Rhianna's POV.
Nagising ako nang may marinig akong ingay mula sa baba ng bahay. Tiningnan ko ang orasan na nakapatong sa lamesa sa gilid ng aking kama at nalaman kong alas-siyete na pala ng umaga. Mabilis akong bumangon at ginawa ang morning routine ko saka bumaba ng bahay.
"Rhea, Did you-"
Hindi ko naituloy ang sasabihin ko dahil nakakita ako ng mga hindi pamilyar na mukha na nakaupo sa aming sala. Habang naglalakad ako palapit sa sala ay nakatingin din ako sa kanila. Nagsalubong ang kilay ko sa pagtataka. Bakit ang daming lalake rito?
"Sino kayo? Anong ginagawa ninyo rito sa bahay? Rhea! Rhea!" Inilibot ko ang paningin ko ang hinanap ko ang katulong namin na si Rhea.
"Hello, Ms. Marquez. I am Xydon, at your service." Lumapit sa akin ang isang lalake na sa itsura pa lang ay mukhang marami ng babae na napa-ibig. Ngumiti siya sa akin at yumuko sa harapan ko.
Ano raw?
"Ah, ano. . . ako naman si Steven. Hangad ko ang 'yong kaligayahan."
Lumingon ako sa lalake nagsalita. Inaayos niya ang kanyang salamin at nang mahuli niya kong nakatingin sa kanya ay agad siyang nag-iwas ng tingin sa akin.
"Ako naman si Jason. Nice to finally seeing you, Ms. Rhia." Inirapan niya ko pagkatapos niyang magpakilala sa akin kaya mas lalong nagsalubong ang dalawang kilay ko.
Ang huling dalawang lalake ay sabay na nagsalita sa akin. Sila raw sina Jayden at Clark. Ang isa ay mukhang masayahin habang ang isa naman ay mukhang pinagbagsakan ng lupa dahil parang hindi man lang siya marunong tumawa. Magkahawig ang mukha nilang dalawa.
"Ah, nandito ba kayo para sa asawa ko?"
Hindi ko na maiwasan magtanong sa kanila. Ano naman kayang kailangan ng mga weird na 'to kay Drew?
"No, Ms. Marquez. Nandito ako para ipakita ang katapan ko sa 'yo."
Kinilabutan ako sa pagkindat sa akin ni Xydon.
"Hoy! Babaero ka, hindi ba? Hindi kana kailangan dito. Alis!"
Napatingin ako kay Jason na pilit tinutulak palayo sa akin si Xydon.
"Hoy! Ikaw ang dapat na umalis dahil hindi ka nababagay para kay Ms. Rhia." Lumaban si Xydon kay Jason at nanatili sa kanyang puwesto.
Hindi ko alam kung bakit, pero lahat silang lima ay mukhang nag-aaway na ngayon.
"Tumigil kayo!"
Hindi ko na tuloy maiwasan mapasigaw dahil sa gulong ginagawa nila. Nang marinig nila ang sigaw ko ay tuluyan na silang tumahimik at tumingin sa direksyon ko. Bumuntong hininga ako sa harapan nila.
"P'wede n'yo bang ipaliwanag sa 'kin kung bakit kayo nandito ngayon? At ano ba 'yang pinagsasabi ninyo ha?" Nagpamewang ako sa kanilang lahat.
"Pasensiya kana, Ms. Rhia. Nandito kami para ipakita sa 'yo na hindi ka namin iiwan kahit kailan."
Napakunot ang noo ko sa sinabi ni Jason at nanliit bigla ang aking mata.
"Huh? You mean nanliligaw ba kayo sa 'kin? Hindi n'yo ba alam na may asawa na ko?"
Tsaka ngayon ko lang sila nakita at hindi rin ako bastang babae lang para pagtaksilan ang asawa ko. Tss.
"Alam namin 'yon, Ms. Rhia. Hindi ba puro sakit lang ang idinudulot sa 'yo ng asawa mo? Ayaw mo ba siyang palayain at hayaang maging masaya na lang ang sarili sa-"
Hindi ko nakayanan ang mga naririnig ko kay Jayden kaya bigla ko siyang nasampal. Hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala ang galit ko dahil sa narinig.
"Wala kayong alam sa history namin ni Drew. Hindi n'yo alam kung ilang taon kong pinagdasal na sana maging akin siya balang araw. Kaya huwag kayong magsasalita na parang alam ninyo ang lahat." Tinitigan ko silang lahat ng seryoso.
Natahimik silang lahat sa sinabi ko, pero mukhang hindi nila naintindihan ng husto ang gusto kong iparating sa kanila.
