[PEN's Point of View]
Ang sabi nila, kung mayroon mang mas nakakakilala sa'yo bukod sa sarili mo, 'yun ay ang pamilya mo. Pero sa kalagayan ko, parang hindi naman.
"Tanghali ka na naman. Tigil-tigilan mo na ang pagpupuyat Pen, ha. Tignan mo nga ang sarili mo, mukha ka ng zombie," bungad sa akin ni mama pagkababa ko pa lang ng hagdan habang naghahanda s'ya ng almusal sa mesa. Kinusot-kusot ko ang mga mata ko dahil pakiramdam ko nga ay naniningkit ito.
"Oo nga, Pen. Ang laki na ng eye bags mo, oh!" komento din ni Faye na napatigil sa harap ko at bahagyang sinilip ang aking mukha.
"Saka 'yang buhok mo, parang wig na hindi sinusuklay," dagdag n'ya pa habang hinahaplos ang lampas balikat at magulo kong buhok.
Lahat na yata ng mali sa itsura ko, napansin na ni Faye. Basta talaga mali sa akin, nakikita nila agad. Ay, oo nga pala! Wala namang tama sa akin.
"Hindi ko mahanap 'yung suklay sa kwarto e," pagdadahilan ko kahit kaliwa't kanan naman ang suklay na nakalagay doon.
"Hay naku, halika nga dito." Hinawakan n'ya ako sa braso at pinaupo sa sofa bago sinimulang parusahan ako dahil sa buhok ko.
"Aray, Faye. Dahan-dahan!" reklamo ko sa kanya.
"Magtiis ka, no! Pen naman kasi, kelan ka ba magma-mature? Mags-seniors na tayo pero 'yung isip mo... hays."
Madiin kong itinikop ang aking bibig. Wala din namang mangyayari kung magsasalita ako. Baka magkagulo lang kami. Saka kung tutuusin, tama naman s'ya. 'Yung utak ko, late bloomer din yata talaga.
"Aba, ang sweet naman ng mga bunso ko." Sabay kaming napalingon ni Faye nang marinig namin si Papa na kasalukuyang pababa ng hagdan.
"Good morning, Pa!" pagbati ni Faye at mabilis akong nilubayan saka yumakap kay Papa.
"Good morning Pa," matamlay kong ring sambit pero hindi na ako lumapit. Nanatili lang akong nakatingin sa kanila. Mukhang wala na din naman akong pupwestuhan sa tabi n'ya. Si Faye lang naman, sapat na— o baka nga sobra pa.
"Oh? Ba't parang wala ka na namang maayos na tulog, Pen? Ano na naman bang pinagpuyatan mo?" Pagpansin sa akin ni Papa kaya napayuko ako at kinusot ulit ang mata ko.
"Wala ho," pilit at walang gana kong sagot.
"Itigil mo na kung ano man 'yang pinagpupuyatan mo, ha? Hindi maganda 'yan." Pangangaral n'ya pa.
"Tama na 'yan. Kumain na muna kayo." Pag-putol ni mama sa usapan. Agad na tumungo sa mesa sina Faye at Papa habang ako, pilit na kinakalma ang aking sarili dahil sa nagbabadya na namang luha sa mata ko. Hindi 'yun dahil sa pinagsabihan ako ni papa. Kundi dahil masakit na wala silang alam sa akin.
Iniisip nilang nagpupuyat ako para sa kung anong bagay. Pero ang totoo, napupuyat ako sa pag-iyak, sa pag-iisip kung bakit ganito ang buhay ko. At ang mas masakit pa? Walang may pake. Walang may alam.
Naupo na din ako sa tabi ni Faye nang magawa ko ng kumalma. As usual, sila-sila lang ang nagkaka-intindihan, wala na naman ako sa eksena. Wala na namang Pen na nag-e-exist. Pinagpatuloy ko na lang ang pagkain. Subo lang ako ng subo para kunwari busy din ako.
"Siya nga pala. Anong strand ang kukunin n'yo sa Senior High?" biglang tanong ni papa dahilan para mapatigil ako sa pagkain.
"Mags-STEM ako Pa. Tapos Engineering sa college para pareho na tayong engineer," masayang sagot ni Faye.
"Maganda yan, 'nak. 'Wag kang mag-alala, tutulungan kita sa mga projects mo. Magaling yata ang papa mo!" Taas-noong pagmamalaki ni papa.
"Naman! Sayo yata ako nagmana."
"Oh? Ba't parang kinakalimutan n'yo akong mag-ama?" Pagsama din ni mama sa usapan kaya ayan, tawanan na naman sila.
