Chapter 2 University

Sheena's POV

As early as I come in University. Yes, I'm already here. The University as big as mall of Asia.

No more hassle when I reached my room. Everything was settled when our professor come.

"Good morning sir." everybody greets the professor in a very polite way.

"Good morning! You may settle down."

Umupo ang lahat at nagpakikila ang professor namin. After he introduced himself.

He says. "Before anything else. Let me introduce to you this guy. None other than Prince Zion from a wealthy family."

Someone stood up gently when professor called his name and everyone gave a applause. That was Prince Zion?

He is perfectly hot guy and heartthrob. I can really say that he is a civilized person because of his gentle looks.

"He is the second son of the owner of this University. And he is the president of this school at isa siyang tagapagmana. Welcome Prince to our class."

Muling nagsipalakpakan ang lahat. Parang pang Mr. International ang pag-welcome sa kaniya ni professor.

Sila pala ang may ari ng University na 'to. Grabe ang yaman naman pala nila. Sa loob-loob ko lang.

Hindi ko akalain child of owner pala siya. Tapos nakapasok ako sa University na ito na isa lang akong dugyot.

My gosh anong ginawa ko rito? They are royalties and I'm a..... poor.

"Thank you po!" he answered politely then he sat down after.

"Now, you are getting to know each other. You need to introduce yourself one by one." Paliwanag ng professor namin at nagpakilala kami isa't isa.

Pagkatapos naglectures.

Pagkatapos ng klase nagsilabasan na ang lahat pero ako naiwan saglit.

Kinuha ko na rin ang gamit ko para lumabas.

Busy ako sa kaka-text kay Marsh. Yong kaibigan ko sa coffee shop.

"Boogggss!"

Malakas na banggaan namin dahil palabas ako at papasok siya ng room.

Nag-slow motion tuloy ang paligid at dahan-dahan siyang tumilapon sa sahig kasama ang kaniyang mga gamit.

"Ohhh!" Some boys shouted from not afar. They laughing foolishly.

Pinagtawanan niya yong humagalpak sa sahig.

Nakabanggaan ko si Sandra Deliona. Ang classmate ko. The royalties one.

"Don't touch me." Singhal niya sa akin nang tutulungan kong tumayo.

All students forming around us as they are watching the scene.

"Are you blind?" singhal nito pero hindi ko 'yon pinansin. Sahalip pinulot ko ang mga gamit niya at ibinungad ko ito sa kaniya.

Parang wala lang ako. Pero shit yong phone niya nabasag.

"Scholar ka ba dito?" Tanong niya nang tumayo.

"Hmm. Oo." nahihiya kong sagot.

"Kaya pala ang tanga mo. Look at this nabasag." Sabay pakita niya ng phone.

"This is so expensive." Paghihinayang niya.

"Hmm. Sorry h-hindi ko sinasadya. Ba-babayaran ko na lang."

"Wow ah. What?" Maarting tanong nito then she smirked.

"You want to pay my phone?"

Hindi ako makagalaw at makapagsalita. Pinagtitinginan lamang kami ng mga students.

"Are you sure?"

"You are so stupid."

"Ang tanga mo."

"You don't watch your way." isa-isa niyang binigkas.

It's so embarrassing. I just want to cry but I hold back my tears. The students are laughing foolishly.

"Isa kang scholar sa University na 'to. So it means you are poor! Mahirap. Tapos may gana ka pang sabihin na babayaran mo yong phone ko." she minced me by her hurtful words.

She laughed then.

Nang dahil doon parang inapak-apakan ang pagkatao ko. Halos maglaho ako sa paningin nila. Ipinagmukha niya sa akin na isa lamang akong hamak.

"If you know. This is so expensive than everything you have."

Bigla na lamang pumatak ang mga luha ko. Sobrang sakit ng mga binitiwan niyang salita tagos buto.

"Hey! What's happening right here?"

Napalingon ang lahat dahil sa taong nagtanong noon.

Look! Ang tagapagmana na si Prince Zion. Natuon sa kaniya ang eksena nang lumapit ito sa amin.

Kasama niya ang kaniyang kaibigan na si Rain Harton raw nang magpakilala ito kanina.

The hearthrobs of the campus. Ang mga hinahangaan sa buong University.

"Because of this ungrateful witch. Sinira yong phone ko. This is so expensive." Sandra explained. She was irritated.

"Sorry! H-hindi ko talaga sinasadya." I crafted my words.

"Oh, she is asking forgiveness. So you must forgive her Sandra."

"Come on Prince. Ipagtanggol mo siya. Dapat nga you must protect me because I'm you fiancee."

"What? Fiancee? What are you talking about Sandra?" kunot noong tanong ng tagapagmana. Umiigting ang kaniyang panga.