"Tss. Napakawalang kuwenta mo naman pa lang babae. Hindi pala. Napakatanga mo pa lang babae. Hmm... Sabihin na na 'ting natupad na nga ang wish mo at nasa iyo na siya, ang tanong ko lang ay mahal ka ba niya? Well, nandito lang naman ako dahil pinakiusapan lang ako ni-"
Hindi ko na narinig pa ang gusto pa sanang sabihin ni Jayden dahil agad na tinakpan ni Clark ang bibig niya.
Gano'n pa man ay tila natahimik din ako bigla sa sinabi niya.
Tama nga ba ang ginagawa ko? Dapat pa nga ba kong lumaban? Kahit na... Kahit na alam kong wala ng pag-asa?
"Ah... hehe. Huwag mo na lang pansinin si Jayden. Pangit lang talaga ang gising niya ngayong araw." Ngumiti sa akin si Clark habang nakatakip pa rin ang kamay niya sa bibig ni Jayden.
Sandali... Sino raw ang nagpakiusap kay Jayden na pumunta rito? Tumaas ang kanang kilay ko nang may biglang humawak sa kanang kamay ko.
"You better stop thinking. Come and let yourself enjoy at least once in a while." Isang matamis na ngiti ang binigay sa akin ni Jason.
Tuluyan na nila kong nailabas sa bahay na wala man lang akong imik. Nakakapagtaka lang dahil hindi ko man lang nakita ang pagmumukha ng asawa ko.
Habang nakasakay sa kotse kasama ng limang lalakeng 'to, hindi ko maiwasang mapabuntong hininga. Siguro si Drew ang may pakana ng lahat ng 'to. Gusto siguro niya talagang iwanan ko na talaga siya para makawala na siya sa 'kin.
Siguro nga... Siguro nga hindi lang ako ang nahihirapan sa lagay namin. Siguro nga pati siya ay nagsasawa na ring makisama sakin.
Patawad... Patawad Drew dahil naging makasarili ako.
"Ms. Rhia. Here, I know more than anyone else that you deserve someone's better than your husband. Maghanap ka lang, Ms. Rhia." Hindi pa rin makatingin sa mga mata ko si Steven habang inaabot niya sa akin ang panyo.
Ngumiti lang ako sa kanya bilang tugon saka kinuha ang panyo na inabot niya sa 'kin. Hindi ko kasi namalayan na umiiyak na naman ako.
Mga ilang minuto pa ang lumipas ay huminto na ang kotse na sinasakyan namin. Si Xydon nga pala ang nagmaneho ng sasakyan.
Naunang bumaba ng kotse ang lima pagkatapos ay sila na ang nagbukas ng pinto ng kotse para sa 'kin at inalalayan akong makababa. Nagpasalamat naman ako sa ginawa nila. Naisip ko tuloy kung magagawa rin ba sa 'kin ni Drew ang simpleng bagay na 'yon balang araw.
"Okay! Anong rides ang uunahin na 'ting sakyan?" Si Clark ang nangunguna sa amin at parang hindi talaga siya nauubusan ng energy.
Napalinga ako sa paligid dahil sa sinabi niya. Dinala pala nila ko sa Enchanted Kindom. Napansin ko ang pagtingin nila sa direksyon ko na tila hinihintay ang sagot ko sa tanong ni Clark.
"Anything is fine." Pinilit kong ngumiti sa kanila kahit kanina pa tila tinutusok ang puso ko sa sakit.
Pagkatapos naming sakyan ang lahat ng rides ay kumain kami ng tanghalian. Ngayon ko lang naalala na nakapangbahay lang pala ko. Hindi man lang ako nakapagpalit.
Samantala, nasa kalagitnaan kami ng pagkain nang biglang kumalabog ang mesa na pinagkakainan namin. Hindi ko malaman ang aking gagawin nang makita ang mukha ng asawa kong hindi na maipinta ang mukha dahil sa galit.
"Grabe ka rin pa lang maglandi, Rhia. Hindi lang isa ang nilandi mo kundi lima. Ang mas malala pa, pinagsabay-sabay mo pa sila." Mahinahon magsalita si Drew, pero nakikita ko sa mga mata niya ang galit.
Bakit kaya? Hindi ba siya ang may pakana ng lahat ng 'to?
Napayuko na lang ako sa sinabi niya dahil naguguluhan na rin ako.
"Oh. May pakialam kana pala ngayon sa kanya?" Sumagot kay Drew si Jayden at nakangiti pa ito ng mapang-asar dito.
Napakagat labi tuloy ako sa inaakto niya. Bakit ba nagsasalita pa siya sa lagay namin? Tsk.
