Kinabukasan.
Nakarinig ako nang malakas na kalampog ng kaldero na parang bumasak sa sahig. Nagulat ako at biglang napabagon sa higaan.
"Wah! Sino iyan?" nakita kong nakaarko ang kilay ng boss ko. Nakabihis na ito pangpasok at ang mas lalong hindi ko kinaya ang sikat nang araw na tumatama sa bintana.
"Oh shit! Anong oras na sir? Bakit hindi mo ako ginising? Tinanghali tuloy ako." Dali-dali na akong tumayo at lumabas ng kuwarto. Nakita ko pa ang nakaarkong kilay ng boss ko.
Hays, ano ba iyan. Palibhasa gumigising ako ng alas diyes ng umaga kaya naman hindi ako sanay gumising ng maaga.
Pagdating ko sa kusina ay hindi ko alam ang gagawin ko. Ano ba ang kakainin niya? Napapitlag pa ako nang may magsalita sa likuran ko.
"Coffee." Umupo ito sa upuan at hinintay ang kape niya.
Agad naman akong nahintatakutan ng makita kong tumitig ito sa akin na para bang sinasabing bilisan mo!
Lumapit na ako sa lababo. At agad na nagtimpla ng kape. Mabuti naman at kape lang, hindi gaanong mahirap.
Matapos kong maitimpla ay ibinigay ko na iyon sa kanya. Hinintay ko pang matikman niya ang kape at gusto kong malaman ang sagot niya.
Medyo nailang naman ito sa akin nang makitang nakatitig ako.
"Anong tinitingin-tingin mo?" bulyaw nito sa akin.
"Hehehe. Wala naman sir, baka kasi hindi mo gusto iyong taste ko e. Gusto kong malaman kung tama ba ang timpla ko,"aniya.
Ininom niya iyon bago ko nakita ang itsura niyang nag-iba ang timpla.
"Anong klaseng kape ba ito? Bakit ang tabang?" galit na tanong nito sa akin.
"Matabang? Oppss! Naku nalimutan kong lagyan ng asukal sir, wait lang." Kinuha ko ang kape at nilagyan ko ng asukal bago ko muling inabot sa kanya.
Kabado pa ako nang abutin niya iyon at inumin mismo sa harapan ko.
Agad itong tumayo at nagtatakbo sa lababo para idura ang ininom na kape.
"Si-sir! Ba-bakit po?" nauutal kong tanong.
"Shit! Papatayin mo ba ako ha? Ilang kutsarang asukal ba ang nilagay mo sa kape ko ha!" singhal nito sa akin.
"Ha? Dalawang kutsara sir, dapat po ba tatlo? So-sorry sir!" takot na takot na sabi ko.
Inis na nilapitan niya ako at hinawakan ang kamay ko at mariing kinapitan iyon.
"Ako ba talaga ay niloloko mo ha?!"
"Hi-hindi sir! Bakit naman po kita lolokohin?"
"Grrr! Umalis ka na nga sa harapan ko!" utos nito sa akin.
Dali-dali na akong umalis at baka atakihin pa sa puso ang amo ko.
Bago mag alas-nuebe ay umalis na ito kaya naman naiwan na akong mag-isa sa bahay. Salamat naman at wala siya. Pero bawal akong umupo kaya dapat nakatayo lang ako. Grabe naman ang rules niya. Nakita ko ang numero ni sir sa ibabaw ng table. Ganoon din ang mga nakadisplay na larawan nito at mga certificate.
"Uy! Ang ganda naman pala ng name niya. Reyman Fernandez. Puwede na. Puwede nang ilagay sa lapida sa sobrang sungit niya mapapadali ang pagkamatay niya.
Natatawa na lang ako sa iniisip ko. Kaya upang mawala ang pagkainip ko'y naglinis na lang ako nang bahay.
Sa kabilang banda. Kasalakuyang nasa meeting si Reyman nang biglang tumunog ang cellphone niya. Saglit niya iyong tiningnan at laking gulat niya nang makita ang numero ng kanyang telepono sa bahay. Agad niya iyong sinagot, baka nagkaroon nang problema kaya't tumatawag ang babaeng iniwan niya sa bahay.
"Excuse me." Paalam niya sa mga kameeting niya.
Pinindot niya ang bagong cellphone niya at agad na sinagot iyon.
"Hello?"
"Sir, ikaw ba 'to?" tanong ko.
"Yes. Bakit? Anong kailangan mo?"
