"Dito kayo nangungupahan bago ito bilhin ng Lolo mo para tuluyan itong mapunta sa inyo. Dito ka lumaki. Dito kayo nakatira bago ka pumunta ng Denmark."
Dahan-dahan, inilibot niyang muli ang paningin sa buong kabahayan na kinaruruonan, nagbabaka sakali na kahit kaonti ay may maalala siya sa bahay.
Pinagmasdan niya ang lamesa nang mabuti. Tatlo lamang ang mga upuan na naroon, limang minuto na siyang nakatingin dito pero wala pa ring ala-ala na pumasok sa isip niya habang kumakain siya roon. Inilipat niya ang tingin sa lutuan. Hindi iyon katulad sa ibang lutuan na ginagamitan ng gas, kung hindi ay de uling, uling ang ginagamit sa lutuan. Tatlong minuto na siyang nakatitig doon, ngunit wala ring ala-ala na pumasok sa isip niya habang nagluluto sa lutuan na iyon. Wala siyang maalala na kahit ano sa sinasabi ni David na bahay kung saan siya lumaki. Hindi niya rin makita ang sarili na nakatira rito noon.
Umalis si David sa tabi niya at naglakad papunta sa apat na baitang na hagdanan. Nang nandoon na ito sa pang-apat na baitang ay nilingon siya nito. Inilahad nito ang kamay sa kanya, na para bang sinasabi na abutin niya iyon, na lumapit siya rito at hawakan.
Ilang saglit siyang nakatingin dito habang nakalahad ang kamay nito sa kanya at hinihintay siyang lumapit. Nalamayan niya na lang ang sarili na naglalakad papalapit dito. Pumanhik siya sa hagdan at inabot ang kamay nito. Mahigpit naman nitong hinawakan ang kamay niya at hinila papunta sa tapat ng isang pinto.
Inanggulo niya ang ulo at tumingala para makita si David. Sinalubong nito ang tingin niya, subalit sandali lamang iyon dahil bumaling na ito sa pinto na nasa harapan nila. Pinihit nito ang doorknob at itinulak ang pintuan. Nang malaki na ang pagkakabukas no'n ay hinila siya nito papasok sa loob ng kwarto.
"Dito ang kwarto mo," wika ni David.
"Talaga?" Her surprise proved impossible to mask.
Bumitaw siya sa hawak ni David at nilapitan ang maliit na kama. Pinagapang niya ang kamay roon at pinagpag iyon kaya nagsiliparan ang mga alikabok na nanunuot doon. Naubo pa siya dahil dahil may pumasok sa ilong niya. Halatang matagal ng walang nakatira sa bahay na ito dahil inaalikabok na.
Umalis siya sa harapan ng kama at tumungo sa lamesa sa gilid, kung saan nandoon ang mga iba't-ibang libro. Kumuha siya ng isa roon at pinagpag ang alikabok. Pinagmasdan niya ang kinuhang libro at dahan-dahan iyon binuksan at binasa ang unang pahina. Mahilig pala talaga siya magbasa ng libro noon pa man.
Malapit na siyang maniwala kay David.
Ibinalik niya ang libro at tinungo ang puting kabinet na nakadikit sa dingding. Hinawakan niya ang hawakan nito at binuksan iyon. Nakita niya rito ang mga damit na naroon. Mga damit niya ba ito?
Dumampot siya ng isa at ibinuka iyon. Itim na long sleeve iyon at masasabi niyang saktong-sakto iyon sa katawan niya.
"Wala ka pa rin bang maalala?"
Napasinghap siya nang magsalita si David sa likuran niya. Napakalapit nito sa kanya at nararamdaman niya ang katawan nito sa likod niya.
"W-Wala. . ." sagot niya rito. Ibinalik niya ang damit na kinuha at isinarado ang kabinet.
Umalis si David sa likuran niya. Pumihit naman siya paharap dito at hinabol ito ng tingin.
