CHAPTER ONE: A Call from Avon

"I fvcking tried. I swear. I just can't do it. Di ko magets." Halos maluha na ko habang iniexplain sa boss ko kung bakit ako nagkaroon ng breakdown session kanina sa cubicle.

"My god, Samsara. Tatanga tanga ka pa rin eh dalawang taon ka na sa industriyang 'to?" Bigla niyang pinikot ang tenga ko kaya napaatras ako.

"Aray naman! Abuse yan ah! Report kita tignan mo." Biglang buhos ng emosyon ko.

Nung na realize ko kung ano ang lumabas sa bibig ko, mas napaluha ako hanggang sa tuloy tuloy na ang pag tulo ng luha ko. Siguro kulang na lang ay humikbi ako at maglupasay sa sahig ng office.

"Anong sinabi mo?" Nanlalaki at nanlilisik ang matang tanong sa akin ng boss ko.

Kung likas na malaki ang mata niya, mas lumaki pa to ngayon. May mas ilalaki pa pala 'yon?

"Bat kasi nangurot ka? Tama ba yon?" Iyak kong pasabi.

"Ikaw ang tatanungin ko, Samsara. Tama bang inaway mo yung costumer? Ayos lang sana kung regular account ang hawak mo pero exclusive account ka! Jusko. Sa dinami dami ng aawayin mo, vip pa? Jusko. You're fired!"

Kulang na lamang na pumasok sa loob ang mga katrabaho ko sa labas dahil sa tinginan nila. For sure, rinig na rinig at alam na alam nila na wala na akong trabaho.

"Pero sir-- may 6 months pa ho ako sa contract." Depensa ko naman.

Umamba naman siyang kakaltukan ako kaya iniwas ko ang ulo ko. "Sasalita ka pa, di mo pa ba ko naintindihan? Layas!"

Wala na akong nagawa kung hindi umalis na lang. Pag labas ko ng kwarto, samu't saring tingin ang sumalubong sa akin.

Bawal kasi mag usap sa office, kaya hanggang tingin na lang ang naibibigay nila sa akin.

Pag lapit ko sa cubicle, hinipo ni Sean ang likod ko. "Wait mo na ko sa labas pag balot mo ng mga gamit mo. Hatid kita."

"Okay, Sean. Salamat." Walang gana kong sabi habang nililigpit ang mga gamit ko.

Halos wala naman akong masyadong gamit sa cubicle ko. Mostly, notebooks, sticky notes at tsaka ballpens lang.

Mahilig kasi ako sumulat ng tula kada naghihintay ng calls sa mga bwisit at entitled na vip costumers dito.

Mataas nga ang sweldo sa trabaho, halos naman para akong kinukuhanan ng kaluluwa sa ugali nila. Ewan ko paano ko nakayang matiis ang industriyang to sa loob ng dalawang taon.

Ah, kasi breadwinner pala ako.

Yung mga magulang at kapatid ko, nasa probinsya. Tatlo pa ang pinagaaral ko kaya maski ako, hindi na nakapagtapos ng pagaaral.

Pangarap ko sana na maging Flight Attendant. Dalawang taon na lang eh, kuha ko na sana ang diploma ko sa Tourism Management. Kaya lang, sobrang nag hirap ang pamilya kaya di muna ako tumuloy.

Isang araw, inaya ako ng kaibigan ko na lumuwas sa Manila para mag trabaho. Ako naman, gora lang. Kesa magtiis ako sa 350 a day na sahod ko sa palengke. Di pa yon sapat para sa baon ng mga kapatid ko at gamot ni mama para sa highblood.

Ngayon? Yung kaibigan ko mayaman na. Malay ko ba anong trabaho niya. Bigla na lang sumama at nagpakasal sa isang lalaking mayaman. Ayon, sarap na ng buhay. Ni hindi ko na nga nakakausap.

Habang palabas ako sa office, lumiko muna ako sa kanan. Doon sa bandang pantry. Libre kasi lahat ng pagkain dito pag duty ka.

Duty pa ko 'no. Di pa effective and pag tanggal sakin dahil di pa naman ako nakakalabas ng pinto.

Kaninong rule yon? Akin.

Kinuha ko ang apat na tupperware na dala dala ko. Minsan kasi, naiiwanan ko ang mga pagkainan ko sa office kaya naiipon. Hindi ko na rin inuuwi kasi pinaglalagyan ko rin naman ng mga pagkain pag chumichibog ako rito.

Onti onti kong pinuno ang mga tupperware. Walang patawad. Kahit anong makita ko, sinusuksok ko sa tupperware hanggang sa halos mahirapan na kong isara.

Lintik lang ang walang ganti.

Hindi ko rin pinatawad ang mga creamer pati ang mga de timplang powders. Pinasok ko sa natitirang space ng kahon ko hanggang sa halos umapaw na.

Nung kuntento na ko, bumaba na ko sa parking lot at hinintay si Sean na makalabas.