Mapapa-sana all ka na lang talaga. Picture perfect na sila, 'no? Tapos ako, parang design lang— tapos hindi pa maganda. Para lang akong latak sa pamilyang 'to. Sampig kumbaga.
Housewife si mama at master n'ya na halos lahat ng lutuin sa bahay. Mala-beauty queen din s'ya, 'yung tipong hindi halata ang edad sa itsura n'ya. Tapos si papa naman, retired engineer. Mas pinagtutuunan n'ya na kasi ng atensyon ngayon 'yung hardware business n'ya. Si Faye naman ang perpektong anak. Maganda, matalino, magaling sa lahat ng bagay, mabait. Basta s'ya na ang bida ng taon— taon-taon. At ano si Pen sa pamilya? Isang kalat, isang basura— walang kwenta.
Sabay kaming lumaki ni Faye. Mas matanda ako ng isang taon sa kanya pero hindi nya ako tinatawag na ate dahil hindi rin naman namin nakasanayan. Ako ang kabaliktaran n'ya. Basta lahat ng adjectives na ginamit ko sa kanya, ako 'yung kabaliktaran nun.
Sa totoo lang, maraming nagtataka kung magkapatid ba talaga kami ni Faye dahil unang-una, hindi kami magkamukha. Malayong-malayo. Parang Batanes at Jolo ang layo ng itsura naming dalawa. Naging magkapatid lang naman kasi kami dahil nagpakasal si papa at ang mama n'ya.
Noong namatay ang totoo kong mama, nag-asawa ulit si papa at may bonus pang anak— si Faye. Wala akong alam sa totoong tatay ni Faye at hindi ko na din inalam pa. Kahit hindi siya tunay na anak ni papa, pakiramdam ko sila pa ang mas mag-ama. Si mama naman, sadyang may pagka-suplada s'ya lalo na sakin. Pero okay lang. Okay lang naman.
"Ikaw Pen? Anong kukunin mo sa Senior High?" Tuluyan na akong nawalan ng gana sa pagkain nang maipasa sa akin ang tanong. Napatigil ako sa pagsubo at marahan silang tinaasan ng tingin.
Ano nga ba? Hindi ko alam.
Ngumiti na lang ako at nagkibit-balikat. Wala naman kasi akong plano para sa Senior. Ni wala nga akong ideya kung anong meron pagdating ng senior year.
"Mag-GAS ka na lang Pen. Kadalasan 'yun ang kinukuha kapag undecided ka sa gusto mo," nakangiting suggestion ni Faye.
"Hanggang ngayon ba wala ka pang gustong maging, Pen?" Kunot-noong tanong ni mama. "Aba kelan ka pa magde-decide? Dapat ngayon pa lang alam mo na ang gusto mo. Tatanda kang walang nararating n'yan."
Gusto kong maging? Wala akong gustong maging. Dahil kung iisipin, sa isang hindi matalino, walang talent, walang charisma at plain na katulad ko, ano namang babagay sa'kin 'di ba? WALA.
'Yung mga pangarap-pangarap na 'yan, sa mga magagaling lang babagay 'yan. Gan'on naman talaga. Kapag matalino ka pwede kang maging teacher, doctor, attorney, engineer o kahit na anong gusto mo. Kapag may talent ka, may pag-asa ka sa pangarap mo. Kapag maganda o may hitsura ka, tanggap ka nila at may tsansa ka sa lahat.
Pero sa katulad ko? Hindi na ako magugulat kung sasabihin nilang, ‘mag-asawa ka na lang’. As if naman na may gustong mapangasawa ang isang walang kwentang katulad ko.
"Okay lang yan, 'nak. May dalawang buwan ka pa naman para pag-isipan kung anong kukunin mo sa Senior High," pa-konswelo ni Papa na kahit papaano ay nagpangiti sa akin at nagpagaan ng nararamdaman ko. Pakiramdam ko tuloy, may naayos na turnilyo sa utak ko dahilan para gumana ito at may ideya akong maisip.
Pasimple akong tumikhim at umayos ng pagkakaupo bago magsalita.
"Mag-business management kaya ako Pa? Para ako na ang magmamanage ng hardware 'pag nakatapos ako." Ngiting-ngiti kong suggestion bagay na nagtanggal ng ngawit sa mukha ko sa tagal kong nakabusangot. Kung si Faye gustong maging engineer katulad ni Papa, ako naman ang magpapalago ng hardware business n'ya. Kulang na lang ay tumayo ako at emosyonal na pumalakpak habang tumutugtog ang hallelujah. Tumatalino ka na ako!
