Simula

The sunlight hit my face as I walk outside the airplane. It's 2 pm, kaya hindi na ko nagtaka kung bakit sobrang sikat ang araw. Hindi lang siguro ako nasanay dahil ilang taon din akong hindi nakabalik dito.

I sigh when I saw a families, friends or lovers waiting for their person who will come back to them. Napailing-iling na lang ako sa nakita ko. Hindi na dapat ako magtaka kung bakit walang naghihintay sakin.

"Inov!" rinig kong sigaw ng kung sino man.

Pagkalingon ko kung sino ang tumawag sakin. Nakita ko ang best friend ko na kumakaway habang ngiting ngiti sa akin. Dali-dali naman akong lumapit sa kaniya.

"Inov, namiss kita ng sobra!" then she hugs me tightly pagkalapit na pagkalapit ko sa kaniya.

"Hindi naman halata na namiss mo ko Kia," I chuckled after I said that.

Humiwalay na ko sa yakap namin at nakita ko na nakanguso siya sakin. Hindi ko maiwasan pitikin yung labi niya. Napahawak naman siya bigla sa labi niya at sinamaan ako ng tingin. Tumawa lang ako sa naging reaksiyon niya.

"Ang sama mo talaga!"

"Compliment ba yan?" I laugh after I said that. Masama pa rin ang tingin niya sa akin.

"Ilang taon ka lang nawala sumama na yung ugali mo. Sabihin mo sa 'kin sino nagturo sayo nan?" she raised her eyebrow and then point her finger at me.

Hindi ko siya sinagot. Hinawi ko ang kamay niya at inirapan siya. Hindi pa din talaga nagbabago.

"Btw, akala ko ba may gagawin ka ngayon kaya hindi mo ako masusundo?" I asked.

"Duh, siyempre pina-cancel ko lahat ng meeting ko. Nakakaawa ka kasi eh," she smirked at me.

Napailing na lang ako sa sinabi niya. Inaya ko na siyang lumabas dahil gusto ko ng umuwi at humiga sa kama ko.

Sumakay na kami ng kotse niya at nagkwentuhan ng mga nangyari sa akin at sa kaniya sa nakalipas na panahon. I missed her so much, although I never said that to her, I know she knows. She's the one who was there through my ups and downs until now, even though she has a family now. She's always there for me.

"Nga pala, may reunion tayo next Saturday. Hindi ka ba nakatanggap ng invitation sa e-mail mo?" biglang sabi niya sa akin.

I remembered that invitation that was sent to my e-mail. Hindi ko yun pinansin dahil wala naman akong balak dumalo tsaka baka makita ko pa siya doon.

"Huwag mong sabihin sa akin hindi ka dadalo?" she asked suddenly.

"Are you a mind reader?" I asked.

"Gaga. Halata sa mukha. Hindi pwede, kailangan mong sumama at final na yon," she said. Pala-desisyon talaga.

"Ano ka nanay ko para magdesisyon para sa akin? Tsaka I have a lot of things to do, wala yan sa isip ko."

"Kakauwi mo lang, magta-trabaho ka agad? Kung hindi ko lang alam may iniiwasan ka doon kaya ayaw mong pumunta eh," she said with a teasing smile on her lips.

"Wala akong iniiwasan kaya tumigil ka sa ngiti mong yan," she laughed at me while driving to my condo.

"Hays, Sinovia Amora, ang defensive mo naman. Huwag ka mag-alala wala siya doon kaya pwedeng pwede kang pumunta doon," hindi pa din nawala ang mapanloko niyang ngiti sa kaniyang labi.

I just rolled my eyes at her and looked out the window of her car. I saw a lot of buildings. Nothing changed ganon pa din simula noong umalis ako.

Nakarating na kami sa condo ko. Nakita ko na malinis at walang pinagbago. I always make sure na nalilinisan ito kahit umalis ako ng bansa kasi ayaw ko ng madumi. Dumiretso sa kusina si Kia at nilapag doon ang binili niyang pagkain habang naghihintay sa akin.

I go to my room dala-dala ang aking maleta. Pagkabukas ko ng pinto bumungad sa akin ang dating itsura nito. Pumasok na ko at pinagmasdan ang bawat sulok ng kwarto. Iniwan ko ang aking maleta sa gilid ng kama at umupo dito. Napabuntong hininga na lang ako habang nagbabalik tanaw.

Tumayo na ko at inayos ang mga gamit ko. Konti lang naman ang mga gamit na dala ko dahil may mga gamit pa din naman ako dito. After ko mag ayos ng gamit. I changed my clothes to a comfortable one. After that lumabas na ko.

