"People of Denmark, here I present unto you, Princess Louise Zara Quinn Isabella, your undoubted Princess: Wherefore all you who are come this day to do your homage and service. Are you willing to do the same?" tanong ng Archbishop.
The people signified their willingness and joy, by loud and repeated acclamations, all with one voice crying out. Then, the trumpets began sounding.
"Princess is your Highness willing to take the Oath?"
Mabigat ang talukap ng kanyang mga mata. Gusto niyang idilat ang mga iyon ngunit tila napako ito sa pagkakasara.
"I am willing," sagot niya.
"Will you solemnly promise and swear to govern the People of the Denmark and of you Possessions and the other Territories to any of them belonging or pertaining, according to their respective laws and customs?."
"I solemnly promise so to do."
"Will you to your power cause Law and Justice, in Mercy, to be executed in all your judgements?"
"I will."
"Will you to the utmost of your power maintain the Laws of God and the true profession of the Gospel? Will you the utmost of your power maintain in Denmark the Christian Religion establish by law? Will you maintain and preserve inviolably the settlement of the Church of Denmark, and the doctrine, worship, discipline, and the government thereof, as by the law established in Denmark? And will you preserve unto the Bishops and Clergy of Denmark, and to the Churches their committed to their charge, all such right and privileges, as by the law do or shall appertain to them or any of them?"
"All this I promise to do."
She arose out of her chair, supported as before. The sword of State being carried before her as she walked to the altar, and made her solemn Oath in the sight of all the people to observed the premisses: laying her right hand upon the Holy Gospel in the great Bible, which was before carried in the procession and is now brought from the altar by the Archbishop, and tendered to her as she kneeled upon the steps.
"The things which I have here before promised, I will perform and keep, so help me God," she said before kissing the Book and signing the Oath.
Napadilat siya. Mabilis ang hininga at nanunuyo ang lalamunan niya. Napagtanto niyang nakasubsob siya sa lamesa kung saan nasa tabi ang portable DVD na ginagamit kagabi. Hindi niya namalayang nakatulog na pala siya habang nanunuod. Siguro ay dahil sa antok.
Inihilamos niya ang palad sa mukha. Nanaginip na naman siya. Palagi siyang nananaginip. Kaya lang, kapag nagigising na siya sa umaga ay nakakalimutan na niya ang panaginip na iyon. Hindi na niya matandaan. Pero kahit hindi niya matandaan ay sigurado siya na pare-pareho lang ang nangyayari sa panaginip niya. Somehow, it felt that way.
Her life was just like that. A constant search for something she can only be fulfilled in a dream that she couldn't even remember.
Bumuga siya ng hangin at hinawi ang manipis na kurtinang nasa tabi. Noong una ay isang napakatinding liwanag galing sa labas ang sumalubong sa kaniyang namumungay pang mga mata. Nang masanay sa liwanag ang mga mata niya ay tumambad sa kanya ang araw na sikat na sikat na.
Mabilis niyang nilingon ang orasan na nakasabit sa dingding ng kuwarto. Alas onse y media na ng umaga—at alas otso ang pasok niya sa pinapasukang café.
Nahampas niya ang sariling noo dahil ate na naman siya.
Isinuot niya ang isang tsinelas na naalis sa paa, at nagkukumahog na tumayo patungo sa banyo roon sa ibaba. Mahaba ang pila nang dumating siya roon. Pero dahil mahal na mahal siya ng mga ka-boardmate, pinauna na siya ng mga ito.
"Naku naman, Rica! Bakit ba ngayon ka lang?" Bungad sa kanya ng kaibigan at ka-trabahong si Ara, pagdating na pagdating sa café . "Kanina ka pa hinihanap ni Ms. Jaime!"
Hindi Rica ang totoo niyang pangalan, alam niya iyon. Ipinangalan lamang sa kanya ito ni Ara, na siya rin nakakita sa kanya sa daan na walang malay. Ayon dito, no one saw what exactly happened. Nang makita siya nito, akala raw nito ay patay na siya. She got bruises, may tama ng baril sa tagiliran, balikat at ulo.
Hindi niya maalala ang totoo niyang pangalan, maging saan siya galing o kahit ano mang tungkol sa kanya. Ipinaliwanag na rin ng doktor na nakausap nila na normal lamang na hindi siya makaalala dahil sa bala na nakuha mula sa ulo niya.
That was the doctor said two years ago. Dalawang taon na ang nakalipas pero hanggang ngayon ay wala pa rin siyang maalala.
"Tinanghali ako ng gising," nakangiti niyang sagot dito, bago kinuha ang uniform niya na inaabot nito. "Si Nel?" Tukoy niya sa isa pang ka-trabaho na hindi makita ng kanyang mga mata.
