Chapter 10: Sudden Emotions

RAIN

The next day, I wasn't able to go to school. In the morning. 

Kasama ko dito si kuya Storm buong gabi hanggang umaga. Siya rin yung nagsabi sa adviser ko na hindi muna 'ko makakapasok dahil baka sumakit na naman ulo ko. 

So I stayed in bed the whole day, surrounded by white walls, white sheets, the dextrose, the sound from the TV my brother decided to turn on for me not to get "bored". Nakaupo lang kasi siya, busy na nagtatype sa laptop niya para sa report niya mamaya maya sa mga business partner nila Dad.

He really did take the responsibility which was supposed to be Cloud's or even mine. 

He disregarded the fact that he wanted to be a surgeon just for Cloud and me to do what we really want. 

"Rain. You're looking at me. Do you need something?" Tanong niya at tatayo na sana ng lumingo ako. "Wala, kuya. Ipagpatuloy mo na yan." Saad ko. "Rain work can wait. Your health can't." 

"Who says it can't?" Tanong ko. Nakahiga lang ako pero nakaangat ng konti yung parte nung kama kung nasaan yung ulo ko kaya parang nakaupo na rin lang ako. Nakita kong napakunot yung noo nung kapatid ko. "You've been caring for me too much. Too much that you resulted to doing something you didn't want to in the first place."

Ng sabihin ko yun, alam kong alam na rin niya yung naiisip ko. 

"Rain if this is about my work, it's--" 

"It's what?" Pagpuputol ko sa sinasabi niya. "It's alright? Kuya saang banda yan okay?" Tanong ko at saka napasapo sa noo ko. "You're doing something you don't want to do. You could've let that responsibility fall on my shoulders. I was the one who changed the way our parents looked at us." Pagsasalita ko. "I was at fault. Pero bakit ikaw pa rin yung sumalo?" 

I was pertaining to the day I spoke and stood up to my parents. Yung araw na yun, yung ginawa ko yung dahilan kung bakit kay kuya Storm nila ibinigay yung responsibilidad na dapat ay parusa sa ginawa ko. 

They thought what I did was a sign of rebellion when it really wasn't. They let a misunderstanding grow, and it led to their eldest son forgetting his dreams existed just to make sure his brothers fulfill theirs. And it was unfair. And everything unfair pissed me off. 

"Kuya ako dapat yung nakakaranas niyan eh. Kaya nga ako nagsalita kasi nakikita kong nahihirapan na kayo ni Ulap. You know very well that I hate it when something just and right is being silenced. You know that out of every annoying thing in the world, that's what I hate the most." Dagdag ko pa. 

Natahimik na lang siya at napasandal sa puting pader dito sa kwarto ko. 

"Alam kong naisip mo yan kasi sa tingin mo mas makakabuti. Pero kuya, dahil diyan kinalimutan mo na rin yung pangarap mo. Bukambibig mo dati na gusto mong magdoctor. Hell, you were even supposed to take up STEM during your Senior High School year, tapos nung bigla kang nagshift tas naging ABM student akala mo ba hindi ko malalaman?" 

I was voicing out my frustration, and he was just there, standing quietly with his back against the wall. 

"Rain.. It was my responsibility. Nung oras na yun wala akong ibang maisip." Pagsasalita niya bigla kaya napatingin naman ako sa kanya. "Ako yung pinakamatanda. It was already expected na sa'kin nila ilalagay yung responsibilidad sa mga naitayo na nila. Expected nang ako magpapatuloy." 

I remained quiet. I listened. 

"That day.. That day you stood up to them, I felt the proudest because I saw how determined you were. What you did was something I could never do because I grew up going with the flow. I just followed what Mom and Dad told me to do because they told me it was the best for you, Cloud and.. Sky." 

"But when I heard their conversation about putting on you such a huge responsibility when your bpdy is that weak.. I just knew I had to do something." 

Pagkatapos niya yung sabihin ay tumingin na ulit siya sa'kin. And for someone who acts so cold everytime, I saw the side he only shows to me and Cloud. 

His vulnerable side. His weak side. 

He had tears in his eyes. 

"I couldn't risk losing you or Cloud when I already lost Sky." 