"Sir, magtatapon ako ng basura sa labas. Puwede ba akong lumabas?" deretsong tanong ko.
"What? Magtatapon ka lang nang basura itinawag mo pa sa akin? Are you—"
"Sir, huwag ka namang magalit. Nalimutan mo po ba na bawal akong lumabas nang walang pahintulot mo? Sige sir, salamat. Ingat ka riyan," aniya na binaba na ang telepono.
Naiwan namang natulala si Reyman. At napapailing na bumalik sa meeting. "Mamaya ka sa akin!" anito sabay baling sa mga kameeting niya.
Kabanata 2.B
Matapos kong tawagan si Sir Reyman. Ay muli kong sinipat ang mga display sa tabi nang telepono. Naroon kasi ang litrato ng binata.
"Ang guwapo niya, kaya lang masungit. Saan kaya ipinaglihi iyon?" kausap ko ang sarili ko.
Muli kong tiningnan ang mga nakasabit na certificate ni Reyman. At doon ko lang napansin na iisa pala ang kurso na natapos namin. (BSBA) Bachelor of Science in Business Administration. Napangiti ako sa nakita ko, kaya pala masungit ito ay dahil palaging stress sa business, parang si dad.
Muli ko tuloy naalala ang daddy ko.
Flash Back.
"Pare, iyong anak ko nag-aaral ng Bussiness Ads. I'm sure na pagdating nang panahon, siya na ang tatayong CEO nang aming kumpanya." Pagyayabang nang kumpare ni dad.
"Hahaha. E iyong anak ko nga, sa USA pa dumayo para mas maraming matutunan tungkol sa business namin. Ako naman bilang ama, siyempre nakakaproud lang dahil alam kong pagdating nang panahon, kampante na akong mahihiga sa wheelchair ko." Saad naman ng isa pang kaibigan ni dad.
Tahimik lang si dad at panay ang ngiti sa mga kumpare niya. Paano kasi sa kanilang tatlo si dad lang ang may anak na babae at wala siyang anak na lalaki.
"Pare, wala ba kayong balak pang mag-anak ni mare? Aba'y bata ka pa naman, sigurado akong makakabuo pa kayo nang lalaki!" sabay tawa nang pare ni dad.
"Hindi na kailangan mga pare, dahil sa anak kong si Fara na ang sasalo nang lahat nang maiiwan ko. Kahit na babae ang anak ko, matalino siya at maaasahan. Wala naman sa genre makikita ang husay sa business mga pare e. Nasa diskarte iyan, kaya proud na proud ako sa anak kong si Fara." Napangiti ako sa sulok kung saan nakikinig ako nang usapan nila. Sobrang saya ko noon dahil proud sa akin si Dad. Lalo na nang makatapos ako nang college, hindi lang ako nakagraduate kasi nag-uwi pa ako nang isang certificate na isa ako sa rank 1 nang aming University. Cum Laude lang naman ako at may mga iba't ibang parangal pa akong natanggap mula sa aming University.
Iyon ay dahil inspiration ko si Dad. Na kahit babae ako'y makakaya ko ang lahat.
Pero pagdating nang isang taon, naramdaman ko na parang may kulang sa sarili ko. Inisip ko lang na gusto ko ba talaga ang Bussiness? Noong bata ako, tinatanong ako nang teacher ko kung ano raw ang pangarap ko sa buhay. Ang sagot ko ay isang doktor. Ngunit bakit tila nabalewala ang pangarap ko dahil inuna ko ang pangarap nang magulang ko? Kaya naman lakas loob akong nagpaalam kay dad na mag-aaral ako ng medicine. Ngunit hindi siya pumayag. Kaya't para akong sinampal nang pangarap kong kailanman ay hindi na matutupad.
"Napasobra ba ang katalinuhan mo Fara kaya lahat ng kurso na maisipan mo ay kukunin mo? Sinasayang mo ang mga panahon! Ang sabi ko sa 'yo magfocus ka sa negosyo natin. Pero palagi ka na lang nagfafailed sa mga pinupuntahan mong meetings? Puro pagpapacute ba ang ginagawa mo sa buhay? Tumigil ka na muna sa pagtatrabaho at mag-aral ka ulit kung paano patatakbuhin ang business natin. Common Fara, hindi mo ba naisip na nag-aaksaya ka nang panahon sa walang katuturan mong pinag-gagagawa sa buhay? Kailan ka magmamatured? Kapag nakahiga na ako sa kama at uugod-ugod na? Kung ayaw mong intindihin ang negosyo namin then do me a favor. Magpakasal ka sa lalaking hahalili sa 'yo sa kumpanya!" singhal sa akin ni Dad.
Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni dad. Akala ko kasi magiging malaya na ako kapag nakatapos na ako nang kolehiyo. Pero nagkamali ako dahil mas lalo pa akong sinakal nang pagkakataon.
Sa dami nang nanliligaw sa akin, hindi ko inisip na sagutin maalin man sa kanila, dahil gusto kong matupad muna ang pangarap ko. Pero paano ko naman magagawa iyon kung si dad na lang palagi ang masusunod.
Makalipas ang ilang taon wala pa rin akong natitipuhan na lalaki. Iniisip ko kasing kung pipiliin ko ay isang magaling sa business, paano naman ang puso ko? Lalo na at ang tingin ko sa sarili ko'y isang alahas na pinag-aagawan dahil oras na magpakasal ako, mamanahin lang naman nila ang kumpanya ng dad ko. Pakiramdam ko tuloy pera lang ang habol sa akin ng mga lalaki. Alam ko naman na maganda ako pero kulang pa rin iyon at hindi sapat iyon para mapatunayan kong seryoso nga sa akin ang lalaking pakakasalan ko.
Lalo na at bago manligaw ay dumaraan muna kay dad. Para bang isang trabaho na kailangan i-briefing muna bago makapasa sa panliligaw sa akin.
Kaya lahat iniisip kong bastedin. Dahil alam ko naman sa sarili ko na hindi pa ako handa. Bakit ko naman pipilitin ang sarili ko sa taong hindi ko gusto.
Hanggang isang araw kausapin ako ni dad.
"Fara, may lalaki akong gusto para sa 'yo. He is a businessman, at malaki ang maitutulong niya sa kumpanya natin. Anak siya ng kumpare ko na nag-aral sa USA. Siya na ang nagmamanage nang kumpanya nang kanyang ama, at kapag nakilala mo siya maaaring pag-isahin na namin ang kumpanya namin upang sa ganoon ay mas lalo pang umangat ang business natin. Fara, ito na ang pagkakataon para makabawe ka sa akin, magpakasal ka sa kanya."
Tumayo ako sa pinagkakaupuan ko at galit na nagsalita.
"No! Ayoko na dad, ilang beses mo po bang irereto ako sa mga lalaking hindi ko naman gusto? Akala ko ba proud kayo sa akin? Bakit ngayon pipilitin ninyo akong ipakasal sa hindi ko gusto? Dad, hindi n'yo ba alam na hindi na ako masaya sa mga ginagawa ninyo? Oo, maganda nga ang buhay ko dahil sa business ninyo. Naibibigay ninyo ang mga materyales na bagay na gusto ko, maganda nga ang pananamit ko at masarap na pagkain ang tinatamasa ko! But dad, hindi mo ba naitanong sa akin kung masaya ba ako? Palagi na lang patakaran ninyo ang nasusunod. Lahat nang kaibigan ko, nagawa na nila ang mga pangarap nila sa buhay. Pero ako? Heto, sinusundan ang yapak ninyo kahit na alam naman ninyong nahihirapan na ako. Dad, hindi ba puwedeng maging proud ka sa akin dahil kahit kailan hindi ako nalululong sa kahit na anong bagay na mapapariwara ang buhay ko? Hindi pa ba sapat ang mga nagawa ko? Sa tingin mo dad, masaya bang magpakasal sa lalaking hindi mo gusto? Ganiyan ba ang nangyari sa inyo ni mommy kaya ngayon ginagawa mo rin sa akin dad?!"
Isang malakas na sampal ang dumapo sa mukha ko. At galit na galit ang mukha ni dad na tinitigan ako. Nagtatakbo naman ako sa kuwarto at doon nagkulong. Hindi ko na kinausap si dad dahil alam ko naman na wala ring silbi ang sasabihin ko.
Flash end.
Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako sa mga naalala ko, pinahid ko ang luha ko at humugot ng malalim na hininga. Bago nagpasyang lumabas upang magtapon nang basura.
