Share
Chapter 16
Related chapters
Never Say Goodbye Prologue
Hindi ko maiwasan mapangiti habang nakatingin ako kay Andrew habang siya ay tumutugtog ng gitara.Sa kanyang maamong mukha, sa kanyang buhok na magulo at halos maabot na ang kanyang singkit na mata, sa kulay puting school uniform na suot niya, sa kanyang pulang labi na hindi pa nakakatikim ng kahit anong beauty product, masasabi kong siya na ang lalakeng nakatakda para sa buhay ko.Kinilig ako bigla sa naisip ko. Napaka guwapo talaga niya kahit saang anggulo ko man siya pagmasdan.Mula sa pinagtataguan ko sa likod ng pintuan ng rooftop ay iniiangatan kong huwag gumawa ng kahit anong ingay na maaaring magbigay ng senyales para malaman ni Andrew na sinusundan ko siya.Actually, kilala naman namin ang isa't-isa at nakakapag-usap kami, pero simula nang mas lumala ang pagtingin na mayroon ako sa kanya ay hindi ko na kayang makipag-usap sa kanya ng matagal. Pakiramdam ko ay ng
Never Say Goodbye Chapter 1
Rhianna's POV.Napaupo ako sa aking kama at nag-aalalang tumitig sa hawak kong cellphone. Nasaan na naman kaya si Drew? Gabi na pero hindi pa siya dumadating sa bahay. Sobrang nag-aalala na ko sa kanya. Muli ko siyang tinawagan at sa wakas ay sinagot na rin niya ang tawag ko."Hello?" Mahahalata pa sa aking tinig ang pag-aalala sa kausap."[Then, what will be going to happened to us? Matatapos na lang ba tayo basta-basta?]""[No. We will keep our relationship. You know that I don't care about her. I can't even tell her name. You are my love and not her so let's stay, please...]""[But, you are her husband.]""In the paper, yes but you are the one I love.]"I also heard a deep sigh on the line."[Then let's stay. I love you, Drew.]""[I am many more loves you, babe.]"
Never Say Goodbye Chapter 2
Rhianna's POV."Hmm... What's that smell? It's smell like a coffee."Kinabahan ako bigla sa sinabi ni Tita Martha. Nagpalinga-linga siya sa paligid.Mas'yado kasi akong nagmadali. Hindi ko tuloy nalinis muna ang sarili ko. Nagpalit lang ako ng damit.Tumingin si Drew sa 'kin ng masama kaya mas lalo akong nakaramdam ng kaba."Ah, maybe our maid poured the coffee. Wait. I will check." I smiled to Tita Martha and go to our kitchen. I didn't even wait for her response.Palakad-lakad lang ako sa loob ng kusina at hindi malaman ang gagawin.Pagkalipas ng ilag minuto ay hindi ko namalayang sumunod na rin pala si Drew sa akin. Hinawakan niya ko bigla sa braso ng mahigpit."Ouch! Drew, it's hurt." Pinilit kong inaalis ang kamay niya sa braso ko."Masakit? Masakit ba? Kulang pa 'yan sa ginawa mong katangahan kanina?! Paano kung nalaman ni Mom ang nangyari? Eh 'di ako ang malalagot?!" Mas lalo niyang hinigpitan an
Never Say Goodbye Chapter 3
Rhianna's POV.Sa pagmulat ng aking mata ay mas naging malinaw sa akin ang amoy ng paligid at ang pangalan ng lugar na kinalalagyan ko ngayon, pero kahit anong pilit ko sa pag-alala ay hindi ko matandaan kung bakit ako nandito."Rhianna? Gosh! Thank, god! You're already awake. Are you okay? Tell me."Lumingon ako sa direksyon ng boses na narinig ako. Akala ko si Andrew ang nagsalita, pero hindi pala.It's kuya Jared. He is my brother."I'm okay, kuya. Where's Drew?" Pinilit kong magbigay ng ngiti sa kanya kahit nanghihina pa ko.Napansin kong biglang nag-iba ang expression na mukha niya nang banggitin ko ang pangalan ng aking asawa."He is the one who brought you here, but after that, he left." Biglang sumeryoso ang tinig ni Kuya Jared.Kahit papaano ay napangiti ako sa sinabi niya. Akala ko ay wala na talagang pakialam sa akin si Drew, pero mayroon pa rin pala. Kahit papaano ay may pag-asa pa rin pala ako sa kanya.