Tumayo si David sa harapan ng kama kung saan siya kanina nakatayo. Bahagya itong yumuko at may hinila mula roon sa ilalim no'n. Umangat ito ng tingin sa kaniya, bago umupo at binuksan ang kahon na kinuha roon. Titig na titig siya sa kahon at naghihintay na makita ang laman no'n.
Mula sa loob ng kahon ay inilabas doon ni David ang dalawang malaking baril. Nasundan iyon ng ilang mga dagger at granada. Nanlaki ang mga mata niya at napaatras. Nakaramdam na naman siya ng takot at kaba.
Muling umangat ng tingin si David sa kanya, para bang ginawa talaga iyon para makita ang magiging reaksyon niya. Ibinalik nito ang atensyon sa kahon at kumuha roon ng ilang mga handgun. Napalunok siya habang nagtataas baba ang dibdib sa bilis ng paghinga.
"Lahat ito ay pagmamay-ari mo," turan ni David. Kinuha nito ang isang handgun at ikinasa iyon.
Napamaang siya at nanlaki ang mga mata. Para pa siyang nabingi sa sinabi nito.
"Imposible ang sinasabi mo," depensa niya agad sa sarili. "P-Paano ko magiging pag-aari ang ganyang karaming mga armas?" Tumaas pa ang boses niya, tila hindi makapaniwala. Bakit naman siya may nakatagong mga armas sa ilalim ng higaan niya? Para saan iyon? "Bakit, ano ba ako? Pulis? Sundalo?"
Hawak-hawak ang handgun, tumayo si David at deritsong tumingin sa mga mata niya. "Hindi ka pulis, at mas lalong hindi ka sundalo."
Mas lalo pang bumilis ang tibok ng puso niya. "K-Kung ganoon. . .A-Ano ako?"
"Assassin."
Her jaw dropped. Hindi siya nakapagsalita. Ni hindi niya magawang ibuka nang tuluyan ang bibig. Ilang beses niya itong ibinuka para magsalita, pero agad din isinasarado.
Assassin siya. . .Masamang tao—Pumapatay siya? Imposible iyon.
"Hindi ako naniniwala sa 'yo," mariin niyang saad matapos makabawi sa pagkagulat. "Nagsisinungaling ka." Dinuro niya ito at binigyan nang masamang tingin. "Dapat talaga ay hindi ako sumama sayo rito." Tinalikuran niya ito at mabilis na naglakad papunta sa pinto.
Hindi siya assassin. Hindi siya pumapatay at hindi siya masamang tao.
"Normal na teenager ka lang ako noon. . .hanggang sa nabulag ang Mama mo."
Napahinto siya sa pagpihit ng doorknob.
May mga magulang pa siya?
"September 17 2010, pauwi ka na no'n galing sa isang part time job mo nang ma-kidnap ka at i-recruit ng isang secret agency ng mga assassin."
"Babalik na ako ng Lucena—
David cut her in between. "You was kidnapped and recruited by a secret agency of assassins."
Hindi. . .
Napapikit siya nang mariin, ayaw niya iyon tanggapin.
Kaya ba siya walang ala-ala ngayon dahil doon? Dahil isa siyang masamang tao?
Mabilis niyang pinahid ang luhang tumulo at dahan-dahang pumihit paharap kay David.
"Bakit ako may mga tama ng baril sa ulo?”
"Mula sa Denmark ay umuwi ka rito sa Pilipinas." Muntik na niya makalimutan ang sinabi nito patungkol sa apelyido niya at sa kanya. Isa raw siyang Prinsesa.
"Bakit ako umuwi rito?"
"Para sa burol. . ." He stopped abruptly, as if suddenly realizing what he was saying. "Para sa burol ng kaibigan mo."
"Sinong kaibigan?"
Kita niya ang paggalaw ng Adam's apple nito, tanda ng paglunok. "Si Yella."
Natigilan siya roon. Ang babae sa panaginip niya? Hanggang ngayon ay malinaw na malinaw ang pangyayaring iyon sa panaginip niya. Para bang totoo ang lahat ng nangyari roon at masakit iyon sa puso.
"Hindi ba't sabi mo, wala akong kakilala na Yella?"
