Chapter 7

Chapter 7

Maagang na tapos ang klase kaya na isipan kong pumunta ng library. Para mag basa ng mga libro. 

Parang ayaw ko munang umuwi. Nakakalungkot lang isipin na kailangan umabot sa ganito. A smiled crept on my lips when I saw a person sitting on the corner of the library, reading some text book. 

"Hi.." Umangat ang ulo niya mula sa pag babasa papunta sa'kin. Umupo ako sa may harapan niya at nilagay ang gamit ko bago kumuha ng mababasa. 

I decided to read a book about science that related to my planning course in college. Nang mahanap ko ang gustong basahin dali dali akong bumalik sa pwesto ni Sedriano. 

"Kanina ka pa dito?" I asked him. Umiling siya sakin at tipid na ngumiti. Ngumuso ako dahil sa ginawa niya wala na naman ata 'to sa mood. 

Kinuha ko ang bag ko bago tumayo. He eyed me curiously nang tumayo na ako sukbit sukbit ang bag ko. I smiled at him shyly. 

"Maybe I just find another table na lang where I can sit in. It seems you don't want to be distracted and want to have a seat mate." Alanganin kong saad. Nag iingat na di siya maoffend. 

"Oh, no! It's okay you can sit here no need to find another table. Sorry I'm just preoccupied in my reading we're having a quiz tommorow.." He smiled cutely at me. 

Napa kagat labi naman ako bago ibaba ulit ang bag ko. Nag simula na rin akong mag basa nang makaupo ako. May ibang words na diko maintindihan kaya may beses na nangungunot ang noo ko. 

Pero ang dami ko namang natutunan. Advance reading na din 'to dahil limang buwan na lang gagraduate na ako sa grade 12. Pag kakuha ko agad ng mga requirements ko dito sa school pag kompleto na lahat. I'll immediately take entrance exam.

Binaba ko ang libro ng mag simulang manakit na ang ulo ko dahil sa ibang malalalim na words at ibang topic na di ko magets. 

"Ayos ka lang?" He asked me. Tumingin ako sa kanya, mukhang tapos na siyang mag basa. 

"Okay lang naman. May mga topic lang na diko maintindihan.." 

"Pahingain mo muna mata mo tyaka isip mo. Wag mong ituloy tuloy kasi mas lalong marami ang di mo maiintindihan pag pagod ka na pero sige pa." Natawa ako dahil sa sinabi niya. Alam mo yun yung tuwing buka ng bibig niya lahat nang sasabihin niya tatagos talaga sayo. 

"Salamat.." Ngumiti lang siya sakin at inabot ang ulo ko para guluhin ang buhok ko. 

"Tapos ka na mag basa?" Tumango siya sa'kin at pinakita ang notebook niya. "Nag take note na lang ako ng mga importanteng words then review pagka uwi ko.." naka tingin lang ako sa kanya habang nag sasalita siya. 

"Good luck bukas." Wala akong ibang masabi. "Kayo wala bang quiz bukas?" 

"Wala naman. Pinakita ko ang librong binasa ko kanina. Advance reading lang ako para di ako mahirapan sa college." tumingin siya sa libro at tumango sakin. "I see, you want to become a doctor?" I nodded smiling a bit. 

"I always wanted to help sick people. Gustong gusto ko yung manggamot." I eyed him. May dumaang lungkot sa mata niya. I don't know why, agad siyang ngumiti nang makitang naka tingin ako sakanya. "Sana, nandito pa ako pag maging doctor ka..." kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. 

"Bakit saan ka ba pupunta?" Na lungkot ako sa isiping aalis siya. 

"Wala akong pupuntahan. Baka lang wala ako sa tabi mo pag naging doctor ka, Malay mo makalimutan mo ako habang nag aaral ka," mas lalong nangunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. "Bakit naman? You think mangyayari yun?" Nag kibit balikat siya dahil sa tanong ko. 

