Elijah Montemayor's P.O.V.
Hindi ko maiwasang makaramdam ng inggit at lungkot habang nakatingin sa masaya at buong pamilya. Kahit na sabihin na nating mahal na mahal ako ni Mama at siya ang nagpalaki sa akin kahit mag-isa lang siya, hindi ko pa rin maiwasang hanapin ang aking ama. Totoo nga kayang iniwan niya si Mama nang malaman niyang buntis ito? Totoo nga kayang inabandona niya kami? Kung totoo man, napakasama nanan niya kung ganoon. Bakit niya pa nagawang buntisin si Mama kung ayaw naman niyang magkaroon ng anak?
"Ayos ka lang ba, Elijah?" tanong sa akin ng kaibigan kong si Robert.
Nilingon ko siya sabay ngiti. "Oo naman. Bakit?"
Tinapik niya ako sa balikat. "Alam kong hindi ka okay dahil nakita mo naman ang isang buong pamilya. Nami-miss mo ba ang tatay mo?"
Nagkibit-balikat ako. Nami-miss ko nga ba siya? Pero sa totoo lang, hinahanap ko ang pakiramdam na mayroong isang ama. Siguro masarap sa pakiramdam na may kausap kang isang ama na puwede mong makainuman. Na puwede mong maka-bonding sa iba't ibang bagay. Umabot ako sa edad na thirty years old nang hindi man lang nalalaman kung sino ba ang tunay na ama ko. Sa tuwing tinatanong ko kay Mama kung sino ba talaga ang ama ko ay kaagad siyang nagagalit at iniiba ang usapan. At dahil doon, hindi ko na pinapahaba pa ang usapan namin. Halata naman na ayaw niyang sabihin sa akin ang tungkol sa ama ko. Kaya madalas minabuti ko na lang na manahimik at hindi na magtanong pa para hindi na magalit sa akin si Mama.
"Hindi ko alam eh. Siguro ano mayroong kirot sa puso ko dahil sa wala akong ama na hindi ko man lang siya nakilala. Iyong bang may parang kulang sa akin."
"Hayaan mo na. At least naman 'di ba, mahal na mahal ka ng Mama mo. Kinaya niyang buhayin kang mag-isa kahit na sobrang hirap. Siya ang tumayong ama mo na rin."
Tumango ako. "Kaya nga eh. Tama ka naman doon. Kaya mahal na mahal ko ang Mama ko dahil hindi biro ang magpalaki ng anak ng mag-isa lang."
"Isipin mo na lang na blessed ka pa rin dahil may magulang ka pa rin at iyon ang Mama mo. Iyong iba kasi wala talagang ama at ina. At saka hindi naman lahat ng buong pamilya ay masaya. Katulad na lang namin 'di ba? Palagi na lang nag-aaway si Mama at saka si Papa ko. Si Mama kasi ay napakabungangera at may hindi magandang ugali. Tapos si Papa naman nambababae pa dahil nga sa hindi niya nagugustuhan ang ugali ni Mama. Minsan na pinagdarasal na lang naming magkakapatid na maghiwalay na sila. Para hindi na ganoon kagulo sa bahay. Para hindi na nagsisigawan."
Tinapik ko na lang siya sa balikat at saka tumayo na. Sumakay na ako sa aking sidecar at saka naghahanap na ng makakalakal. Dahil sa sobrang hirap ng buhay, grade two lang ang natapos ko. Oo wala akong pinag-aralan pero kahit na ganoon ay may alam pa rin naman ako. Marunong akong magbasa at magsulat kahit papaano. Nakakaintindi rin ako ng salitang Ingles. Medyo kakaunti nga lang. Kapag kasi may oras ay nag-aaral ako sa bahay. Tinuturuan naman ako ni Mama at kahit na hindi ako nakapag-aral talaga, ayos lang naman sa akin dahil naiintindihan ko naman ang buhay na mayroon kami. Pangangalakal ang bumuhay sa aming dalawa. Nakatira kami dito sa ilalim ng tulay kung saan maraming mga tao ang nandito at mababait naman silang lahat. Ang Mama ko naman ay naglalako ng mga kakanin sa simbahan. Nauubos naman iyon kaya mayroon kaming sapat na halaga para panggastos sa araw-araw.
