[PSALM's Point of View]
“In the midst of your dream, you'll experience a nightmare.”
Hindi ko mapigilang ngumiti habang tinitingala ang dalawang palapag na bahay na ngayon ay malapit nang matapos. Tignan mo nga naman, oh. Parang kahapon lang puro pa 'yan pinagtagpi-tagping kahoy pero ngayon, isa ng mansyon. Sa wakas, matatapos na din. Matatapos na din ang bahay na katabi lang ng sa amin.
Tsk, tsk. Kainggit.
"Hoy Psalm! Ang gara ng suot natin, ah? S'an ang party-party?"
Napaismid ako sa sinabi ng dakilang tambay na si Mang Gano na tumigil sa tabi ko. Ki-aga-aga ay amoy alak ito at wala pang pang-itaas na damit kaya nagsusumigaw ang bola-bola n'yang tiyan.
"May gig ho ako ngayon e," swabe kong sagot ko sa kanya at inimuwestra ang sukbit kong bag ng aking gitara.
"Gig, gig. Sus! E, manlilimos ka lang naman sa kalye habang ngumangawa ng kanta."
Unti-unting napawi ang ngisi ko dahil sa sinabi n'ya at lihim akong napamura. Kung hindi lang 'to lasing at gusgusin, baka kanina ko pa s'ya inupakan. Ang tanda-tanda na pero mukhang wala pang natututunan sa buhay. Napaka-siraulo!
"Hindi ho 'yun panlilimos at pag-ngawa Mang Gago— este Mang Gano. Pagpe-perform ho ang tawag d'un. Perform. Gusto n'yo ho i-spell ko pa sa inyo? P-E-R-FORM. Perform!" gigil pero puno ng pagpipigil kong saad.
Iwinagayway n'ya ang kanyang mga kamay habang umiiling na parang hindi kumbinsido sa sinabi ko.
"Alam mo totoy, hindi ka aasenso sa pagkanta-kanta na 'yan lalo na kung wala kang kwarta, wala kang pangalan, wala kang impluwensya," saad n'ya. Hindi diretso ang kanyang pagsasalita pero malinaw ko itong naiintindihan. At ang nakakabaliw pa? Pinakikinggan ko s'ya!
"Ang mga sumisikat lang sa ganyan e 'yung mga dati na ding sikat. Kaya ikaw, mabubulok ka sa lugar na 'to kung hindi ka mumulat sa reyalidad na ang kailangan mo ay totoong trabaho! Hindi 'yang pag-ngawa-ngawa na hindi naman lahat nakikinig!"
Susuray-suray s'yang lumapit sa akin para duruin ako. Hindi naman ako gano'n kabait para hayaan s'ya kaya umiwas ako. Ayun, dumiretso ang mukha n'ya sa lubak at tuyong lupa.
Hindi agad ako nakagalaw. Una kong inisip na siguradong buhay pa naman s'ya at baka nakatulog lang dahil sa kalasingan. May mga lumapit agad na baranggay tanod at inilalayan s'yang tumayo saka s'ya hinatak palayo.
Ilang minuto pa akong natulala habang iniisip ang mga sinasabi n'ya. Minsan kahit gago, may sense pa din talaga magsalita.
"Psalm!"
Napapitlag ako nang may biglang humawak ng balikat ko. Muntik ko pa ngang hambalusin ng gitarang bitbit ko kung hindi ko lang agad nakita ang kaliwang paa nitong kalahati na lang at balot ng benda na may bahid pa ng kaunting dugo. May saklay din itong naka-alalay para sa kanyang pagtayo.
"Pa naman! ‘Wag ka namang manggugulat!" reklamo ko sa kanya habang sapo-sapo ang dibdib kong talo pa ang biglang na-inlove sa sobrang bilis ng pintig. "Saka bakit ho kayo lumabas? ‘Di ba sabi ko magpahinga na lang kayo sa loob? Mapapagod kayo n'yan, e!"
Poker face n'ya lang akong tinignan na parang ako na ang pinaka-gwapong OA sa mundo.