"Ewan ko lang, ganun kasi minsan hindi habang buhay na nanatili sa atin ang tao. May dumarating kaya may aalis din. It's part in growing up. People come and people go, sometimes no matter what we want that person to keep dadating at dadating talaga sa point na hindi pwede, minsan di mo naman masisi ang iba pag kinalimutan ka nila. Because sometimes growing up means growing apart..." Palagi niya akong binibigyan ng bagong aral. Ewan ko pero parang gusto ko na lang manatili siya sa akin. 

"Hindi mo naman gagawin sakin yun diba? Ang ewan ako, di naman kita makakalimutan. I always look at you us one of the person who stay with me during my hard days." Ewan ko pero yun agad ang lumabas sa bibig ko. Naalala ko lang yung time na umiiyak ako siya yung nandun. 

Tas kanina tinanong niya ako kung okay ako, tas heto siya ulit na kikinig sa mga pinag sasabi ko. 

"Syempre, mananatili ako sayo hanggang gusto mo. Pwera na lang kung gusto mong layuan kita. But, I assure you I always got you. I'm always one call away." Ngumiti pa siya sa'kin. Ngumiti din ako pa balik sakanya. 

"Basta huh? Kaibigan na din kita..." tumango siya sa'kin at ngumiti rin. 

"Tara na uwi na tayo?" Mamaya'y pagyaya ko sa kanya. Tumango naman siya tyaka tumayo at inaayos ang gamit niya. Inayos ko din ang gamit ko. "Wait lang Sed, babalik ko lang 'tong libro" pinakita ko sa kanya ang libro bago ako tumalikod. Binalik ko naman agad ang libro kung san ko kanina kinuha.

Pag balik ko nandun lang siya naka tayo hawak na yung bag ko. Kukunin ko na sana ang bag ko sa kanya pero nilayo niya lang at sinabing siya na ang mag dadala. 

Sabay kaming lumabas at nag lakad papuntang waiting shed. Tahimik lang kaming dalawa ng may dumating na taxi pinag buksan niya ako ng pinto bago siya pumunta sa kabilang pinto para sumakay. 

"Save mo number mo." Binigay ko sa kanya ang selpon ko. Agad niya naman itong kinuha at nag type. 

Binalik niya rin agad sa akin ang selpon ko. Nag text ako ng 'hi' sa kanya. Biglang tumunog ang selpon niya. "Number ko yan save mo." Ngumiti siya sa'kin at kinalikot niya rin ang selpon niya. 

"Sure kang kaya mo pa?" He asked me. Malungkot akong lumingon sa kanya. "Oo naman." Tumango siya sa akin. 

"Pag kailangan mo ako, text mo lang ako andiyan agad ako." Ilang beses pa lang kaming nag kasama pero ang gaan na ng loob ko sa kanya. And bilis kong mag open up. Siguro dahil ang bilis niyang intindihan ako. "Baka masanay ako niyan." Biro ko sa kanya. 

"Masanay ka na, kasi ganun ako lagi sayo." Hinampas ko ang balikat niya habang tumatawa. Ewan ko pero wala namang nakakatawa, pero tawang tawa ako.

"Wala namang naka katawa ah?" Naka kunot noo niyang tanong sakin. "Wala nga pero sobra mo akong pinasaya ngayong araw. Salamat sa pakikinig, salamat dahil dumating ka.." Tumitig ako sa kanya, tumitig din siya sa'kin. 

Nag tagal ang titigan naming dalawa. Ako din agad ang unang bumawi nang tingin dahil sa pag kailang. Umusog na lang ako palapit sa kanya para isandal ang ulo ko sa balikat niya. 

"Pagod ka?" Tanong niya sakin. "Hmm..." hinawakan niya ang baywang ko para mapirmi ako. "Tulog ka muna, traffic naman. Malayo pa tayo." Kagaya ng sinabi niya pinikit ko ang mata ko dahil inaantok ako. 

