เนี่ยอวี้เฉิงไม่ใช่คนที่ชอบรับผิดชอบอะไรแบบง่ายๆ เขาดูอ่อนโยน แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนเย็นชามาก เป็นเรื่องยากที่ใครจะเข้าใจและอยู่ข้างกับเขาได้จริงๆ แต่ตอนนี้นอกจากความโกรธแล้ว ในใจเขายังมีความทุกข์และโศกเศร้าและเสียใจอยู่เต็มไปหมก “คืนนั้นคุณมียังสติดีอยู่ใช่ไหม?”ป๋อจิงโจว"ใช่"เขาตื่นแล้ว และเขารู้ว

พวกเขาชกต่อยกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาใดๆ ล้วนเป็นการโกรธแค้นที่ดุร้ายและโหดร้ายของผู้ชายในการต่อสู้กันนี้น้ำเสียงของเสิ่นหว่านฉือเปลี่ยนไป"ป๋อจิงโจว............ "เสียงนี้ไม่สามารถหยุดชายที่โกรธจัดและสูยเสียการควบคุม กลับทำให้เขาโจมตีแรงขึ้นเนี่ยอวี้เฉิง ไม่ได้ต่อสู้บ่อยนักและเห็นได

เนื่องจากพยาบาลถูกป๋อจิงโจวไล่ออกไปในตอนเช้า จึงไม่มีใครเข้าไปในวอร์ดซึ่งมีเตียงเลขที่ 507นั้นอีกเลย ป๋อจิงโจวยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียงในชุดเดิม เลือดหยุดไหลแล้วและแผลที่หลังมือของเขาก็เริ่มตกสะเก็ดแล้ว แสงของท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างก็ค่อยๆมืดลง จนกระทั่งทุกอย่างอยู่ในมืดสนิทการเคลื่อนไหวของป๋อจิงโจว

บอดี้การ์ดนึกอะไรขึ้นได้แล้ว จึงรีบหันกลับไปมองดูต้นไม้ในสวนคุณหนูเจี่ยนไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลย!“คุณผู้หญิง นี่คงเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดแน่ๆ ตอนที่ผมจากไปที่นี่ ประธานป๋อเมาหมดสติไปแล้ว”เสิ่นหว่านฉือหรี่ตาลงและก้มศีรษะลงเพื่อหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า มือของเธอสั่นเล็กน้อยและเธอก็ไม่สามารถจับมันได้อยู่หลาย