Chapter 1 Reality

"I will miss this place as my home!" as my tears drops down on my face slowly.

Bahagya kong pinunas ang mga luhang iyon. Nakaharap lamang ako sa munting salamin. I watched myself how I really sad I am!

I walk out in front of the mirror after I got my bag. Kailangan ko nang umalis as early as possible.

"Marsh! Mauna na ako ah." kibit-balikat kong paalam.

"Sige! Ingat ka my friend!" she put a fragile on her lips.

"Thank you!"

"Pasalubong ah. Pag-uwi mo galing Korea." pahabol niya.

"Oo. Alam ko 'yon! Ikaw pa ba makakalimutan ko!"

Alam kong nagbibiro lang si Marsh. Hindi naman ako aalis ng Pilipinas.

Ito kasing kaibigan ko masyadong exaggerated kung magsalita. She is a drama queen.

As of now uuwi lang naman ako sa munting barung-barong namin ni mama. Sa squatter area kung saan kami na katira.

Ngumiti na lamang ako kay Marsh. Pagkatapos lumabas na ako ng coffee shop. Seven years na akong nagtatrabaho rito as a crew 24/7.

Naglakad lang ako dahil walking distance lang naman. Tsaka tipid pamasahe na rin. Pandagdag ipon ko pa iyon.

Nagtatakbuhan ang mga bata sa kalsada habang tinatahak ko ang masukal na daan papunta sa amin. Masayang naglalaro sila sa tabi ng kalsada.

How simple this life really inspiring is, beautiful. Pero kung tawagin squatter life. Hindi maganda para sa iba.

Kumain nang isang beses sa isang araw. Matulog sa mga barung-barong at gumising kinabukasan. That's how our lives revolves everyday.

Ilang saglit ay nakarating na ako. Oh diba, malapit lang sabi ko sa inyo eh.

"Wow. Ang sarap naman ng ulam natin Ma." bungad ko dahil nadatnan kong humahain si mama. Nalalanghap ko tuloy ang bango sa kawalan.

"Naku anak! Gisadong gulay lang 'to."

Abala lamang si mama sa paghahanda ng pagkain sa mesa. Hindi niya ako pinansin bagkos nasalita lamang ito.

"That's how my mother really inspiring!" masayang saad ko sabay bagsak ko ng dala kong bag sa mapurol na desk na gawa sa light material.

Pumunta na ako sa harapan ng mesa. Kumakalam na rin itong sikmura ko.

"Ikaw talaga! Kain na tayo." saad ni Mama matapos ihanda ang lahat.

"Teka! Diba first day ng klase mo bukas?" pagpapaalala niya.

"Opo Ma." tipid kong sagot habang sumasandok ng kanin.

"Mag-aaral kang maigi ah! Gusto ko makapagtapos ka ng pag-aaral anak!"

I sight with a heavy breath. May lungkot lamang sa puso ko.

"Sabi ko naman kasi sa inyo Ma na hindi na muna ako mag-aral. Wala tayong pera tapos lubog pa tayo sa utang." pagmamaktol ko.

"Anak! Ayaw ko lang naman kasing matulad ka sa akin na walang kinabukasan. Walang magandang trabaho."

I felt my heart slice of pain, really hurting that words. Tama maman si mama dahil pangarap niyang maaapak man lang ako ng koliheyo.

"Tsaka nakapasa ka naman sa scholarship mo diba?"

Oo nga pala. Nag-applied nga pala ako ng scholarship sa isang University dito sa Manila. Iyon kasi gusto sa akin ni mama. Ang sumubok ako.

Wala naman kasi kaming makukunang educational assistance maliban sa schalorship na iyon.

"Kahit na Ma. Hindi naman lahat libre, may babayaran pa rin." pagmaktol ko pa rin.

Kung tutuusin hindi naman kasi tagala sapat ang scholarship. Pero kahit papaano malaking tulong na rin para sa akin.

"Anak. Huwag ka nang magreklamo. Dapat nga magpasalamat tayo dahil nakapasaka sa scholarship na 'yan. Alam mo bang napakalaking tulong na 'yon para sa 'tin."

Alam ko naman iyon. Ang pinag-aalala ko lang kasi wala na si mamang katulong sa pagtatrabaho kong mag-aaral na ako.

"Ma. Ayaw ko lang naman kasing nahihirapan kayo pagdating sa akin. Nagkakasakit na nga ho kayo sa kakatrabaho niyo."

Naroon ang lungkot sa puso ko. I worried about her health. Madalas siyang magkasakit.

"Anak. Natural na ang magkasakit. Ang importante ay makapagtapos ka ng pag-aaral mo." tapos uminom siya ng tubig.

"Tsaka. nakakuha na ako ng mapapasukan! Kaya ako na balaha sa allowance mo!"

Alam kong kasiyahan ni mama ang makapagtapos ako. Pero papaano siya? She will sacrifice herself for me? Makapagtapos lang ako!

"Basta Ma! Palagi kayong mag-iingat sa pinapasukan niyong trabaho ah." iyon na lamang ang tanging naisagot ko sa kaniya.

"Alam niyo naman po ngayon maraming nangyayari."

"Syempre, Oo naman anak." pagbawi niya.

Bago nga pala ang lahat. I'm Sheena Castillo. Laking squatter area.

