Salamat sa mga taong may balak na sumilip dito.
“I was expecting the father but he sent a daughter instead.”Just like that, napukaw ng malamig at pormal na boses ng lalaking nakaupo sa dulo ng mesa ang pagtataka at kaba na nararamdaman sa ngayon. How in the world did she end up meeting this man again? Sa ganitong paraan pa.He motioned for her to sit down. Parang kailangan na nga niyang maupo dahil pakiramdam niya ay nangangatog sa kaba ang mga tuhod niya. Kanina, habang nasa sasakyan, pinraktis niya ang mga sasabihin oras na makaharaop niya ang dapat ay ka-meeting ng daddy niya. Ngauong nakita at nalaman niya na ang lalaking ito pala, parang nakalimutan na niya lahat ng mga dapat sabihin.Confused, she helped herself sit opposite the mysterious man. Komportable ang upuan, tama lang ang lambot sa pang-upo niya, but right now, wala siyang madamang comfort mula sa malambot at sigurado siyang mamahaling upuan. Kahit ang buga ng aircon ay tila hindi niya maramdaman.Bakit ba kasi kapag kaharap niya ang misteryosong lalaking ito, parang
Nagpupuyos ang kalooban ni Margaux habang mahigpit na hawak ang manibela. Sa tindi ng nagbabagang emosyon sa dibdib niya, lumampas pa siya sa speed limit na nararapat. That man went beyond the line. Katulad din pala ito ng governor, mapagsamantala. He was also a predator like Tito George. Ang lahat ng paghanga sa puso niya para sa lalaking iyon, natabunan ng galit sa pagkakataong ito. “Ah!” Malakas niyang binayo ang manibela sa inis at prustrasyon. Kanina, gustong-gusto niyang murahin ang lalaki pero hindi niya ginawa. Mas bababa ang tingin nito sa kanya. Baka mas lalong makasama sa pamilya niya. “Ang kapal ng lalaking ‘yon! Kapal! Sobrang kapal!” Inihimpil niya muna ang kotse sa gilid ng daan at hinamig ang sarili. Pakiramdam niya, sasabog ang dibdib niya. Humarap siya sa talahiban na hinintuan at hinamig ang sarili. She couldn’t keep driving when her heart was raging in anger. Isinandal niya ang ulo sa headrest ng upuan at makailang ulit na bumuga ng hangin. Baka makatulong na
Dalawang araw simula nang ma-confine ang ama, iniuwi na rin niya ito kaagad sa bahay. Bilin ng doctor, iwasan ang stress at masyadong pisikal na trabaho. Quite a challenge for his father to follow. Nasanay itong umikot ang buhay sa hacienda at sa refinery. Wala nang mas makapagpapababa ng morale nito kundi ang hindi nito nagagawa ang nakasanayang gawin simula nang magbinata ito.“I couldn’t imagine a day without doing anything.”Nilingon niya ito. His eyes were weary and sad as he looked out the window. Tinatahak nila ngayon ang natitirang bahagi na may mga bago nang nakatanim na mga tubo.“Dad, come on. Huwag mo munang isipin ‘yan.”Inabot niya ang kamay ng ama. His callous hand said everything- his aspirations, his happiness, the completeness of his being. Her father, as rough as the calluses on his hand, possessed a hidden softness she knew all too well.Pagdating sa bahay, nakaabang na kaagad sina Nanay Belya para i–welcome ang ama niya. May nakahandang masaganang tanghalian per
“Eat.” Kanina pa sila nakaupo ng lalaki sa harapan ng sixteen-seater dining table kaharap ang masasarap na mga pagkaing nakahain. Lobsters, Beef, soup. Lahat ng nakahain, pawang masasarap pero hindi niya makuhang ganahang kumain. Tumataas ang anxiety level niya habang lumalalim ang gabi. Natatanaw niya mula sa malalaking French windows ng villa na kinaroroonan sa ngayon na madilim na madilim na nga sa labas. Hanggang sa naakita niya na lang na may laman ng pagkain ang plato niya nang ibalik niya ang tingin sa plato. Awtomatikong napatingin siya sa lalaki. Nasa mukha nito ang disgusto sa ikinikilos niya sa harapan ng pagkain. Paano ba naman kasi siya gaganahang kumain kung ang buong isipan niya ay kinakain din ng lahat ng posibilidad na maaaring mangyari? Para siyang suspect na naghihintay ng hatol. Habang tumatagal na nakaupo siya kasama ang lalaking ito, tumitindi ang pakiramdam na tila sinisilaban ang puwet niya. Kinakabahan siya. “I said eat.” Baka mamaya, magalit niya ang mal
