"I just want to talk to you," kaswal niyang saad.
Gusto ko iuntog dito sa lamesa ang ulo ko para maintindihan ang sinabi ni Pierre. Sumandal ako sa kinauupuan ko at pinagkrus ang mga braso ko. Nakapamulsa pa siya sa harap ko. He looks all business and beaming with confidence, but underneath him is a boy who always wants his father's approval.
"At ano na namang kasinunggalingan ang sasabihin mo sa akin? Ipapatanggal na naman ba ako ng Papa mo sa trabaho? Babalaan niya ba 'yong mga kumpanya na ina-applyan ko para hindi ako tanggapin?" I tried to sound calm, but I badly want to slap him so hard until my hand numbs.
Inalis naman na niya ang pagkakapamulsa niya at nangunot ang kanyang noo. He sat on the chair across from me and leaned in, with his arm on the table for support.
"What are you saying, Calli? You mean nahihirapan ka maghanap ng trabaho dahil sa Papa ko? Dahil sinasadya niya 'yon? Calli, I know my father and he will never do that. What you're accusing him is hard to believe."
Pinagtaasan ko naman siya ng kilay at hindi ako nagpatinag sa kanya.
"Are you sure you know your father that well? Bakit hindi mo na lang tanungin 'yong mga kumpanya na pinuntahan ko? Ask them how your father threatened on bringing them down if they hire me." Ngumisi pa ko para mas lalong maasar si Pierre. "Hindi ko naman alam na ganoon pala ako kaimportante sa Papa mo."
Napasandal na si Pierre sa kinauupuan niya. Bakas sa mukha niya ang gulat mula sa mga ibinulgar ko sa kanya.
"Also, he's been doing this for 4 years now, buti na lang may tumanggap sa akin na kumpanya. Nga pala, bakit ba nagpapaliwanag pa 'ko sa 'yo? You wouldn't believe me anyway since you're a father-pleaser."
Sinimulan ko na ayusin ang mga gamit ko. The quicker I leave this place the better.
"It... It was different back then, Calli, but now everything has changed."
"What changed, Pierre? Mas lumala ka ba? Mas gumaling ka ba sa pagsisinunggaling? Sa pagiging sunud-sunuran mo sa lahat ng sabihin sa 'yo ng Papa mo?"
This conversation is over. Pagkatayo ko, hinawakan bigla ni Pierre ang palapulsuhan ko. Tila napaso ako sa pagkakahawak niya dahil sa rahas ng pagkakahatak ko sa kamay ko. Naramdaman ko ang tingin ng mga tao sa paligid namin na ramdam ang tensyon na nagaganap sa aming dalawa.
"Don't you dare touch me again," pabulong ngunit pagalit kong saad sa kanya.
Bakit ba kasi siya nandito? Ba't niya ba ako ginugulo? Napapikit siya ng mariin at napahilot sa sentido niya. Umalis na ako dahil ayaw ko na magsalita pa ng kung ano-ano. Pierre should've just stayed in France.
Nagsimula na akong maglakad pabalik sa apartment namin nang biglang may humawak sa braso ko at inikot ako.
"Ano ba!" singhal ko kay Pierre.
"Calli, please, calm down. Gusto lang kita makausap. Spare me a minute of your time. Please."
I let out a bitter laugh as I heard the desperation in his voice.
"Wala tayong dapat pag-usapan, Pierre. Ikaw at ako ay matagal nang tapos. Kung ano man ang mayroon tayo noon, ibaon mo na lahat 'yon sa limot."
"I came here to reconcile. Oo, Calli, mali ang ginawa ko sa 'yo noon, maling mali, kaya hayaan mo ako bumawi sa 'yo."
Napahilamos ko ang mga palad ko sa aking mukha. Bumawi sa 'kin? Ano 'ko, bata? He ruined me. His father ripped every opportunity away from me. Nothing can make up for that.
"I'm sorry, Calli, but everything's clear to me now. Tapusin na natin kung ano namamagitan sa atin. I thought I loved you, but I was just infatuated. I'm leaving tomorrow for France. I'm sorry, Calli. Ring any bells, Pierre?"