Tumalikod siya sa'kin at nanatiling nakayuko. Maybe I had gone too far. "Yes," Pagsimula niya ulit matapos punasan ang luha niya. "It's true I wasn't able to become a surgeon like I planned to. And yes I would've been happy if I had achieved that, but.." Hindi niya pinagpatuloy yung pagsasalita niya at sa halip ay inayos yung salamin niya at saka ako hinarap. 

"The happiness I feel right now, that you and Cloud are on your own way to achieveing what you want to achieve in your life.. I can say I feel even happier than when I could've reached my dream of becoming a surgeon because I knew I was able to be of help." 

ANICA

Umiiyak ako? 

"Huy, napapa'no ka?" Nag aalalang tanong ni Fio ng mapatingin sa gawi ko at ng makitang may luha nga talagang tumulo mula sa mata ko. Wala sa sarili kong hinawakan yung pisngi ko at saka lang namalayang umiiyak nga ako. 

Hinanap agad ni Fio yung panyo ko na nasa tabi lang ng lecture notebook ko at saka ibinigay sa'kin at kinuha pa yung tubig ko. 

Pinunasan ko naman yung basa kong pisngi at saka uminom ng tubig. I suddenly feel emotional. Weird. Hindi naman nakakaiyak yung pinanood namin at wala naman akong naalalang sad memory o kung ano at hindi rin sad ending yung meron dun sa kwentong natatapos ko palang na basahin kagabi, pagkauwi ko mula sa ospital. 

Teka..

Ospital? 

Nagflashback bigla yung nangyari kagabi. Yung napagkwentuhan namin ni Kira at.. At.. 

Napatingin ako sa upuan niya sa may bintana at hindi si Rain kundi isa pa naming kaklase ang nakaupo do'n at kakwentuhan si Kira. "Absent pala si Rain?" Tanong ko sa kung sino. "Ngayon mo lang napansin? Eh ikaw pa nga nagcheck ng attendance?" Takang tanong ni Fio at naguguluhang tumingin sa'kin. 

"Anica sigurado kang ayos ka lang? Wala ka sa sarili kanina pang flag ceremony." Tugon ni Fio at saka ako tinignan. Napamasahe naman ako sa ulo ko. Ano bang nangyayari sa'kin? At bakit ko ba biglang hinanap si Rain? It's not as if he cares that I looked for him anyway. 

"Dala lang siguro ng puyat. May tinapos akong kwento kagabi eh." Paliwanag ko para hindi na siya mag alala pa. Kinuha ko yung katinko mula s abulsa ng bag ko at saka nagpahid ng konti sa sentido ko. Siguro nga kailangan ko nang ayusin ulit ang sleeping schedule kong sobrang gulo na simula nung nahiig ulit akong magbasa ng kung ano anong genre. 

Maya maya pa, natapos na yung orientation sa unang dalawa naming subject at recess na. Sa wakas, recess na. 

"Ako na bibili. Magpahinga ka na lang diyan." Rinig kong sabi ni Fio at ginulo pa buhok ko pagkatayo niya. Umalis na siya at ako naman, napasubsob na lang sa mesa dahil sa hindi ko malaman kung naano na naman ba 'ko at nagkakaganito ako. 

I suddenly looked for him after I felt emotional, I cried out of the blue and now I feel empty. 

Napahawak ako sa dibdib ko at pinakiramdaman ang tibok ng puso ko. Balik naman na siya sa dati. 

"Magpahinga? What does he mean by that? Are you sick?"

Paanong hindi ko man lang narinig na lumapit sa'kin si Kira? Ganun na ba 'ko kadistracted sa mga iniisip ko? Gah. 

"Hindi naman. Pero parang oo? Ewan huhu, hindi ko rin alam." Sagot ko at sumubsob ulit sa mesa. Narinig ko namang mahinang natawa si Kira dahil na rin sa inasta ko. "Frustrating, isn't it? Not knowing why you're feeling some type of way." Pagsasalita niya ulit kaya napaupo ako ng maayos at napatingin sa kanya. "That was deep. You.. okay?" Tanong ko na tinanguan lang niya at saka ako nginitian. 

"By the way, what you told me last night made me realize a lot. Thank you for that, Anica." Sabi niya at saka ulit ngumiti. Napapadalasna pag ngiti niya at ikinakatuwa ko naman yun. Her smile is really cute. 