Nang magtungo ako sa junkshop ay natuwa ako dahil malaki-laki ang perang nakuha ko mula sa kalakal na ibenenta ko. Mabilis akong pumadyak ng aking sidecar patungo sa bilihan ng ulam.
"Anong ulam mo, Mister Pogi?" sabi sa akin ni Aling Linda.
"Mr. Pogi talaga Aling Linda?" Nakangising tanong ko.
Tumawa siya. "Oo naman! Mister Pogi talaga! Ang pogi mo kasi talaga. Sa totoo nga lang, hindi ako makapaniwala na talagang doon ka nakatira sa ilalim ng tulay at nabibilang ka sa mga tao doon. Hindi naman sa mababa ang tingin ko sa inyo, para kasing hindi kabilang ang itsura mo sa kanila."
Kumamot ako ng ulo. "Hindi naman, Aling Linda. Siguro lamang lang ako sa kanila ng ilang paligo."
Tumawa siya. "Naku! Siguro nga! Pero ang masasabi ko lang sa iyo, 'yang itsura mo ay itsura ng mga mayayamang tao. Kaya nga dapat inaalam mo kung sino talaga ang Papa mo. Malay mo kung buhay pa ba siya o baka mamaya nandiyan na lang pala siya sa paligid. Na biglang makakasalubong mo nang hindi mo alam. Bakit pa kasi ayaw sabihin ng mama mo?"
Natahimik ako bigla dahil sinabi na niya. May posibilidad kaya na mayaman ang Papa ko? Kung ganoon ay dapat malaman ko talaga kung sino siya. Nang sa ganoon ay umahon kami sa hirap.
"Hindi ko po alam eh. Siguro sa susunod ko na lang itatanong ulit sa kaniya."
"Oo itanong mo dahil baka mamaya bilyonaryo pala ang tatay mo eh. Syempre anak ka kaya sigurado akong may mamanahin kang malaking pera sa Papa mo. Tapos makakaalis na kayo diyan sa ilalim ng tulay. Magkakaroon ka ng magandang bahay, masarap na pagkain at mamahaling gamit!"
Tumango na lang ako at ngumiti. Nang maibigay niya sa akin ng ulam ay nagmamadali na akong pumadyak patungo sa bahay itinabi ko sa may gilid ng bahay namin ang sidecar. At pagkatapos ay ikinandado ko ito. Naabutan ko si Mama na naghuhugas ng plato.
"May dala na po akong ulam," wika ko pagkapasok ko sa loob ng simbahan.
"Ang dami naman yata ng putaheng binili mo, anak."
"Medyo malaki po kasi ang nakuha kong pera mula sa kalakal. At saka madalas na isang putahe lang kasi ang nabibili natin."
Nginitian niya ako habang isinasalin sa lagayan ang mga ulam. "Ayos lang naman iyon, anak. At isa pa, kailangan din nating magtipid talaga dahil nagbabayad tayo ng kuryente at tubig dito. Ang mahalaga ay nakakakain pa rin tayo sa araw-araw."
Ngumiti na lang ako. Dito kasi sa ilalim ng tulay ay nakikabit kami ng ilaw para naman magkaroon ng liwanag ang bahay namin. Sa tubig naman ay para hindi na rin ako mag-iigib pa. Habang kumakain kami, bigla kong naisip ang sinabi ni Aling Linda kanina. Tumingin sa akin si Mama. Napansin niya yata na malalalim ang iniisip ko.
"Bakit, anak? May problema ba?"
Bumuntong hininga ako bago nagsalita. "Hindi mo po ba talaga sasabihin sa akin kung sino po ang tunay kong ama? Kahit pangalan lang niya po. Kahit iyon lang sana ang malaman ko."