I couldn't help but smirk seeing him troubled and annoyed. Apat na taon ang nasayang dahil sa kagagawan ng Papa mo, all because you never stood up for me! Galit na lang ang kaya ko ibigay sa 'yo, Pierre.
"For a break up speech, yours was pretty lame," dagdag ko pa.
"That was really immature of me back then. But now, I'm facing you as a man."
"How immature of a 23-year-old Pierre," rebutt ko, "Ano tingin mo sa atin dati? Teenagers? Go home, Pierre, and never show your face around here ever again."
Siya naman ngayon ang napahilamos sa kanyang mukha. Grabe, mas lalo akong nabubuhayan ng loob. I never thought I could be this confident. He let out an exasperated sigh and I could see that he's tired and pissed.
"Please, Calli, babawi ako sa 'yo."
"Hindi ko kailangan na magsisi ka. Hindi ko kailangan ng pasensya mo. At, mas lalong hindi ko kailangan ng pagbawi mo. The damage has already been done, Pierre. So, goodbye and hope to never see you ever again."
Tinaikuran ko na siya at nagsimulang maglakad papunta sa apartment namin. Akala ko aapila pa siya o kaya pipigilan nanaman ako pero buti na lang hindi at naisip niya na wala na siyang magagawa pa.
Hindi pa ako nakakalayo, narinig ko ang pag-ring ng isang cellphone.
"Yes, Papa, I understand... On the way already," nahimigan ko ang boses ni Pierre.
That's right. Doon ko na lang sa Papa mo. Make yourself busy by finding ways to win his approval.
*****
Laking pasalamat ko nang makapasok na ako sa aming apartment. Hindi ko alam na kaya ko pala maging ganoon katapang. Pain really makes you grow. It makes you stronger. I set my stuff down and relaxed. Pagkaupo ko, bigla kong naramdaman ang pagod. Grabe, tatlong templates pa lang nagagawa ko. I hope magustuhan ni Mr. Tavarella 'yon.
My head snapped to the side when the door suddenly opened.
Laking pasalamat ko nang makita na si Ada 'yon.
"Ba't parang may tinataguan ka? Sinong nakaaway mo?" tanong ni Ada habang nakakunot pa ang noo.
"Pierre showed up sa café. Mukhang nasisiraan na ng ulo dahil sinasabi niya na gusto daw niya bumawi. What a clown!"
Napa-O naman ang bibig ni Ada.
"Kumalma ka na, Calli. Be happy na lang. E, ano naman kung nagpaparamdam sa 'yo si Pierre? Alam ko naman na hindi mo papatulan 'yun."
Tumango ako bilang pagsang-ayon. Umupo naman na si Ada sa tabi ko at ngumiti ng abot tenga.
"So, how's first day at work?"
My mood instatly changed at bumalik na ang sigla ko.
"You will not believe this, Ada! May client na agad ako!"
We erupted into a cheer. Grabe, ang tagal ko 'tong hinintay.
"Bukas ko siya imi-meet. Lev David Tavarella ang name and 'yung charity event na gagawin niya 'yung gagawan ko ng posters, banners, and invitations."
"Lev David? Ibig sabihin lalaki? Oh my gosh, ilang taon na? Single ba? Gwapo? Ano work niya?" Sunod-sunod na tanong ni Ada.
Napa-face palm naman ako. Parang alam ko na kung saan papunta ang usapan na 'to. Bago ko pa masagot ang mga tanong ni Ada, nagtitipa na siya sa cellphone niya at biglang umaliwalas ang mukha niya sa nakita niya.
"Aside from basketball and managing one of the prestigous hotels in Muntinlupa, the 26-year-old Fench-Filipino Lev David Tavarella, is also fond of hosting charity events. Last night, he held another successful charity event for the victims of Typhoon Greta. He auctioned his artworks that accumulated 1.5M pesos. Just like last time, all proceeds will go to the victims of the said typhoon."
