Welcome us back, Philippines! Whoa!”
Napailing ako noong marinig ko ang malakas na sigaw ni Jasmine. Ang best friend ko. She’s been with me while we are in Amsterdam. I stayed there magmula noong maghiwalay kami ni Hiro. I want to start a new beginning. Buong buhay ko ay nakaikot sa kaniya kaya minabuti ko nang malayo.
“Lauren! Be careful!” I shouted in reflex when I saw my daughter was already near the automatic door. Nagmamadali akong lumapit sa kaniya at hinila siya palayo roon. “I told you not to let go of mommy’s hand, right?”
Agad na lumabi si Lauren. “I’m sorry, mommy.”
“Ano ba ‘yan? Kararating lang natin nag-aaway na naman kayong mag-ina. Let’s go na!” yaya ni Jasmine. “Come here, Lauren.”
Napabuga na lang ako ng hangin at hinayaan si Jasmine na hawakan ang anak ko. Mas kaunti kasi ang laman ng tinutulak niyang cart. Doon niya sinakay si Lauren at nagpatuloy na sa paglabas ng airport.
Walang nakakaalam na uuwi kami ngayong araw. Even my parents don’t know that I am here already. Sa totoo lang, walang nakakaalam kung nasaan ako noong mga nakalipas na limang taon. Mas gusto ko ng tahimik na buhay kasama ang anak ko. And yes, Hiro don’t know about Lauren. I decided not to tell him dahil nakita ko naman na masaya na siya sa bagong buhay niya ngayon.
I guess, hindi niya talaga naisip na magiging parte ako ng buhay niya. So, what’s the poin on telling him about our daughter?
Umuwi ako rito sa Pinas dahil may kailangan kaming asikasuhin sa business namin ni Jasmine. Dahil parehas kaming mahilig sa nail arts, iyon ang naisipan naming itayo ni Jasmine. Mula sa mga nail polish, acrylic nail extensions, gel polish, or kung ano-ano pang related sa pagma-manicure. Isa na rin akong registered nail tech ngayon at gano’n din si Jasmine. We named our business as LJ’s Nail cosmetics.
Noong una ay hindi naging madali ang pagpapatakbo namin. Marami kaming kakompetensya sa Amsterdam. Pero unti-unti ay naging kilala kami dahil sa ‘de kalibreng mga gawa namin. Mayroon na nga kaming mga suking international actresses.
This time, naisipan naming magbukas sa Pinas. Ayaw ko pa sana pero pinilit ako ni Jasmine dahil mayroon daw may gustong makisosyo sa amin. Since naisip ko na matagal na rin naman kaming hindi nakauwi ay pagbibigyan ko na lang siya.
“Ready na ang unit na titirahan natin habang nandito tayo. Are you sure you don’t want to go back to your family?” tanong ni Jasmine sa akin. Nakasakay na kami sa kotse na maghahatid sa amin sa bahay.
Tiningnan ko si Lauren na ngayon ay mahimbing nang natutulog sa pagitan namin ni Jasmine. “H’wag na muna siguro.”
“Don’t tell me na wala ka pa ring sinabi sa kanila?”
Matipid lang na nginitian ko si Jasmine. Agad naman niyang na iikot ang mga mata.
“Nicole, I understand why you are doing this. Pero hindi mo maitatago ito nang matagal. Lumalaki na si Lauren.”
“I know, Jas. Pag-iisipan ko pa muna nang mabuti. Alam mo naman na ako ang sinisisi nila Dad sa paghihiwalay namin ni Hiro.”
“Ang hirap kasi sa ‘yo, nasaktan ka na nga ng gagong ‘yon. Reputasyon niya pa rin ang iniisip mo. Paano ka naman?” ‘
Napatitig ako sa labas ng bintana ng kotse. Noong naghiwalay kami ni Hiro ay galit na galit sa akin ang pamilya ko. Iniisip nila na hindi ako naging mabuting asawa kaya ako hiniwalayan ni Hiro. Hindi ko nga alam kung bakit sila gano’n. Eh hindi naman natigil ang pagiging magkasosyo ng mga pamilya namin. Mas gumanda nga ang negosyo nila.