Bata pa ako nang iwan kami ng Dad ko sa probinsiya. Pumunta kami ni mama ng Manila para hanapin si Dad.

But sad to say, hindi namin siya matagpuan! Hindi namin alam kung nasaan si Daddy.

Akala ni mama matatagpuan namin si Dad dito sa Manila. Pero ilang dekada na ang lumipas, wala pa rin! Kaya sumuko na kami.

Hindi na ako umaasang mag-ku-krus pa ang mga landas namin. Para sa 'kin, isang panaginip na lang ang lahat.

Masakit tanggapin na ganito ang nangyari sa pamilya ko. But I need to pursue my dreams.

PRINCE'S POV

"Ahhh! Shit!" I mumbled gently.

Tumatampad ang sikat ng araw sa mukha. Masakit ang ulo ko gawa nang nag-overnight kami ni Rain kagabi sa Club. Ang kaibigan ko.

Since last day of vacation namin kaya niyaya niya ako sa club.

I yawned and groaned while hugging a pillow to toward my face.

"Ahh! Super late wake up!"

My phone chiming beside me. My eyes slowly widened when I grabbed my phone.

Damn! I can't imagined that my mom would call in this hour? Natutulog pa ako.

"Hello Mom." I greeted her with a pleasing energy when I answered her call.

"Prince! I call because I want to make sure if you are okay, then your requirements in University?"

Hindi na dapat ni mom inaalala ang mga ganoong bagay. It's my responsibility.

Until now mom treats me like a baby, e malaki na ako. Hindi na ako bata.

Makakapag-aral pa rin ako kahit wala akong gawin. I'm the son of the owner of that University!

"Don't worry Mom. I'm just fine and there's no any problem enter of my college life!"

I'm here in the Philippines at si mom naman ay nasa America ngayon. Tumawag siya para kumustahin ako.

I stood up and I went to the window, then I closed the curtains for not letting the sun light through.

"So, I don't have to worry about you Prince?" Mom asked to assure. Fading her worry on her soft tone.

Marinig ko lang ang boses ni mom ay parang kasama ko rin sila. I'm alone at magkakasama sila sa America with my brother.

"Exactly. But there's a piece of problem Mom. Manang Elsa was left yesterday." I informed her.

"So what do you mean? We have no longer maid?" pagtanong ni mom sa kabilang linya.

"Yes. Actually I tried to convince her to stay, but she won't. She need of her family. She must go home and she definitely never back mom."

Umalis na kasi si manang Elsa kahapon. Nag-drama pa nga ako para pigilan siya pero ayaw niyang magpapigil sa 'kin.

Dito na si manang Elsa tumanda sa amin kaya ayaw ko na sana siya umalis pa. Siya na ang naging pamilya ko.

Pinapauwi na kasi siya ng kaniyang pamilya sa kanilang probinsya, at nilinaw niya sa akin na hindi na siya babalik pa.

That really sad. Pero wala akong magagawa! Kailangan ko siyang payagan.

"So you only need to do is. You need to hire a new maid Prince." mom advise.

"I did exactly mom. I already placed a wanted house maid in the gate, but then hindi pa bumalik yong nakausap ko kahapon."

Kahapon kasi naglagay na ako ng wanted housemaid sa gate. Pero hanggang ngayon ay hindi pa dumarating yong nakausap ko. Baka mamaya pumunta na iyon dito.

Kaya ko naman kumilos dito sa bahay. Pero gusto ko kasi may iba pang tao rito sa mansion maliban sa akin.

"But don't worry Prince. If you don't have get one. I will search a maid when we get there in the Philippines."

I sight, I feel excited to what I heard about.

"Really Mom? Uuwi kayo ng Pilipinas?"

"Yes, because your Dad have a transaction there regarding business."

Napahakad ako ng kaunti sa aking harapan. Malapad ang ngiti sa aking mga labi.

"Hihinatayin ko po kayo mom." with excitement in my voice.

"Oo, Sige na Prince. Tatawag na lang ako next time. Nasa-office kasi ako." paalam ni mom.

"Sige po. Ingat po kayo palagi diyan."

"Ikaw rin son. Lagi kang mag-iingat diyan ah!"

"Opo!" back then. Binaba na ni mom ang tawag.

I feel glad because they will back in the Philippines even for the short time. Matagal na silang nasa America at hindi na kami nagkikita almost few decades.

I feel alone everyday without them, due of the businesses around the world.

We are rich, but do you know what is sad? When you're living like a dead. Growing up without your family in your side.

My father was a politician. Pero nilisan ni Dad ang pagiging politiko. He must prepared for businessman.

Hindi pa naman ako makatulong sa business namin dahil nag-aaral pa ako ngayon sa unibersidad.

Business management ang kinuha kong course. Sa ganoon makatulong ako kay dad at mom sa pagpapatakbo ng kompanya namin balang araw.

Dito lang ako sa Pilipinas iniwan nila para pag-aralin. But my brother sent him to US para doon ni Dad pag-aralin. Matalino raw kasi si kuya kaysa sa akin.

That was the day I feel nobody cares. Feel hopeless. Pakiramdam ko hindi ako mahal ng pamilya ko. I feel not belong to them.

Dad was arranged marriage me in such a young age before they go to US.

That was the day I broke down myself. I hate my life. I'm living like a trash.

Arrange marriage for the sake of company! That's fucking arrange marriage made my life miserable.