"‘Nak, wala pang sampung metro 'yung nilakad ko," tamad n'yang sagot. "Saka gusto ko lang iabot sa'yo 'tong baon mo para hindi ka magutom d'yan sa gig mo."
Ibinigay n'ya sa akin ang isang paper bag na agad kong sinilip ang laman. 'Yung monay pala na binili ko kanina.
"Iniwan ko nga 'to para sa inyo, e. Tapos ipadadala n'yo naman sa akin?" Muli kong ibinalik sa kanya ang supot at inayos ang pagkakasukbit ng aking gitara.
"‘Wag mo na akong intindihan Pa, oks? Pakakainin naman ako d'un sa gig ko, e! Ako pa ba? Peyborit kaya ako ng lahat," pagyayabang ko sa kanya.
"Ay naku, kahit pa! Iba pa din ang monay ni Esang. Kaya dalhin mo na 'to," pagpupumilit n'ya naman at muling kinuha ang kamay ko para ibigay ang supot.
"Ikaw Pa, ha! Hindi halatang paborito mo ang monay ni Aling Esang, ha!" Pang-aasar ko sa kanya habang pinaaalon-alon ang pangmalakasan kong kilay.
"Kahit isa't kalahati na lang ang paa ko, kaya pa din kitang habulin ng palo nitong saklay ko. Kaya totoy, lumarga ka na bago pa magbago ang isip ko."
Pinigil ko ang pagtawa dahil pagbabanta ni Papa. Walastik 'yung tatay ko. S'ya lang yata ang kayang magbanta ng hindi nakakatakot.
"Ito na nga, ho. Lalarga na," pagsunod ko naman. Nagmano muna ako sa kanya bago humakbang paalis. Pumara ako ng isang ‘padyak’ at sumakay. Silip-silip ko si papa habang umaandar ang kalawangin at assembled na bisikletang nilagay ng sidecar. Nang makita kong pumihit na s'ya papasok ng bahay ay dali-dali kong kinalabit ang driver para tumigil.
"Sensya ng, chong! Wala akong pambayad, e. Sa susunod na lang," paghingi ko ng despensa sa driver habang bumababa. Mabuti na lang hindi nagreklamo at kakamot-kamot na lang na nagpadyak paalis. "Salamat, ha! Masarap ulam n'yo mamaya!"
Muli akong napabuntong-hininga bago nagsimulang naglakad. Mahigpit ang kapit ko sa gitara at supot habang pilit na umiiwas na madumihan kahit na dulo lang ng kupas kong pantalon. Kahit papaano, gusto ko namang maging presentable sa mga kakantahan ko.
Habang naglalakad ako, hindi ko mapigilang isipin 'yung mga sinabi ni Mang Gano. May parte sa akin na nagsasabing tama s'ya— mahirap mabuhay sa larangan ng musika kung walang-wala ka. Kahit pa gaano ka kagaling, kung wala ka namang maipakikitang mamahaling damit at sapatos, pina-parlor na buhok o bagong rolex, hindi ka nila papansinin. Talo ka na agad.
Pero ang sabi naman ng tatay ko sa akin, kailangan kong mangarap para magtagumpay. Kailangan kong umasa sa isang bagay na walang kasiguraduhan para matuto akong maniwala at magtiwala sa sarili ko.
Ewan, magulo. Hindi ko alam kung sinong tama sa kanila. Basta ang alam ko, malakas ang tama ko sa ulo.