Hindi ito nagsalita at tumitig lamang sa kanya. Bakit nito sinabi na wala siyang kilala na Yella, ganong meron naman pala?
"Gaano ko siya katagal na kaibigan? Anong ikinamatay niya?"
Sa halip na sagutin siya ay tumalikod si David sa kanya. Yumuko ito at ibinalik ang kahon doon sa ilalim ng kama. Naglakad ito papunta sa lamesa kung saan nandoon ang mga libro at inilapag doon ang handgun na hawak.
"Alam kong gutom ka na. Bumaba na tayo, magluluto ako." Hinawakan siya nito sa braso para igaya palabas ng kwarto, ngunit inalis niya ang pagkakahawak nito.
"Anong ikinamatay ni Yella?" matigas niyang tanong pero naroon ang kaba sa magiging sagot nito.
Hindi ito nakasagot. Nag-iwas ito ng tingin sa kaniya. "Ipinapatay siya ng Uncle Octavio mo."
Sunod-sunod na bumagsak ang mga luha niya nang mapagtanto na ala-ala nang nakaraan ang paniginip niyang iyon. Iyon pa lang ang naaalala niya, pero sobrang bigat at sakit na ng pakiramdam niya.
Hindi niya napigilan ang tunog ng pag-iyak na kumawala sa bibig niya at agad niyang tinakpan ang bibig niya para pigilan iyon.
Hinila siya ni David at niyakap. Hinagod-hagod nito ang likuran niya at hinalikan ang tuktok ng ulo niya. "Hush," he whispered softly in her ear while gently stroking her hair in a comforting way.
Patuloy sa pagbagsak ang mga luha niya. "Bakit siya ipinapatay? Anong naging kasalanan niya?" she asked him, unable to make sense of my current emotion.
"Wala. Wala siyang kasalanan."
Bumitaw siya sa yakap nito. "Kung ganoon, bakit siya pinatay?!"
Hindi sumagot si David, tila ayaw na nito magdagdag pa ng sasabihin para tumahan na siya sa pag-iyak.
"Bakit siya pinapatay?" pag-uulit niya, naroon ang tono na nakikiusap sagutin ang tanong niya.
"Galit ang Uncle mo sayo dahil ikaw ang tagapagmana ng trono at korona ng Denmark. Gusto ka niyang mawala para mapunta sa pinsan mo, na anak nito ang trono at korona, at ito ang pumalit sayo."
Hindi niya maintindihan. Kung siya ang tagapagmana, bakit ang kaibigan niya ang ipinatay ng Uncle niya?
"Anong kinalaman ni Yella sa trono at korona ng Denmark?"
"Wala. Pero sayo, meron. Ilang beses kang tinangkang ipapatay ng Uncle mo pero parati kang nakakaligtas sa mga pagtatangka nito. Kaya nang pumunta ng Denmark ang mga kaibigan mo ay ginamit ng Uncle mo ang pagkakataong iyon para sayo."
Ganoon kagusto ng Uncle niya na mawala siya para idamay ang kaibigan niya?
"Pinasok ng mga private army ng Uncle mo ang bahay na tinutuluyan nila Yella roon sa Denmark at dinakip siya," pagpapatuloy ni David. "Kapalit ng kalayaan ni Yella ay kailangang ikaw ang pumalit sa posisyon niya."
Dumating siya, hindi ba? Natatandaan niya sa panaginip niya ang ala-alang nandoon siya. Kasabay nang paglangoy niya sa dagat para sagipin si Yella ay nabaril siya. Kaya alam niyang dumating siya roon. Tumupad siya sa usapan pero bakit namatay pa rin si Yella?
Hindi niya maalala ang lahat sa pangyayaring dahil putol. May nagawa ba siyang hindi nagustuhan ng Uncle niya kaya pinatay nito ang kaibigan niya?
"Dumating ako, tama?"
Tumango si David.
"Pero bakit pinatay niya pa rin si Yella? May nagawa ba akong mali?" Nagsimula na naman mamuo ang mga luha niya. Agad iyong tumulo at agad din niya iyong pinunas.
