ร้านอาหารริมทางที่มีเสียงดังและวุ่นวายและเต็มไปด้วยกลิ่นอายของควันไฟเส้นผมหยักศกของเสิ่นหว่านฉือถูกหนีบด้วยกิ๊บหนีบผมเป็นผมดังโงะที่เรียบง่าย เมื่อเธอก้มหน้า เส้นผมที่กระจายอยู่ตามขมับก็ตกลงมาปกปิดใบหน้าด้านข้างของเธอ ผมสีดำของเธอช่วยขับผิวขาวของเธอให้ยิ่งสว่างขึ้นเธอชี้ไปที่เมนู เอียงหัวแล้วพูดอะ

เดิมก็อยากจะบล็อกวีแชทของเขาไปด้วย แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ให้เหลือช่องทางในการติดต่ออันหนึ่งไว้เพื่อปรึกษากันเรื่องหย่าร้างเสิ่นวานฉือสาบานว่า พอได้ใบหย่ามา สิ่งแรกที่จะทำคือบล็อกไอ้ป๋อจิ่งโจวนี่ก่อนเลย ตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกันในเวลานี้มีเพื่อนร่วมงานสองคนที่กำลังนินทาอยู่ข้าง ๆ “เมื่อเช้าหนุ่มคนนั้นที่

เสิ่นวานฉือถูกตะคอกจนชะงัก เธอเหลือบมองเตียงคนป่วยเจียงหย่าจู๋ที่กำลังมองเธออยู่ หันหลังเดินออกไปนอกห้องคนไข้“คุณพูดอะไร?”เล่นอะไรของเขา?ป๋อจิ่งโจวพูดด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”“โรงพยาบาล...”แม่ไม่สบายคำพูดนี้ยังไม่ทันพูดออกมาจากปากก็ถูกชายหนุ่มตัดบทไป “เสิ่นวานฉือแม้ว่าจะหาข้ออ้

เสิ่นหว่านฉือกลับถูกจิตนาการอันเหลือล้นของเธอทำให้หลุดหัวเราะขำออกมา จนอยากฟังสักหน่อยว่าเธอยังจะพูดอะไรต่ออีก“จากนั้นล่ะ?”“จากนั้นเธอก็เย็นชากับต่อไปสิจ๊ะ พวกผู้ชายมันก็เลวหมดนั่นแหละ ยิ่งเธอไม่สนใจเขา เขายิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นของล้ำค่าหายาก！เธอดูเจียนเว่ยหนิงสิ ใช้กลยุทธเสแสร้งปล่อยเพื่อจับซะจนเทพ

ผู้จัดการได้ยินก็เลยหันไปถามเสิ่นหว่านฉือด้วยรอยยิ้ม “เหตุการณ์เป็นอย่างที่คุณเฟิ๋งพูดใช่ไหมครับ?” เห็นได้ว่าผู้จัดการคนนี้ไม่อยากไปเปิดกล้องวงจรปิดดู คนที่มาเย่หลานต่างเป็นคนใหญ่โตร่ำรวยที่ให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวอย่างมาก “ไม่ใช่ เขาต่างหากที่มารังควานฉัน และยังลงไม้ลงมือจนทำให้เพื่อนของฉั