Chapter 5

(The continuation)

Xyrica's POV:

“Okay ba sa inyo?” Tanong ko.

They all agreed na unahin muna ang gusto ni Yuan kasi siya naman ang naunang mag-suggest. Kaya pumasok na kami sa mall. And guess what? Sa isang shoe store kaagad kami nagpunta.

“Pwede bang dito nalang tumira?” Masayang tanong ni Yuan sabay takbo palapit sa sapatos na nagustuhan niya. “I think I’m inlove.”

Klase-klaseng designer shoes ang nasa store na ito. May nakikita akong brands na Lanvin, Balenciaga, Salvatore Ferragamo, Salomon, Dolce & Gabbana, Gucci, Alexander McQUEEN, Giuseppe Zanotti, Vince at syempre hinding hindi mawawala ang Nike. Ang pinakamababang price siguro ng mga ito ay nasa thirty-thousand pesos kasi napaka-high end ng mga ito.

“Kailangan mo ba talaga ang mga iyan, Yuan? Ang dami na yata ng mga sapatos mo sa bahay tsaka hindi ko na isasali ang sapatos na nasa bahay ng mga magulang mo,” sabi ni Michiaki.

“Buti nalang at hindi ka pa pinapaampon ng mga magulang mo ‘no?” mausisa kong tanong.

“Kung alam mo lang talaga Xyrica,” natatawang sabi ni Warren.

Napahinto sa pagpili si Yuan sabay sabing, “Hoy, mahal ako ng mga magulang ko.”

“Xyrica, anong gusto mong bilhin?” Tanong ni JL.

Tumingin ako sa paligid at napabuntong-hininga, “Hindi ko pa nakakapili-”

“Miss Dela Vega…”

Napalingon ako sa taong tumawag sa akin at nagulat ako kasi si Cyborg pala. Napatanong ako, “Ikaw na naman?”

“Can we talk again? Importante lang talaga,” sabi ni mister Demsford.

Hinila ko si mister Demsford papalayo sa grupo at kinausap siya gamit ang mahinang boses, “Now is not the good time, mister Demsford. At hindi na magbabago ang isip ko kasi nag-aaksaya ka lang ng panahon. So please stop bothering me already.”

“Hey. You should leave her be,”

sabi ni Michiaki sabay hawak sa balikat ni mister Demsford.

“If our girl doesn’t want you here then we don’t want you here,” sabi ni Jhin, parang nagbibigay ng babala sa boses nito.

“You back the hell out kung ayaw mong masaktan,” banta ni Kris.

“Makikita naman sa reaksyon ni Xyrica na gusto niyang tigilan mo siya,” sabi ni Allen.

Lumapit na rin si Warren na naka-smirk and patted mister Demsford's shoulder then said, “Wala kaming pake kung sino man ang nag-utos sa iyo na lapitan si Xyrica kaya umalis ka nalang.”

“We don't want to see you ever again. Huwag mo na ring guluhin si Xyrica,” sabi ni Klent.

“You're wasting our time. Umalis kana kasi marami pa kaming gagawin,” sabi ni JL.

“Sana wala ng next time kasi hindi na warning ang aabutin mo sa amin,” sabi ni Yuan na dala-dala pa rin ang mga sapatos na gusto niyang bilhin.

“Should I call the security?” Tanong ni Alver.

“There’s no need for that,” sabi ko at lumapit kay mister Demsford para bumulong. “Just like I said, I won’t accept your offer because I’m not interested. And I’m warning you, stop stalking me or else. Got it?”

After what I said, mister Demsford sighed not because he was relieved but because he was disappointed. Hindi ko naman siguro kasalanan ang lahat kasi kanina ko pa sinasabi sa kanya na hindi ako interesado at siya lang ang nagpupumilit.

Tinanggal niya ang kamay ni Michiaki sa pagkakahawak at tinitigan ko saglit sabay sabing, “If you ever change your mind, you can call me.”

“Okay,” pasimpleng sabi ko. Umalis na siya at para akong nabunutan ng tinik.

“Ano raw ang kailangan niya sa iyo, Xyrica?” curious na tanong ni Michiaki.

“Nakalimutan ko na,” nakangiting sabi ko. Nagkatitigan naman silang lahat na para bang nag-uusap gamit ang mga utak nila, hindi ko nalang pinansin at tinignan ang cellphone ko.

“Sandali lang, maghahanap pa ako ng sapatos na wala sa collections ko. Kung may bibilhin kayo ay simulan na ninyo ang pumili,” Yuan said, changing the topic.

“Pumili na muna kayo ng mga gusto ninyo. At ako naman ay pupunta sa National Bookstore, may bibilhin akong libro. Nasa third floor lang malapit sa candy store kaya alam na ninyo kung saan ako hahanapin,” pagpapaalam ko sa kanila. Sinabi naman nila mag-ingat daw ako at tawagan sila kung ano man ang mangyaring masama sa akin.