[PSALM's Point of View]"Jude sige na, oh. Kahit isang gabi lang. Sige na!" pagpupumilit ko kay Jude na akala mo ina-allergy kung makakamot ng batok n'ya."Hindi nga p'wede, pare. May nakuha na kaming singer, e. Hindi talaga kita maisisingit sa ngayon. Pero hayaan mo, kapag may bakante tatawagan agad kita.""Sure ball 'yan, ha? Aasahan kita," paniniguro ko."Oo, oo! Sige na, may gagawin pa ako e. Sa susunod na lang!"Mabilis n'ya akong tinalikuran at muling pumasok sa bar. Kasabay nito ang pagbagsak ng mga balikat ko. Bahagya akong sumilip sa glass door nito at nakitang nagpa-praktis s'ya kasama ang kanyang buong banda. Hindi ko maiwasang isipin na baliktad na talaga ang mundo. Dati sila itong nagmamakaawa na kumanta ako para sa banda nila. Nawala lang ako ng ilang linggo, mukhang nakalimutan na nila ako. Kaya heto ako ngayon, hindi basang-basa sa ulan pero 'yung mata ko malapit ng bumaha."Hays Psalm," kagat-labi kong bulong s
Chapter's Theme: “A mere coincidence might be a tricky destiny.”[PEN's Point of View]Kanina pa kumakatok sa pinto ko si Faye. Sa ilang minuto n'yang pagkalampag ng pintuan ko, dapat alam na n'yang ayoko s'yang pagbuksan. Hindi naman sa ayaw ko talaga s'yang pagbuksan. Sabihin na lang nating... ayoko lang.Matapos n'yang sabihing bumaba na lang ako para kumain, tumigil na din s'ya sa pagkalampag ng pintuan ko. Kaya naging tahimik na ulit ang paligid ko. Tahimik at madilim. Tanging ang isang bukas na lampshade sa ibabaw ng drawer chest ang maliwanag. Tumatama ang ilaw nito sa aking mukha dahilan para mas lalo kong makita ang katangahang ginawa ko.Tulala ako sa sarili kong repleksyon sa salamin habang hawak-hawak ang isang gunting. Nanginig ang mga labi ko kaya agad ko itong kinagat."Bakit ko ba naisip na gawin 'to?" tanong ko sa kawalan habang pi
[PEN's Point of View]Makailang beses akong napakurap. Huli na ng ma-realize ko kung sinong kaharap ko."Ah— g-good morning, ma'am?" Kinakabahan kong pagbati. Ngayon ko nakumpirma na mabagal talaga ang proseso ng utak ko dahil inabot ako ng isang minuto bago mag-sink in sa utak ko kung sino s'ya.Tinignan n'ya ako pabalik na umabot din ng ilang segundo bago s'ya tumawa ng mahina. Bahagyang naningkit ang kanyang mga mata at sumilay ang mapuputi n'yang ngipin. Nakakainggit. Parang hindi n'ya naranasang mabungi dahil perpekto ang kanyang ngiti."Ma'am? I'm just an applicant here, silly."Nabalik ako sa wisyo at naramdaman ang paglaki ng mga mata ko. Tinignan ko ulit s'ya mula ulo hanggang sa takong ng sapatos n'ya.S-seryoso? Aplikante s'ya sa lagay n'yang 'yan?Nakasuot s'ya ng fitted na pink blouse at pencil skirt na hindi man lang umabot sa tuhod n'ya kaya kitang-kita ang makinis at kumikinang sa puti n'yang
Chapter's Theme: “Dare to do the things that scare you.” [PEN's Point of View] "Thank goodness!" Natauhan ako nang marinig ang sigaw ni Lovely at ang pagtunog ng chime hudyat ng pagbukas ng pinto kaya mabilis akong lumingon ulit paharap. May nakatayong babae sa may entrance. Base sa suot n'yang uniform, s'ya yata ang manager ng cafe. Malinis at pormal s'yang tignan pero nakaguhit sa kanyang mukha ang isang matamis na ngiti. "Oh, kayo na pala 'yan. Akala ko may narinig akong aso't pusang nag-aaway," malumanay at medyo natatawa n'yang sambit. "Anyway, come in." Nag-unahang pumasok si Lovely at Psalm kaya halos ma-stuck sila sa pinto. Kung hindi pa nagpaubaya si Psalm ay baka hindi na din ako nakapasok. Malalaki ang hakbang ko papasok pero agad ding akong napatigil nang makita ko ang kabuuan ng loob ng cafe. Katulad ng inaasahan ko, hindi ito masyadong malaki pero dahil maayos ang pagkaka-ayos ng mga kagamitan, maluwag itong tignan.