"Prince let me explain."

Magpapaliwanag pa sana si Sandra ngunit hinila na ito ng tagapagmana papalayo sa akin.

"Sandra this is our first day. So, please don't make it mesirable!" Pakiusap ng tagapagmana nang bitiwan niya si Sandra.

"Pagdating sa akin sila yong panalo, diba? Kahit ako yong tama?" Sandra insisted.

"Naghihingi ng sorry yong tao sana pinakinggan mo. And don't mention our relationship in front of them dahil nakakahiya." the heir explained.

"Matagal na natin tinapos ang relasyon na mayroon tayo Sandra. At ikaw mismo ang gumawa ng paraan para matapos na 'yon." pagpapatuloy ng tagapagmana.

Naririnig ko lamang ang pagtatalo nila sa hindi kalayuan. Nag-aaway sila dahil sa akin. Hindi ko tuloy mapigilan ang mga luha ko.

"Alam kong nagkamali ako sa isang pagkakataon Prince. But please, let me give a chance."

"Chance?"

"For what?" Umigting ang panga ni Prince nang sabihin niya 'yon.

"Sandra kung gusto mong maging maayos pa ang lahat. Kalimutan mo na 'ko. At kung ano ang mayroon tayo noon."

Nirig na nirig ko ang pagsumbat ni Prince. Hindi naman si Sandra kumibo dahil paniguradong nasasaktan siya.

"Sorry! It's hard to give a second chance when you hurt someone' s heart." saad ng tagapagmana. Tumalikod at umalis.

Umiiyak lamang ako habang nasaharapan ng mga estudyante.

Tama nga si Mama. Kapag mahirap ka. Aapakan ka na lang na parang basura. Itatrato ka nilang parang hayop.

"So, ano pang hinihintay niyo?" Singhal ni Rain sa mga students at nagsialisan naman ang mga ito bahang nagbubulungan.

At ako. Umalis na lang na umiiyak. Tinawag pa ako ni Rain pero hindi ko na siya nilingon pa. Nasasaktan ako.

I walk out in that place then sobbed. Umuwi na lamang ako ng apartment.

"Oh anak! Andiyan ka na pala." Pansin ni mama habang nag-aayos ng mga damit nang pumasok ako ng apartment.

Bakas ang kasiyahan sa mukha ni mama kahit galing siya sa trabaho. Parang hindi siya napapagod.

"Kumusta ang klase mo?"

Naalala ko tuloy yong nangyari sa University kanina. Hindi tuloy ako makasagot. Parang nawala tuloy ako sa sarili ko.

"Hmm. O-okay naman po." pagsisinungaling ko.

Kahit hindi naman talaga ako okay. Dahil sa napahiya ako kanina sa harapan ng maraming estudyante.

"Mag-aaral kang maigi ha! Kagaya ng sinabi ko ako na bahala sa allowance mo."

"Ma! Bago po yong allowance ko. Yong bayaran po natin sa bahay, kuryinte at tubig."

"Oo nga pala. Pero huwag kang mag-alala anak dahil ako na ang bahala doon."

Naawa talaga ako kay mama dahil ginagawa niya ang lahat para sa akin. Pag-aaral ko pa rin ang inaalala niya.

Sandra's POV

Nandito ako ngayon sa locker ko. Nandito rin si Prince at Rain sa locker nila.

Alam kong hindi nila ako nakikita dahil sa maraming estudyante.

Tsaka hindi nila ako makikita dahil nakatago ako sa pinto ng locker ko.

"Bro may problema ka ba?" tanong ni Rain kay Prince dahil parang natulala ito.

Natauhan naman ito nang tanong in ni Rain. Tila may iniisip nga si Prince. Pinagmamasdan ko lang sila.

"Hmm. Wa-wala. Ma-may naalala lang kasi ako." utal niyang sagot kay Rain.

Nakikinig lamang ako sa usapan nila.

"So ano 'yon?" tanong ni Rain kay Prince. Hawak-hawak ni Rain ang bag niya.

"Hmm. Si Sandra kasi gustong makipag ayos sa akin. I mean makipagbalikan." sabi ni Prince.

Hindi ko akalain na ako pala ang iniisip niya. Nakakamangha naman.

"Ayon naman pala eh. Edi bigyan mo ng chance. Malay mo maging kayo na." payo ni Rain.

"Ayaw ko na. Dahil wala na akong feelings sa kaniya. Simula nang i-break niya ako." sagot ni Prince.

Dahil sa narinig ko para tuloy tinusok ng karayom ang puso ko.

"Siya pa naman ang kilala as my fiancee both sides of our family. Pero ang hindi alam ng family namin. Na matagal na kaming break Sandra." pagpapatuloy niya.