Kumunot ang noo niya. "Bakit ba tanong ka ng tanong tungkol sa tatay mo? Hindi ba sinabi ko na sa iyo na iniwan niya tayo? Inabandonado niya tayo! Bakit gusto mo pang malaman kung sino ba talaga siya? At saka wala naman siyang pakialam sa iyo. Dahil kung mayroon siyang pakialam sa iyo, dapat noon pa lang ay hinahanap ka niya. Dapat noong sanggol ka pa lang ay nagbigay na siya ng sustento sa iyo! Pero wala! Ako ang bumuhay mag-isa sa iyo, Elijah."
Bakas sa pananalita niya ang matinding galit at hinagpis. "Pasensya na po, Ma. Pero gusto ko lang talagang malaman ang pangalan ng ama ko. Kahit hanggang doon lang. Wala naman akong planong hanapin siya eh. Kumbaga gusto ko lang malaman ang pangalan niya."
Mtalim niya akong tinitigan na para bang galit na galit. "Tumigil ka na Elijah. Ayoko nang magtanong ka pa sa akin tungkol sa ama mo. Hindi ako natutuwa."
Binilisan niya ang pagkain at pagkatapos ay naiwan na akong mag-isa sa mesa. Bumuntong hininga na lang ako at nagpatuloy sa pagkain. Narinig ko ang paglalim ng paghinga niya mula sa likuran ko.
"Hindi ko sinasabi sa iyo kung sino ang ama mo at kung ano ang pangalan niya dahil ayokong mapahamak ka. Tandaan mo, Elijah binuhay kita ng mag-isa. Kinaya ko dahil mahal kita kaya kung ako sa iyo, mas maigi pang huwag mo ng kilalanin pa ang ama mo."
Elijah's P.O.V."Tao po!" sigaw ko sa malaking bahay na madalas nagbibigay sa akin ng maraming kalakal.Nakatira dito ang isang biyada na ang pangalan ay Amelia. Nasa edad fourty years old pa lang siya ay namatay na ang kaniyang asawa. Kasal siya rito at mayroon silang dalawang anak. Maaga kasi siyang ikinasal sa asawa niya at maaga ring nagkaroon ng anak kaya malalaki na ang mga anak nila. Madalas siya lang ang nandiyan sa bahay niya dahil may sariling mundo na ang kanyang mga anak. Simula nang nangalakal ako sa kanila at nang makita niya ako, palagi na siyang nagbibigay sa akin ng mga kalakal. Ang totoo nga niyan ay nagbibigay siya sa akin ng mga gamit sa bahay niya. Ang sabi niya ay luma na ang mga ito pero sa tingin ko ay hindi pa ito luma dahil ang gaganda pa nito. Maliit lang ang bahay namin pero kaunti na lang ay kumpleto na kami sa gamit at dahil iyon kay Amelia. Bumukas ang malaking gate at nakita ko ang masayang mukha ni Amelia."Ikaw pala, Elijah," malambing na boses na wi
Elijah's P.O.V."Anak, bakit parang ang dami mo yatang pera? Saan mo ito kinukuha?" Bakas ang pag-aalala sa boses ni Mama."Basta, Ma. Basta sa isang taong may mabuting puso." Nginitian ko siya habang abala ako sa mga pinamili kong groceries."Mabuting puso? Sigurado ka ba diyan? Baka naman mamaya ay kung ano ang ginagawa mo. Baka naman may ginagawa kang illegal."Mahina akong natawa. "Ano po ba 'yang nasa isip mo, Ma? Iniisip mo ba na nagbebenta ako ng ipinagbabawal na gamot?"Nakatingin lang siya sa akin. "Hindi ko magagawa iyon, Ma. Basta, maniwala ka sa akin. May taong nagbibigay sa akin nito. Pero hindi naman basta lang niya ibinibigay dahil pinaghihirapan ko iyon. Sinusunod ko ang utos niya. Kagaya na lang ng paglilinis ng buong bahay niya."Bumuntong-hininga si Mama sabay yakap sa akin. "Oh sige na nga! Naniniwala na ako. Basta anak ko, ayokong gagawa ka ng masama para lang sa pera. Mas mabuti pang magtiis tayo sa hirap basta ligtas ka.""Opo, Mama. Hindi po ako gagawa ng kahi