Nagising ako dahil sa tawag niya sa akin. Naka ngiting mukha niya ang agad na bumungad sa'kin. 

"Nandito na tayo.." Tumingin ako sa may bintana. Nasa harapan na pala kami ng bahay namin. Bumaba kaming dalawa siya na ang nag bayad ng taxi dahil nag presenta siya. 

Pag dating namin sa harapan ng gate binigay niya sakin ang bag ko at nag paalam na. Tanaw ko pa rin siya mula dito sa kinatatayuan ko. 

Nang makita kong lumiko siya papunta sa daan ng bahay nila. Pumasok na rin ako sa loob ng bahay. Katahimikan ang bumungad sa akin pag kapasok ko.

Pumunta ako sa kusina para kumain agad. Ayaw ko nang bumaba ulit mamaya dito. Tahimik akong kumain at umakyat papuntang kwarto. Kalalabas ko pa lang ng cr nang marinig ko ang tumutunog na makina ng kotse ni dad. 

Sumilip ako sa bintana at nakita kong lasing siyang bumaba ng kotse. Dali dali akong nag bihis ng damit para puntahan siya sa baba. 

Pag ka labas ko ng maindoor nakita ko siyang pasuray suray na nag lalakad. Agad ko siyang nilapitan at inalayan. 

"Anak, lasing si daddy.." Obvious naman dad. "Bakit ba kasi kayo dad nag lasing? Tas nag drive pa kayo pa uwi." Pangangaral ko sa kanya. Wala akong marinig na sagot sa kanya. Nasa unang baitang na kami paakyat nang marinig ko ang pag iyak niya. 

"Sorry anak, dahil sa'kin iniwan tayo ng mommy mo. Kasalanan ni daddy." Napa tulo din ang luha ko dahil sa sinabi niya. Ramdam ko ang bikag sa lalamunan ko kaya nahihirapan akong lumunok. 

Inakay ko na lang siya papuntang taas para maka pag pahinga siya. Hanggang sa maihiga ko siya sa kama at mapunasan ng malamig na towel. He still keep murmuring his sorry. 

Napa buntong hininga na lang ako at pinunasan ang patuyo ko ng luha. 

Isang beses ko pang nilingon si dad bago tuluyang lumabas ng kwarto niya. Napabuntong hininga na lang ako pag karating sa kwarto ko, ganitong oras nandito si mommy para bisitahin ako. 

Namiss ko agad siya. Kinuha ko ang selpon ko at triny kong tawagan siya pero unattended. Di man lang sinabi kong saan siya pupunta. Okay lang kaya siya ngayon? 

Humiga ako sa kama at pilit na pinapatulog ang sarili. Pero di man lang ako dinadalaw ng antok! 

Tumunog ang selpon ko sinilip ko ito at na kita na may text. "Tulog ka na?" Di na ako nag reply at dali daling nag ayos. 

Alas nwebe pa lang naman. Pag dating ko sa may park na kita ko agad siyang naka upo dun sa may swing. 

"Hi.." Alanganin kong bati sa kanya. "Di ko sinabi na nandito ako, pano mo na laman?" Naka ngiti niyang tanong. Napakagat labi ako. "Wala lang, feeling ko lang ganitong oras nandito ka." ngumiti lang siya sa akin at tumango. 

Napa tingin ako sa mamulamula niyang labi. Tingin pa lang malambot na! "Kumusta sa bahay niyo?" I feel like sharing my problems again with him. 

"Sobrang tahimik ng bahay. Kahit hindi lang kami ni dad ang tao, umuwi si dad ng bahay na lasing. He keep murmuring sorry..." kagaya ng lagi niyang ginagawa na kikinig lang siya sa akin. 

"Alam kong nagsisi siya, pero bakit ngayon? Dapat dati pa niya yun narealize nung nakita niya kaming nasasaktan. Dapat tinigil na niya, dapat nagsisi na siya." Bumaling ako sa kanya na may mukhang nag tatanong. 

