Burst
~*~*~*~
PAGKARATING ko sa aking kwarto ay agad akong nakatulog nang dahil sa pagod. Napagod ako sa kadahilanang iniyakan ko ang taong napagod rin sa akin. Na-drain na lahat ng energy ko kasi inubos ko sa pang-isahang iyak ang sakit na iyon. Lagpas alas diyes ng gabi nang muntik akong mahulog sa kama. Inayos ko nalang ang aking sarili at lumabas ng silid.
Hindi ko kinausap si Shintaro kahit panay ang kakasunod niya sa akin. “May boyfriend ka pala?” Ang tinanong niya sa akin kanina. Hindi ko siya sinagot habang nagpapatuloy naman siya. “He talked to me. Ako lang daw ang malalapitan niya upang tulungan ka. Did he mean about dragging you away from him? Iyon ba ang hiningi niyang tulong?” Umigting na ang panga ko pero nagpipigil parin ako. Papanindigan ko. Hindi ko siya kakausapin! “He’s heartless, huh. He broke your heart, then leave. Broke and leave pala siya… You know what, Au, hindi ka para sa ganoong lalaki. He’s a bastard good for nothing-”
“Shut your filthy mouth, asshole!” Sumabog ako na nagpatigil sa kanya upang magsalita. “Wala kang alam sa kanya! Ilang ulit ko na siyang nasaktan at ito ang unang beses na iniyakan ko siya! Ito ang unang beses na nasaktan ako nang dahil sa kanya! Kaya wala kang alam! You two are disparate! He’s human and you’re not! Wala kayong pagkakaparehas kaya ‘wag kang magmaang-maangan!” Sa pagsabog ko, alam kong malaki ang pinsalang iyon.
Nasaktan na nga ako ng sobra, dumadagdag pa siya. Rumaragasa pa ang galit ko sa kanya. Oo, galit ako sa kanya. Gusto ko siyang bigwasan! Anong nangyari sa huling pag-uusap? Hetong patay ang puso ko nakikiramay siya? Hah! Galit rin ako sa sarili ko. Kasi hanggang ngayon, wala paring sagot sa tanong kung bakit ganito nalang ang nararamdaman ko.
Kung gagawin ko nalang kaya ang ginawa ni Ed sa akin? Iyong mamahalin ko siya kahit ‘di na niya ako mahal. Sasabihin ko sa kanya na okay lang kahit masaktan ako. Kaya ko ba? Mahal ko si Edison pero kaya ko ba? Hinding-hindi ko matutumbasan ang mga ginawa na niya. Kung maaari, sana mapapakawalan ko na siya. Kasi… Sobrang paghihirap na ang dulot ko sa kanya. Tumigil siya kasi gusto na niyang maging malaya.
Kumurap muna ako bago ko itinaas ang aking kamay. Marahang katok ang dumantay sa pintuan ng silid ng aking kapatid. Sinubukan kong pihitin ang seradura at nakita kong ‘di pala nakasirado ito kaya tumuloy na ako at pumasok.
“Sira na naman ba ang air-con sa kwarto mo?” Salubong na tanong sa akin ni Tin. Tumango ako kahit hindi naman siya nakatingin. Busy siya sa kanyang computer at hindi manlang niya ako tinapunan ng isang lingon pagkapasok ko.
“N-Nahulog rin ako sa kama ‘e. Mahihirapan na akong makatulog ulit.” Itinapon ko ang sarili sa kanyang kama at pumikit. Sa t’wing mahihirapan akong matulog ‘o may gumugulo sa isipan ko, makikitulog talaga ako kay Tin. Kasi hindi kagaya sa akin, hindi katakot-takot ang kwarto niya. Nagmumukha kasi itong entertainment room para sa akin. Wala siyang sinabi kaya napamulat ako at nakita ko siyang nakaharap na pala sa akin.
Seryoso niya akong pinagmamasdan. Bumuntong-hininga siya. “Umiyak ka. Anong problema?” Aniya nang makita ang mugto sa mga mata ko.