Sa totoo lang, hindi ko rin alam kung bakit ‘di ko masabi sa iba ang totoong dahilan nang paghihiwalay naming ni Hiro. Hindi ko sa kanila masabi na hindi naman talaga ginustong makasal sa akin ni Hiro. Ginamit niya lang ako para makuha ang posisyon niya.
“You know what? H’wag na natin silang isipin. Tungkol naman sa business ang pinunta natin dito eh. Hindi rin naman tayo magtatagal,” sabi ko na lang. Tiningnan pa rin ako ni Jasmine na para bang hindi siya makapaniwala.
Alam ko naman na maliit ang mundo. Napakaliit ng Pilipinas. Pero gagawin ko ang lahat para lang maiwasan silang lahat. Ayaw kong pati si Lauren ay masisi sa mga failure ko sa buhay. She’s the most important person to me now.
Hindi gano’n kalaki ang unit na nabili ni Jasmine. Pero sakto na para sa aming tatlo. Tatlo rin ang kwarto. Dalawa ang master bedroom at isa para kay Lauren. Mukhang pinaghandaan talaga ni Jasmine ang pag-uwi namin dahil mayroon na ring mga gamit sa loob.
“This will be our new house, mommy?!” excited na tanong ni Lauren. Namimilog pa ang mga mata niya habang inililibot ang mga tingin sa palagid. Napangiti na lang ako at tumango.
“Yes, baby. But not for too long only. We’ll still be going back to our place.”
“Okay, mommy! Where’s my room?”
“Ay! This is your room, baby!” si Jasmine ang sumagot. Pumunta siya sa gitnang pinto sa may gilid at binuksan ang pinto.
Sumunod ako sa kanila at maging ako ay namangha noong makita kong maayos na rin ang kwarto.
“Wow! Sofia!” tuwang-tuwang sabi ni Lauren. Paboritong-paborito niya ang cartoon character na princess na iyon. Walang araw na hindi ito pinapanood ng anak ko sa tv.
Napangiti ako nang malapad at tiningnan si Jasmine. “Thank you, friend. Hindi ko talaga alam kung wala ka sa tabi ko.”
Tumawa si Jasmine. “Ako pa ba? Eh parang anak ko na rin ‘tong si Lauren. Ako nga nagpangalan, ‘di ba?”
“Oo. Kaya thank you!”
“Sus! Ikaw kasi. Ang tigas ng ulo mo. Pero don’t worry. Kahit na ano’ng katigasan ng ulo mo, I will support you. Para ko na ring anak ‘tong si Lauren eh.”
Kumapit ako sa braso niya. “Kulang na nga lang pakasalan na rin kita!” biro ko.
“Why not? Alam mo naman ako. I am open to all.”
Natawa na lang ako sa sinabi ni Jasmine. Marahan kong hinampas ang braso niya. “Sira ka talaga!”
“Tumawa rin si Jasmine. “Now, we need to settle down. Bukas na bukas ay kakausapin na natin ang magiging business partner natin.”
I nodded. Muli akong lumabas para kuhain ang maleta ni Lauren. Naglalaron na agad ang anak ko sa maliit na tent sa kwarto niya. Mayroon na rin kasing mga laruan doon.
“You haven’t told me about them.”
“Hindi ko pa rin naman kasi sila nakikilala. Si Jude lang ang nakakausap ko. She said na isang sikat na artista raw iyon.”