Totoo naman talaga ang sinabi niya. Hanggang kasi ngayon ay ang alam ng parents namin ay kami pa ni Prince pero ang hindi nila alam ay matagal na kaming hiwalay.

"Alam mo malabo yan bro. Siguro kailangan niyo mag-usap at sabihin ang totoo as closure." payo ni Rain.

"Siguro tama ka." sagot naman ni Prince.

May point naman si Rain. Pero ang tanong. Kailan?

Dahil madalas na kaming magkausap ni Prince simula nang i-break ko siya.

Pero ngayon gusto kong makipagbalikan sa kaniya. Gusto kong maging kami ulit ni Prince.

Pasimply na lamang akong umalis ng locker. Aaminin ko nasasaktan ako dahil sa mga sinabi ni Prince. Hindi ako makapaniwala na masasabi niya iyon.

Wala akong magawa kundi umuwi na lamang ako.

FLASHBACK.

"Sorry Prince. But I want to end up this relationship. I can't handle this one. I'm so tired." Umiiyak na paliwanag ko. Bahagya akong napapunas ng mga luha ko.

"Sandra please. Huwag kang mapagod andito ako." pagmamakaawa niya sa akin.

Umuulan lamang ng malakas habang nakatayo kami sa isa't isa.

"Palagi ka naman ganiyan diba? Andito ako. Andito ako. Pero hindi mo naman pinaparamdam na mahal mo ako. Dahil sa tuwing kailangan kita sasabihin mo. Busy ako, may gagawin ako, may pupuntahan ako. Almost you have no time for me Prince." pa liwanag ko habang umiiyak.

"Sandra I hope you understand. Busy lang talaga ako at nagkataon lang yon. But it doesn't mean na to hindi ka na mahalaga sa akin. Kung pwede lang sana ihinto ko ang oras at panahon para lang mabigyan kita ng attention gagawin ko." pagpapaliwanag niya.

Alam kong nasasaktan rin siya sa puntong ito. Alam kong masakit rin para sa kaniya na makipag hiwalay ako.

Sa puntong ito hindi ko akalain na umiiyak na pala siya.

"Prince ayaw ko na. Pagod na pagod na ako kung alam mo lang." Sabi ko habang humahagolgol sa iyak. Sobrang sakit ng dibdib ko.

"Please. Don't give up. I always be here for you." pagmamakaawa niya sa akin. Kulang na lang lumuhod siya sa harapan ko para magmakaawa.

"Paaaaaakk."

Isang malakas na sampal ang iginawad ko sa kaniya.

"Liar." Sabi ko.

Hindi ko alam kung bakit ko nagawa iyon. Hindi ako makapaniwala na nasampal ko siya.

Napahawak siya sa kaniyang pisngi. Alam kong malakas ang pagkakasampal ko sa kaniya.

Tumalikod ako na humahagolgol sa iyak.

"Sandra please. Stop doing this." Pagmamakaawa parin niya sa akin.

Yayakapin niya sana ako nang nakatalikod pero tinanggal ko ang mga kamay niya.

Bumuhos ang malakas na ulan at tumakbo ako sa isang waiting shed at naiwan siyang umiiyak at tulala.

Hindi siya umalis sa kinatatayuan niya hanggang sa maligo siya sa ulan.

END OF FLASHBACK.

Kakarating ko lang ng mansion nang maalala ko ang panahon na nagbreak kami ni Prince.

Alam kong nasaktan ko siya. Alam kong may mali rin ako dahil ako ang nakipaghiwalay sa kaniya.

Pero alam kong mahal niya parin ako. Hindi totoo ang mga sinabi niya kanina. Alam kong nasabi niya iyon dahil nasasaktan siya.

Alam kong hindi niya maitatapon na lang ng basta-basta ang mga pinagsamahan namin noon. Alam kong mahalaga ang lahat na iyon para sa kaniya.

Naalala ko rin ang nangyari sa University dahil bigla na lang itong pumasok sa isipan ko.

Hindi ko aalalain na kakampihan ni Prince ang babaeng Sheena na iyon. Ako na nga yung nasaktan tapos ako pa yung hindi niya kinampihan.

Nasasaktan tuloy ako dahil sa ginawa niya.

At ang babaeng Sheena na 'yon. Siya ang dahilan kung bakit nagalit sa akin si Prince.

Ang tanga niya kasi. Hindi siya tumitingin sa kaniyang dinadaanan.

May oras niya sa akin. Sisingilin ko siya.

Kahit ayaw sa akin ni Prince. Wala pa rin siyang kawalan. I was arrange marriage with him. Kaya wala pa rin siyang kawalan. Ikakasal pa rin kami sa ayaw at gusto niya sa tamang panahon.