Chapter 4: I Am Her

WKM Ch4: I Am Her

Nagising ako dahil sa ingay ng mga tao sa paligid. Pinakiramdaman ko ang sarili at nalaman na nasa katawan pa rin pa la ako ng babaeng hanggang ngayon ay hindi ko pa alam kung ano ang pangalan.

Nang ilibot ko ang paningin ay tsaka ko lang napagtanto na nandito pa rin pa la ako sa tapat ng ICU. Umayos ako ng upo at agad na napansin ang scarf na nakapatong sa balikat ko.

I instantly smiled when I recognized it. It is the favorite scarf of my mother.

Lumingon-lingon ako para hanapin siya pero hindi ko na siya makita.

Umalis na kaya siya?

Bigla naman akong napaigtad ng tumunog ng malakas ang cellphone na nasa sling bag. Agad ko ‘yung kinuha at napakunot ang noo ko nang makita ang nasa caller ID.

Nana Precy

 Calling…

Ilang sandali ko pa na tinitigan ang screen ng cellphone na hawak habang nagdadalawang isip kung sasagutin ko ba ang tawag.

Ano namang sasabihin ko? Hindi ko naman kilala kung sino ang tumatawag.

Isa pa, ayaw ko rin naman na makisawsaw sa buhay ng ibang tao lalo pa at hindi ko naman talaga kilala kung sino ang babaeng ‘to.

But this person could give me the hint of this woman’s identity. Should I answer it instead?

Namatay ang tawag kaya ibabalik ko na lang sana ang phone sa bag nang tumunog ulit ‘yun. Huminga muna ako ng malalim bago pinindot ang answer call. Itinapat ko ‘yun sa tainga at naghintay na magsalita ang nasa kabilang linya.

“Sunny! Naku hija, nasaan ka ba? Bakit hindi ka umuwi kagabi?” bungad sa ’kin ng boses ng babae. Base sa boses niya ay mukhang may katandaan na siya.

Kaano-ano niya ba ang babae?

Sunny? Is that the name of this woman?

“Hello? Sunny? Nandiyan ka pa ba? Hello?” nagsalita ulit ang nasa kabilang linya.

I gulped first before answering, “A-ah… uhm… nandito ako sa ospital—“

“Ha?! Aba’y anong ginagawa mo diyan? Na pa’no ka ba? Anong nangyari sa ’yo? Ayos ka lang ba? Hala, sabihin mo sa ’kin kung saang ospital ka at pupuntahan kita!” natatarantang niyang tanong.

“’W-wag na po! U-uhh… sa plaza na lang po tayo magkita malapit sa Villanueva Hospital.” Sa tingin ko ay mas maigi nang sa labas na lang kami magkita. I still don’t know what to say to her, and I also don’t have a clue about this woman aside from her name, Sunny—which I just knew.

Kinakabahan ako habang naghihintay sa isasagot niya. Mabuti na lang at ilang sandali pa ay pumayag siya at sinabing papunta na siya kaya napahinga ako ng maayos. Pagkatapos niyang magpaalam ay ibinaba niya na ang tawag.

Dahil doon ay agad na akong tumayo at naglakad palabas ng ospital. Wala naman akong nakita na pamilyar na mukha kaya tuloy-tuloy lang ang paglabas ko.

Alas otso na ng umaga at medyo masakit na ang init ng araw. Nang nasa plaza na ako ay agad akong humanap ng mapagsisilungan.

Tiningnan ko ulit ang cellphone na hawak ko. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin mabuksan ‘yun dahil naka-lock.

Sinabi nung Nana Precy na tatawag daw ulit siya kapag nandito na siya. I am also checking the phone from time to time, waiting for her call.

Habang naghihintay ay nag-iisip ako kung anong dapat kong maging reaksyon kapag nasa harapan ko na siya. Wala naman kasi akong ideya kung kaano-ano ba siya ni Sunny kaya hindi ko alam kung anong dapat na iakto ko.