Kaya ko naman ang sarili ko at alam ko namang walang magtatangka sa akin dito kasi maraming tao, may CCTV at may mga security rin.

-

Kagaya ng mga kaibigan ko ay may koleksiyon din ako pero hindi ganoon kamahal, hindi gaya nina Yuan. Libro ang gusto kong maging koleksiyon, iba’t-ibang genre ang nasa bookshelves ko. In fact, I have read the books several times already so ngayon ko planong bumili ng bago gamit ang debit card ko. Hindi ako gaya nina Michiaki na walang tiwala sa mga bangko, I make sure that the money I owned from my grandparents is safe at ako lang ang makakagamit.

“Nasaan ba ang self-help genre nila rito?” Tanong ko sa sarili ko habang hinahanap ito.

“Miss Dela Vega…” Tawag sa akin ng isang pamilyar na boses. Nakaka-annoy na pakinggan ang boses niya lalo na’t ilang beses kong sinabi sa kanya na tigilan ako.

I showed him my resting bitch face like it’s telling him to back off already and said, “Ano na naman ba ang kailangan mo mister Demsford? Hindi ka ba talaga napapagod na sundan ako tapos mare-reject ng paulit-ulit? Gusto mo ba talagang ibuwis ang buhay mo? Well, good for you.”

“Just please hear me out. I promise I'll leave you alone after hearing this one,” pagmamakaawa niya.

“Buhay mo ba ang nakataya kaya panay nalang ang pagsunod mo sa akin?” Pagbibito ko sa kanya.

“Paano kung sabihin ko sa iyo ngayon na ‘Oo, buhay ko ang nakataya rito.’ makikinig kana ba sa sasabihin ko?” Seryosong sabi niya.

Well, if you put it that way… makokonsenya ako kasi ilang beses na kitang na-reject sa offer mo pero sino bang tanga ang itataya ang buhay para sa ganito?

“Fine, but let's not talk here. Kasi lagot ka kung makikita ka ng mga kaibigan ko,” sabi ko.

He nodded then genuinely smiled at me. “I know a place.”

I shook my head to disagree then said,

“How sure am I na hindi mo ako ipapahamak? I don’t trust you, mister Demsford.”

“We are going to a restaurant, miss Dela Vega. Madaming customer ang lugar na iyon at kung plano man akong saktan ka… feel free to shout and ask for help. Pero alam ko namang kaya mong protektahan ang sarili mo,”

sabi niya at nakapamulsa naglakad palabas ng National Bookstore.

“Good enough for me,” sabi ko at sinundan siya papalabas ng National Bookstore.

“After this, you can do whatever you want to do. Just don’t let your guy-friends to kill me because my school needs me,” he said and let a big sigh out.

“Pero matanong ko lang, paano mo sila naging kaibigan?”

“It just happened. Bakit mo natanong? Kilala mo ba sila?” Tanong ko.

“Curious lang ako,” pasimpleng sabi niya at naglakad ng mabilis.

“Which floor inside the mall is the restaurant located?” I asked.

“Nasa labas yung restaurant, miss Dela Vega. And walking is healthier than driving cars,” sabi niya. “Ikaw ang may gusto nito, diba? Ayaw mong mag-usap tayo sa National Bookstore kaya dadalhin kita sa isang restaurant.”

“Hindi ko sinabing dalhin mo ako sa isang restaurant sa labas ng mall. Ang sinabi ko lang ay ayokong sa National Bookstore tayo mag-usap kasi kapag nakita ka ng mga kaibigan ko ay alam kong sa hospital ang punta mo. Just let me choose a place next time,” sabi ko.

“What do you mean by next time? Ibig sabihin may-” Naputol ang sasabihin niya,

“Hey,

where do you think you’re going?”

Lumiko ako siyang bigla ng daan.

“Saan ka pupunta?”

Tanong ni mister Demsford gamit ang nakakairita niyang boses.

Hindi ako sumagot at naglakad lang. Binilisan naman ni mister Demsford ang paglakad para maabutan ako. Kanina kasi, may nalampasan akong isang Ice Cream Shop. I think that place is good enough for a casual talk at para tigilan na niya ako.

-

All eyes were on us pagkapasok pa lang namin. Mostly sa mga costumers na nandito ay teenagers na nakaayos pang-korean. Akala mo naman mga mukhang Koreans.

Naghanap ako ng mauupuan namin at sinabing, “Pwede na ba sa iyo ang lugar na ito? Tsaka hindi naman tayo magtatagal, mister Demsford.” 

Umupo na kaming dalawa at may lumapit na babae para itanong kung ano ang gusto naming kainin. Nag-order si mister Demsford ng Matcha flavored ice cream at ang sa akin naman ay plain chocolate.

