Chapter 1: Where in the World Am I?!

"Ipupunta mo siya sa ibang mundo, anak?"

"Kailangan niyang mapatunayan sa akin na kaya niyang mamuhay sa hirap."

"Kahit ako na tatay mo, ay hindi ko ginawa 'yon sa inyong magkakapatid."

"Ama, magtiwala ka po sana sa mga plano ko. Hindi natin siya pwedeng ipadala sa Elementalla."

"Maayos naman ang Crystalla, hindi ba?"

"Mas maganda sa ibang mundo, ama."

I have no idea kung anong pinag uusapan nila, but I see myself standing between two golden orbs, at nagsasalita ang dalawang ito. The one has a man's voice, the other one has a woman's voice. 

Nagsalita yung lalaki, "Kung iyan ang desisyon mo ay wala akong magagawa. I'll just spoil her when she comes back. How about her name?"

"Phoebe," sabi ng babae. "Phoebe Arcadia."

That's my name.

"Saan mo siya ipupunta?" tanong ng lalaking boses.

"Sa isang bahay ampunan, ama," sabi ng boses ng babae.

"Mahihirapan siya, anak."

"Iyon ang layunin kong mangyari sa kanya. Kailangan niyang maranasan ang mga hirap at pagsubok bago niya manahin ang kapangyarihan ko, ama."

Tapos nagsalita 'yung lalaking boses ng, "Phoebe, gumising ka na."

Sumunod naman din ang boses ng babae sa pagsabi ng, "Phoebe, male-late ka na sa school."

"Phoebe!"

Napasinghap ako at agad kong naimulat ang mga mata ko, nilibot ko ang mga mata ko sa paligid at nakita kong nasa kuwarto ako ng mga bata. Tulog pa ang mga bata, pero ginising ako ni sister Lydia, isa sa mga madre ng bahay ampunan.

It's that dream again. Lagi kong napapanaginipan 'yon simula pa nung bata ako.

"Good morning po, sister," sabi ko at nagmano sa kanya.

"Kaawaan ka ng Diyos, anak, magandang umaga rin," sabi niya. "Tara na sa baba, tulungan mo kami nila sister Jane na magluto ng almusal ng mga bata.

Tumango ako kay sister Lydia at nag ayos na ako kagad sa sarili ko. Naalala ko na sa kuwarto na ng mga bata ako nakatulog kasi natatakot sila sa mga kulog at kidlat kagabi.

Nang makababa ako sa kitchen ay binati ko ang iba pang mga madre na masaya akong binati pabalik. Tinulungan ko sila sa pagluluto, at nang hinihintay na lang maluot ang ulam ay sinunod ko naman ang paglilinis sa bahay ampunan. Nag walis ako, nag mop, naglampaso sa bahay, at sa labas ay nagwalis ako ng mga dahon na hinulog ng mga puno ng acacia at balete.

Ilang sandali pa ay tinawag na ako ng mga madre para mag agahan. Matapos no'n ay nag ayos na ako para sa school. Nagko-contemplate ako kung papasok ba ako sa school o wag na lang, pero pinaalalahanan ulit ako ni sister Lydia na baka male-late na ako. 

I'm actually in my third year in college sa kursong Education, major in English gamit ang scholarship sa edad na 20 years old. Kapag nag graduate ako, maghahanap ako ng magandang trabaho para makatulong sa bahay ampunan. May mga part time jobs din ako sa isang fast food chain, at ako pa ang tumatayong nanay ng mga bata sa orphanage. 

I sighed when I reached my school, pagkapasok ko pa lang sa classroom ay napadapa na ako. My classmates laughed at me, hindi naman na bago sa akin 'to, noon pa lang ay ganito na ang trato sa akin ng mga tao. Scholar kasi ako ng school na siya ring sponsor ng bahay ampunan na kinalakihan ko. Spoiled brat ang mga estudyante dito, at ako ang lagi nilang target.

"Yucks! Anong ginagawa ng isang orphan dito?" tanong ng kaklase kong si Catherine.

College na kami hindi ba? Bakit nabu-bully pa rin ako? Naiiyak akong tumayo at mabilis akong lumabas sa classroom namin habang umiiyak ako. Lagi na lang silang ganito, hindi ko naman sila inaano.

Napatingin ako sa langit habang tumatakbo ako, I then wished I never existed in this world. Sana hindi na lang ako ampon, sana hindi na lang ako inaapi!