"Inutusan ni Sir magbayad ng bills. Magpalit ka na!"
Tinungo niya na ang banyo para magpalit. Matapos niyang isuot ang uniform ay kaagad niyang nilapitan ang isang lamesa para ligpitin ang mga kalat na naroon. Nasa ganoon siyang sitwasyon nang marinig ang pagbukas ng pinto. Sabay silang lumingon ni Ara doon, iniisip na si Nel ang dumating. Subalit hindi ang ka-trabaho ang bumuglaw sa kanila.
It was a man she didn't know.
Wait. Didn't she know this man? Bakit parang pamilyar ito sa kanya?
Nakatutok ang buong atensyon ng lalaki sa kanya habang naglalakad ito papalapit sa pinupunasan niyang lamesa. His unique scent reached her nose and had this weird thought how familiar it was.
Now that he was close, she noticed that, despite the smile on his face, the stranger's eyes were a bit. . .lonely as he looked at her.
"Sir—" Hindi niya natapos ang sasabihin dahil bigla na lamang siya nitong niyakap.
Bahagya siyang napakislot sa init na hatid ng katawan nito. Napakurap pa siya ng ilang beses.
"Louise. . ." Halos mapatalon ang kanyang puso sa sinabi nito.
Isang malaking tandang pananong ang marahil ay nakaguhit sa kanyang mukha. Hindi siya nakagalaw at hindi niya magawang ilayo ang sarili sa nakayakap ngayon sa kanya.
Bakit siya nito tinawag na Louise? Sino ito? Bakit ganito na lamang ang epekto nito sa kanya?
"Louise. . ." usal muli ng lalaking nakayakap sa kanya. Napulunok siya. Naging mabilis ang paghinga niya. Sa sobrang takot niya'y malakas niya itong itulak palayo sa kanya.
Umatras siya nang sunod-sunod at lumayo sa lalaki na may takot. Puno naman ng sakit na tinitigan siya ng lalaki at humakbang ito papalapit sa kanya.
"Nakita lang kita sa daan na walang malaya. Akala ko nga ay patay ka na. Pero nang pulsuhan naman kita ay may pintig pa ito kaya naman agad kitang dinala sa hospital." Naalala niya ang sinabi ni Ara nang magising siya sa isang hindi pamilyar na Hospital at walang maalala.
Ang sabi pa ni Ara ay baka raw may gustong pumatay sa kanya kaya wag na wag siyang magtitiwala sa kahit kanino. Wala siyang ala-ala, hindi niya rin alam kung ano ba talaga ang totoong nangyari nang gabing iyon. Hindi niya alam kung bakit ba siya may mga tama ng baril. May gusto ba talagang pumatay sa kanya? Sino? At bakit? May ginagawa ba siyang kasalanan kaya siya gusto patayin? Lahat ng mga katanungan ay hindi siya kayang sagutin.
"W-Wag ka lumapit," utal niyang wika at iniharang ang kamay nang muling humakbang ang lalaki palapit sa kanya. "Wag kang lalapit sa akin. . .Sisigaw ako kapag lumapit ka pa. Lumayo ka, umalis ka rito." Sinulyapan niya si Ara mula sa counter, nakatingin ito sa kanila at bakas din ang takot.
"Louise—"
"Umalis ka rito! Hindi kita kilala!" Sigaw niya sa lalaki. Ang ilang mga tao na naroon ay napatingin sa kanila.
Kumurap-kurap ang lalaki at muling tumitig sa kanya, na tila hindi makapaniwala. Hindi ito nakinig sa kanya at muling humakbang para sinakop ang espasyo nilang dalawa. Bago pa siya nito mayakap ay naitulak na niya ito. Tumalikod siya at mabilis na tumakbo palabas ng café.
"Louise!" tawag ng lalaki, ngunit hindi niya iyon nilingon. Tumakbo lang siya nang tumakbo, gusto niyang makalayo roon. Nanginginig ang mga kamay niya at mabilis pa rin ang pintig ng puso niya.
Louise. . .
Nagpaulit-ulit ang pangalang iyon sa isip niya. Parang narinig na niya iyon, subalit hindi lamang matandaan kung saan niya narinig.
Gusto niyang maalala ang lahat. Gusto niyang malaman kung sino ba talaga siya. Gusto niyang bumalik na ang kanyang mga ala-ala. Pero paano? Saan siya magsisimula alalahanin ang lahat?