Biglang humagalpak ng tawa si papa at bahagyang tinapik ang balikat ko na para bang tuwang-tuwa s'ya sakin. Mangiyak-ngiyak pa s'ya at halos hindi mapigil ang pagtaas-baba ng kanyang balikat.
Ilang sandali pa bago s'ya tumigil at pinahid ang kanyang mga mata.
"Ikaw talagang bata ka, oh. Masyado ka talagang palabiro."
A-aray.
SAGE's Point of View] "Sebastian Arellano, the son of the respected Atty. Samuel Arellano, was spotted in a nightclub." Tiim-panga at mahigpit ang pagkakahawak n'ya sa cellular phone habang binabasa ang isang article sa aking harapan. I thought the heaven opened its gate when she summoned me from my exclusive training in the firm to meet her in her office. But after she read that news with contempt, I realized how silly I am to expect that she just wanted to see me this morning. Of course she has ‘something important’ to say; either to say I'm doing bad or to say I'm doing worst. She gave me a sharp stare as she stood tall in front of me but a mere, bored look beyond the lens of my eyeglasses was the only thing I gave her. "What in the deepest hell is this, Sebastian?!" She roared at me. "What's wrong with that?" I asked her back without any single trail of enthusiasm. Anong big deal kung nasa nightclub ako? As far as I know, it
[SAGE's Point of View]When I finally decided to do what I want, I thought it was already it. Pakiramdam ko sobrang tapang ko na dahil nagawa kong sabihin sa kanila kung anong gusto ko. Akala ko 'yun na 'yun, e. That everything will fall into place when I chose to be who I am. But I was wrong. Really wrong.I never thought world could be this cruel, that life could be this hard. Ibang-iba pala ang mundo sa labas ng nakagisnan kong buhay."Hoy! Bilisan mo nga d'yan! Napakarami pang kailangang linisan. Ang kupad-kupad mo!" the grumpy manager shouted at me. Wala akong nagawa kundi mas lalong bilisan ang pagma-mop ng sahig habang nililigpit din ang mga silya.It's already 4 in the morning but here I am, still mopping and cleaning the club's damn floor. Never in my life, not even once, I experience cleaning even a single dust. Pero tinalikuran ko ang buhay na 'yun for the sake of my dreams. And I'm starting to regret it."Sage, patulong naman muna du'n
[LOVELY's Point of View] "I’m really sorry, Miss Ferrell. Kumpleto na kasi talaga ang batch ng model namin for this summer," the fatty agency personnel told me with her forced and plastic smile. "What?! But why naman gano'n? I saw the poster outside saying na naghahanap pa kayo ng model. Like duh? Joke ba 'to?" reklamo ko sa kanya and rolled my eyes heavenward. "Kumpleto na nga, e. Naiintindihan mo ba? Kumpleto na. Don't worry, aalisin na namin mamaya 'yung poster para sa ikaliligaya mo." Hindi ko mapigilang magngitngit sa mataray n'yang sagot sa akin. She's so rude! Akala mo kung sinong maganda! E, drawing lang naman 'yung eyebrows n'ya. "Kung gusto mo, iwan mo na lang sa akin 'yung contact number mo para masabihan kita sa mga susunod na projects. Sa Halloween season, for sure makukuha ka. Sa ngayon, p'wede ka ng umalis—" "Wait a sec!" I cut her words off. "What do you mean by that, huh?" She huffed a litt
[LOVELY's Point of View]Tinanaw ko ang crossing lane. When I saw na tumawid ang mga taong kanina pa naghihintay na makapunta sa kabilang side despite of the exhausting heat, I made my first step and walked with confidence. Hindi ko iwi-waste ang fitted crop top shirt, high waist scalloped shorts, ang mamahalin kong aviators at pati na rin ang ankle booties ko para lang magmaktol. I dressed fashionably today thus, I'll ramp this with pride.Tinuring kong runway stage ang pedestrian lane at sumabay sa mga tumatawid. I let my hips move left and right as well as my swaying arms. Hindi na 'ko nag-care sa mga taong napapa-second look pa sa akin. Like duh? Why should I care?So, matapos ng pangmalakasan kong rampa sa street ay pumasok ako sa isang cafe na una kong nakita. Hindi ko pa din nakakalimutang my stomach was screaming hunger already.When I opened the door, the cold whiff from their air conditioner touched my heated skin. It was heaven! Dumiretso