Natigil lang ako sa pagtakbo nung nakalabas na ako sa school. Saglit na lumibot ang mga mata ko sa paligid, at natigil ako nang makita siya.

Nandito si crush! Nasa kabilang side siya ng highway, kahit papaano ay nawala ang lungkot ko nang makita ko siya. Pinahid ko ang mga mata ko para mawala ang mga luha ko. Pagkatapos ay kinuha ko mula sa bag ko ang isang love letter na matagal ko ng gustong ibigay sa kanya.

Tinawid ko ang highway gamit ang pedestrian lane, pero nung palapit na ako kay crush, agad na nag iba ang paligid. Napatigil ako sa paglalakad at nilibot ng mga mata ko ang paligid. Everything is white, everything is blank. Bigla akong kinabahan, nasaan ako?!

Bago pa makapag process yung utak ko sa nangyayari, bigla ko na lang naramdaman ang sarili ko na nahuhulog sa kawalan. Malakas ang sigaw ko habang nahuhulog ako, hanggang sa pinalibutan ako ng kadiliman.

At first there was darkness, but I suddenly heard a guy's voice.

"Here kitty kitty~"

Ugh! Ang sakit ng ulo ko! Ano bang nangyari sa akin?

Sinubukan kong imulat ang mga mata ko, pero malabong paligid lang ang nakikita ko. May nakita akong bulto ng tao sa taas ko, pero nanatili akong nakahiga hanggang sa luminaw ang paningin ko.

Nagitla ako sa pwesto ko. I am lying face to face with a smiling, super handsome guy! And not only is he a handsome guy, he is my crush!

Of course I remember him! He has this shriveled jet black hair, a ski-slope nose, red lips, and square jawline. The only different thing about him now is that his fierce eyes are colored blue, which is such a magnificent color.

Iniligtas niya ba ako? Nabasa niya kaya ang letter ko?

Sinubukan kong magsalita pero, "Meow," lang ang naririnig ko.

Now that's odd. May pusa ba sa paligid? Kahit nakahiga ako ay nagpalinga linga ang tingin ko sa paligid, pero wala akong makita. Ang mas nakakapagtaka pa ay parang malalaki masiyado ang mga gamit sa paligid ko. Pati si crush parang naging higante. Naka-drugs ba ako? Bakit ganito ang paningin ko? May sira na ba ang paningin ko?!

Sinubukan ko ulit na magsalita pero, "Meow," pa rin ang naririnig ko.

My crush chuckled at me. As if he's so amused by how shocked I am with what's happening. "I see you're awake now, Moon," sabi niya at sinubukan niya akong hawakan pero mabilis akong bumangon at lumayo ako sa kanya.

I felt so weird about him, una iba ang kulay ng mga mata niya. Pangalawa tinatawag niya ako sa ibang pangalan. Ano bang nangyayari?! Bakit ganito??

Muli akong napatingin kay crush at napanganga ako sa nakita ko.

Hindi ko alam kung gaano ako kalayo sa kanya, but it was enough for me to see his majestic features. Itim na pants lang ang suot niya, at yung katawan niya...

SIX PACKS ABS!!!

He is squatting in front of me, and his face seems so confused by what I did. "Why, Moon, mabaho ba ako?" tanong niya. Inamoy niya ang sarili niya, pagkatapos ay ngumiti siya ulit sa akin. "Let's take a bath?"

Ano daw?!

Paki ulit nga!!

"Meow!!"

Teka! Bakit naging pusa ang boses ko?!

Ano ba talagang nangyayari?!

"I'm glad you said that, Moon, maligo na tayo," sabi niya at tumayo na siya. Seeing him topless makes me feel like I'm sitting in a front row seat.

Kung maliligo kami baka magkaroon ako ng full view sa parte ng katawan niya na nahihiya akong makita. Hindi man lang ba ma-conscious ang lalaking ito na maliligo siya kasama ang isang babaeng katulad ko?

Naglakad si crush palapit sa akin at inabot niya ako gamit ang mga kamay niya. Ako naman, dahil hindi ko alam ang mga nangyayari ay nag panic ako at sinubukan kong lumayo sa kanya. Pero naabutan niya pa rin ako at binuhat niya ako.

