SEVEN

“I was so embarrassed and pitiful, Aziel. Damn, ngayon lang ulit ako nakaramdam nang ganoong klase ng hiya buong buhay ko,” reklamo ko at nagmamadaling lumabas ng bahay.

Aziel, on the other line, heaved a deep sigh. “Wala ka naman talagang hiya,” mahinang sambit niya. Tumigil ako sa paglalakad upang ikalma ang aking sarili.

“Fine, fine. Matagal ko nang inalis sa utak ko ‘yang hiya na ‘yan but. . . last night was different. Pakiramdam ko, gusto ko na lamang na kainin ako ng lupa. Do I look like a fucking minor to you, huh?” Nagmamadali akong sumakay sa kotse ko at hindi mapigilang mapalingon sa bahay. Mukha namang hindi pa gising si Tita Aurora kaya’t mas bilisan ko pa ang pag-alis bago pa siya magising at pigilan na naman ako.

Dali-dali kong instart ang kotse. Binuksan ko ang bintana at sinenyasan ang guard sa labas na buksan ang gate. Nag-aalangan man ay sinunod pa rin nila ang utos ko. As if they have a choice, though. Inilagay ko ang cellphone ko sa stand at iniloud speaker iyon.