I was in deep thought when the phone rang, making me flinch. When I looked at its screen, I instantly saw Nana Precy on the caller ID.

“Hello?” sabi ko nang masagot na ang tawag.

“Sunny, nandito na ako. Nasaan ka ba?” May naririnig akong ingay ng mga sasakyan sa background at sa tingin ko ay malapit na nga siya sa ’kin.

“Nandito po ako sa may bench dito sa ilalim ng puno ng Acacia,” sagot ko.

“Ha? E, maraming puno ng Acacia rito. Saan ba?” nalilitong sabi niya kaya napatingin naman ako sa paligid at nalaman na tama nga siya. Bakit hindi ko ‘yun napansin kanina?

“Uhh… dito po malapit sa may fountain,” sabi nang makita ang fountain sa ‘di kalayuan.

“Teka, saan ba ang fountain dito… ay ayun! Nakikita na kita. Baba ko na ang tawag hi—“

“Wait lang po!” I panicked when she said that. Inilibot ko ang tingin at hinanap siya. Hindi ko alam kung anong mukha niya kaya naghanap na lang ako ng babae na may kausap sa cellphone. Nang paglingon ko sa kaliwang banda ay may nakita akong babae na naka-kulay dilaw na damit habang nasa tapat ng tainga ang telepono.

Siya na kaya ‘yun?

“Uhh, ano po ang kulay ng suot niyo?” I asked to verify if I’m correct.

“Nakadilaw na blouse ako. Bakit?” Agad akong napangiti nang makumpirma na siya na nga ang nakikita kong naglalakad papalapit sa ’kin.

Ibinaba ko na ang tawag at ilang sandali pa ay nasa harapan ko na siya.

Agad niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa. Dahil doon ay bahagya akong nailang at nag-iwas ng tingin.

“Anong nangyari sa ’yo at sa ospital ka nagpalipas ng gabi?” tanong niya matapos ang ilang segundo.

Napalunok ako at agad na nag-isip ng isasagot.

What should I answer?

Hindi naman pupwede na sabihin kong hindi ko alam kung saan uuwi kaya sa ospital na lang ako natulog. Siguradong iisipin niyang baka nababaliw na ako.

“M-may… k-kaibigan po kasi akong na-ospital.” I am silently hoping that she will buy my excuse. Wala na kasi akong ibang maisip at sa tingin ko ay ‘yun lang ang valid reason na pwede kong ipalusot sa kaniya.

“Ha? Sinong kaibigan? Sa pagkakaalam ko ay si Matt lang ang kaibigan mo, hindi ba?” Her forehead creased.

Natigilan naman ako dahil doon.

What? This girl doesn’t have friends aside from Matt? Introvert ba siya? Tsaka, sino si Matt?

I immediately shrugged off my thoughts and acted normal.

“A-ah… kababata ko po,” palusot ko pa na agad ko naman pinagpasalamat nang sa tingin ko ay naniwala naman siya.

“Ganoon ba? Kumusta naman ang lagay ng kaibigan mo? Ano ba ang nangyari sa kaniya?” I mentally rolled my eyes when she asked again. Gosh! I am running out of excuses! Kailan pa ba siya titigil?

But of course, I don’t have choice but to answer her. Ayoko naman na sungitan siya at mukhang mabait naman siya. Sa tingin ko nga ay close sila nitong si Sunny. Magka-ano-ano kaya sila?

“Nacomatose po siya.” I bitterly smiled remembering my body’s poor state inside the ICU.

Nakita ko na dumaan sa mga mata niya ang pagkagulat na sinundan na naman ng lungkot.

“Kawawa naman. O siya, at isasama ko siya sa dasal ko. Pero sa ngayon, umuwi na tayo. Kumain ka na ba? Dinalhan kita ng paborito mong kare-kare kanina sa apartment mo kaya doon ko nalaman na hindi ka nga nakauwi kagabi.”