"Anong naramdaman mo nang makita mo siya? No'ng niyakap ka niya? Natakot ka ba?" sunod-sunod na tanong ni Ara sa kanya. "Kahit konti lang ay wala ka bang maalala sa kanya? O, siya mismo, hindi mo ba talaga maalala?”Umangat siya nang tingin at ibinaba ang baso na hawak. Dahan-dahan siyang umiling kay Ara.Louise. . .Iyan ang pangalan na itinawag sa kanya ng lalaki kanina sa café.Louise ba ang totoong pangalan niya? Pero paano siya makasisiguro na Louise nga? Paano niya malalaman na hindi masamang tao at nagpapanggap ang lalaki kanina?"Pero pamilyar siya. . .ngunit hindi ko masabi kung paano at bakit naging pamilyar," wika niya, naguguluhan at nag-iisip. Tumayo siya at naglakad papunta sa bintana. Hinawi niya ang kurtina na tumatabing sa rehas-rehas na bintana at sumilip doon.Magdidilim na. Matapos niyang tumakbo kanina at kumawala sa lalaking yumakap sa kanya ay umuwi siya rito. Halo-halo ang nararamdaman niya kanina at hanggang ngayon ay may takot, kaba at may hindi pa rin maipali
Tulala siya habang naglalakad pauwi. Hindi katulad ng mga pumapasok na lamang sa isip niya bigla-bigla at bigla-bigla rin nawawala, ang kaninang eksena sa palengke ay hindi mawala sa isip niya. Nakakapanibago dahil ngayon lang iyon nangyari.Inilagay niya ang takas na buhok sa likod ng kanyang tainga at huminto sa karinderia na madalas niyang bilhan ng lutong ulam sa tuwing tinatamad siya magluto o gutom na siya at may gumagamit pa ng lutuan doon sa boarding house nila."Oh, Rica, ano sa 'yo?" nakangiting tanong ni Aling Martha, ang may-ari ng karinderia. "Wala akong adobong sitaw ngayon."Mahina siyang natawa. Suki na suki siya nito kaya alam na nito ang paborito niya. Minsan pa nga'y kahit hindi naman kasama sa menu ang adobong sitaw, magluluto pa rin ito para sa kanya.Itinaas niya ang bitbit na plastik na may lamang sitaw. "Magluluto na lang ho ako bukas," wika niya rito. Binuksan niya ang mga kaldero na pinaglalagyan ng mga ulam para makita kung ano ang mga luto roon. Merong sini
Hindi niya alam kung ilang minuto siyang nandoon sa loob ng banyo at nakaharap sa salamin. Pag labas niya ay wala na si Faith doon sa lamesa nito nang tingnan niya, tangging ang platito na pinaglalagyan ng cake nito at baso na kalahati pa ang laman ng juice ang nandoon.Hindi nga bumalik ang lalaki kahapon katulad ng gusto niya, pero may bago namang sumulpot. Ayaw man niya agad maniwala at huwag makinig sa mga sinabi ng mga ito, ngunit may malaking parte pa rin talaga sa isip niya na sumisigaw na pakinggan kung ano ang sigaw na iyon.She drew a deep breath and walked towards the counter. Dinampot niya ang tray na inilapag kanina. Umangat naman ng tingin si Ara at tumingin sa kanya."Ayos ka lang?"She slightly nodded and gave her an assuring smile. Tumungo siya sa ginamit na lamesa ni Faith at iniligpit ang mga naroon.Buong maghapon sa café ay walang ibang pumapasok sa isip niya kung hindi ang lalaki kahapon, ang reaksyon nito, si Faith at ang mga tinuran nito kanina. Kaya naman nang
"Paano ako makasisiguro na hindi mo ako sasaktan? Na hindi ka masamang tao?"She had to make sure. Hindi siya puwede magpadala sa nararamdaman niya. Hindi dahil hindi na siya kinakabahan habang kaharap ito ay pagkakatiwalaan na niya ito. Kaligtasan niya ang nakasalalay rito at wala siyang ibang aasahan para maging ligtas sa lagay niya ngayon na walang maalala, kung hindi ang sarili niya lamang. She had to trust no one but herself."Hindi kita sasaktan," David said softly. Parang hinaplos ang puso niya roon. Nakatitig ito sa kanya at ganoon din siya rito. Puno ng lungkot ang mga mata nito sa hindi niya masabing dahilan. "Sasagutin ko ang lahat ng tanong mo kung sasama ka—"Agad niyang pinutol ang sasabihin nito. "Bakit hindi mo na lang sabihin dito ngayon? Anong pinagkaiba no'n kung sasama ako sa 'yo?" Hindi siya puwedeng umalis nang wala siyang naaalala. Ito lang ang lugar kung saan niya tiyak na ligtas siya.Hindi nakapagsalita si David kaya muli siyang nagsalita. Pareho silang nakat