Surprisingly, naging mahimbing ang pagtulog niya sa kabila ng katotohanang katabi niya ang lalaking ‘yon. Napanatag na rin kasi ang loob niya nang marinig ang patag na paghinga nito sa kanyang likuran, tanda na nakatulog na rin ito. Maingat pa niya itong nilingon at ganoon na lang ang relief na naramdaman nang matuklasang hindi naman pala totally naked ang katabi niya. May suot na itong jogger pants. Nakaunan sa dalawang braso ang ulo, one leg over the other.At least, nagbihis.The feeling is enough to make her feel at ease.Paggising niya, nag-iisa na lang siya sa kama.It was such a relief.Bumangon siya at nag-ayos ng sarili. Sabi kahapon ni Manang, may mga personal na gamit nang nakahanda para sa kanya. Naghalungkat siya sa walk-in closet. Una niyang nakita ang mga lalagyan ng damit ng lalaki. Black, gray, navy blue and white and pawang kulay na nakikita niya sa mangilan-ngilang nakasabit na suits at polo. Ang mga pantalon naman, puros itim, gray at khaki.“At least, he knows khak
Nagkulay kahil ang maitim na kalangitan. Ang apoy na nagmumula sa sunog sa malawak na tubuhan ay lumikha ng kakaibang tanawin- it created a beautiful contrast against the pitch black sky. Kung sana ay spectacle iyon pero hindi lang iyon basta tanawin, kabuhayan iyon na pinanday ng amang si Deogracias at ng mga ninuno niya sa loob ng mahabang panahon.Sa isang iglap lang ay nagbabantang magiging abo ang lahat.Napalingon siya sa paligid. Ang lahat ng mga tauhan sa hacienda ay may hawak na timba ng tubig, magkatulong na inapula ang apoy na sa ilang saglit lang ay kakalat at tutupok sa lahat ng madantayan. Paroo't-parito ang mga iyon. Incoherent words are coming from each of them.Ang tunog ng paglamon ng apoy sa mga pananim na humalo sa hiyawan at sigawan ang prominenteng ingay na namayani sa paligid. It was defeaning.Nak
“Wala na ba talagang maisasalba, Mang Felipe?”Sa hawak na napopolbong parte ng tubo nakatitig si Margaux habang nagtatanong kay Mang Felipe, ang pinaka-kanang tauhan ng ama niyang si Deo Samonte. Nilingon niya ang matanda. Katulad niya, namumroblema rin ito. Malalim ang hangin na pinakawalan ni Mang Felipe at naipapailing na tumayo at binitiwan ang abo na nasa palad nito. The ashes scattered on the ground.“Ikinalulungkot ko, Ma’am pero malaki talaga ang pinasala, Ma’am Margaux.” Dumiretso ang mga mata nito sa mga nakikita nilang nakatayo pa ring puno ng mga tubo mula sa kinaroroonan nila. “’Yang mga nakikita mong nakatayo pa, hindi na rin mapapakinabangan. Tupok na ang mga ugat niyan.Parang dumilim ang lahat sa kanya. Napatungo siya at napatingin sa hawak ring lupa. Wala siyang alam sa pagsasaka. Ni hindi niya gusto ang naglalagi rito sa farm, pero ngayon, umaapaw sa puso niya ang hangarin na sana ay may magawa siya para matulungan ang ama. Kagabi, nakita niyang halos hindi tumitin
Ginising siya ng sunod-sunod na tunog ng telepono. Nakapikit pa rin ang mga mata na kinapa niya ang nightstand at kinuha ang phone.“Hello?” groggy ang boses na sinagot niya ang tawag.“Margaux, finally, may nag-set ng meeting sa’yo.”Parang nawala ang kahuli-hulihang patak ng antok niya. Kaagad siyang bumangon sa kama at sumandal sa headboard ng kama.“Sino, Polly?” tanong niya sa agent niya.“We will discuss once you’re here.”Finally. May maiaambag na rin siya sa pamilya nila. Kahit sa maliit na paraan. Kahit pa ayaw ng daddy niya. Pwede niya namang pagsabayin ang modeling at pagtulong sa ama sa hacienda. Maikli lang ang naging pag-uusap nila ni Polly. Ipinagpaliban niya muna ang pagtungo sa farm at kaagad na kumilos. Bago umalis, sinigurado niya munang maayos na nakahanda ang almusal ng ama. Natutulog pa rin ito.Alas dies ang usapan nila ni Polly. Maaga pa lang ay nasa daan na siya. Bago mag-aas dies nang narating niya ang Bacolod. Pero sa malas, biglang tumirik ang sasakyan. Ila