“Austin,” Gamit ang aking bisig ay inangat ko ang sarili upang magkaharap talaga kami. “Sakit at galit ang nararamdaman ko ngayon. Nasaktan ako kasi ‘yong taong mahal ko ay napagod sa paghihintay sa akin. Nagalit ako kasi ngayon ko lang pinaramdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Ang bobo ko. Napagod siya kasi sobrang pinaghintay ko siya. Ang bobo ko kasi ‘di ko manlang naisip na mapapagod rin siya.”
Pigil ang luha ko. Ayaw kong umiyak lalo na’t sa harapan ni Tin. Inubos ko na ‘di ba? Akala ko ba, ubos na? Pero kahit anong pagpigil ko, nag-uunahan parin ito. Kasi kahit pigilan mo man ng mahigpit ang isang bagay, kung gugustuhin man nitong makawala, bubuhos at bubuhos talaga ito. Ibinaba ni Tin ang hawak niyang notebook. Agad siyang tumayo at lumapit sa akin at inakap ako.
“OKAY ka na ba?” Tumango ako bilang sagot sa tanong ni nanay.
Nilapag niya sa harapan ko ang basong may lamang alak. Nagpatuloy ako sa pag-inom at tumahimik ang paligid. Nang malaman niya kanina na brokenhearted ako, nagpresinta siyang magpa-inom. Ang alak raw ay ginawa para sa mga pusong sawi. Hinalughog namin ang fridge pero ni isa ay walang hard drinks ang naroon. Tanging wine lang at ilang mga pagkain. Kaya naman, nautusan si Tin na bumili sa bayan. Nagulat pa ako nang hindi lang isang klase ang binili niya. Marami. At ang binuksan ni Mama ngayon ay Black Label.
Makailang ulit ng gumuhit sa lalamunan ko ang tapang nito ngunit hindi ko parin ito tinigilan. Alam ko namang nandiyan sila mama upang ihatid ako sa kwarto. Gusto ko lang talagang makalimot kahit ngayon lang. “Ma, makakamove-on kaya ako?” Biglaang tanong ko.
“Anak, there’s no rush. Mukhang nabigla ka lang kasi nasasanay kang nandyan lagi sa gilid mo si Edison. 'Tsaka mo lang siya gustong hawakan nung binitawan ka na niya, ‘di ba? You cannot forget, Triz. But you’ll get over it. Hopefully… soon,”
“So… Hindi ko talaga siya mahal, ganoon po ba? Siguro kailangan ko lang si Edison kasi nasanay na ako.” Nararamdaman ko naman ang pangingilid ng aking mga luha. “Ma, kailangan ko siya... Kailangang kailangan ko siya kung ganoon.” Hinagod ni Mama ang likod ko.
Umigting naman ang panga ni Tin na ngayon ay nakikinig lang sa amin. Tanging kami lang ni Mama ang umiinom kasi back-up lang daw siya kung magkalasingan na.
“Ate, hindi mo mapapanatili ang tao kung kailangan mo lang siya. You need to let go.” Aniya.
Tumango na lamang ako. Austin and I live in the same house. We live in the same house but we’re living differently. He took his time as a teenager, as a millennial kid. Unlike me. Hindi ko sinasabing sobyang yaman namin pero sasabihin ko na, mayaman kami. Kasi kung hindi, Austin won’t afford to study in Hernandez Boarding School; The infamous school for the elites. May mga kompanya si Papa sa iba’t ibang bansa at miminsan na lamang siyang makakauwi dito. Na para bang sa kahit saang panig man siya makakarating ay ito parin ang base niya. Ilang ulit narin nila akong pinapaaral doon pero ayaw ko. I want my life normal, an average. Ang tatlo lang rin ang nakakaalam ng totoong estado ko sa buhay, sila pa lang ang nakakapunta sa amin. Sa mismong lugar namin. Pero… ano ito? Nahulog ako sa bitag ng isang anak mayaman. Nakatagpo ako ng isang abnormal na tao. Tell me, normal na pamumuhay pa ba ito? Ni hindi ako gumagamit ng cellphone tapos papasok sila sa buhay ko? Hindi sila normal lang na tao.
