Share
Chapter 29
>xxix<
Halos inip na inip ako sa maghapon habang hinihintay na gumabi. Ewan ko ba kung bakit ganito. Hindi rin kasi maalis sa isip ko si Marione at sa kung ano na ang estado namin. Maging ang tungkol kay Mira ay hindi rin maalis sa isip ko. Ayokong manghusga pero hindi ko mapigilan ang sarili kong magtanong kung bakit at paano niya nagawang maglihim sa akin ng tungkol kay Jake.
Napabuntong-hininga ako habang nakapalumbaba sa may counter at nakatunghay sa mga naglilinis na mga kasamahan ko sa buong restaurant. Sarado na rin kasi kami at naglilinis na lamang bago umuwi. So far wala pa naman nakakapansin sa pagtunganga ko dito kaya't malaya pa rin akong namamahinga. Nakakatuwa din kasi silang pagmasdan na habang abala sa pagpupunas ng mga lamesa at pagma-mop sa sahig ay walang katapusan ang chismisan nila at labasan ng sama ng l
Related chapters
Kismet Chapter 30
>xxx<Hindi ako mapakali habang nasa byahe kami ni Marione pauwi ng Pangasinan. Gusto ko sanang ako nalang ang umuwi para hindi na siya maabala pero nagpumilit pa rin siya. Isa pa ay hindi din daw sya mapapakali kung pababyahehin niya akong mag-isa kaya sumama na siya. Hindi ko naman maialis ang isip ko sa pamilya ko at sa sinabi ni Angelo sa linya kanina. Inatake daw si tatay na siya namang ipinagtataka ko. Sa pagkakaalam ko kasi ay wala sa lahi nila ang may sakit sa puso kaya hindi ko malaman kung bakit siya bigla nalang inatake.Sa tana kasi ng buhay ko ay ngayon lang inatake sa puso si tatay. Halos halukayin ko na ang utak ko sa posibleng dahilan para atakehin ito pero wala naman akong maisip. Wala naman kasi silang sinasabing problema sa lupang sinasaka nila, hindi rin naman ako pumapalya sa pagpapadala sa kanila buwan-buwan.
Kismet Chapter 1
>i<Kumakabog ang dibdib ko habang hinihintay ang kasamahan ko na kanina pa nakikipag usap sa receptionist ng hotel na pinuntahan namin. Kanina pa ako palingap-lingap sa lugar. Maganda ang lugar. Makintab ang sahig na halos pwede na akong manalamin, napapalamutian naman ng mangilan ngilang paintings ang dingding, at ang kulay gintong chandelier sa gitna ang siyang nagbibigay liwanag sa lugar. Hindi ako madalas magpunta sa ganitong lugar. Probinsyana kase ako at lalong hindi ako mayaman para magcheck in sa mga luxurious at expensive hotels na tulad nito. Nakakailang tuloy ang paminsan minsang pagtingin ng ibang mga guest doon.Napakaganda ng lugar ang problema lang ay hindi ko maappreciate iyon dahil sa kaba ko. May iba kasi akong pakiramdam sa pag-aaya ng kasama ko dito.Kaibigan ko si Jake simula pa high school kaya pati mga best friends ko, naging kaibigan na din nya. Kaso, ang eksena, n
Kismet Chapter 2
>ii<Hindi ko parin siya pinapakinggan. Dire-direcho lang ako hanggang sa kalsada. Hindi ko na din alam kung saan ako papunta basta makalayo lang sa kanya, okay na ako. Kaso mukhang mahihirapan ako, lalo na't hindi ko kabisado ang lugar.Maya-maya pa ay napansin ko na, na medyo nakalayo na ako sa kanya kaya naghanap ako ng mapagtataguan. Kailangang mailigaw ko muna siya para makaalis ako sa lugar na ito. Pag nakalayo na sya saka ako pupunta sa main road. Tama. Ganun nga gagawin ko. Kailangan kong mag-isip ng paraan dahil kung hindi, patay ako.Sa may gilid ko ay may natanawan akong siwang sa pagitan ng dalawang building na kasya lang ang isang bata. Balingkinitan naman ako kaya pinilit kong sumiksik don. Madilim doon kahit may malapit na poste ng ilaw pero hindi iyon naaabot ng liwanag kaya siguradong mahihirapan si Jake na makita ako. Abot-abot ang panalangin ko habang hinihintay kong mak
Kismet Chapter 3