Never Say Goodbye Chapter 4
Rhianna's POV.Nagising ako nang may marinig akong ingay mula sa baba ng bahay. Tiningnan ko ang orasan na nakapatong sa lamesa sa gilid ng aking kama at nalaman kong alas-siyete na pala ng umaga. Mabilis akong bumangon at ginawa ang morning routine ko saka bumaba ng bahay."Rhea, Did you-"Hindi ko naituloy ang sasabihin ko dahil nakakita ako ng mga hindi pamilyar na mukha na nakaupo sa aming sala. Habang naglalakad ako palapit sa sala ay nakatingin din ako sa kanila. Nagsalubong ang kilay ko sa pagtataka. Bakit ang daming lalake rito?"Sino kayo? Anong ginagawa ninyo rito sa bahay? Rhea! Rhea!" Inilibot ko ang paningin ko ang hinanap ko ang katulong namin na si Rhea."Hello, Ms. Marquez. I am Xydon, at your service." Lumapit sa akin ang isang lalake na sa itsura pa lang ay mukhang marami ng babae na napa-ibig. Ngumiti siya sa akin at yumuko sa harapan ko.&nb
Never Say Goodbye Kabanata 5
Rhianna's POV. "Sinabi ko ba sa 'yo na lumabas ka ng bahay?!" Pagkauwi pa lang namin ng bahay ni Drew ay isang sigaw na agad mula sa kanya ang natanggap ko. Ramdam na ramdam ko na agad ang galit niya sa bawat titig pa lang niya sa 'kin. Yumuko lang ako at hindi ako umimik sa kanya. "Akala ko kasi ikaw ang may pakana nang pagpunta ng mga lalakeng 'yon dito. Akala ko... Akala ko gusto mo na mailipat ko ang atensyon ko sa kanila para hindi na ko maghabol sa 'yo. Para hindi na ko masaktan sa 'yo." Hindi ko pa rin inaangat ang paningin ko sa kanya dahil natatakot akong salubungin ang mga titig niya sa 'kin. "Heh. Are you kidding? Hindi ko kailan man gagawin ang bagay na 'yon." Tumawa siya ng mapakla sa akin. Inangat ako ang aking mukha at tumingin sa kanya. "Are you-" "Dahil mas gusto ko pang masaktan ka ng husto kaysa magi
Never Say Goodbye Kabanata 6
Rhianna's POV.Mga ilang linggo lang din ang lumipas ay pinauwi na ko ng sarili kong doctor. Wala naman daw magiging problema kung iinumin ko ang mga gamot na kailangan para sa sakit ko sa takdang oras.Sa loob din ng isang linggo na 'yon, hindi ko man lang nasilayan ang mukha ni Drew kahit isang boses.Napag-isip isip ko na may hangganan din pala talaga ang kayang gawin ng isang tao sa taong mahal niya. Plano ko na palayain na lang siya.Ilang beses ko ring tinanong sa isip ko kung kaya ko bang palayain siya, pero ang sagot lagi ng isip ko ay tama na. Sinubukan ko ring tanungin ang puso ko, pero lagi lang tugon nito ay pagod na ko.S'yempre masakit para sakin ang palayain ang isang taong ilang taon mong pilit na pinaglalaban, pero naisip kong tama na. Tama na naipakita ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Sapat na. Sapat na para saking isipin na minsan
Never Say Goodbye Kabanata 7
Andrew POV.Dumaan na ang umaga, pero hindi pa rin umuuwi ang hayop na 'yon. Nasaan na ba siya? Huwag niyang sabihin na tuluyan na siyang umalis nang hindi man lang nagsasabi sa akin? I called her phone so many times, pero walang sumasagot. This can't be! Hindi siya aalis dahil hindi pa napupunta sa kamay ko ang company ni Dad.Tama. Ito ang dahilan kung bakit kahit gaano ko man kainis at kinasusuklaman ang babaeng 'yon ay hindi ko siya p'wedeng paalisin sa pamamahay na 'to. Hindi pa p'wede hangga't wala pa ang kayamanan ko sa 'kin, pero sa tingin ko ay hindi naman siya aalis ng walang dala na gamit?Nasaan na nga ba kasi ang babaeng 'yon? Lagot siya sa 'kin sa pag-uwi niya rito dahil inabot na siya ng umaga.Lumingon ako sa kinalalagyan ng cellphone ko nang bigla itong sunod-sunod na tumunog.I get my phone and check my message box. Sumilay ang ngiti sa labi ko dahil
Latest chapter