"Tumahimik ka! Halika at umuwi na tayo!" Kinuha ni Drew ang kamay ko at hinila ako papunta sa kanyang sasakyan. Hindi na ko nakaangal sa kanya dahil sa higpit ng pagkakahawak niya.
Tahimik lang ako habang nakatingin sa kamay naming magkahawak ngayon.
Si Andrew nga ba 'to? Napangiti ako sa biglaan kong naisip.
May pag-asa pa nga siguro ako sa kanya.
Rhianna's POV. "Sinabi ko ba sa 'yo na lumabas ka ng bahay?!" Pagkauwi pa lang namin ng bahay ni Drew ay isang sigaw na agad mula sa kanya ang natanggap ko. Ramdam na ramdam ko na agad ang galit niya sa bawat titig pa lang niya sa 'kin. Yumuko lang ako at hindi ako umimik sa kanya. "Akala ko kasi ikaw ang may pakana nang pagpunta ng mga lalakeng 'yon dito. Akala ko... Akala ko gusto mo na mailipat ko ang atensyon ko sa kanila para hindi na ko maghabol sa 'yo. Para hindi na ko masaktan sa 'yo." Hindi ko pa rin inaangat ang paningin ko sa kanya dahil natatakot akong salubungin ang mga titig niya sa 'kin. "Heh. Are you kidding? Hindi ko kailan man gagawin ang bagay na 'yon." Tumawa siya ng mapakla sa akin. Inangat ako ang aking mukha at tumingin sa kanya. "Are you-" "Dahil mas gusto ko pang masaktan ka ng husto kaysa magi
Rhianna's POV.Mga ilang linggo lang din ang lumipas ay pinauwi na ko ng sarili kong doctor. Wala naman daw magiging problema kung iinumin ko ang mga gamot na kailangan para sa sakit ko sa takdang oras.Sa loob din ng isang linggo na 'yon, hindi ko man lang nasilayan ang mukha ni Drew kahit isang boses.Napag-isip isip ko na may hangganan din pala talaga ang kayang gawin ng isang tao sa taong mahal niya. Plano ko na palayain na lang siya.Ilang beses ko ring tinanong sa isip ko kung kaya ko bang palayain siya, pero ang sagot lagi ng isip ko ay tama na. Sinubukan ko ring tanungin ang puso ko, pero lagi lang tugon nito ay pagod na ko.S'yempre masakit para sakin ang palayain ang isang taong ilang taon mong pilit na pinaglalaban, pero naisip kong tama na. Tama na naipakita ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Sapat na. Sapat na para saking isipin na minsan
Andrew POV.Dumaan na ang umaga, pero hindi pa rin umuuwi ang hayop na 'yon. Nasaan na ba siya? Huwag niyang sabihin na tuluyan na siyang umalis nang hindi man lang nagsasabi sa akin? I called her phone so many times, pero walang sumasagot. This can't be! Hindi siya aalis dahil hindi pa napupunta sa kamay ko ang company ni Dad.Tama. Ito ang dahilan kung bakit kahit gaano ko man kainis at kinasusuklaman ang babaeng 'yon ay hindi ko siya p'wedeng paalisin sa pamamahay na 'to. Hindi pa p'wede hangga't wala pa ang kayamanan ko sa 'kin, pero sa tingin ko ay hindi naman siya aalis ng walang dala na gamit?Nasaan na nga ba kasi ang babaeng 'yon? Lagot siya sa 'kin sa pag-uwi niya rito dahil inabot na siya ng umaga.Lumingon ako sa kinalalagyan ng cellphone ko nang bigla itong sunod-sunod na tumunog.I get my phone and check my message box. Sumilay ang ngiti sa labi ko dahil
Andrew's POV.Eight years have passed ng mawala siya. Nawala ng parang bula. At sa pagkawala niya, gumuho at nagulo nang lalo ang buhay ko. Tuluyan ng nawala ang company na dapat na ipapamana sakin ni daddy at dahil doon, iniwan ako ni Samantha. Akala ko talaga siya na ang babaeng nararapat sakin, pero nagkamali ako. She left me dahil alam niyang hindi siya makakakuha ng malaking pera sakin. Nagmakaawa ako sa kanya nang panahon na yun. Nagmakaawa akong bumalik siya sakin, pero she didn't even bother to look at me. She look away and walk away at pinagpalit ako sa isang taong kaya at handang ibigay ang lahat ng gusto niya. Nang mangyari ang lahat ng yun, saka lang ako natauhan sa mga bagay na pinaggagawa ko kay Rhianna.Noong una, sinisi ko talaga si Rhianna sa lahat ng nangyayari sakin. Sinisi ko siya at pinaniwala ang sarili na siya ang dahilan kung bakit nagkanda- letse-letse ang buhay ko, pero naisip ko din na parusa na to sakin dahil naging masama akong asawa.
