Chapter 2

"Anong naramdaman mo nang makita mo siya? No'ng niyakap ka niya? Natakot ka ba?" sunod-sunod na tanong ni Ara sa kanya. "Kahit konti lang ay wala ka bang maalala sa kanya? O, siya mismo, hindi mo ba talaga maalala?”

Umangat siya nang tingin at ibinaba ang baso na hawak. Dahan-dahan siyang umiling kay Ara.

Louise. . .Iyan ang pangalan na itinawag sa kanya ng lalaki kanina sa café.

Louise ba ang totoong pangalan niya? Pero paano siya makasisiguro na Louise nga? Paano niya malalaman na hindi masamang tao at nagpapanggap ang lalaki kanina?

"Pero pamilyar siya. . .ngunit hindi ko masabi kung paano at bakit naging pamilyar," wika niya, naguguluhan at nag-iisip. Tumayo siya at naglakad papunta sa bintana. Hinawi niya ang kurtina na tumatabing sa rehas-rehas na bintana at sumilip doon.

Magdidilim na. Matapos niyang tumakbo kanina at kumawala sa lalaking yumakap sa kanya ay umuwi siya rito. Halo-halo ang nararamdaman niya kanina at hanggang ngayon ay may takot, kaba at may hindi pa rin maipaliwanag.

Bumalik sa isipan niya ang imahe ng lalaki kanina. He was tanned, but it didn't do anything but good. His hair was a brown so dark, it could be black. When his eyes bore into her, she found herself staring into the most hypnotising eyes she'd ever seen. Ang mga titig nito ay tila pakiramdam niya'y ilang beses nang sinalubong. Napakapamilyar talaga nito sa kanya.

"Paano kong. . ." she trailed off. "Paano kung kilala niya nga talaga ako?" Pumihit siya at hinarap si Ara. "Paano kung, siya na yung makakatulong para mabalik ang mga ala-ala ko?” Sa paaran ng pagyakap nito sa kanya kanina ay hindi niya masasabi na baka kapatid niya ito. . .

"Pero paano kung siya rin ang nagtangkang pumatay sa 'yo?" Ara shot back. "Hindi ka puwede basta-basta magtiwala, Rica." Natahimik siya sa sinabi ni Ara. Matapos siyang makita noon ni Ara sa tabi ng daan at dalhin sa hospital ay isang buwan siyang namalagi sa Hospital at na-comatose. "Alam kong gusto-gusto mo na makaalala. Pero, Rica, hindi mo alam kung sino ang pagkakatiwalaan mo. . . Paano kung mapahamak ka na naman dahil lang sa kagustuhan mong makaalala?"

Tuluyan na siyang hindi nakapagsalita. Naiintindihan niya si Ara. Katunayan ay tama ito. Hindi siya puwede magpadalos-dalos ng pagdedesisyon niya dahil baka ikapahamak niya iyon.

Nagbuntong-hininga si Ara at tumayo. Nilapitan siya nito at humawak sa balikat niya. "Ayaw lang kita mapahamak."

Napakaswerte niya dahil nasa tabi niya si Ara. Parati nitong iniisip ang kapakanan niya. Sa loob ng dalawang taon na wala siyang ala-ala ay ito ang nag-alaga sa kanya. Kinupkop siya nito at itinuring na isang pamilya. Hindi nito inisip na baka masamang tao siya kaya may gustong pumatay sa kanya.

"Kailangan ko na umuwi. Baka hinihintay na ako si Lola sa bahay, pagpahinga ka na rin."

Tango lang ang naging sagot niya. Pinanunuod niya ito maglakad papunta sa pinto at lumabas.

Muli siyang napabuntong-hininga. Bumaba ang tingin niya sa kwintas na suot at hinawakan iyon. Pinagmasdan niya ang pendant no'n. Sa tuwing pinagmamasdan niya ang kwintas na suot niya ay iba ang pakiramdam niya—Maagan sa pakiramdam. . .

Tanging ang kwintas lang daw ang meron siya nang makita siya noon ni Ara. May mga eksena na bigla na lamang pumapasok sa isip niya patungkol sa kwintas, pero mabilis ding nawawala. Hirap siyang alalahanin. Pero parang bang. . .Para bang galing sa isang importanteng tao ang kwintas niya.

Sa ikatlong pagkakataon ay nagbuntong-hininga siyang muli. Tumungo siya sa banyo at naligo. Pupunta siya sa Drug Store para bumili ng gamot niya. Paubos na iyon at kailangan na niya bumili. Isang beses lang kasi makaligtaan iyon ay sumasakit ang ulo niya at sa t'wing sumasakit iyon, parang gusto na niya lang ihampas sa pader. Napakasakit no'n, parang unti-unti binibiyak ang ulo niya.