"26 years old lang 'to? Grabe, ang gwapo! Sobrang successful pa."
Napailing na lang ako dahil sa mga pinagsasasabi ni Ada.
"Manager siya ng... Le Grand Ciel Hotel - Muntinlupa?"
Nagkibit balikat na lang ako.
"E, ano naman 'di ba? Kailangan paghandaan mo 'to, Calli, my dear!"
"Oo, Ada. Ready na 'yung mga templates-"
"That's not what I meant. Ang ibig kong sabihin sa paghandaan mo, e, get some beauty rest, mamili ka ng magandang dress, mag-ayos ka-"
"Ada, hindi blind date ang pupuntahan ko kung hindi trabaho."
Tumayo na ako para makapagpahinga, ready to shrug the topic off.
"Basta walang sisihan kapag hindi ka na-type-an ni Mr. Tavarella. You're all beauty and brains, Calli. For sure he'll notice that. Listen to this," at muli niyang ibinalik ang mata niya sa screen ng cellphone niya.
"Though he keeps his personal life private, the 26-year-old admits to be a bachelor and doesn't plan on settling down any minute," nagtaas baba naman ang kilay sakin ni Ada, "single siya, pero kapag nakilala niya ang isang Calli Montecillo, he'll be begging for you to settle down with him."
Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa paghalakhak. Grabe, ang taba talaga ng utak ni Ada. Sobrang daming space para sa imahinasyon.
"Bolera," I muttered as I entered my room.
7am nang mag-ring ang alarm clock ko. I need to be at the restaurant before 10am. I sent Ma'am Merriam the plates I made and thankfully, she gave me a go signal to present them. I also sent Mr. Tavarella the templates I made, though I'm not expecting he'll reply or even see those dahil busy siya for his upcoming event. Dahil ako lagi ang nauunang magising, ako na rin ang laging nakaatas na magluto ng umagahan namin ni Ada. She usually wakes up thirty minutes after me. Nagsimula na akong magdikdik ng bawang dahil isasangag ko ang natirang kanin kagabi. Pagkatapos, nagprito na ako ng bacon at itlog. "Aba, ang bango naman." Muntik ko na maihagis 'yong bacon na piniprito ko dahil bigla ba namang lumitaw si Ada. "Sige, Ada. Manggulat k
Papunta na kami ngayon sa opisina at tanging tunog lang ng mga sasakyan sa labas ang maririnig sa loob ng sasakyan ni Lev. Ako ang unang bumasag ng katahimikan. "Nabasa ko sa isang article na ikaw ang manager ng Le Grand Ciel-Muntinlupa. Kumusta naman?" For a moment, a dark expression passed through his eyes, then, his eyes softened as he smiled. "Ayos naman. I'm really... Uh, happy that I get to be the manager of one of the prestigous hotels here and abroad." "Sa charity ball mo, invited ba 'yong mga may-ari ng hotel?" Umiling naman siya. "Hindi naman kami ganoon ka-close. I invite them, but they never respond. Kinda rude, hu
Pierre's statement made it difficult for me to sleep well. Seryoso ba siya noong sinabi niya 'yon? Bakit niya naman gagawin 'yon? Hindi niya ba nahahalata na kahit na katiting na atensyon o pake galing sa kanya ay ayaw ko? He's only making a fool of himself. I stood as my alarm clock beeped. Laking gulat ko naman nang makita ko na nagluluto na si Ada ng almusal. "Well, what a surprise." Nilapitan ko siya at ngumisi. "Well, its about time, Ada." Inirapan naman niya ako't ibinalik ang atensyon sa piniprito niyang tapa. "Concerned lang ako sa 'yo, Calli. After what happened last night, alam ko na hindi ka nakatulog ng ayos." She read my mind correctly, making me heave a heavy sigh.