"Dito kayo nangungupahan bago ito bilhin ng Lolo mo para tuluyan itong mapunta sa inyo. Dito ka lumaki. Dito kayo nakatira bago ka pumunta ng Denmark."Dahan-dahan, inilibot niyang muli ang paningin sa buong kabahayan na kinaruruonan, nagbabaka sakali na kahit kaonti ay may maalala siya sa bahay.Pinagmasdan niya ang lamesa nang mabuti. Tatlo lamang ang mga upuan na naroon, limang minuto na siyang nakatingin dito pero wala pa ring ala-ala na pumasok sa isip niya habang kumakain siya roon. Inilipat niya ang tingin sa lutuan. Hindi iyon katulad sa ibang lutuan na ginagamitan ng gas, kung hindi ay de uling, uling ang ginagamit sa lutuan. Tatlong minuto na siyang nakatitig doon, ngunit wala ring ala-ala na pumasok sa isip niya habang nagluluto sa lutuan na iyon. Wala siyang maalala na kahit ano sa sinasabi ni David na bahay kung saan siya lumaki. Hindi niya rin makita ang sarili na nakatira rito noon.Umalis si David sa tabi niya at naglakad papunta sa apat na baitang na hagdanan. Nang na
"Ang sabi ng isang servant sa palasyo ay palala lamang nang palala ang kalagayan ng Lolo mo roon. Nakakulong ito sa isang silid at hindi hinayahayaan lumabas. . ." Tahimik siya habang pinakikinggan ang kwento ni David patungkol sa nangyayari roon sa Denmark simula nang mawala siya. Hindi niya maalala ang ginawa sa kanya ng kanyang Uncle Octavio. Pero base sa mga kwento ni David ay masasabi niyang napakasama nito. Hindi makatao ang mga ginawa nito at hindi rin siya makapaniwala na nagawa nito ang lahat ng mga iyon para lamang sa trono at korona ng Denmark. "Binaliktad niya ako. Pinalabas niyang sinubukan kong pagtangkaan ang hari—Gustuhin man namin iligtas ang Lolo mo ay hindi namin magawaPinaghahahanap kami roon ng batas kaya hindi kami makalapit ng palasyo. Pati ang daan sa Throne room ay hinigpitan nila, nagdagdag pa sila ng mga bantay roon." Napapikit siya nang bigla na naman sumakit ang ulo niya. Napahawak siya sa buhok niya. Sa dami ng nalaman niya ngayon ay talaga namang sasak
Wala siyang silbi. Iyon ang pakiramdam ni Louise sa mga sandaling iyon. Wala siyang ala-ala kaya wala man lang siyang magawa.Dahan-dahan niyang nilingon si David na ginagamot ang sarili nitong sugat. Kitang-kita niya sa mukha nito na nasasaktan ito, ngunit wala siyang naririnig mula sa bibig nito na ingay. Napatingin siya roon sa ibabaw ng lamesa sa harapan ni David, kung nasaan ang bala ng baril na inalis nito sa braso. Ang kulay ginto na bala ay nabalutan ng pula mula sa dugo nito.Nang umangat si David ng tingin ay nagtama ang mga mata nila. Nahihiya siyang umiwas ng tingin at humarap sa bintana, pinagmasdan niya ang labas. Doon niya lang napansin na umuulan pala."Kumain na tayo."Napaayos siya ng upo nang magsalita si David sa tabi niya. Siguro'y sa sobrang pag-iisip, hindi niya na naramdaman ang presensya nito.Tango lamang ang isinagot niya rito. Dali-dali siyang tumayo at tinungo ang kusina para maghain. Akma siyang kukuha ng plato, ngunit pinigilan siya ni David."Ako na, ma
"Anong balak mong gawin sa kanya?"Inanggulo ni Louise ang ulo niya para makita si Faith. Nandito sila ngayon sa basement, sa isang bahay na pagmamay-ari ni Charlie. Dito sila magpapalipas ng gabi ngayon.Bukas ay pupuntahan niya si Ara para ipaalam na bumalik na ang ala-ala niya. Magpapasalamat din siya dito sa lahat ng mga ginawang kabutihan at sa tulong nito sa kanya bago siya bumalik ng Denmark. Gusto rin niya makausap si Renzo. Alam niyang may darating din na babae para rito na ibibigay ang hindi niya kayang ibigay.Sina Renzo at Ara ang nasa tabi niya noong mga panahon na wala siyang maalala. Na kahit sa kabila ng walang kasiguraduhan kung isa ba siyang mabuting tao o masama ay hindi siya pinabayaan ng mga ito. Blood is no longer thicker than water. Nowadays strangers help us more than our relatives. Kung alam niya lang na ganitong uri pala ng pamilya ang meron siya, sana hindi na lang niya nalaman ang totoo tungkol sa pagkatao niya.Pumihig si Louise sa kanyang harapan at inali