glass of wine. Wala siya sa sariling napailing bago tinanggap iyon.“Anong kailangan mo?” he asked as he took a sip.Iverson let out a soft chuckle. “May kailangan agad porque lumapit? Grabe ka sa akin, Kuya Dylan,” naiiling na sambit nito.He scoffed. “Bakit ka nga sabi lumapit?”“Sabi nina Ate Danielle at Ate Maurice, lumapit daw ako sa ‘yo, e. Mukhang kailangan mo raw ng kausap. Para ka kasing pinagsakluban ng langit at lupa riyan sa tayo mo,” kaswal na saad nito.Muling napailing si Dylan dahil sa sinabi ni Iverson. Those girls, he thought. “Mukha bang kailangan ko ng kausap?” he asked and let out a bitter laugh.“Kanina ka pa mag-isa riyan, e. Kanina ka pa rin mukhang ng problemado. Bakit? Sa kaso ba? Roon kay Senator Clemente?” Iverson asked and yawned. “Sus, alam ko na, ano ka ba? Pati si Dad, stressed na rin dah
“Talaga bang paninindigan mo ang hindi mo pagbisita sa Dad mo, ha, Kaia?”My train of thoughts were interrupted when the door of my room slammed open. Padabog na pumasok si Tita Aurora kaya’t napaayos ako ng upo. I drew in a long breath before looking at her. “Po?”“Huwag ka ngang magmaang-maangan diyan. Akala mo ba ay hindi ko malalaman na nagpunta ka ng police station pero hindi mo naman pinuntahan ang Dad mo sa loob. Para saan? Para kausapin ang mga pulis? Para kausapin ang prosecutor na humahawak sa kaso ng Dad mo, ganoon ba? Iyon ba ang ginawa mo, ha?” Malakas na sigaw niya kaya’t nag-iwas ako ng tingin.Hindi ako nagsalita at hindi sinabi sa kaniya na kinausap ko nga ang mga tao na iyon. Hindi na niya iyon kailangan pang malaman. At saka isa pa, wala naman akong napala sa pagpunta ko roon. Maliban sa. . .“Bakit, Kaia, huh? Nilaglag mo na ba ang Dad mo sa mga pulis? Nagsalita ka na ba?” Tita Aurora added as she walked closer towards my direction.Tulad kanina, hindi ako nagsalit
“Do you really think that being a brat will help you survive, huh, Kaia?” I was pulled out of my own reverie upon hearing Aziel’s name on the other line. I can’t help but to roll my eyes out of disappointment.“Hindi mo ba narinig ang sinabi ko sa ‘yo, ha? It wasn’t entirely my fault. Kasalanan niya kung bakit ganoon ang naging rekasiyon ko. It wasn’t like I am the one who initiated that at the first place. Nananahimik ako sa kuwarto ko tapos bigla niya akong ginulo,” inis na turan ko.Walang gana kong hinawi ang aking buhok habang tumitingin sa kalsada. Sa rami pa ng maaari kong maiwan sa bahay, susi pa ng kotse ko. Ayaw ko namang bumalik doon dahil baka pag-initan na naman ako ni Tita Aurora. Saka ko na lamang kukunin iyon kapag lumamig na ang ulo niya at hindi na ako muling pansinin kapag pumunta ako sa bahay KO.“So what now? Kaia, I am in a tough time right now. As much as I want to help you, I can’t. Hindi ako makaalis dito sa bahay dahil nakabantay sa akin si Dad. I did somethi
“Y-You’re not Kuya Dylan’s girlfriend?”I shot a brow up before lifting my shoulder in a half shrug. “Do I look like I am his girlfriend?” pamimilosopo ko pa. I saw how her face darkened because of what I said but I just shrugged it off. “Danielle naman kasi, sinabi ko naman sa ‘yo na hindi ‘yan si Brielle,” rinig kong pangaral ng kasama niya pang babae. If I’m not mistaken, she’s Maurice Fontanilla. Minsan ko na siyang nakasama dahil ka-close ko ang nanay niya.The woman who bothered me, Danielle, hissed irritably. “Malay ko ba, kamukha niya kaya!” pagdadahilan nito.My brows immediately rose up because of what she said. I cleared my throat that made them looked towards me. Umayos ako ng pagkakatayo at itinuro ang sarili ko. “Sinasabi niyo bang ako. . . kamukha ko si Brielle Clarkson?” Hindi makapaniwalang tanong ko sa kanila.“Kilala mo kung sinong girlfriend ni Kuya Dylan?” Iverson Fontanilla asked. Taka niya akong tiningnan ngunit walang takot kong sinalubong ang bawat titig niya
“I was so embarrassed and pitiful, Aziel. Damn, ngayon lang ulit ako nakaramdam nang ganoong klase ng hiya buong buhay ko,” reklamo ko at nagmamadaling lumabas ng bahay.Aziel, on the other line, heaved a deep sigh. “Wala ka naman talagang hiya,” mahinang sambit niya. Tumigil ako sa paglalakad upang ikalma ang aking sarili.“Fine, fine. Matagal ko nang inalis sa utak ko ‘yang hiya na ‘yan but. . . last night was different. Pakiramdam ko, gusto ko na lamang na kainin ako ng lupa. Do I look like a fucking minor to you, huh?” Nagmamadali akong sumakay sa kotse ko at hindi mapigilang mapalingon sa bahay. Mukha namang hindi pa gising si Tita Aurora kaya’t mas bilisan ko pa ang pag-alis bago pa siya magising at pigilan na naman ako. Dali-dali kong instart ang kotse. Binuksan ko ang bintana at sinenyasan ang guard sa labas na buksan ang gate. Nag-aalangan man ay sinunod pa rin nila ang utos ko. As if they have a choice, though. Inilagay ko ang cellphone ko sa stand at iniloud speaker iyon.