Bumuga ako ng malakas na hininga. “I want a new life...”
Kakalimutan ko si Edison at iiwasan ko si Shintaro.
Team Shin ~*~*~*~ NAGKUMPULAN ang mga estudyante sa labas ng aming classroom. Tinitingnan nila ako at pinag-uusapan habang diretso ang aking mga mata sa whiteboard na nakikinig sa guro. Iritado akong bumaba sa kotse ni Austin kanina kasi pinipilit niya pa akong ihatid. Inaasar niya pa ako na hindi raw bagay ang get up ko sa pampublikong sasakyan! Kagaya ng mood ko kanina ay iritado narin ang aming guro sa bulong-bulongan sa labas. Tumingin si Mrs. Torre sa akin. “Diaz, bakit hindi ka muna lumabas upang kausapin ang mga fans mo na class hour ngayon at nakakaistorbo sila!” Tumikhim ako. “With all due respect Mrs. Torre, but I cannot tell them what to do with their lives. It’s their choice, and I won’t shoo them because they have disturbed the class. Though,” Sumulyap ako sa nakikinig sa labas. “If they are educated eno
Bisita~*~*~*~BINATUKAN ko si Riri nang literal siyang ngumanga pagkakita sa kapatid ko. Ngumuso siya at tumitig ulit kay Austin na ngayon ay papalapit sa amin. “Sayang, ngayon ko lang nakita ang kuya mo...” Binatukan ko ulit siya. Ngayon, mas malakas kaya asar siyang tumingin sa akin.“Baby brother ko ‘yan, uy!” Sabi ko. “Tsaka, anong nakita mo sa damuhong iyan? Trust me. He’s the worst nightmare!” Kutya ko pa.Kumunot naman ang noo ni Tin pagkarinig no’n. Tuluyan na siyang nakarating sa harapan namin. “Hi, baby,” Ngali-ngali ko siyang batukan nang marinig iyon. Hinalikan niya ako sa noo bago siya lumingon kay Erich. “What’s the name, beautiful?”“Austin Benjamin! What are you doing here?” ‘Wag mong la
Team ShinRa ~*~*~*~ NAKAHINGA ako ng maluwag nang hindi namin nakasalubong si Shintaro sa back door. Kailangan pa naming dumaan sa makitid na daan bago talaga makarating sa kalsada. Sana naman ‘di na niya ako hinintay. ‘Wag sana siyang umasa na sasakay ako sa kanya. Excuse me, ayaw ko siyang makasama. Never! “Dito, Aura!” Sigaw ni Riri nang muntik na akong mawala. Hinihingal na ako sapagkat tumakbo kami. First time kong dumaan dito at ewan ko lang sa tatlo. Hindi ako backdoorista, ‘di kagaya ng tatlo. “Malayo pa ba?” Tanong ko. Kanina ko pa gustong makaalis pero ang tagal ng oras. Ang oras kapag hinihintay, bumabagal. Nilingon naman ako ni Jev. “Malapit na. Kalsada na ang tungo niyan,” sabay turo niya sa kaliwa. Tumango ako at sumunod sa kanila. Nang malapit na kami
Naghintay pala… ~*~*~*~ “MA, nakaalis na po ba si Austin?” Sinundan ko si Mama sa kitchen upang tulungan siyang kumuha ng pagkain. “May pabaon po ako sa kanya,” “Oh, ano naman ‘yon at ng maipadala na natin.” Ngumisi ako. “Isang batok po sana...” Natigilan si Mama at mataman niya akong tiningnan. Ngumiti siya. “Sus, mabuti iyong ginawa niya at mukhang mabait naman na bata si Shintaro at gwapo pa. Tapos kaibigan mo pa, naku, baka naman nanliligaw ‘yan sa’yo, Triz.” “Ma naman! ‘Di po,” “Kapag manligaw, sagutin mo agad, ah,” Juicecolored! Ika nga niya, isa siyang time-traveler! Ayaw ko naman ‘yong umaalis ang asawa ko papunta sa ibang oras. Ay naku, manliligaw lang, Au! Manliligaw, hindi asawa! “Malayo po sa realidad, Ma,” Sagot k
Biglaan ~*~*~*~ HATID-SUNDO ako ni Shintaro sa paaralan. Sa akin nga ang kotse pero siya naman ang nagpapa-gas. Napagkasunduan narin namin na kung may ibang lakad ang bawat isa, pwedeng magamit ang kotse. Ngayong may kailangan akong puntahan, sumama siya sa akin. Ayaw niya daw na magda-drive ako sapagkat alam niya ang history ko. Nakakainis! Kaya ko namang mag-ingat at alagaan ang sarili ko pero pumayag nalang ako. Siguro naman mapapagod rin siya sa kabaitan niya. “Ang weird mo,” Salubong ko sa kanya nang makita kong umiiwas siya sa mga tao. Sinamaan naman niya ako ng tingin bilang sagot. “Ang weird mo talaga, promise,” May napalingon na sa akin. Maraming tao ang dumadaan dito ngayon sapagkat marami ang mga naka-display na bilihan. Inirapan ko siya at tinalikuran nang hindi na niya ako pinansin.