[PSALM's Point of View] “In the midst of your dream, you'll experience a nightmare.” Hindi ko mapigilang ngumiti habang tinitingala ang dalawang palapag na bahay na ngayon ay malapit nang matapos. Tignan mo nga naman, oh. Parang kahapon lang puro pa 'yan pinagtagpi-tagping kahoy pero ngayon, isa ng mansyon. Sa wakas, matatapos na din. Matatapos na din ang bahay na katabi lang ng sa amin. Tsk, tsk. Kainggit. "Hoy Psalm! Ang gara ng suot natin, ah? S'an ang party-party?" Napaismid ako sa sinabi ng dakilang tambay na si Mang Gano na tumigil sa tabi ko. Ki-aga-aga ay amoy alak ito at wala pang pang-itaas na damit kaya nagsusumigaw ang bola-bola n'yang tiyan. "May gig ho ako ngayon e," swabe kong sagot ko sa kanya at inimuwestra ang sukbit kong bag ng aking gitara. "Gig, gig. Sus! E, manlilimos ka lang naman sa kalye habang ngumangawa ng kanta." Unti-unting napawi ang ngisi ko dahil sa sinabi n'ya at lihim ako
[PSALM's Point of View]"Jude sige na, oh. Kahit isang gabi lang. Sige na!" pagpupumilit ko kay Jude na akala mo ina-allergy kung makakamot ng batok n'ya."Hindi nga p'wede, pare. May nakuha na kaming singer, e. Hindi talaga kita maisisingit sa ngayon. Pero hayaan mo, kapag may bakante tatawagan agad kita.""Sure ball 'yan, ha? Aasahan kita," paniniguro ko."Oo, oo! Sige na, may gagawin pa ako e. Sa susunod na lang!"Mabilis n'ya akong tinalikuran at muling pumasok sa bar. Kasabay nito ang pagbagsak ng mga balikat ko. Bahagya akong sumilip sa glass door nito at nakitang nagpa-praktis s'ya kasama ang kanyang buong banda. Hindi ko maiwasang isipin na baliktad na talaga ang mundo. Dati sila itong nagmamakaawa na kumanta ako para sa banda nila. Nawala lang ako ng ilang linggo, mukhang nakalimutan na nila ako. Kaya heto ako ngayon, hindi basang-basa sa ulan pero 'yung mata ko malapit ng bumaha."Hays Psalm," kagat-labi kong bulong s
Chapter's Theme: “A mere coincidence might be a tricky destiny.”[PEN's Point of View]Kanina pa kumakatok sa pinto ko si Faye. Sa ilang minuto n'yang pagkalampag ng pintuan ko, dapat alam na n'yang ayoko s'yang pagbuksan. Hindi naman sa ayaw ko talaga s'yang pagbuksan. Sabihin na lang nating... ayoko lang.Matapos n'yang sabihing bumaba na lang ako para kumain, tumigil na din s'ya sa pagkalampag ng pintuan ko. Kaya naging tahimik na ulit ang paligid ko. Tahimik at madilim. Tanging ang isang bukas na lampshade sa ibabaw ng drawer chest ang maliwanag. Tumatama ang ilaw nito sa aking mukha dahilan para mas lalo kong makita ang katangahang ginawa ko.Tulala ako sa sarili kong repleksyon sa salamin habang hawak-hawak ang isang gunting. Nanginig ang mga labi ko kaya agad ko itong kinagat."Bakit ko ba naisip na gawin 'to?" tanong ko sa kawalan habang pi
[PEN's Point of View]Makailang beses akong napakurap. Huli na ng ma-realize ko kung sinong kaharap ko."Ah— g-good morning, ma'am?" Kinakabahan kong pagbati. Ngayon ko nakumpirma na mabagal talaga ang proseso ng utak ko dahil inabot ako ng isang minuto bago mag-sink in sa utak ko kung sino s'ya.Tinignan n'ya ako pabalik na umabot din ng ilang segundo bago s'ya tumawa ng mahina. Bahagyang naningkit ang kanyang mga mata at sumilay ang mapuputi n'yang ngipin. Nakakainggit. Parang hindi n'ya naranasang mabungi dahil perpekto ang kanyang ngiti."Ma'am? I'm just an applicant here, silly."Nabalik ako sa wisyo at naramdaman ang paglaki ng mga mata ko. Tinignan ko ulit s'ya mula ulo hanggang sa takong ng sapatos n'ya.S-seryoso? Aplikante s'ya sa lagay n'yang 'yan?Nakasuot s'ya ng fitted na pink blouse at pencil skirt na hindi man lang umabot sa tuhod n'ya kaya kitang-kita ang makinis at kumikinang sa puti n'yang