"Di mo naman agad marerealize na mali ka pag di pa tapos. Marerealize mo lang yun pag na gawa mo na. Tingnan mo nagawa na ng daddy mo ang saktan kayo ng mommy mo, kaya umalis siya. Narealize niya pa lang na mali siya kasi tapos na." He softly said.

Tumatama sa mukha ko ang malamig na hangin na nag papagaan sa pakiramdam ko. Mga bituin sa langit na nag kikislapan na nag bibigay ilaw sa dilim. Buwan na sobrang misteryoso na nag sisilbi ding liwanag sa madilim na kapaligiran. 

"Diba dapat alam na niya na mali yun kasi na kikita niyang nasasaktan na kami?" 

"May mga bagay na alam mong mali pero tinutuloy mo pa rin. Dun mo na marerealize na sobrang mali pag wala na yung tao sayo, dun mo mararamdaman yung pagsisi kasabay ng pag balik tanaw mo sa lahat nang ginawa mo." Di ko masyadong maintindihan. 

Tumawa siya at tumingin sakin. "Di mo masyadong naintindihan nho?" Umiling ako bilang sagot.

"You know people realize their mistakes when it's already done. Kasabay ng pagtatapos yung realization. Marerealize mo mali pala yun, dapat ganito na lang ginawa ko. Dapat di ko yun ginawa. Then susunod yung pagsisi kasi di mo na mababago yung pag kakamaling ginawa mo. Hindi pwedeng mauuna yung pagsisi at realization kasi kung mauuna yun, how would we learn? Natuto tayo dahil sa mga bagay na tapos na na'ting gawin. Sa mga bagay na gawa natin sa nakaraan." Di ata 'tong lalaking 'to mauubusan ng word of wisdom. 

Binubuhay ako ng mga pangaral niya ang dami kong natutunan. "But, you know it's okay to make mistakes. It's part of us being not perfect and because of our mistakes we realized a lot, we learned a lot. Biggest lesson learned from our biggest mistakes and pain we've been through." Napa ngiti ako dahil sa sinabi niya. 

"Kaya pala kailangan natin mag kamali at masaktan nho?" Naka ngiti kong tanong. 

"Yes, God says I will make you happier. But, first I will make you stronger.." Naka ngiti din siyang bumaling sa akin. "Kaya pag nasasaktan ka wag mong kinikwesyon sa Diyos lahat ng pinagdadaanan. Kasi ang buhay di lang lahat puro sarap, puro saya. Para may matutunan kailangan mong pag daanan yung mga bagay bagay." Tumayo siya at namulsa. 

Lumingon siya sakin at nilahad ang kamay niya. "Tara uwi na tayo, we have class tomorrow.." Tinanggap ko ang naka lahad niyang kamay at sabay kaming nag lakad pauwin. 

Lahat ng sakit worth it. Magiging malakas ka, matuto ka kung pano ihandle ang problema sa susunod na nasasaktan at mag kakaproblema ka. 

Matuto ka ng maraming bagay, oo. May time na mag kakasala ka but the most important you end up realizing your mistakes. 

I pity those people who say everything they done is right. I pity those people who wouldn't accept realization and mistakes. I pity those people na matataas ang tingin sa sarili nila. 

Kasi sa totoo lang ang ganda pag alam mo yung salitang 'pag tanggap' kasi pag alam mo. Everything feels good, it's too good to be true. Kung lahat alam lang ng lahat yun wala sanang away away na nagaganap. 

Kung alam lang ng lahat pa'no tanggapin ang sarili nila at pag kakaiba ng bawat isa. Tahimik lang sana ang lahat. Nag mamahalan at nag bibigayan. 

Kung di lang sana bawat pag kakanali ng isang tao ginagawang big deal mas mapapadali ang lahat. 

But, because it's life.. Wala tayong magagawa... 'cause that's how life work. It goes around.