Cold War ~*~*~*~ MAKAILANG ulit kong inuntog ang aking ulo sa unan. Alam kong nahihibang na nga ako! Imagine, nasabi ko iyon kay Shintaro? Ang desperadang tingnan! Ibang-iba ang sinabi ko sa naging reaksiyon ko. Kasi naman ehhhh. Bakit biglaan kong nasabi 'yon? Damn it! Pinatay ko naman agad ang topic at sinabi ko sa kanyang kalimutan na niya iyon. Pero parang nag-iba ang pakikitungo niya sa akin. Ni hindi niya ako kinausap sa sasakyan pagkauwi! Sa tingin ko, naisip niyang ginagamit ko lang siya. Sinasama na nga niya ako tapos umaabuso pa ako? Asar. Kinabukasan ay maaga kaming nagsimba ni Mama at nagmovie-mara sa hapon. Ilang ulit ko ng dinasal na sana mas humaba pa ang araw, mas humaba ang gabi nang sa gano'n ay ‘di muna kami magkita ni Shintaro! “Triz, nandito na ang sundo mo!”
Canvass~*~*~*~TAMA nga ang hinala ko. Kinuyom ko ang aking kamay upang maramdaman ang binigay na regalo ni Shintaro sa akin. Ngayon lang ako nakahawak neto kaya ako na-ignorante. “Next time, ‘wag na itong snow ang dalhin mo. Ako nalang. Sasama naman ako ‘e.” marahan kong sinabi.Presko lang siyang nakasandal sa hood ng kotse habang tamad akong pinagmamasdan. Nasa may dulo kami ng paaralan kaya walang makakapansin sa kanya kung magpapakanormal siya sa harapan ko.“Aura,” Maya-maya ay tawag niya. Inangat ko lang ang aking tingin habang dinadama ang papagunaw na snow sa aking kamay. “Kailangan mo ng tulong ko ‘di ba? I can help you, you know…”“Ha? Saan?”“About Edison… I can help you with him.&rdquo
Nagmamasid~*~*~*~“GOD of love?!” Sigaw ko. As in, God of love ba talaga na si Cupid?!Nanlaki ang mga mata ko habang humaharap kay Shintaro. Muntik pa akong nasamid nang mapagtanto ko ang pangalan kanina. Napatayo rin ako agad-agad! Nag-abot sa gitna ang kaniyang kilay. Hinampas ko siya. “Nagj-joke ka lang ba? Anong nahithit mo?!”“Bakit?” Takang tanong niya. “Sabi mo ‘di mo kilala?”Nalaglag ang panga ko. “Anong ‘di kilala? Pero, seryoso, pinagtritripan mo lang ba ako? Ha? Ha!”Nakakunot parin ang noo niya at animo ay parang nawe-weirdohan na sa pinagsasabi ko. Kahit sa totoo lang, siya ang tunay na weirdo! Grabi, ha. Humingi ba daw ng tulong kay God of love? Kay Cupid?! ‘Di ba siya nahihibang? Ang alam