>iii<"You alright?" tanong ni kuyang gwapo.Tumango lang ako habang nakatingin sa labas. Alam kong derecho lang din ang tingin niya sa daan kahit hindi ko siya tignan. Ramdam ko ang coldness ng boses nya. Kanina pa kami nakaalis sa hotel at hindi ko alam kung saan kami pupunta ngayon. Ayoko munang magtanong sa kanya. Ayoko munang makipag-usap sa kanya. Hanggang ngayon ina-absorb pa ng utak ko ang mga nangyari kanina. Parang nahihirapan akong tanggapin na nagkaganun si Jake. Maswerte ako at may mabuting loob na tumulong sa akin. Everything felt like a whirlwind. Nalilito na ako. Naguguluhan. Pinagkatiwalaan ko siya, ee, tapos binalak niya akong pagsamantalahan? Hindi ko alam kung trauma ba tong nararamdaman ko, parang hindi ko alam kung paano na ako makikiharap sa iba. Baka mamaya may makilala akong tulad ulit ni Jake, tapos hindi na ako makaligtas? Paano kung wala ng kuyang gwapo na tutulong sakin sa susunod? Tapos
Kismet Chapter 4
>vi<Sa aming magkakaibigan ay wala pa rin namang nagbago sa samahan at pakikitungo sa isa't isa. Tulad pa rin ng dati, halos magkakapatid na ang turingan namin. I think. Si Mira lang ang tila ba lumayo ang loob sa amin. Simula nung insidenteng nangyari three years ago, kung paano ako pinagtangkaang gawan ng masama ni Jake, nag-iba ang pakikitungo niya samin lalo na saken. Kapag lalapitan ko siya lalayo sya, kapag kailangan niya akong kausapin, napaka-civil nya. Parang nagbago siya dahil sa nangyari. Kapag tinatanong namin kung ano ang problema, iibahin niya ang usapan. Para bang may tinatago na sya samin. Pinagwalang bahala na lang ng dalawa dahil sigurado naman daw na sasabihin din iyon samin ni Mira kapag nagtagal na pero tatlong taon na ang lumipas ay ganun pa din sya. Gusto ko man malaman ang dahilan, wala akong magawa.Naalala ko naman yung pangyayaring yon. Paano ko nga ba naman makakalimutan na minsan akong
Kismet Chapter 5
>v<"I see that you're an undergraduate, Ms. Tupaz." "Yes, ma'am", sagot ko sa interviewer. Kasalukuyan akong nag-aapply ng trabaho sa isang department store. At sa kamalas-malasan, pang-pito ko ng pag-aapply ito ngayong araw pero malabo pa din ang pag-asang magkatrabaho ako. Pambihira. Ang hirap maghanap ng trabaho. Kung bakit kasi hindi na umasenso ang ekonomiya ng Pilipinas. "Well, to tell you frankly, we're very much in need of a sales staff right now", sabi ni Ms. Interviewer na tila tinatancha ang reaksyon ko. "but the management requires a college graduate. Pasensya na Ms. Tupaz, pero kung papayag ang management, tatawagan kita agad." Bagsak ang balikat na lumabas ako ng building. Pambihira naman, dahil lang sa letcheng educational background na yan di ako matanggap sa
Kismet Chapter 6
>vi<Sa aming magkakaibigan ay wala pa rin namang nagbago sa samahan at pakikitungo sa isa't isa. Tulad pa rin ng dati, halos magkakapatid na ang turingan namin. I think. Si Mira lang ang tila ba lumayo ang loob sa amin. Simula nung insidenteng nangyari three years ago, kung paano ako pinagtangkaang gawan ng masama ni Jake, nag-iba ang pakikitungo niya samin lalo na saken. Kapag lalapitan ko siya lalayo sya, kapag kailangan niya akong kausapin, napaka-civil nya. Parang nagbago siya dahil sa nangyari. Kapag tinatanong namin kung ano ang problema, iibahin niya ang usapan. Para bang may tinatago na sya samin. Pinagwalang bahala na lang ng dalawa dahil sigurado naman daw na sasabihin din iyon samin ni Mira kapag nagtagal na pero tatlong taon na ang lumipas ay ganun pa din sya. Gusto ko man malaman ang dahilan, wala akong magawa.Naalala ko n
Kismet Chapter 7
>vii<Kanina ko pa tinitignan ang damit na eleganteng nakalatag sa higaan na nasa harapan ko. Hindi ko matanggal ang mata ko sa damit. Napakaganda kasi nito. Isa iyong ball gown. Yes, for goodness sake. A ball gown not an evening gown.Hindi ko alam kung ano ang nakain ko at napapayag ako ni Cass. Sa hinaba haba ng pagtatalo namin, dito din ako nauwi.Nasa kwarto ako ni Cassidy ngayon at nakatayo sa harap ng gown na sinabi niyang isusuot ko daw. Sa totoo lang, kumpleto na lahat. Mula sa sapatos, sa damit, at sa hair and makeup. At yes, sabi nya "she had everything well taken cared of" sa madaling salita, naplano na niya. Kaya heto ako, nilulusaw ang mamahaling damit na nasa harapan ko, baka sakaling hindi ako makasama, ang problema lang, wala akong laser vision kaya ayaw matunaw. "Kahit anong titig mo dyan, hindi yan malulusaw", nakapama
Latest chapter
