Kabanata 1

 "Tapos na class mo?"

Napalingon ako sa nagsalita. Nakita ko na si Kia pala yun.

"Yeah, I'm just doing my assignments," I said to her then bumalik na ko sa ginagawa ko.

Nakita ko sa gilid ng aking mata na umupo siya sa harap at kinuha ang kanyang cellphone upang iyon ang kanyang pagkaabalahan. Tinutok ko ang atensiyon sa ginagawa.

We're here in library. Maaga pa kasi kaya hindi pa ako umuuwi. My whole attention is in my assignments until my phone rang.

Napatingin naman sa akin ang lahat including the librarian. Nakita ko na ang sama sama ng tingin niya sa akin. Kaya dali-dali kong kinuha ang aking phone at tinignan kung sino ang tumawag.

It's my Mom.

Why would she call me anyway?

Nabalik ako sa sarili ng narinig ko na sumigaw ang librarian. "Hindi mo ba sasagutin yan? Kung wala kang balak sagutin yan lumabas ka na dito at nakakaistorbo ka!" she madly said.

I hurriedly press the end call at inaayos ang aking gamit upang makaalis na. Before going out to the library. I bow my head and apologize to the librarian. Ngunit sinamaan lang ako nito ng tingin kaya dali-dali akong umalis.

Hindi ko namalayan na kasunod ko na pala si Kia na natatawa sa akin.

"Oh my gosh, you must see your face. You look so nervous," she laughs hard at me.

I raise my left eyebrow to her because of annoyance. She noticed it and her laugh disappeared. I just shook my head at her and smirk.

Tinignan ko naman ang phone ko and I dial Mom's number. She answers it quickly. "Hello Mom? I'm sorry if I can't answer you call earlier."

"Hello hija, I just wanna tell you that nakauwi na kami ng Dad mo. So, you better go home early. Understand?"

"Yes Mom, I understand. Is that all?"

"Yes hija. Ibababa ko na din to madami pa kami kailangan gawin."

"Okay, Mom. I love you," I said hopelessly because I know she won't answer me back.

"I love you too hija," and the call ended.

Shock was evident on my face. I didn't expect she will answer back but she did.

For the past years, I always said that word but she never respond until today. My heart is so happy to hear that word coming from her. Lagi kong hinihiling na sana maramdaman ko yung sayang nararamdaman ko ngayon. Since birth I always seek their attention. Wala akong pake kung tawagin akong attention seeker dahil dito. Ang mahalaga pag tuonan nila ako ng pansin gawa ng pagbibigay nila ng pansin sa business namin.

Business, lagi na lang business.

"Hoy!" nagulat naman ako sa sigaw ni Kia.

"Bakit ba?" iritadong sabi ko.

"Aba, kanina ka pa nakatingin sa phone. Pinagalitan ka ba?" may halong pag aalala sa boses niya.

Ngumiti ako sa kanya. "Hindi, okay lang ako. Nga pala uuwi na ko hinahanap na kasi ako eh," may pagmamadali sa boses ko.

"Sige ingat ka! If may mangyaring masama tawagan mo lang ako ha?" halata pa din sa mukha niya ang pag aalala.

"Don't worry. Walang mangyayaring masama sa akin," I assure her.

"Sige na nga umalis ka na," pagtataboy niya sa akin.

"Okay, bye!" then I kiss her cheeks.

Pagkatapos magpaalam, pumunta na akong parking lot dahil doon lagi naghihintay si Mang Roger.

"Mang Roger!" tawag ko sa kanya.

"Oh hija, uuwi na ba tayo?"

"Opo, Manong," magalang na saad ko sa kaniya at pumasok na sa back seat. Pumasok naman si Mang Roger sa driver seat. Before he start the car he looked at me in the mirror with wondering on his face.

"May dumi po ba ako sa mukha Manong?" I said with a hesitant voice.

"Ah wala naman hija. Nagtataka lang ako kung bakit sobrang sigla at saya mo ngayon."

"Ah ganon po ba? Huwag niyo na lang po ako pansinin," then I smiled at him.

Buong byahe pauwi nag cellphone lang ako. I check my social media accounts kung may nagmessage ba na importante. Hindi ko namalayan na nasa bahay na pala kami kung hindi pa tumigil ang sinasakyan kong kotse.

Nagmadali ako bumaba para makita sila Mom and Dad. 3 months din silang wala dahil nasa business trip sila. Lagi silang ganon. 2 weeks lang ata ang pinakamatagal nilang stay dito sa bahay dahil kada buwan ay aalis sila. Kung hindi business trip sa ibang bansa ay pupunta naman sila sa ibang branch ng business namin dito Pilipinas.

Inalala ko kung kailan ba nila ako pinahalagahan katulad ng ginagawa nila sa business nila. Naalala ko tuloy nung nagtanong ako sa kanila kung pwede silang mag stay ng mas matagal.

"Mom! Dad!" tawag ko sa kanila.

Nakita ko na parang aalis na naman sila. Parang kakarating lang nila kahapon tapos aalis agad sila?