Zoe's POV."Babe, pagkatapos na 'tin magpahinga p'wede ba tayong mamasyal bukas? Please..." Pinagmukha kong nakakaawa ang mga mata ko sa harapan ni Jayden para payagan niya ko.Alam ko na hindi ako matitiis ni Jayden eh. Tumingin siya sa direksyon ko at tinitigan ako ng matagal. Pagkatapos ay tumingin siya sa ibang direksyon at saka malalim na nagbuntong hininga."Sige na nga, pero bago dumilim ang paligid ay nakauwi na tayo dapat." Walang gana siyang umiwas ng tingin sa akin pagkatapos niyang magsalita.Napatalon ako sa tuwa dahil sa narinig ko. Sabi ko sa eh. Hindi ako matitiis nitong si babe.Samantala, bumalik ang lungkot sa mukha ko ng mag-sink in sa akin ang huling sinabi niya."Bakit naman, babe?" Tinitigan ko siya ng nakasimangot.Ang bilis kaya ng oras. Pagkatapos ay uuwi na agad kami?"Kasi babe,
Andrew's POV."Hey, you better not mess around. Don't suddenly hug someone's property. She's my fiancee and you better not forget it." Tinitigan ako ng masama ng lalake bago nila ko tuluyang iniwan.Naiwan akong gulat at hindi makapaniwala dahil sa nangyari.No! This can't be! Alam kong si Rhianna ang nakita ko at hindi ako kailanman nagkamali. The way she talk, she act and look at me... sigurado akong siya talaga si Rhianna."Po? I'm sorry, but Rhianna is not my name. I'm Zoe Fuentez and soon to be Zoe Fuentez-Error."How come na naging Zoe Fuentez ang pangalan niya? Is this some kind of joke para makapaghiganti siya sa akin? Ito ba ang dahilan kung bakit nawala siya mahigit walong taon na ang nakakalipas?Gano'n pa man, kailangan kong ipaalam ang bagay na ito sa pamilya niya. Sa tingin ko kasi ay nararapat lang na malaman ng pamily
Zoe's POV.Nang imulat ko ang aking mga mata, naabutan kong natutulog sa aking tabi si Jayden. Napangiti ako, pero hindi ko rin maiwasan na hindi mag-alala.Nakatulog ba siya buong magdamag nang nakaupo lang habang nagbabantay sa akin?Yumuko ako at hinalikan ko siya ng bahagya sa kanya ulo. Ngumiti ako nang makita ko siyang gumalaw at nag-angat ng kanyang ulo."Good morning." Umayos siya ng kanyang pagkakaupo at napuno ng pag-aalala ang kanyang mukha nang makita na niya ko ng maayos."Babe, kumusta ka? Ayos na ba ang pakiramdam mo? May masakit ba sa 'yo?" Sunod-sunod ang naging tanong sa akin ni Jayden, pero isang iling lang ang naging tugon ko sa kanya. "Ayos na ko. Hindi na masakit mas'yado ang ulo ko.""I think you need to drink your medicine again. Ayaw kong mangyari ulit ang nangyari sa 'yo kanina. Nag-aalala ako sa 'yo." Bumalik sa isipan ko ang mga alaalang pumuslit sa isipan ko kanina. Mas'yadong balabo ang mga imahe na nakita ko kanina, pero malinaw ang mga boses na narin
Zoe's POV.Naramdaman ko ang pangangalay ng katawan ko nang imulat ko ang aking mga mata. Inilibot ko ang aking paningin sa paligid habang sinusubukan kong alalahanin ang nangyari bago ako mapunta sa lugar na 'to. Puno ng malalaking karton ang buong paligid at med'yo madilim rin dahil wala akong nakikitang ano mang bintana na maaaring lusutan ng araw mula sa labas. Sa palagay ko ay nasa stock room ako ngayon mula sa kung saan man.Ang huli kong naaalala ay nagkaroon kami ng hindi pagkakaunawaan ni Jayden sa isang restaurant na kinakainan namin. Pagkatapos ay lumabas ako sandali para pumunta sa comfort room at may bigla na lang naglagay ng panyo sa may bandang ilong ko na naging dahilan para mawalan ako ng malay. Napatakip ako sa sarili kong bibig dahil sa naalala. Kung gano'n ay may dumukot sa akin na kung sino? Nakaramdam ako ng pangamba para sa sarili ko. Med'yo masuwerte pa rin ako dahil hindi ako iniwang nakatali ng kung sino man ang dumukot sa akin. Tumayo ako, pero hindi pa