ป๋อจิงโจวพาเธอไปที่สตูดิโอภาพ ไม่เพียงแต่งหน้ายังเปลี่ยนชุด เธอเห็นตนเองแต่งหน้าประณีตในกระจก ขมวดคิ้วแสดงถึงความตกใจ “งานเลี้ยงตระกูลจัดขนาดนี้ ดูอลังการไปไหม?”ก็แค่สองตระกูลมากินข้าว สองปีก่อนก็ไม่เห็นคนสวมชุดทางการอย่างนี้ เธอนึกถึงตนเองที่สวมชุดอย่างนี้ออกไป ทั้งสองตระกูลต้องจ้องตามเธออย่างแน่น

สายตาที่พูดเหล่านั้น ในเมื่อเจี่ยนเวยหนิงไม่ยอมรับก็คงไม่ได้ ชุดของเสิ่นหว่านฉือดูมีสง่ามากกว่าเดิมเธอก็หน้าตาสวยสง่า ผิวยังขาว มาในชุดผ้าซาตินสีดำที่ขับให้เด่น ทั้งตัวคนก็ยิ่งผ่องเป็นยองใย“เชอะ” เสิ่นหว่านฉือขมวดคิ้ว น้ำเสียงเบามาก มีเพียงป๋อจิงโจวที่อยู่ข้างกายของเธอได้ยิน “อะไร?”“ใส่ชุดเหมือนก

คำพูดอย่างนั้นของเธอเหมือนกล่าวโทษหว่านหว่านว่าดีแต่เปลือก แต่ความหมายแฝงจริง ๆ คือหใยถึงเสิ่นหว่านฉือ คนที่ซ่อมภาพคือหว่านหว่าน แต่คนที่ส่งภาพคือเสิ่นหว่านฉือ ตรงกลางนี้ก็ไม่รู้ว่าใครผิดกันแน่เสิ่นหว่านฉือกล้ายืนยันอย่างแน่นอน ไม่ถึงครี่งชั่วโมงเพราว่ารักจึงเกลียดคุณนายป๋อจึงตั้งใจเต้าข่าวเล็ก ๆ ใ

เจี่ยนเวยหนิงขมวดคิ้ว “หว่านฉือ เรื่องนี้...”ในตอนนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ในสถานการณ์อย่างนี้ก็เข้าใจเรื่องจำเป็นที่เร่งด่วนของเธอ!เธอเดินออกมาสองก้าวรับโทรศัพท์ เพียงไม่นานก็รีบสาวเท้ากลับเข้ามาต่อหน้าของเสิ่นหว่านฉือ “หว่านฉือ ขอโทษ เรื่องวันนี้เป็นฉันที่ผิดเอง แน่นอนว่าภาพมาถึงมือฉันถึงเกิด

เสิ่นหว่านฉือชะงัก มองเนี่ยอวี้เฉิงที่อยู่ตรงหน้า อีกทั้งยังมองห้องที่อยู่ข้างหลังเขา พูดอย่างตกใจ “นายมาอยู่นี่ได้อย่างไร?”เนี่ยอวี้เฉิงยิ้ม อธิบายไปง่าย ๆ “เมื่อวานฉันกับเฉินเย้ดื่มมากไปหน่อยก็เลยนอนที่บ้านคุณป้า”“อ่อ” เผชิญหน้ากับเนี่ยอวี้เฉิง เสิ่นหว่านฉือไม่รู้ว่ายังจะพูดอะไรได้อีก ประมาณว่าร