Bigla akong napaisip at nakaramdam nang kaunting kaba. Pero imposible naman. Napakaraming artista sa Pinas.“Sigurado ka ba talagang dadating ‘yon?” tanong ko kay Jasmine. We’ve been in the restaurant for thirty minutes already. Naubos na nga ni Lauren ang tanghalian niya dahil hindi pa rin nadating ang ka-meet-up namin.“Sabi ni Jude parating na eh. I’ve been texting her but she’s not replying.”“Try to call her instead. Naiinip na ‘tong inaanak mo.”Napatingin ako kay Lauren na nasa lapag na sa gilid ko at naglalaro ng laruan niya. Mabuti na lang at naisipan kong magdala ng scarf at mga laruan niya. At nasa restaurant kami kung saan may sari-sariling kwarto ang mga customers.“You know what? You’re right.”Tumayo na si Jasmine at naglakad na palabas ng silid. Pero hindi pa man niya nabubuksan ang pinto ay kusa na iyong bumukas. May pumasok na babaeng nakasuot ng pulang bestida at para bang hapong-hapo.“Jude? Ikaw na ba ‘yan?”“Jasmine! Oh my god! I’m sorry we are late. Na traffic kami. I couldn’t reply to you kasi kausap ko rin si Miss Naomi.”Biglang nagpantig ang tainga ko noong marini
“Mommy, he is daddy, right?”Napalunok ako agad na napatitig kay Hiro. Kitang-kita ko ang pagkalito sa mga mata niya. Gano’n din ang dalawa pang kasama niya. Pinilit kong ngumiti at kabadong tumawa.“S-She’s a child. She calls everyone his dad.” Agad akong pumihit paharap kay Lauren at tumalungko para maging magkapantay kami. “Baby, let’s go out, okay?”Muling tumingin si Lauren kay Hiro at lumabi. “He’s daddy.”Hinawakan ko ang kamay ng anak ko at tumayo na. Hihilain ko na sana siya palabas pero bigla ring tumayo si Hiro.“Let’s talk.”“What? Love!” ani Naomi.Agad na tumayo si Jasmine at hinawakan si Lauren. “I will accompany her to the toilet.”Bago pa man ako makapagreklamo ay nahila na ni Jasmine si Lauren palabas ng kwarto. Pagharap ko naman ay nakita ko si Hiro na papalit sa akin.“Everyone out,” ma-awtoridad na sabi ni Hiro.“S-Sir, there must be a mistake—”“Out!”Halos mapalundag na ako noong biglang nagtaas ng boses si Hiro. Napaatras pa ako nang kaunti dahil sa gulat. Pagt
“Is everything ready?” tanong ko kay Lauren. Isa-isa kong tiningnan ang mga gamit niya. After our encounter with Hiro, hindi na ako papayag na magtagal pa kami rito sa Pilipinas.“Yes, mommy.”Natigilan ako noong marinig ko ang malungkot na boses ng anak ko. Pagtingin ko sa kaniya ay nakasimangot siya habang nakatingin sa sahig. Nanunulis pa ang nguso at magkakrus ang mga kamay. Napabuga ako ng hangin. Kagabi niya pa ako tinatanong tungkol kay Hiro. Pero hindi ko naman masabi ang totoo. Itinigil ko muna ang ginagawa ko at naupo sa tabi niya.“What’s the problem, Lauren?”“Are we really going home, Mommy? I still want to see, Daddy.”“Haven’t we talked about this already? Hindi ba sinabi ko na we can’t talk with him.”“But why, Mommy? I don’t understand why. Ayaw ba sa akin ni Daddy? Hindi niya ba ako love?”Parang biniyak ang puso ko noong marinig ko ang mga tanong ni Lauren. I wanted to tell her that he loves her. Pero paano? Pwede ba talagang mangyari na mamahalin niya ang anak ko k
“No!” mariin kong sabi.Napatigil si Mommy at Daddy na palabas na sana ng unit namin. Namimilog ang mga mata ni Mommy habang si Dad naman ay walang ekspresyon.“I can’t go home. I won’t go home!”Mom winced. “Are you seriously saying no to us now?”Huminga ako nang malalim. Hindi ko alam kung bakit nila ako pinapauwi. Pero sigurado ako na hindi iyon dahil sa gusto nila ako ulit makasama. They are all ashamed of me. I will never forget that.“Mom, please. Can you just let me go?”“At ano ang gagawin mo, Laura? Hindi ka namin hahayaan para mas lalo mo pa kami ipahiya!”Napatungo na ako dahil ayaw kong makita nila na naluluha na ako. I don’t want them to see my fears towards them. Pero kahit na ano ang gawin ko ay hindi ko pa rin talaga magawang h’wag silang sundin. In the end, sumama kami kila Mommy kahit na pinipigilan ako ni Jasmine. Isinama ko na lang siya dahil iyon ang ginawa kong kondisyon sa mga magulang ko.“Where are we going, Mommy?” tanong ni Lauren.Napangiti ako sa kaniya a