Lumingon naman sila sa akin. "Hey hija, bakit gising ka na. It's just 6 in the morning," Mom said.

"Aalis na po ba ulit kayo? Eh diba kakadating niyo lang kahapon?" hinihingal kong sabi dahil nagmadali ako pababa ng hagdan.

"Inov, we need to go now. Kailangan kami ng business natin," Dad with a serious voice.

"Kailangan ko din po kayo. Hindi po pwedeng magstay kayo ng matagal?" I tearily said to them. Ramdam ko na ang mga luhang tutulo sa mata ko. Yumuko ako para punasan ito kahit hindi pa tumutulo baka masabihan na naman kasi akong maarte. Pagka-angat ko ng ulo nakita ko na hindi nagbago ang mukha nila.

"Inov, kung hindi mo kami hahayaang umalis malalate kami sa flight. Tsaka hindi lang naman para sa amin itong ginagawa namin para sayo din to. Kaya tumigil ka na dan at bumalik ka na sa kwarto mo at ipagpatuloy ang tulog mo," pinal na sabi ni Dad.

Tumingin ako kay Mom. "Sige na Inov, pumunta ka na sa kwarto mo," Mom said.

Wala akong nagawa kung hindi tumalikod sa kanila at tumakbo nang mabilis papuntang kwarto. Dumiretso ako ng higa sa kama ko at doon humagulgol. Wala na naman akong magagawa kapag si Dad na ang nagsalita. Narinig ko na lang ang papaalis na kotse at kasabay nito ang aking pag-iyak ng walang tigil hanggang sa ako'y makatulog.

Napabuntong hininga ako sa naalala ko. Pumasok na lang ako sa bahay at nadatnan ko silang seryosong nag-uusap na parang sobrang importante ng kanilang pinag-uusapan na kahit pagpasok ko ay hindi nila napansin.

"I'm home. I'm glad na nakauwi na po kayo," I greet to them.

Doon lang sila napatingin sa akin. Nakita ko ang pag-ngiti ng kaunti ni Mom, kaya ngumiti ako pabalik sa kanya. Bumaling naman ako kay Dad. Walang pinagbago ganon pa din, seryoso.

Lumapit ako sa kanila and I kiss their cheeks. After that I sat on the opposite single sofa to face to them.

"Uhm, biglaan naman po ata yung pag-uwi niyo ngayon," I hesitantly said.

"We need to tell you something. You're gonna be marr-" Mom cut what Dad will say.

"Yeah biglaan yung pag-uwi namin kasi may aasikasuhin kami dito. Diba Hon?" Mom said with a wide smile. But I know it's fake.

Walang nagawa si Dad kung hindi tumango na mayroong pagtataka sa kaniyang mukha.

"Okay..?" I said with a wondering voice and questioning face.

"Btw, ano nga po yung sasabihin niyo Dad?"

"Ah wala yun, uh, itatanong lang namin kung kumusta yung class mo? Ah yun nga. Yun ang kailangan namin sabihin. Alam mo naman diba na kailangan hindi mo papabayaan ang pag-aaral mo kasi ikaw ang magmamana ng company natin diba?" hindi siguradong sabi ni Mom.

"Uhmm, okay naman po yung studies ko. May tinatapos na lang po kami bago gumraduate," I said to them.

"Ay oo nga pala malapit ka na din mag-debut. May balak ka ba sa debut mo?" biglang sabi ni Mom.

"Wala pa po akong balak. Siguro simple celebration na lang po. Ayaw ko din naman po ng grand debut," with a smile in my face.

Hindi ko naman kailangan ng grand debut. Basta nandoon kayo masaya na ako.

"Hindi ako papayag na hindi engrande ang celebration mo. Nag-iisa ka na nga lang naming anak tapos hindi pa engrade ang debut mo? Aba I will not allow it. Don't worry, ako ng bahala about diyan."

"Kayo po bahala Mom."

Biglang tumikhim si Dad kaya napalingon kami dito ni Mom.

"Napag-usapan na natin ang kukunin mo sa college diba? Umaasa akong susunod ka sa napag-usapan natin," he seriously said.

"Opo, don't worry Dad. Susundin ko po yung napag-usapan natin," I fake smiled at him.

Gusto niyang kunin ko ay Business Management para mapagtuunan ko ng pansin ang business namin kahit na tutol ako dito.

"Sige, umakyat ka na sa taas at magpalit," utos niya sa akin.

Ngumiti lang ako sa kanila bilang pamamaalam. Tumayo na ko at lumakad papauntang hagdan ng narinig ko ang kanilang pagtatalo. Hindi ko na lang ito pinansin at pumunta sa kwarto ko. Pagkapasok ko ay humiga muna ako sa kama.

I sigh after remembering what Dad told me about the course that I will take. Since I was a kid mahilig na ko mag-drawing. Balak ko dapat kunin ay yung may kinalaman sa arts but I have no choice. I need to follow what my Dad wants because if I will disobey him, he will be mad at me. Napangiti na lang ako ng mapait.

Kailan kaya mangyayari ang gusto ko naman ang masusunod?