[PEN's Point of View]"I guess, may nakita s'ya na something special sa applications n'yo kaya hinire n'ya kayo agad and don't worry, we're operating legally." Dagdag pa ni Miss Maggie at itinuro ang isang frame na naka-display malapit sa counter. Business permit yata 'yun.Ilang minuto din ang lumipas bago s'ya muling magsalita. Wala kasing nagbabalak na umimik sa aming apat."Okay, kung wala na kayong tanong, I have here the contract." Kinuha n'ya ang isang envelope at inilabas ang sinasabi n'yang kontrata. Binigyan n'ya kaming apat at hinayaang basahin muna iyon."Go on. Read the terms and conditions carefully. You can take your time."Binasa ko naman ng mabuti ang kontrata. Nakalagay dun na weekly ang sweldo namin. Monday to Friday ang trabaho, mula alas-sais ng umaga hanggang alas-quatro ng hapon. Malaki-laki din ang sweldo kung tutuusin. Actually, first time kong magtatrabaho kaya hindi ako aware sa mga salary rate pero para sa akin, malaki n
[SAGE's Point of View]AWKWARD. That explains the atmosphere now. Iniwan kami ng manager so we could talk about the offer. Kailangan daw naming mag-come up sa iisang decision whether we'll accept the job or not. If one of us says no then, there's no job for everyone. I found it tricky, to be honest. I mean, what's with the idea of oneness?"So!" the girl in an employee's uniform suddenly said, breaking the ice and getting our attention. May kasama pa itong paghampas sa low wooden table sa gitna. I bet that hurt.We all gave her a look pero matapos n'un, wala ng nagsalita ulit. Nagpalitan lang kami ng mga tingin. We couldn't blame anyone though. We're completely strangers. And me, personally, rarely talk to strangers."Guys, let's accept the job na please?~"I couldn't help but to grimace because of her singsong tone and her conyo way of speaking. Idagdag pa ang pag-nguso ng mga labi at pagbukas-sara ng mga mata n'ya. This is the first time I
[LOVELY's Point of View]"Itlog nga sabi!" pilit n'ya."Why ba mas marunong ka pa sa'kin? It's chicken!" sagot ko naman. This guy is really annoying. Nakakainis 'yung guts n'ya and ayaw n'yang magpatalo."Tss, ‘wag ka ngang magpatawa. Imposibleng mangyari 'yun. Sige nga, saan ba galing ang manok? 'Di ba sa itlog? Ibig sabihin, mas nauna ang itlog kesa sa manok!" pagpapaliwanag n'ya with hand gestures pa. I'm getting tired talking to this guy na rin. His words were so nonsense talaga, goodness!"Eh, where ba galing ang itlog? 'Di ba sa chicken? If mas nauna ang itlog, then who laid the egg? 'Yung dinosaur? Duh!" I impatiently said and rolled my eyes heavenward.Kahit sino sigurong makakita sa amin ay magwa-wonder if bakit kami napunta sa ganitong usapan. This kumag kasi, na let's call na lang sa name na Psalm, kung ano-anong tino-talk. He's so madakdak. We're bickering about scam then naidawit n'ya pa ang egg at chicken. Kesyo an
[LOVELY's Point of View]Tumunog ang chime sa may pinto, means bumukas 'yun kaya napalingon kaming lahat. Pumasok si Miss Maggie na may dalang dalawang pizza box.Okay its Miss Maggie, Lovely. Go back to your senses! The poise Love, the POISE!I tightly closed my eyes and crossed my fingers while mumbling my ‘poise chant’. But when I opened my eyes, nawala rin lahat dahil sa kunot-noong tingin sa akin ng kupal na si Psalm. Naku! Nasa boiling point na talaga ang dugo ko! Kaya NEVERMIND! Wala na munang poise-poise! Kami-kami lang din naman ang nandito. Might as well I took this as a break."Ano ha?!" pabulong pero nanggigigil kong tanong sa kanya."Wala. Ang ano mo..." sagot n'ya naman at umiwas ng tingin."Oh, hi guys!" she greeted us at lumapit sa pwesto namin. "What are you doing? Bakit n'yo naman iniwan mag-isa du'n si... Pen."