These past few days were rather fun in my opinion. I like how I get to party all night and sleep at day. However, those kind of days already came to its end.Wala sa sarili akong napatayo dahil sa inis. “Anong hindi ko puwedeng gamitin ang pera ko?!” Malakas na sigaw ko sa kausap ko sa kabilang linya.I massaged my temples out of panicked. Ilang beses akong nagpabalik-balik mula sa aking kinatatayuan habang pinapakinggan ang abogado ni Daddy na nagsasalita sa kabilang linya. Kaninang umaga ko lamang nalaman na hindi ko magamit ang pera na laman ng bank account ko. SInubukan kong magwithdraw kanina dahil bibili sana ako ng bag pero hindi ko na magamit ang pera KO. The fuck?“Miss Clemente, sabi sa akin ng Daddy mo ay pera niya iyon. If that’s his money, then we’ll use that to bail him out—““That money is mine! Anong pinagsasasabi niya na kaniya?” Hindi makapaniwalang tanong ko. I drew in a long breath while shaking my head. “Nakalimutan na niya yata na siya ang walang pera sa aming da
I was trembling out of nervousness.Kung kanina ay halos mawalan ako ng hiya noong tinawagan ko si Attorney Fontanilla, ngayon naman ay animo’y umurong lahat ng tapang na mayroon ako kanina. I must admit that I am nervous. Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin ko o. . . Humugot ako ng malakas na buntong hininga upang tingnan kung sakali mang dumating na si Attorney Fontanilla. Sabi niya kanina sa akin habang kausap ako sa tawag ay busy siya kaya’t hindi niya masisiguro na makapupunta siya sa kung nasaan man ako. But to my surprise, just an hour ago, he texted me and said that he’ll go here and talk to me about him.Alam kong nagtataka siya sa address na ibinigay ko pero rito lamang kasi ang naisip ko na walang makakapansin sa amin na nag-uusap tungkol sa kaso ng tatay ko. I mean, who in their right mind would talk about a case at the bar, right? Sa ingay dito, hindi kami pagsususpetsahan ng kahit na sino. I pressed my heel on the ground and played with my fingers anxiously. Hindi k
“What if I say yes? How much for a night, Miss Clemente?”I froze and looked at him obliviously. I was expecting him to say that he’s just joking but he just stared at me with his usual cold and serious eyes as if he’s waiting for my answer.I gulped, unable to answer him. Despite of nervousness, after a couple of seconds, I drew in a long breath to remain calm. Ibinalik ko ang tingin sa kaniya at tipid na ngumiti. “How much can you offer, then?” paghahamon ko pa.He seems taken aback because of my question. Alam kong ang inaasahan niyang maging reaksiyon ko ay ang tumayo at lapitan siya, pagkatapos ay malakas siyang sasampalin dahil sa itinanong niya—but I am not like that. “Are you serious?” tila nahihiwagaang tanong niya. I leaned back on my chair, crossed my legs, and shot a brow up. “Do I look like I’m joking? I am not that cheap, Lieutenant Fontanilla. Bakit naman ako makikipag-sex sa kung sino-sino lamang diyan nang libre? Mahirap na ang buhay ngayon—““So you’re admitting th