I felt his hands around my body, at sa sobrang panic ko ay sinubukan ko siyang sipain at suntukin. Wala na akong pake kung crush ko siya, pero ang weird na hawak niya ako. Nabitawan niya ako and I landed on all fours, at hindi man lang ako natumba. Sa ganong posisyon ay lumingon ako kay crush at inirapan ko siya. Mabilis kong iniwas ang mukha ko sa kanya at nag, "Hmph!" ako

"Wait, Moon," sabi niya. "Did you just roll your eyes on me?!" hindi makapaniwalang sabi niya. "May nagawa ba akong mali? Wala akong hinawakan na ibang pusa."

Pusa?!

Mukha ba akong pusa sa paningin niya?!

Hmph! Bahala ka diyan, bakit mo ba ako hinawakan ha?! Bastos!!

Lumayo ako sa kanya, pero naramdaman ko ulit ang mga kamay niya sa buong katawan ko. Wala akong nagawa kundi ang magpabuhat sa kanya. Naramdaman ko siyang naglakad, pero tumigil din lang siya kaagad. Pagtingin ko sa harapan namin ay nakita ko ang buong katawan ni crush sa salamin habang buhat buhat niya ako. Pero nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang sarili ko sa salamin.

I am quite small and have this beautiful white fur. I have greyish eyes that resembled the moon, and long whiskers. In short, pusa ako sa nakikita ko sa salamin! To confirm if I am really a cat or not, sinubukan kong igalaw ang kamay ko, at sa salamin ay gumalaw ang isang paa ng pusa. 

No way!

Mabilis akong kumawala mula sa pagkakahawak sa akin ni crush. Di ko alintana ang mga reklamo niya basta tumalon ako sa salamin at tumama ako doon, at muli akong nag land sa sahig on all fours.

Sa hindi ko malamang dahilan ay dumilim ang paningin ko, at ang huli kong narinig ay ang sigaw ni crush na, "MOON!!"

***

"Pssst, Phoebe! huy! Gising ka na ba, ija?"

Agad kong minulat ang mga mata ko at tinignan ko ang buong paligid. Nasa isang malaking kuwarto ako. Sa paligid ay puro ginto ang nakikita ko, at sa gitna ng kuwartong 'yon ay may isang lalaking nakasuot ng puting suit at nakaupo siya sa isang malaking upuan na mukhang trono.

Ngumiti siya sa akin nang magtama ang mga mata namin. Saglit ko naman siyang pinagmasdan.

Blonde ang mahaba niyang buhok na umabot sa kanyang balikat, may suot din siyang korona, matangos ang kanyang ilong, at kakaiba ang kulay ng kanyang mga mata. His eyes were like a kaleidoscope, it's beautiful and mesmerizing. Mukha siyang mas matanda ng ilang taon sa akin.

"Ang gwapo ko ba masyado?" tanong niya sa akin, pagkatapos ay narinig ko siyang mahinang tumawa. Parang tinawanan niya lang 'yung sarili niyang joke.

Sumama ang tingin ko sa kanya. "Sino ka? At nasaan ako?" tanong ko sa kanya.

"Chill ka lang, Phoebe," sabi niya. Alam niya ang totoong pangalan ko. "First of all, ako si Bathala, at ako ang Diyos ng mundo ng Elementalla."

"Elementalla?? Nasa ibang mundo po ba ako?"

"Oo at ang Elementalla ang mundong pinamumunuan ko, Phoebe," sabi niya. "At ikinalulungkot kong sabihin na patay ka na."

Matagal akong tumitig sa lalaking kaharap ko. Hinintay kong may sumigaw at sabihin na, "It's a prank!!" Pero walang nangyari, nakangiti lang si "Bathala" sa akin.

"Sabihin mo sa akin joke lang 'to," sabi ko sa kanya.

"Sorry, pero seryoso ako," sabi niya at pinitik niya ang kanyang mga daliri. With one flick of his fingers, huge screen appeared in front of me.

"Now, Phoebe, let me show you how you died," sabi niya at may pangyayari na nag-play sa isang screen.

Nakita ko ang sarili ko sa screen na 'yon na patawid sa isang highway, na para bang nagmamadali ako at may kailangan akong puntahan.

Nang makita ko na nabunggo ako ng truck, agad na pinatay ni Bathala ang screen. Doon ko napagtanto, "Oo nga pala, namatay nga pala ako."

"Namatay ka sa mundo ng mga tao, but I'm giving you a chance to redeem yourself," sabi ni Bathala. 

"Ano bang kailangan kong gawin?" tanong ko sa kanya.

"I'm giving you a mission, one of them is to be the cat of an Alpha."