Naging tahimik ang buong biyahe namin. Nasabi ko kay Lev na dadaan ako ng opisina dahil maaga pa naman. Ala una pa lang naman ng hapon, may oras pa ako para maghabol sa trabaho. Mula nang umalis kami ng restaurant, hindi na ako nakaimik pa. Parang gusto ko na lang magpalamon sa lupa dahil sa kahihiyan na natamo ko.Stupid, Calli! "You seem quiet. Did I shock you?" pagbabasag ni Lev sa katahimikan. Nilingon ko siya pero nakatingin pa rin siya sa daan na tinatahak namin. "Ah, kasi, ano, iniisip ko 'yong mga gagawin ko para sa chairty ball mo," pagpapalusot ko. "Don't worry, the ball's due 'til 3 weeks. Marami ka pang panahon kaya 'wag mo na problemahin 'yan."
Patuloy pa rin ang pag-echo nang mga huling salita ni Lev sa akin. Ngayon, hindi ako makapag-concentrate sa trabaho. Bakit parang ganun-ganun na lang kung pagsalitaan niya ang mga Rouiller? May galit din ba siya sa kanila? Ano ang ginawa nila kay Lev? "Calli." Muntikan na akong atakihin sa puso dahil sa tumawag sa akin. Nilingon ko kung sino ito at si Mr. Sefiro pala na nakakunot ang noo ngayon sa akin. Tumayo ako at napa-bow pa dahil sa hiya. "May problema ka ba, Calli?" Naningkit na ang mga mata ni Mr. Sefiro. Umiling ako. "Nako, wala po. Nag-iisip lang po ako ng templates." Napatango na lang si Mr. Sefiro. "Well, ala sais na. Take the day off."
Sinubsob ko ang sarili ko sa trabaho lalo na't malapit na ang deadline para sa mga kailangan sa charity ball ni Lev. Sa hindi malamang dahilan, parang mas pinoproblema ko pa ang pag-attend sa charity ball kaysa sa trabaho ko. Hindi kasi ako sanay sa mga sosyal na okasyon. Ang maituturing kong sosyal na okasyon na dinaluhan ko ay noong 18th birthday pa ng pinsan ko na ginanap sa isang hotel pero ilang taon na ang nakakalipas mula noon. Idagdag mo pa si Ada na panay ang pangungulit sa pagbili ng damit. "Calli," narinig ko na naman ang mataray na boses ni Shanon. I looked up from my desk and met her gaze. Ganoon pa din, nakataas ang isang kilay sa akin at nakapameywang. "May naghahanap sa 'yo sa lounge."
I had no choice, wala akong kawala kay Lev. I did his invitations and finished them yesterday, a week before his charity ball. Ang huli namin na pagkikita ay dalawang linggo na 'ata ang nakakaraan. His last statement has been residing on the back of my mind. "I'm so excited," kanta ni Millie habang nag-aayos ng kanyang gamit. Of course, who wouldn't be? Dahil natapos na ang mga invitations at posters ni Lev, inimbitahan niya kami makipag-dinner sa kanya sa José. The whole Art and Production Department was invited. Ayaw ko na sana pumunta pa kaso ayaw ko naman maging kj at baka mamaya kung ano pa isipin ni Lev. So, with a heavy heart, I agreed to join them in José. It was just a taxi away from our building. Nakarating kami doon nang mag-alas siete ng gabi. Sinalubong kami ni
Kung puwede ko lang balikan ang nakaraan, matagal ko na 'tong ginawa. Kung puwede ko lang pigilan ang pagsapit ng araw na 'to, gagawin ko. Lev has left me dumbfounded, as always. Ang huli naming pagkikita ay noong inimbita niya kami sa José at isang linggo na ang nakakaraan mula no'n. Did he let me ride a taxi? Sure, he did. But his last words were marked in my mind."Stop biting your lip, you're attracting me even more."What is his play? I can't see through him. This mask of his is hard to penetrate. Ang mas nakakakaba pa rito ay kahit anong pilit kong iwas, parang may kung anong bagay ang naglalapit sa aming dalawa. And here I am, on my way to his charity ball. I look fine, alright. It's been a while since I've dressed up like this. My make-up was done by Ada and she did an amazing job enhancing my features. Ano'