Agad siyang nagbihis nang matapos maligo. Dinampot niya ang suklay at humarap sa salamin. Napatitig siya sa kanyang buhok na hindi humahaba. Kung anong gupit at haba ng buhok na iyon dalawang taon ang nagdaan ay gano'n pa rin ang buhok niya. Hindi niya iyon hinahayaan na humaba. Sa ganoong paraan ay nagbabaka sakali siya na may makakakilala sa kanya at masagot ang tanong, na kung sino ba talaga siya.

Kinuha niya ang wallet niya at lumabas na ng kanyang kuwarto. Ilang mga ka-boardmate ang bumati sa kanya at sinuklian niya ang mga ito ng isang tango at maliit na ngiti.

Kalilipat niya lang sa boarding house na iyon wala pa siyang isang buwan. Kay Ara kasi siya nakatira kasama ang Lola nito pero ngayong kaya na niya na magtrabaho ay gusto na niya bumukod. Abot lupa na ang utang na loob niya kay Ara at hiyang-hiya na siya sa Lola nito. Hindi man siya pinapaalis ng mag-Lola ay umalis at bumukod pa rin siya.

Paunti-unti, binabayaran niya rin si Ara sa lahat ng nagastos nito sa kanya. Napakalaking pera ng nagamit nito dahil isang buwan siyang comatose. Na kahit nama'y may pamimilian na hayaan na lamang siya, hindi iyon ginawa. Tatanawin niyang napakalaking utang na loob ang pagkupkop ni Ara sa kanya. Bumalik man ang ala-ala niya ay hindi niya ito makakalimutan.

Tiningnan niya ang oras sa relong pambisig. Alas sais y kinse na, hindi na rin siya makakapagluto pa dahil may mga mauuna na sa kanya kaya bibili na lamang siya ng lutong ulam at dalawang takal ng kanin.

Napakaraming pila sa Drug Store nang dumating siya roon. Ayaw niya pumila kaya minabuting tumungo muna ng palengke para bumili ng bigas na gagamitin niya hanggang sa katapusan ng buwan. Pag-uwi na lang siya bibili ng gamot niya.

Dumampot siya ng isang tali ng sitaw para sa almusal niya bukas. Isang kilo rin ng lansones ang binili niya bilang panghimagas.

"Magkano ho lahat?" tanong niya sa tindera.

Inabot sa kanya ng tindera ang plastik na may lamang lansones at inilapag sa ibaba ang sampung kilos bigas na binili niya.

Kumuha siya sa wallet ng dalawang daan para ibayad, ngunit nabilis na napalingon nang may bumangga sa balikat niya.

Isang lalaki. Naka suot ito ng jacket na itim. Napatingin din ito sa kanya, bago ito tumingin sa likuran nito. Humihingal pa ito na halatang galing sa mabilis na pagtakbo. 

Bumaba ang tingin niya sa mga kamay nitong may hawak na wallet na itim. Pang babae iyon. . .

“Magnanakaw! Magnanakaw!” sigaw ng isang Ginang sa di kalayuan, dahilan kung bakit naka-agaw pansin iyon sa mga namimili.

Nanlaki ang kanyang mga mata ng lalaki nang marinig iyon at mabilis na tumakbo palayo.

Hindi niya alam kung anong pumasok sa kukute niya at mabilis na inilapag ang hawak-hawak na plastik at hinabol ang lalaki. Nang lumingon ito sa likuran at nakita nitong hinahabol niya ito ay mas lalo pa nitong binilisan ang pagtakbo, dahilan para itulak ang mga nakaharang sa daraanan nito.

Halos makarating na sila malapit sa labas ng palengke at konti na lang ay maaabutan na niya ang lalaki. Dumampot siya ng dalawang repolyo at malakas niya iyong ibinato roon sa lalaki. Katulad nang gusto niyang mangyari, sapol ito sa batok kay napahinto ito nang bahagya. Hindi pa siya nakontento at ibinato niya pa ang isa repolyo. Sapol ulit ito. 

Nang makalapit siya rito ay pagalit niyang hinila ang damit nito sa likuran at marahas na inagaw ang wallet mula nasa kamay nito.

Wala pang dalawang minuto ay dumating na ang mga tanod kasunod ang Ginang na nanakawan ng wallet.

"Naku, iha, maraming salamat. Salamat, salamat talaga," wika ng Ginang at hinawakan ang kamay niya.

Napahinto siya at napatingin sa pinanggalingan, doon sa dulo. Inalis niya ang tingin doon at tumingin sa labas ng palengke. Bumaba ang tingin niya sa repolyo na nasa sahig. . .

Napakurap-kurap siya dahil pamilyar sa kanya ang eksenang may hinahabol na lalaki at binato ng repolyo, ngunit hindi niya masabi kung paano iyon naging pamilyar.