BEHIND ENEMY LINES

ROME GRUNTED PAINFULLY upon waking up the next day. Pinilit niyang idilat ang mga mata, pero lalong sumakit ang kaniyang ulo. He shut his eyes again, and gave himself another minute to rest. Ano ba talagang nangyayari? Bakit ba ang bigat ng pakiramdam niya?

He was certain that his pain wasn't just the result of a hangover. Pati kasi mga litid niya ay sumasakit din. It was like he hadn't moved for a month and he was stuck!

‘A month?’ Napabalikwas siya bigla kasabay ng pagsalo sa kaniyang tagiliran. Ilang ulit niyang naipilig ang ulo para kanselahin ang kirot na sumigid sa ilalim ng bendang nakapalibot sa kaniyang sikmura. ‘What the? A damn fucking month!’

Wala siyang sinasayang na panahon nang mabilis siyang bumaba sa kama. He almost tipped over with his first few steps when his knees buckled. Walang lakas ang mga binti niya at buti na lang ay nakakapit siya sa bedside table. Para siyang sanggol na nag-aaral pa lang lumakad nang nangunguyapit na lumapit siya sa bintana.

‘What the fuck is happening?’ Rome tugged on the white curtain hard. His eyes immediately winced when the morning light blinded. Nang makabawi ay tiim-bagang na pinasadahan niya ng tingin ang labas ng k’warto.

Puro puno ang nakita niya, sandamakmak at hile-hilera. Nang subukan niyang hanapin ang dulo ng bakuran na tinatanaw niya ay hindi niya rin ‘yon nakita dahil sa sobrang kapal ng mga puno ng mangga.

‘Vaffanculo! Saang parte ng impyerno ‘to?’

Ilang minuto pa siyang nag-isip bago siya napamura nang malakas. Naalala na niya! Kasama niya nga pala sa misyon ang kapatid niyang si Adriano, ilang oras bago siya nawalan ng malay. 

They were summoned by the organization to take down the old Montenegro. Pinapahabol ito ng Mafioso dahil sa ninakaw nitong code.

What code? The sacred Amati.

Malinaw ang instructions ng misyon nila. Bring back the Amati, then kill Don Alejandro Montenegro. Iyon lang—very specific.

Ang naging problema lang nilang magkapatid ay walang nakakaalam kung ano ba talaga ang ‘Code of Amati’ nang sumugod sila sa misyon. Pati ang ama nila ay naging tikom ang bibig sa pagpapaliwanag kung ano nga ba ang hinahanap nila at saan ito eksaktong nakalagay.

It could have been very easy to refuse the deal, pero nang malaman nilang magkapatid ang kapalit ng misyon ay pareho silang napakambiyo ni Adriano. Why? Because in exchange of the impossible mission was their Omerta— a ceremony that would cement their position as the organization's Made Men.

Isa ang pagiging Made Man sa mga bagay na hindi nagawa ng kanilang ama. Tumanda na lang ito bilang tuta ng mafia. Rome just couldn’t let himself grow old the same way his father did. Gusto niya rin namang ikarangal siya ng matanda kahit paano.

“Fuck.” Napabuntong-hininga siya nang salatin niya ang sugatan niyang tagiliran. Sa dami ng pagkakataon, bakit ba kasi noon pa naging tanga ang tumayong gunman sa misyon nila? What’s supposed to be a plotted gunshot almost killed him for real! Damang-dama niya ‘yon sa tuwing kumikirot ang sugat niya. Parang sa kaniya galit si Adriano at hindi sa kalaban nila.

‘Babalatan kita nang buhay, frattelo. Hintayin mo kong makauwi—Tangina!’

Naputol ang kaniyang pag-iisip nang mapalingon sa isang parte ng manggahan. His trained senses were suddenly on high alarm and it made him gear up his defenses. Kusang kumilos ang kaniyang katawan para magtago sa likod ng kurtina at palihim na sumilip mula roon. 

He winced while scanning the trees outside silently. His senses couldn’t be wrong— nararamdaman niyang may nagmamatyag sa kaniya.

‘I found you!’ Mabilis na hinawi ni Rome ang kurtina nang may mahagip siya ng tingin. Napakunot pa ang kaniyang noo nang tumutok ang titig niya sa babaeng tumatakbo papasok sa kakahuyan.