"Binigyan ka niya nang pagkakataon na isuko sa kanya ang trono at korona at hayaan ito sa kaniya—"
"At nagmatigas ako?"
Sa hindi pagsagot ni David ay nakuha niya ang sagot sa tanong.
Bumagsak na naman ang mga luha niya. Dahil pala sa kanya kaya nawala ang kanyang kaibigan. Dahil sa pagmamatigas niya. Kung hindi sana siya nagmatigas ay baka buhay ang kaibigan niya. Kya pala ganoon kasakit ang ala-alang iyon sa panaginip niya.
Bago pa niya mapunas ang mga luha sa pisngi ay ginawa na iyon ni David. Bawat bagsak ng luha niya ay pinupunas nito.
"Ang Uncle ko rin ba ang may kasalanan kung bakit ako natagpuang may mga tama ng baril? Kaya wala akong maalala ngayon?"
Tumango ulit si David at nagpatuloy sa pag-punas ng kanyang mga luha. "Ang sabi mo ay maghanda kami sa pagbalik mo. Hinintay ka namin. Lumipas ang dalawang araw, hanggang sa umabot ng isang linggo at hindi ka pa rin bumabalik doon. Kaya humingi ako ng permiso sa Mama mo na sundan ka rito. Pagdating ko rito ay nawawala ka raw. Hinanap ka namin. Hinanap kita."
She wanted to ask him kung boyfriend niya ba ito. Pero sa mga inaasta at ikinikilos nito sa kanya ay tama na iyon na sagot.
"Ang Mama ko?"
"Binabantayan ko siya katulad ng bilin mo. Hindi ko siya pinapabayaan, tinitiyak ko parati ang kaligtasan niya, katulad ng gusto mo."
Pinagmasdan siya nito habang nakatingin siya rito. Napakaganda ng mga mata nito, nangungusap iyon. Unti-unti, inilapit nito ang mukha sa kanya. Napapikit siya. Hinintay niyang dumampi at lumapat ang labi nito sa labi niya, ngunit sa halip na sa labi niya nito idampi iyon ay naramdaman niya iyon sa kanyang noo.
"Kailangan ka ng Lolo mo. Kailangan ka ng Denmark."
"Ang sabi ng isang servant sa palasyo ay palala lamang nang palala ang kalagayan ng Lolo mo roon. Nakakulong ito sa isang silid at hindi hinayahayaan lumabas. . ." Tahimik siya habang pinakikinggan ang kwento ni David patungkol sa nangyayari roon sa Denmark simula nang mawala siya. Hindi niya maalala ang ginawa sa kanya ng kanyang Uncle Octavio. Pero base sa mga kwento ni David ay masasabi niyang napakasama nito. Hindi makatao ang mga ginawa nito at hindi rin siya makapaniwala na nagawa nito ang lahat ng mga iyon para lamang sa trono at korona ng Denmark. "Binaliktad niya ako. Pinalabas niyang sinubukan kong pagtangkaan ang hari—Gustuhin man namin iligtas ang Lolo mo ay hindi namin magawaPinaghahahanap kami roon ng batas kaya hindi kami makalapit ng palasyo. Pati ang daan sa Throne room ay hinigpitan nila, nagdagdag pa sila ng mga bantay roon." Napapikit siya nang bigla na naman sumakit ang ulo niya. Napahawak siya sa buhok niya. Sa dami ng nalaman niya ngayon ay talaga namang sasak
Wala siyang silbi. Iyon ang pakiramdam ni Louise sa mga sandaling iyon. Wala siyang ala-ala kaya wala man lang siyang magawa.Dahan-dahan niyang nilingon si David na ginagamot ang sarili nitong sugat. Kitang-kita niya sa mukha nito na nasasaktan ito, ngunit wala siyang naririnig mula sa bibig nito na ingay. Napatingin siya roon sa ibabaw ng lamesa sa harapan ni David, kung nasaan ang bala ng baril na inalis nito sa braso. Ang kulay ginto na bala ay nabalutan ng pula mula sa dugo nito.Nang umangat si David ng tingin ay nagtama ang mga mata nila. Nahihiya siyang umiwas ng tingin at humarap sa bintana, pinagmasdan niya ang labas. Doon niya lang napansin na umuulan pala."Kumain na tayo."Napaayos siya ng upo nang magsalita si David sa tabi niya. Siguro'y sa sobrang pag-iisip, hindi niya na naramdaman ang presensya nito.Tango lamang ang isinagot niya rito. Dali-dali siyang tumayo at tinungo ang kusina para maghain. Akma siyang kukuha ng plato, ngunit pinigilan siya ni David."Ako na, ma