“Demon…”

Sabi ng isang babae at lumapit ang grupo nila sa amin.

“We’re your number one fans, Black Demon. You’re so awesome and

I can’t imagine talking to the queen of racing,”

sabi nitong lalaking naka-cap.

“You’re too kind, thank you. What's your name?” Tanong ko sa kanila.

“I'm Natasha,” pagpapakilala nitong babaeng nasalita kanina.

“I'm Dien, miss Black Demon.

It's an honor to meet you in person,” sabi nitong lalaking naka-cap.

“I’m Pink and this is Olive…” Pagpapakilala nitong dalawang babae.

“Hi, miss Black Demon.

Idol po kita,”

pigil-hiningang sabi ni Olive.

Ngumiti ako sa kanila at sinabing, “Nice to meet you all.”

“Miss Black Demon, can we have your autograph please? Sabi ni Dien.

“Picture tayo, miss Black Demon kung okay lang. This is for my blog,” excited na sabi ni Pink.

“Mine too..”

Sabi ni Olive na nakangiti.

Tumingin ako kay Demsford at sinabing, “Okay lang ba kung unahin ko muna ito?

Let’s just talk after this.”

-

“Goodbye miss Black Demon, thank you. We love you,” Pagpapaalam abi nina Natasha at ng mga kaibigan niya. Habang si Dien naman ay yakap ang notebook niya na may autograph ko.

I said my goodbyes to them at tinuon ang pansin kay mister Demsford at nagpaumanhin, “I’m sorry for that one. I didn’t expect it either.” 

Hindi ko man lang namalayan na nandito na pala ang order namin at kanina pa pala kumakain si mister Desmford. Medyo natutunaw na rin ang ice cream ko kaya nagsimula na akong kumain.

“Ano ba ang gusto mong marinig ko?” I asked as I opened the topic.

“Our dean witnessed your last race and somehow he wants you to be a part of us. He thinks you’ll be a big asset if you enroll in Gang-Ku-Fia Academy,”

sabi niya.

Hearning his bullshit makes me roll my eyes. “Look at me, mister Demsford. Nakikita mo ba ang isang babaeng magpapa-number one ng academy ninyo?”

“I don't really know,” umiiling na sabi niya.

“Seriously?”

Hindi makapaniwalang tanong ko.

He didn't even utter a word. Biglang nasaktan ang ego ko.

“Then why did you approached me so desperately? Ni hindi mo nga alam kung makakatulong talaga ako,” naiinis na sabi ko. I’m trying to control my emotions right now because I’m starting to get pissed off.

“Nakikita kasi ng dean naman ang potential mo,” sabi niya.

“Your dean can see it but can you?” Tanong ko.

“My opinion doesn’t matter here. Kung gusto ng dean namin na maging parte ka ng academy namin ay gagawa kami ng paraan para matupad ito,” sabi niya.

“You’re full of crap and I’m done talking to you. Just please leave me alone and don’t annoy me anymore,” sabi ko at tumayo sa kinauupuan ko. Hindi ko natinapos ang pagkain ng ice cream at binayaran na ang dalawang ice cream.

Tama nga ako at nagsasayang lang kami ng oras sa isa’t-isa. Mabuti pa sigurong bumalik ako sa National Bookstore at baka hinahanap na ako nina Michiaki.

-

“Where have you been Xyrica?” Tanong ni Michiaki.

“Kanina ka pa namin tinatawagan at halos inikot na namin ang loob ng National Bookstore para hanapin ka,” nag-aalalang sabi ni JL.

“Naiihi kasi ako kaya nagpunta ako sa rest room, muntik na akong naligaw sa pasikot-sikot na daan tapos may mga taong nakilala ako at nanghingi ng autograph kaya pinagbigyan ko na,” pagsisinungaling ko.

Totoo naman ang sinabi ko na may mga taong nakilala ako pero kung sabihin ko pa sa kanilang nilapitan na naman ako ni mister Demsford ay alam kong magagalit sila. Hindi ko alam kung ano ang meron sa grupo ko at kay mister Demsford baka siguro ayaw lang nina Michiaki na may mga hindi kilalang lalaki ang lumalapit sa akin.

“May nabili kana bang libro?” Tanong ni Alver.

Umiling ako at sinabing, “Sa susunod nalang. Wala kasi akong nagustuhan sa mga libro. Gusto ba ninyong manuod ng sine? Pagkatapos ng sine maglalaro ng laser tag tapos punta tayo sa arcade.”

“Mukhang magandang ideya iyan Xyrica!” Nasasabik na sabi ni Warren.

I don’t know why but my intuition is telling me that I should ask mister Demsford for help. Pero kung hihingi ako ng tulong sa kanya, baka may masabi pa siyang hindi maganda sa akin. Mas mabuti na rin siguro na ako lang ang nakakaalam sa mga plano ko para walang sagabal at walang ibang tao na madadamay.