She continued talking, but all I did was follow her. Sumakay kami ng jeep at siya na ang nagbayad ng pamasahe. Wala pang dalawampung minuto ay bumaba na kami sa tapat ng isang lumang building.

I scanned the area and saw many people walking back and forth. May mga bata rin na naglalaro sa kalye habang sa ‘di kalayuan ay tanaw ko ang isang basketball court na may nag-iisang sira na ring.

Sinundan ko ulit si Nana Precy at pumasok siya sa lumang gusali. Hindi naman ‘yun nakakatakot dahil maraming tao ang naroon base sa ingay ng lugar. Kung hindi ako nagkakamali ay ito na ang sinasabi niyang apartment.

Pagkapasok pa lang namin ay agad bumungad sa paningin ko ang tatlong mga lalaking mukhang tambay. They were playing cards but they immediately stopped when they saw us. Napakunot ang noo ko nang makitang dali-dali nilang itinago ang mga baraha na hawak.

“Nana!” tawag ng lalaking walang damit pangtaas. Agaw pansin ang malaking dragon tattoo niya na halos sakupin na ang buong kaliwang braso.

I gulped as his eyes shifted on me. Ang gulat na reaksyon niya ay napalitan ng ngiti ng tumingin siya sa ’kin.

“Uy, Sunny! Ang aga mo yatang umalis? Sa’n ka galing?” tanong niya sa ’kin. Magkakilala sila ni Sunny?

Well, obviously. Kaya nga kinausap ‘di ba?

Such a dimwit, Guia!

“Hindi ba’t ilang beses ko nang sinabing bawal ang sugal dito? Aba’y kay titigas ng mga ulo niyo! Isa na lang talaga at paaalisin ko na kayo rito! Naku, naku!” Napalingon ako kay Nana Precy nang magsalita siya.

“Pasensya na po, Nana. Hindi na po talaga mauulit. Ito kasing si Tonyo, e!” sagot nung lalaking medyo payat at kulay green ang buhok at itinuro ang lalaking nakapusod ang mahabang buhok.

“Talagang hindi na! Naku! Kapag nakita ko pa kayo na nagsusugal, talagang paaalisin ko na kayo rito!” sabi ni Nana habang naiiling-iling. “At ikaw, Dany, magta-tatlong buwan ka nang hindi nakakabayad ng renta. Kailan mo ba planong magbayad?”

I saw the green-haired man scratched his nape. “Pasensya na, ho. Magbabayad po ako sa susunod na buwan. Full paid po hehe”

“Hay naku! Minsan talaga inaabuso niyo na ang kabaitan ko!” sabi ni Nana bago lumingon sa ’kin. “Tara na Sunny at mukhang lumamig na ‘yung ulam na dala ko. Hindi pa rin ako kumakain kaya sabay na tayo.”

Tumango lang ako at sumunod ulit sa kaniya. Nang makaakyat na kami sa second floor ay huminto siya sa tapat ng ikalawang pinto.

“Naiwan mong bukas ang pinto mo kaya nakapasok ako. Naku! Ikaw na bata ka, ilang beses ko nang sinabing ‘wag na ‘wag mong iiwang bukas itong apartment mo at baka manakawan ka!” pangangaral niya at pinauna na akong pumasok.

Nang makapasok na ako ay agad naman akong natigilan ng makita ang isang lalaki na naghahanda ng pinggan sa maliit na lamesa.

The moment he looked at me, I instantly recognized him. He was the man I saw in the picture last night!

The corners of his lips rose, and I saw his genuine smile-- that same smile from the picture. He looks happy and… in love.

“Sunny, buti naman at nakauwi ka na. Nagsaing na ako ng kanin. Nakita ko kasing may ulam na pa la rito,” he said, still smiling.

I thought this guy is Sunny’s boyfriend. Hindi ko naman alam na asawa niya pala ang lalaking ‘to.

Ano nang gagawin ko ngayon?