"Anong balak mong gawin sa kanya?"Inanggulo ni Louise ang ulo niya para makita si Faith. Nandito sila ngayon sa basement, sa isang bahay na pagmamay-ari ni Charlie. Dito sila magpapalipas ng gabi ngayon.Bukas ay pupuntahan niya si Ara para ipaalam na bumalik na ang ala-ala niya. Magpapasalamat din siya dito sa lahat ng mga ginawang kabutihan at sa tulong nito sa kanya bago siya bumalik ng Denmark. Gusto rin niya makausap si Renzo. Alam niyang may darating din na babae para rito na ibibigay ang hindi niya kayang ibigay.Sina Renzo at Ara ang nasa tabi niya noong mga panahon na wala siyang maalala. Na kahit sa kabila ng walang kasiguraduhan kung isa ba siyang mabuting tao o masama ay hindi siya pinabayaan ng mga ito. Blood is no longer thicker than water. Nowadays strangers help us more than our relatives. Kung alam niya lang na ganitong uri pala ng pamilya ang meron siya, sana hindi na lang niya nalaman ang totoo tungkol sa pagkatao niya.Pumihig si Louise sa kanyang harapan at inali
"Malalim na ang gabi, malamig dito. . ." Nag-angat si Louise nang tingin sa kanyang harapan. Nandoon si Marco, nakatayo. Humithit ito sa hawak sa sigarilyo at saka itinapon sa lupa bago inapakan.Napatitig siya rito. Kailan pa ito natuto manigarilyo? Kilala niya ang binata na hindi naninigarilyo, maging ang amoy ng usok ay kinaiinisan nito. Pero heto ito ngayon sa harapan niya. . . may hawak na sigarilyo at tila ba sanay na sanay gumamit.Pinanuod niya ito humakbang palapit sa kanya at maupo sa tabi niya. Ibinaba niya ang tingin sa lupa. Tinangka niya magsalita, ngunit hindi niya magawa, tila ba nalunok niya ang sariling dila sa mga oras na iyon."Hindi ka rin ba makatulog?" tanong ni Marco sa kanya. Isinandal nito ang ulo sa dingding at pinag-krus ang magkabilang braso. "Hindi ako makatulog. Sa tuwing ipipikit ko ang mga mata ko, mukha niya na nakangiti ang nakikita ko."Dahan-dahan niyang ipinihig ang ulo at bahagyang binalingan si Marco. Nakapikit ang mga mata nito."Kumusta ka?" H
Alas nuebe ng gabi nang lumapag ang pribadong eroplano na sinasakyan nila Louise sa paliparan ng Denmark. Wala na silang dapat ikabahala pa dahil ligtas ang paglapag nila sa gabi na iyon.Isinuot niya ang itim na facemask. Tumayo na siya para sumunod kay Faith pababa. Deri-deritso lang ang lakad niya hanggang makarating sa van na naghihintay sa kanila. Nang pumasok na si David sa loob ng van at naupo sa tabi niya ay umandar na ang van paalis.Hindi na siya makapaghintay na makitang muli ang kanyang Ina. Nasasabik na siya na mayakap ito. Napakarami niya rin ditong gustong sabihin at ikuwento. Sa mga panahong wala siyang ala-ala, kung may nangyaring hindi maganda sa kanyang Ina dahil wala siya sa tabi nito ay hindi niya talaga mapapatawad ang sarili.Nahinto ang pag-iisip niya sa mga sandaling iyon nang huminto ang sinasakyan nilang van. Nagkatinginan silang dalawa ni David at sabay na tumingin sa driver seat, kung saan nandoon ang driver na nagmamaneho. "Check point," bulalas ni Alec