Pero ng makita ko talaga yung ngiti niya, parang nag glitch na naman yung paligid. 

Instead of the Kira I know, who wore the same uniform as me and had her shoulder length hair, I saw a different girl. She was wearing a traditional dress, she had a clip in her hair which was tied tightly into a bun. 

Napakurap ulit ako at nakitang yun naka school uniform na Kira na ulit ang tinitignan ngayon ng mga mata ko. 

These hallucinations are getting worse. Ganun na ata kakulang sa tulog yung katawan ko. 

"How do you sleep at night?" Tanong ko bigla na ikinatahimik ni Kira, parang nag iisip siya ng isasagot sa tanong ko. Maya maya pa, nagsalita na siya ulit. "I drink milk before I sleep. Minsan nagpapatulog rin sa pakikinig sa mga malumanay na kanta. Why the sudden question? Do you have trouble sleeping?" Tanong niya. 

"I think?" Panimula ko. "I usually sleep early o kahit nga may ginagawa bigla na lang ako nakakatulog eh." Dagdag ko. "But, my sleeping schedule is messed up recently. Sirang sira na ata body clock ko."

Napaisip ulit siya ng pwede pang sabihin. To be honest, I don't really find it hard, falling asleep. Antukin kasi talaga 'ko. Kadalasan nga kakagising ko palang tapos hindi pa limang minuto nakakalipas tulog na 'ko ulit. 

Ang sarap lang kasi matulog. 

"Hmm," sambit ni Kira. "Why don't you try just letting yourself fall asleep? Titig ka sa kisame tas hintayin mo lang na dapuan ka ng antok." Suhestiyon niya na pinag isipan ko naman. 

"Or, you can also wait until the thoughts in your brain quiet down." 

Sa huli niyang sinabi, do'n ako napatingin. What does she mean by that?

Siguro nakita niya sa mukha kong nagtataka ako kung ano ibig sabihin niya kaya pinaliwanag na niya. "I mean, diba pag gabi, pag wala ka nang ginagawa at nakahilata ka na lang, diyan kadalasan umiingay yung utak? Reminding you of past memories, going through your own memory lane, everything. Try waiting for that to end. Kasi hindi ka makakatulog pag marami kang iniisip eh." 

"Or, at least that's what I know." Pagtatapos niya. 

Ngayong naintindihan ko na yung gusto niyang iparating, napaisip ako. 

I do have a noisy mind at night. Lalo na pag may libro akong hindi agad natatapos. Iniisip ko agad yung magiging ending to the point na kung ano anong theories na ang nasa isip ko. 

Maybe I should try that one. 

Pagkatapos kong magpasalamat kay Kira, ay siya namang dating ni Fio dala yung binili niya sa canteen. "Oh? Kira hi." Bati niya kay sa kanya na ngiti lang ang isinukli. Nakita kong napatingin si Kira sa inumin na linagay ni Fio sa tapat ko. Blueberry flavored. 

At hindi ko alam kung anong naghudyat sa'kin para iusog yun papunta sa kanya na ikinagulat hindi lang niya, kundi pati na rin ni Fio. 

"Sayo na." Saad ko na tatanggihan niya sana ng kunin ko kamay niya at ilinagay do'n yung juice pati straw. "I insist. I don't like blueberry-flavored juices that much. It hasn;t caught my fancy." 

Caught my fancy..

Caught my fancy..

Caught my fancy.. 

Saglit akong napayuko at napapikit. May nag eecho na namang boses sa utak ko. 

"You know, that lad has caught my fancy."

"Che! Akala ko naman kung ano nang nahuli niya sa pinagsasabi mo."

"Caught my fancy? Hmm, maybe yes, maybe no."

Iba ibang tono, iba ibang boses pero lahat yun parang narinig ko na kung kailan kahit hindi ko maalala yung mismong oras at araw. 

Pero may nagsasabi sa'king narinig ko na ang mga yun. 

Ng tumigil ang mga boses na yun sa utak ko, naramdaman kong bumilis ulit ng konti yung tibok ng puso ko. Kasunod n'on ang pagsabi sa'kin ni Fio ng narinig niyang usapan ng iba naming kaklase na nakasabay niya sa canteen. 

"Papasok na daw mamaya si Rain."