"KUMUSTA ang meeting? Nakuha mo ba ang simpatya ng mga board member?" Bungad ni Miguel, ang nag-iisang kaibigan niya. Nanlaki ang mata ni Reyman at napatayo siyang bigla sa kanyang upuan."Bro! Kailan ka pa dumating?" Tumayo si Reyman at sinalubong niya ang kaibigan niyang si Miguel. "Hahaha. Kakauwi ko lang noong isang araw bro. Kumusta? Balita ko mag-aasawa ka na?" Natatawang sabi ni Miguel. "Hahaha. Kukuha ka lang nang spy iyong pangsinungaling. Wala pa sa isip ko iyan bro. Ikaw? Kumusta? Balita ko marami ka nang nabuntis na babae sa USA ah!" ani Reyman."Hahaha. Magaling ang spy mo bro!" anito sabay upo sa sofa at itinaas ang kanyang paa."Sira ulo ka talaga. Bakit naman naisipan mong umuwi? Akala ko tuluyan ka nang nalulong sa bisyo mo." "Hay naku! Bro, wala na nga sana akong balak umuwi e, pero itong si dad. Pilit na pinauuwi ako, ipapakilala raw ako sa babaeng pakakasalan ko. Nakakatawa pare, uso na pala ang arrange marriage rito sa Pilipinas ha. Akala ko sa Chinese lan
DAHIL sa nangyari, nahirapan na akong makatulog nang gabing iyon. Para bang, may mga naririnig akong yabag sa labas. Nagtaklob ako nang kumot at ipinikit ko nang mariin ang talukap ng mata ko."Diyos ko! Huwag po kayong umalis sa tabi ko. Natatakot ako sa mga naririnig ko!" nanginginig ang boses ko sa pagdadasal.Mayamaya pa ay nakaramdam ako nang kalabog sa labas. Agad akong napabalikwas nang bangon at nagsumiksik sa tabi ng higaan. "Ano iyon?! Huwag mo naman akong takutin oh! Hindi ba't friends tayo? Huhuhu." Mangiyak-ngiyak na ako dahil sa takot.Sa loob nang kuwarto, pinahid ni Reyman ang pawis na namuo sa kanyang noo. "Anong klaseng babae ba siya at talagang sinasabi pa niya sa akin ang nararamdaman niya? Inaakit talaga niya siguro ako, ramdam pala niya na nakatingin ako sa kanyan kagabi, pero ipinagpatuloy pa niya ang paghuhubad. Anong palagay niya sa akin? Aakitin niya ako para perahan? Tsk! Mapagpanggap! Akala mo yata papatulan kita, puwes nagkakamali ka." Kinuha ni Reyman
Sa loob nang kuwarto, pinahid ni Reyman ang pawis na namuo sa kanyang noo. "Anong klaseng babae ba siya at talagang sinasabi pa niya sa akin ang nararamdaman niya? Inaakit talaga niya siguro ako, ramdam pala niya na nakatingin ako sa kanyan kagabi, pero ipinagpatuloy pa niya ang paghuhubad. Anong palagay niya sa akin? Aakitin niya ako para perahan? Tsk! Mapagpanggap! Akala mo yata papatulan kita, puwes nagkakamali ka." Kinuha ni Reyman ang kape at tensyon na tensyon na ininom iyon. Halos maubos pa niya ang kape at hindi na naramdaman ang init dahil mas nakaramdam siya ng init sa sinabi ng dalaga sa kanya.Isa pang iniisip ngayon ni Reyman ay ang trabaho niya sa opisina. Ngayon lang siya hindi nakapasok sa trabaho at dahil iyon sa babaeng burara. Napakasakit nang balakang niya na para bang napasama ang pagkadulas niya sa sahig. Baka madoktor pa siya nito kapag lumala ang sakit na iyon kaya't hanggang maaga pa ay magpapahinga na lang muna siya.Pagsapit nang tanghali ay sinubukan kong
Habang kumakain ay napapasulyap sa akin si sir, hindi ko alam pero parang kinikilig ako. Nagagandahan siguro siya sa akin, well hindi naman ako magtataka at sadyang alam ko na iyon."Sigurado ka ba na talagang naghahanap ka nang trabaho?" basag ni sir sa katahimikan."Po? O-opo sir, salamat po pala at tinaggap mo ako."Muli na namang tumitig sa akin si sir, parang hindi ako makakain sa ginagawa niyang pagtitig."Para kasing... para kasing hindi ka sanay sa gawaing bahay." Bigla akong nahinto sa pagkain at namumutlang tumitig kay Sir Reyman."Ba-bakit po sir? Pa-paano mo naman po nasabi. Nagagawa ko naman po ang lahat. Medyo naninibago lang po ako kasi... kasi..."&nb