"Hindi kasalanan ng isang anak ang kasalanan ng Ama," wika ng Ina ni Louise habang nagpapagpag si Louise ng hihigaan niya."Alam ko yun, Ma," sagot ni Louise sa kanyang Ina. "Hayaan mo muna ako iproseso ang mga sinabi ni David. Kung talagang nagbago na si Olga, mabuti kung ganon. . . Pero ngayong gabi, ayaw ko muna sila isipin. Gusto ko muna matulog nang mahimbing habang katabi kita. Pwede ba yun, Ma?"Nagbuntong-hininga ang Ina ni Louise bago tumayo at lumapit sa kanya. Ngumiti ito at tumango. "Matulog na tayo. Ipagluluto kita bukas ng almusal."Nang gabing iyon katabi niya ang kanyang Ina habang nakayakap ito sa kanya. Pero tila kabaligtaran sa gusto niya ang nangyari dahil sa halip na makatulog siya nang mahimbing ay dilat na dilat pa rin ang kanyang mga mata kahit madaling araw na. Hindi siya makatulog. Hindi siya pinapatulog ng mga nalaman niya.Noon pa ma'y wala na siyang patunay na kasabwat si Olga ng kanyang Uncle Octavio o may kinalaman ito sa mga pagtatangka sa buhay niya. H
“N-No. . .”Iyon lang ang gustong marinig ni Louise mula sa pinsan niya, na hindi ito sumasang-ayon sa kagustuhan na pagpapakasal. Sapat na ang salita na iyon para ilabas niya ito sa magaganap na kasalan.“I will you out of this," matigas niyang sabi.Kahit gusto niya pa makausap ng matagal si Yasmin ay hindi iyon maaari. Hindi pwede magtagal na wala sa palasyo sina Yasmin at Olga dahil tiyak tumakas lamang ang mga ito sa mga body guard sa tulong ni Aamir. Trente minutos lamang ang ibinigay ni Aamir sa dalawa para makausap siya.Nabanggit din ni Olga kanina sa mensahe nito na naghihinala na ang Uncle Octavio niya na nakabalik na siya rito sa Denmark. Kaya naman ikinalat nito ang mga tauhan nito sa bawat lugar na malapit at sa labas mismo ng palasyo para lamang hanapin siya.Mamaya, pag-uwi niya ay paplanuhin niya ang pagtakas kina Yasmin at Wanda. Hindi pwede manatili ang mga pinsan niya sa kasama ang Uncle nila.“We need to leave now, Yasmin. Aamir's waiting. Let's go." Hinila ni Olg
Tinanggap ni Louise ang nakalahad na kamay ng lalaki sa kanyang harapan. Muli siyang ngumiti bago nagpadala sa kabilang table kung nasaan si Jonas.Sa pagtama ng mga mata nila ni Jonas ay kita niya kung paano ito magningning ngayong kaharap na siya nito. Tumayo ito mula sa pagkaka-upo at inabot ang kamay sa kanya.“You look ravishing. . . and seems familiar. Have we met before? Oh, by the way, I'm Jonas.”“I don't think so.” Malandi siyang tumawa at umiling. “If we had met before, I am sure I will never forget you. Especially a masculine one is my type.” Binigyan niya ito nang malagkit na tingin mula ibaba hanggang taas. “Anyway, I'm Martha Cecelia.”“Well, Martha Cecelia, care to explain why a beautiful woman like you was alone here?” Jonas asked with a flirtatious edge lacing his voice."Well I'm not alone anymore, am I?"Ramdam niyang nakuha na niya si Jonas sa sandaling iyon. Hindi magtatagal ay mag-aaya na ito umalis kasama siya."Wow. Beautiful with a sense of humour. It must be