Nadatnan ko na kumakain na si Kia kaya umupo na ako at kumain na. We just talked about anything that happens in our life. We're laughing while we reminisce our unforgettable memory when her phone rang. Kinuha niya naman ito at sinagot habang pinagmamasdan ko naman siya.

"Hello, love, why did you call?" ani niya.

I just shook my head when I hear her voice become sweet. Sumimsim na lang ako ng tubig habang patuloy na nakikinig sa kaniya.

"Yes, pauwi na ko... Okay bye, I love you!" and she ended the call.

"You're going home na?" I asked.

"Yeah hinahanap na ko ng asawa ko," and smile sweetly at me.

"Okay, ingat ka," tumayo ako at hinatid siya sa pinto.

I hug her tight bago siya umalis.

"Thank you," I suddenly said to her.

She hugs me back.

"Thank you din. Thank you for coming back. I know it's hard for you but you came back for me," she said while sobbing. She's really a crybaby.

Yes, it's hard for me to come back but hindi ko pwedeng palagpasin yung pangalawang kasal niya. Alam kong alam niya na ayaw ko nang bumalik pa. Ayaw ko ng maalala ang nakaraan na tinakasan ko ng matagal na. But ayaw ko din palagpasin ang isa sa mahalagang araw na pinakahihintay niya. Alam ko kung gaano niya kagusto na pumunta ako sa espesyal na araw niya.

Kumalas ako sa yakap namin at pinunasan ang luhang tumutulo sa kaniyang mga mata.

"Stop crying na, iniintay ka na ng asawa mo," I smiled at her.

"Sorry dahil sa akin kaya bumalik ka dito," malungkot na sabi niya. Her nose is now red dahil sa pag-iyak niya.

"Ano ka ba! Huwag kang mag-sorry dahil ginusto ko din naman na bumalik dito. Ayaw ko naman mawala sa kasal mo. Umuwi ka na nga baka kanina pa naghihintay yung asawa mo," tinaboy ko na siya papuntang elevator. Wala na siyang nagawa kung hindi magpadala sa taboy ko.

We waved at each other while the elevator is closing. I sigh after it closed. Pumihit na ko sa direksyon ng condo ko. Pagkapunta ko sa harap ng condo ko. Lumingon ako sa harapan ng condo ko. Nandiyan ka pa kaya? I shook my head sa naisip ko at pumasok na ng condo.

Nilinis ko na ang pinagkainan namin at dumiretso sa kwarto. Pumunta na ko ng banyo para mag half bath. Ginawa ko lang ang night routine ko at dumiretso na sa kama.

I can't sleep. So, I check my phone if there's an important message. I check my e-mail and I saw the invitation that Kia and I talk about. I opened it and saw.

Batch 2021 Invites You To The Annual

REUNION

----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- -----

Come and join us with old schoolmates and share the memories while enjoying the party, food and drinks

.----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- -----

Where: B****, *******When: May 28, **** | 8 pm - onwards

----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- ----- -----

HOPE YOU WILL COME!

It's a bar huh? I said in my mind.

The invitation looks good. But hindi yun yung nasa isip ko.

What if, he is there? Hindi malabong wala siya doon.

But Kia said he will not be there. Should I come? Hindi naman siguro masama kung pupunta ako doon diba? Tsaka ano naman kung nandoon siya? Hindi ko na naman siya gusto at alam kong wala na siyang epekto sa akin kung magkikita man kami.

Nabalik ako sa sarili ng narinig ko na nagriring ang phone ko. It's Kia.

I answered the call. "Hello, why did you call?"

"Hey, sumama ka sa reunion ha? Kinukulit na ko nila bakla. Wala daw silang number mo. So ako yung kinocontact nila. Bibigay ko na talaga number mo sa kanila," she said.

I smirked. I feel that she's pouting right now because of that. Si Kia lang kasi nakakaalam ng phone number ko kaya hindi na ko magtataka na si Kia ang kinukulit nila.

"I know you are pouting, so stop it. Don't worry pupunta ako and sure give them my number."

"I'm not pouting!" she shouts at the phone.

Nailayo ko ng konti ang phone ko sa akin at tumawa.

"Sure you're not," I teasingly said to her.

"Bahala ka nga diyan," then she ended the call.

Napatawa na lang ako pagkakababa niya ng tawag. Makalipas lang ilang segundo may mga text na pumasok sa phone ko na unregistered. Hindi ko na lang pinansin dahil alam ko namang mga kaibigan ko lang yun. Binaba ko na ang phone ko at tuluyang humiga.

I close my eyes but I suddenly remembered how we met and how we ended up kaya napamulat ako ng mata. I know I moved on from him. And If our paths are cross again, I know hindi na ko mahuhuhulog sa kaniya ulit. Hinding hindi na. Never again. That words run through my mind as I close my eyes and fall deeply into sleep.