Elijah's P.O.V.Dahil kay Amelia ay nakatira na kami sa isang magandang bahay. Hindi na kami tumira sa isang apartment dahil siya na mismo ang bumili ng bahay para sa amin. Sinabi ko na lang na babayaran ko na lang siya kapag nakahanap na ako ng trabaho. Pero hindi siya pumayag dahil girlfriend ko naman daw siya at wala lang sa kaniya iyon. Oo, girlfriend ko na nga ang babaeng 'yon pero siya ang nanligaw sa akin. Puwede ko na rin siyang pagtiyagaan hanggang sa wala pa talaga ako. Pero kapag yumaman na ako, hihiwalayan ko na siya dahil ayoko talagang magkaroon ng partner na may anak na."Elijah!" tawag sa akin ni Robert habang naglalakad patungo sa kinaroroonan ko."Bakit? May kailangan ka ba?""Wala. Baka gusto mong mag-apply bilang driver sa pinapasukan ng kapatid ko. Uuwi na kasing probinsya ang kapatid ko. Baka hindi na siya makabalik.""Ha? Paano 'yan limot ko na kung paano magmaneho. Hindi ko na kasi namamaneho ang sasakyan mo. At saka wala pa akong lisensya."Ngumiti siya. "Huwa
Elijah's P.O.V.Habang kausap ko si Mr. Leonardo Montemayor, pakiramdam ko ay hindi malayo ang agwat ng estado namin sa buhay. Kung kausapin niya ako ay parang kaibigan lang o parang matagal na kaming magkakilala. Ang gaan ng loob ko sa kaniya. At tingin ko pa lang mabait siya. Nakakatuwa nga lang dahil parehas pa kami ng apelyido. Hindi na rin masama dahil kahit mahirap lang ako, may katulad naman akong apelyido ng isang bilyonaryong tao."Kumusta naman ang interview mo kay Ma'am Ava?" tanong sa akin ni Robert. Abala ako ngayon sa pamimili ng mga damit na isusuot ko kapag nag-start na akong magmaneho. Kailangan kasing naka-polo short at pants. "Ayos naman. Mukha naman siyang mabait pero hindi kami masyadong nag-usap. Ang sabi niya, sinabi mo na rin sa kaniya ang tungkol sa akin. Kaya hindi na siya masyadong nagtanong.""Oo sinabi ko na. Naisip ko kasi na baka kabahan ka kapag marami siyang tanong. At isa pa, mabait si Ma'am Ava, wala kang magiging problema sa kaniya basta sundin mo
Elijah's P.O.V."Let's go, Elijah," wika ni Ma'am Ava ng makasakay siya sa kotse.Agad akong nagmaneho. Ewan ko ba pero sobrang excited ko ngayon. Sa wakas may trabaho na akong maayos. Hindi na pangangalakal ang ginagawa ko para magkapera. At isa pa, napakaganda at sexy ng amo ko. Nakakalib*g sa totoo lang. Kagabi nga ay napanaginipan ko siya. Katabi ko siya sa kama at kapwa kami walang saplot. Hindi ko maintindihan kung bakit naging ganoon ang panaginip ko. Napangiti tuloy ako."Bakit ka nakangiti, Elijah?"Nanlaki ang mata ko sa gulat. "Ah...wala po Ma'am. May naisip lang po akong nakakatawa," palusot ko sabay tawa ng alanganin. Tiningnan ko siya sa salamin. "Mabuti ka pa nakaisip ng nakakatawa. Eh ako hindi. Ang pangit ng araw ko talaga," maktol niya sabay irap."Bakit naman po, Ma'am?""Nakakainis talaga sila Mom at Dad. Palagi na lang sila nakikialam sa mga desisyon ko sa buhay.""Baka po gusto lang nila na mapabuti ka kaya nakikialam po sila sa iyo," sagot ko habang nagmamaneho