Napahinto naman si Reyman sa pagsigaw. Lalo na nang makita niya akong umiiyak at takot na takot. Lumapit ito sa akin at hinawakan ako sa balikat."Sorry. I lost my temper."Imbis na tumugon ay nagtatakbo na lang ako at nagtungo sa kuwarto saka roon nag-iiyak.Bakit ba kahit saan ako magpunta, palagi na lang ipanamumukha sa akin na wala akong alam? Bakit ba kahit na lahat naman ay ginagawa ko, palagi pa ring nagiging mali? Sinusubukan ko naman ang lahat e. Pero kulang pa rin. Habang buhay na lang ba akong sisinghalan at gagawing bobo nang mga nakakasalamuha ko?Naalala ko si dad, noong bata ako. Gustong-gusto kong makipaglaro sa mga batang naglalaro sa aming hardin. Naroon kasi ang mga kaibigan ni dad at masayang umiinom habang ang mga anak ng kumpare niya ay nagtatakbuhan sa hardin namin. Nagpaalam ako na gusto kong lumabas upang sana'y makipagkilala sa dalawang batang lalaki. Nguni
Tumungga si Reyman ng alak bago nagsalita."Bro, hindi ko pa nakikita ang babaeng karapatdapat kong mahalin. Alam mo naman na ayoko nang problema, kaya naman iniiwasan ko ang mga babae dahil malaking distraction lang sila sa business. Business against relationship, maraming nagseselos sa ganoon bro, kaya kapag nagmahal ako dapat handa na akong maglaan nang panahon sa kanya," aniya."No bro, hindi ikaw ang magdedecide kung kailan ka maglalaan ng panahon sa babae. Ito tandaan mo bro, once na makilala mo na ang babaeng iyan, mawawalan ka ng pakialam sa lahat ng nasa paligid mo. Alam mo ba kung bakit? Dahil makapangyarihan ang pag-ibig, hindi mo maididikta kung sino, saan at kailan mo ito matatagpuan. Kusa mo itong mararamdaman sa hindi tamang pagkakataon at panahon."Natawa si Reyman sa sinabi nang kaibigan. May mga natutunan din pala ito sa US kahit na papaano."Really huh? So where is she? Nasaa
"AYOS lang po ba kayo sir?"Napapitlag si Sir Reyman sa tanong ko. Kaya't agad nitong binawi ang tingin."Yes. Excuse me." Kinabig ako nito para makadaan siya at naiwan ako sa pintuang mag-isa.Hinabol ko siya ng tingin hanggang makapasok siya sa kuwarto niya.Pasuring-suring pa itong naglalakad, gusto ko man siyang tulungan ay hindi ko naman magawa. Sapagkat parang ayaw naman ni sir na magpatulong sa akin. Ano bang nangyayari sa akin at parang nag-aalala ako kay sir. Isinara ko ang pinto at umakyat na ako upang pumasok na rin sana sa kuwarto, ngunit napahinto ako sa paglalakad nang marinig kong parang may nagtatawag ng uwak sa loob ng kuwarto ni Sir Reyman."Hala! Gabing-gabi na nagsisisigaw pa si sir?" Lumapit ako sa pintuan niya at kinatok ko iyon."Sir! Sir! Ayos lang po ba kayo?" tanong ko pero wala akong narinig na tugon. "Sir?" muli kong tawa
"Sir, puwede bang ako naman ang magtanong sa 'yo? Magkano na po ba ang utang ko?" Natigilan sa pagkain si Sir Reyman at tumitig ito sa akin."Bakit? Balak mo pa bang dagdagan?" nakaarko ang kilay na tanong nito."Kung puwede sana sir, gusto kong umutang sa inyo. May balak kasi akong bilhin. Gusto ko sanang bilhin ang ngiti mo sir, magkano ba iyan at baka kaya ko pang pag-ipunan?" Makaraan ang ilang segundo na wala akong narinig na tugon ay nagpasya na akong umalis sa kusina. Mukhang mahal ang ngiti ni sir kaya hindi niya mapresyuhan. Naiwang nakatulala si Sir Reyman habang ako naman ay napapangiting lumabas nang kusina.Sa wakas. Nakatakas din ako sa mga tanong niya.Sa opisina. "Sir, may meeting po kayo mamayang lunch. At siya nga pala sir, may kailangan po kayong malaman. Iyong isa po nating board member na si Mr. Gregorio ay nagkaroon po nang problema. May sakit po siya ngayon at medyo malala yata sir." "Ha? Sino ang tatayong spokesman niya mamaya?" ani Reyman. Mr. Gregorio is