Mom was glaring at me the whole time. Hindi ko alam kung aalis na ba ako sa ospital o maghihintay din kasama niya. Noong nawalan ng malay si Dad ay agad namin siyang sinugod sa ospital. I want to go but I am worried for my father. Hindi ko alam na may sakit na pala siya.“Look what you have done, Laura,” ani Mommy. “I swear kapag may masamang mangyari sa dad mo ay hindi kita mapapatawad!”Napatungo ako dahil sa sinabi niya. “B-Bakit kasi hindi niyo sinabi sa akin, Mom?”Umarko ang kilay ni Mommy. “Do I need to report you everything? Tsaka wala ka rito, ‘di ba?”Hindi na lang ako sumagot at nag-iwas ng tingin kay Mom. Hindi naman ako mawawala kung hindi nila ako pinalayas e. Tahimik akong naupo sa gilid waiting area hanggang sa lumabas na ang doctor sa emergency room. Agad na sinalubong ni Mommy ang doctor at kinausap.“Diyos ko, ang asawa ko!” umiiyak na sabi ni Mommy.Nilapitan ko siya at akmang hahawakan. Pero bigla akong nag-alangan dahil lalo siyang humagulhol.“This is your fault
“Here.”Tiningnan ko ang hawak na baso ni Hiro. I sigh and took it. “Where are we?”“In my unit.”Naupo siya sa katapat kong upuan. I took a deep breath and sips on the glass he gave me. Noong makita niya ako na muntik nang masagasaan kanina ay dinala niya ako rito sa bahay niya. Hindi sa akin pamilyar ang lugar na ito kaya wala akong ideya kung na saan kami. Hindi ko naman talaga alam lahat ng assets ni Hiro kahit noong mag-asawa pa kami.“Why did you bring me here?”“I was going to bring you back to the hospital, pero ayaw mo. Kaya dinala kita rito.”I bit my lips a little. Oo nga pala. I was crying earlier. Sa sobrang bigat na nang nararamdaman ko ay hindi na ako nakatanggi pa kay Hiro noong pinasakay niya ako sa saskyan. I want to go anywhere except the hospital.“T-Thank you.” Ibinaba ko na ang hawak kong baso sa lamesa at tumayo. “Sorry sa abala. Uuwi na ako.”“Ha? Wait, Laura!”I stop waling when Hiro grabs my arm. Salubong ang kilay na nilingon ko siya.“Don’t go. Hindi ka pa,
“Wife? He wants me to be his wife again? Nagpapatawa ba siya?!” inis na sabi ko. Kanina pa ako palakad-lakad sa loob ng kwarto habang kinakalma ang sarili.“Care to explain to me what is going on?” tanong ni Jasmine na nakaupo sa kama. Nagising siya noong dumating ako dahil daw sa mga pagdadabog ko. I said sorry to her.I stop walking and look at her. I let out a sigh and shook my head. “This is insane!” Naupo ako sa pang-isahang upuan malapit sa akin. “I met Hiro again.”I heard Jasmine gasp so I looked at her. “Seriously?!”Tumango ako. “Yes. Apparently, tinawagan siya ni Mom no’ng sinugod namin sa ospital si Dad.”“Then? What happened?”“I—” I sigh again. “It’s a long story. But I almost got in an accident, and Hiro saves me. Wala ako sa sarili ko noong dinala niya ako sa unit niya.”“You went to his house?!” gualt na tanong ni Jasmine. Tumayo pa ito at namaywang sa harapan ko. “What do you think you’re doing?!”“Okay, relax ka muna bago ka pa mag-isip ng kung ano-ano.”“Paano ako
If only I know this would happen, una pa lang ay nakinig na ako kay Jasmine. Wala akong nagawa kundi ang pumayag sa kagustuhan nila Dad. Noong gabing aalis na sana kami at kinausap ko siya ay kinuha pala ni Mommy si Lauren at dinala sa ibang bahay. I was begging for them to let us go but my parents were already deaf of my pleadings. They did it again.“They’re already coming. Wear your best smile, Laura,” Mom said excitedly.I groan and shook my head in back of my mind. Tonight, the Servaño’s will come to our house. And we are waiting in front of our door with our servants. Nasa unahan sila Dad habang ako ay nanatili sa may likuran nila. Sabi nila Dad ay gusto lang ng mga ito makilala si Lauren. So, I’m assuming that they already knew about her. Ang problema lang ay hindi ko pa rin nakikita ang anak ko.“Where is she, Mom? Dad? Saan niyo dinala ang anak ko?”“She’s coming, Laura,” sagot ni Dad.“But where?! I want to see my daughter!” I exclaimed.“Stop it, Laura! Nandiyan na ang mga