He'd seen numerous women, but that split second their eyes met shot him with so much familiarity. Kailan niya nga ba huling nakita ang maamong mukha ng babaeng ‘yon?.

Ilang segundo na rin ang lumipas mula nang mawala ang dalaga sa kaniyang paningin. Ganoon pa man ay nanatiling nakatayo si Rome sa harap ng bintana habang nag-iisip.

‘What the—Siya ba talaga ‘yon?’ Napahampas siya sa gilid ng bintana nang sa wakas ay maalala niya kung sino ang babae. How could he be so dumb to forget her, kung araw at gabi ay ito ang laman ng kaniyang mga panaginip?

Ito ang kaparehong babaeng dumating sa opisina ni Alejandro noong araw na mabaril siya. Also, it was the very same pretty face that he last saw before he closed his eyes that day and darkness took him away.

‘Margaux Montenegro...’ He grinned upon remembering her name.

If he was in the same place as where Alejandro chose to hide his precious daughter, then most probably, he was in the same place where he kept the equally important Amati. 

Gustong matawa ni Rome nang mapayuko siya kaniyang harapan at mapansin ang bukol sa harap ng kaniyang boxer. Just a mere view of his enemy’s daughter and here goes his cock—nagwawala.

‘Get a hold of yourself, boy.’ He smirked before casually running his palm over his crotch. ‘Darating tayo riyan. This mission will not be as boring as I first thought after all.’

.

.

"SHIT!" MUNTIK NANG HUMAMPAS sa puno ang mukha ni Margaux. Kung hindi lang niya naitukod ang kaniyang mga palad doon ay baka nabalian na siya ng ilong.

Humihingal siya nang tingnan ang suot niyang ballet shoes. Pagkatapos ay gigil na hinubad niya ang mga sapatos at binato ang mga ‘yon sa lupa.

Very nice. Her shoes just snapped at her at the most convenient time— again. Para lang noong unang araw na nagkita sila ng kanilang bisita.

Pagod na pagod si Margaux nang sumandal siya sa kaharap na puno. She was frustrated when she ran her fingers across her sweaty face. Pati ang mga binti niya ay kumikirot din dahil sa bilis ng pagtakbo niya kanina.

It was a beautiful morning. The sun was mild, the wind was cool, and everything else around their mango plantation was perfect. Payapa naman ang buong paligid, pero bakit nga ba siya nagtatakbo?

Ah yes! Hindi nga pala siya nakapaghanda sa magandang tanawin na biglang bumungad sa bintana ng second floor. Much more when ‘the-magandang-tanawin’ caught her sneaking behind a tree and stared at her knowingly.

Nasukol ang pakiramdam niya kaya mabilis siyang lumayo. Masyadong malayo ang distansiya nila at napakarami ring puno sa kanilang bakuran. Finding her shouldn’t be that easy, pero daig pa ng binata ang robot na may sensor nang pumihit ito sa direksyon niya.

That was knife blade sharp!

Hindi normal ang ganoon katalas na pakiramdam! 

She was still in disbelief when she pushed away from the tree. Paika-ika siya nang magsimula ulit lumakad pabalik sa villa. The ground felt rough against her bare feet, pero hindi na niya napansin ‘yon dahil lumilipad ang kaniyang isip pabalik sa misteryosong lalaki.

The brute looked intimidating earlier. Sino ang mag-aakalang ito ang kaparehong agaw-buhay na lalaking nagtanong sa kaniya kung nasaan ang ‘Amati’ nito?

‘An Amati?’ Napahinto siya sa paglakad nang may maalala. Growing up with an Italian father made her vaguely understand the language, although she couldn’t speak it. Napakalimitado ng kaniyang Italian vocabulary, pero  sa pakiramdam niya ay nabasa na niya ang salitang sinabi nito sa kung saan.

‘Amati? His Amati?’ Napatampal si Margaux sa noo nang unti-unting tumining sa kaniya ang salita. Then, laughing, she shook her head slowly while thinking...

 ‘For Pete’s sake, Amber! Ano namang pakialam ko sa Amati o pinakamamahal mo?’