"T*ngin*? Ano yan? Shopping?" Agad na bungad niya ng makita ang kahon at tupperware na nakalagay na sa likod ng sasakyan.

"Eh tinanggal nila ko eh. Alangan namang umalis ako ng walang dala. Di pwede yon. Tsaka wala na kong pagkain sa apartment. Kulang na lang lagyan ko ng sinigang mix yung tubig tsaka iulam." Reklamo ko.

Totoo naman kasi. Halos sabay sabay ang projects ng mga kapatid ko. Pinagiipunan ko pa ang tuition fee ni tonton, sumunod sa akin na kapatid.

Gusto raw kasi mag engineering. Eh di nakapasa sa mga state universities kaya wala akong choice kung hindi pag aralin siya sa private. Kesa huminto, sayang ang panahon.

Kakayanin naman ni ate.

Working student din naman siya. Pero maliit lang ang sweldo kaya hindi niya kaya.

"Ano na balak mo, Sam? Bwisit ka kase. Di mo na lang tiniis."

"Tangek. Nakaka stress na. Burn out na ko talaga. Baka meant to be na sibakin ako dahil sa bwisit na costumer na yon." Reklamo ko.

Binuksan ko na ang wafer na kinuha ko sa office habang nagsimula ng nag drive si Sean.

"Bes. Di sapat yang meant to be mo kasi ilan ang pinapalamon mo. Tulungan na lang kita maghanap ng work." Alok ni sean.

"Go lang. Pahinga muna ako sa bahay ng ilang araw. Padalhan mo muna ako ng ulam, ha."

"Oo naman. Loka loka, ako bahala sa iyo." Pagtapos niyang sabihin yon. Tumahimik na kami.

Pag may problema ako, si Sean ang andyan. Paano ba naman kasi eh mayaman. Kumbaga trip trip niya lang na mag trabaho.

Doktora ang nanay at tatay niya. Kaya ano man ang mangyari, financially stable siya.

Sana all may safety net, di ba?

"Dito na lang, Sean. Salamat ah." Isa isa kong ibinaba ang box at tupperwares sa sasakyan at inilapag na muna ito sa gilid. Second floor pa kasi ang apartment ko kaya medyo mahirap magbitbit nang sabay sabay.

"Wala yon. Para namang others." Sabi niya naman.

"Ulam ko bukas ah." Paalala ko sa kanya.

"Oo na. Loka ka. Mababaliw ako sa pinaggagagawa mo sa buhay mo. Adios, unemployed kong kaibigan." Pangasar pa niya bago umalis.

Una kong iniakyat ang box bago ang tupperwares.

Nung nakahiga na ako sa kama. Naisip ko ang mga magulang ko pati na ang mga kapatid ko.

Lalo na si tonton. Dalawang linggo na lang kailangan ko na makapag down sa kolehiyong papasukan niya. Seven thousand na lang ang pera ko sa bangko. Three fifty na lang ang cash ko. Babayad pa ko ng upa, tubig at kuryente.

Sumabay pa ang lintik na disconnection notice na yan.

Bwisit naman oh. Bakit ba hindi ako pinanganak na mayaman? Bakit ba hindi na lang mayaman ang angkan ko?

Higit sa lahat, bakit ako ang kailangan sumalo ng responsibilidad na karami rami?

Sa kalagitnaan ng pag iisip ko, bigla na lamang ng ring ang phone ko.

"Hello? Sino to?" Tanong ko.

Sa gulat ko, biglang nagsalita ang isang babaeng boses mayaman sa telepono.

"This is Avon from Miss Night. I was asked to call you. Said you might be needing a job." What an expensive voice.

"Sorry? Wrong number ka po ata. May trabaho ako." Pagsisinungaling ko. Delikado na, mamaya scammer pala.

"Samsara Angela Sakura. Half Filipino, Half Japanese. Based on the report I'm holding right now, you were fired earlier due to customer service mishandling on an exclusive VIP partner of your company. I can also clearly see that before exiting the office, you almost emptied half of the shelves in your pantry's office. Am I right?"

Napatulala ako at hindi nakapagsalita. Legal bang alam niya lahat ng yon?

"Eh teka nga! Sino ka ba? Siga ka ah." Bwisit na sabi ko.

"As I said, Ms. Sakura. I am Avon from Miss Night and I am offering you a job." Inis din na sabi niya.

"Eh ano bang trabaho yan? Di mo muna sabihin."

"I can't tell you what it is on the phone. We will send you an agent tomorrow. Have a good night and get some sleep." Banggit niya bago ibinaba ang telepono.

Anong send me an agent tomorrow? Baliw ba siya? Ni hindi nga ko pumayag. Sabi na scam eh.

Isinawalang bahala ko na lamang ang tawag at nag handa na para matulog.

Kailangan ko nang sulitin ang pahinga ko bago ako sumabak maghanap ng trabaho.

Sa totoo lang, ang hirap maging mahirap.

Sana makapang asawa na lang ako ng milyonaryo.