Elijah's P.O.V.Iritable akong bumangon dahil nasa labas daw ng bahay si Amelia. Hindi pa ba titigil ang babaeng 'to? Sinabi ko na sa kaniya na tapos na kami pero ito na naman siya. Parang asong buntot nang buntot sa akin. Hindi pa rin niya ako nakakalimutan? Sabagay, ako lang naman ang bumira ng malupit sa kaniya. At isa pa, ako lang naman yata ang may malaking kargada na bumusog sa kaniya. Kaya naman talaga mahihirapan siyang kalimutan ako. Pero dahil wala naman akong naging pagmamahal sa kahit kaunti, wala lang siya sa akin. "Ano bang kailangan mo, ha? Ang aga-aga disturbo ka! Wala ka bang magawa sa buhay?" Inis na wika ko."Elijah...Honey, hindi naman ako manggugulo. Gusto ko lang sabihin sa iyo na ayos na sa akin na wala na talaga tayo. Basta ba maging mabuting magkaibigan pa rin tayo."Kumunot ang noo ko. Ano na naman ang pakulo ng babaeng ito? Mabuting kaibigan? Puwede ba iyon? Baka naman may binabalak sa akin ang babaeng ito. Pero hindi naman niya ako maiisahan at hindi niya
Ava Monteverde's P.O.V.Excited na ako habang hinihintay ko si Elijah na ihatid ako sa kumpanya ngayong umaga. Sa totoo lang, sa halos dalawang linggo ko pa lang siyang driver, magaan na agad ang loob ko sa kaniya. Natatawa nga ako sa kaniya lalo na kapag minamanyak niya ako. Oo alam kong minamanyak niya ako. Pero hindi ko alam sa aking sarili kung bakit hinahayaan ko lang siyang gawin iyon. Hindi naman dahil sa porket guwapo siya kaya hinayaan ko siyang manyakin niya ako. Talagang parang okay lang sa akin na gawin niya iyon. Sinasakyan ko na lang siya. At isa pa, sa lahat ng driver ko siya lang ang nagpapaganda ng araw ko. Siya lang kasi ang hilig mang-asar sa akin at gumawa ng mga kalokohan. Dagdag pa doon, ang gaan talaga ng loob ko kay Elijah. Na hindi ko maipaliwanag kung bakit. Sa totoo nga lang, wala sa mukha ni Elijah na mahirap lang pala sila. Pero ngayon ay nakakaangat na siya kahit papaano. Ang sabi niya ay mayroon naman daw silang bahay na tinitirahan kasama ang Mama niya
Elijah's P.O.V.Pauwi na ako galing sa bahay ni Ma'am Ava matapos ko siyang ihatid sa kanila. Bigla kong naalala 'yong isang araw na kumain kami ni Mr. Montemayor. Habang kinakausap niya ako at nakikipagkuwentuhan siya sa akin, parang magka-level lang kami ng estado sa buhay. At ang sabi niya pa sa akin ay kausapin ko lamang siya ng kaswal. Huwag daw akong masyadong magiging pormal sa kaniya. Nagtataka ako kung bakit ganoon ang gustong maging pakikitungo ko sa kaniya. Dahil ang iba, kapag mayaman at kilalang tao dapat pormal ang pakikitungo na halatang malayo ang agwat ng estado ng buhay namin sa kanila. At hindi rin sila basta nakikisalamuha sa mababang uri ng taong kagaya ko. Pero si Mr. Montemayor ay niyaya pa akong kumain. Hinayaan niya akong mamili ng mga pagkain na gusto ko kahit na madami ito.At habang nakikipag-usap na siya sa akin, tuwang-tuwa siya. Ang higit sa nakakuha ng atensyon ko ay ang sinabi niya sa akin na gusto niya raw akong ituring na anak. Medyo hindi ko inaasaha