Noella’s Point of ViewHindi inaasahan nina Tita, Tito at Maya ang pagdalaw ko sa bahay nila. Hindi ko kasi sila sinabihana kaya ngayon ay talagang nagulat sila sa pagdating ko sa bahay nila at bakas iyon sa mga mukha nila ngayon habang nakatingin sa akin.“Noella,” sabi ni Tita saka mabilis na lumakad palapit sa akin at yumakap. “Mabuti at bumalik ka rito sa Negros at dinalaw mo kami,” masayang sabi na ni Tita dahilan para hindi ko mapigilan ang mga luha ko at tuluyan na akong napaiyak habang yakap ko si Tita.“S-sorry po,” umiiyak na tugon ko. “Basta na lang akong umalis at hindi maayos na nagpaalam sa inyo. Idinaan ko lang sa tawag na alam ko namang nag-aalala kayo sa akin,” paliwanag ko.Kahit gusto kong sabihin ang lahat ng pinagdaanan ko at kung bakit ako bigla na lang nawala sa probinsiya ay pinigilan ko ang sarili ko dahil hindi makakabuti na malaman nila ang buong katotohanan. Kailangan kong ingatan ang mga kamag-anak ko na labis na nag-aalala sa akin.“Mabuti naman alam mo i

Noella’s Point of ViewHindi ko alam pero kinakabahan ako sa pagtanggap ni Diego sa pagyaya ni Mateo na mag-hunt sila ngayong araw at dahil din sa kabang nararamdaman ko ay sumama na rin ako at kasama namin si Tito pati si Maya. Dahil hindi marunong si Maya humawak ng baril at mag-hunt ng hayop gubat. Hindi na tinuruan pa ni Tito dahil mas mahalaga sa magulang ni Maya ang pag-aaral niya lalo pa at talagang matalino ang pinsan ko.“Mag-aantay na lang ako rito habang nagha-hunt kayo. Sana may mahuli kayong baboy-ramo na miihaw rin natin,” nakangiting sabi ni Maya. “Mag-iingat din kayo,” bilin pa niya sa amin.Nagtayo kami ng tent malapit sa ilog at may reclining chair din kung saan nakaupo si Maya. Kami namang magha-hunt ay nakasuot na ng hunting gear at may hawak ng baril na pang-hunt.“Tara na, nang makarami,” aya ni Mateo.Napatingin ako kay Diego na abalang inaayos ang suot na damit at nilalagay ang mga gamit pang-hunt sa katawan niya. Nilapitan ko si Diego saka inayos ang damit niy

Noella’s Point of View“Huwag kang umastang masayang-masaya kang makita ako, Mama! Huwag kang magpanggap na mabuti kang ina habang ako ay pinasok mo na sa kapahamakan pagtapos ay ginawa mo pang masama sa mga tao sa paligid natin!” malakas ang boses na sumbat k okay Mama.Galit na galit ako kay Mama at wala akong planong magpanggap sa mga taong nasa paligid namin dahil sa paninira sa akin ni Mama samantalang siya ang dahilan kung bakit bigla na lang akong nawala sa lugar namin.Ngumiti lang si Mama saka hinawakan ang braso ko nang mahigpit at hinila ako palakad na sa hagdanan.“Bitiwan mo ako!” galit na sigaw ko at inalis ang kamay niya sa pagkakahawak sa akin.“Gusto mo bang ipagsigawa sa mga kasambahay natin kung saan ka nanggaling? Na ibenenta kita sa Slave Market na illegal na pinapatakbo ng isang makapangyarihang mafia organisasyon at mamatay silang lahat pati ako at ang kamag-anak mo?” nagbabantang tanong ni Mama sa akin sa mahinang boses.Hindi ko nagawang magsalita dahil bigla

Noella’s Point of ViewNagulat ako dahil si Diego pala ang kaharap ko ngayon. Inakala kong nananaginip lang ako at sa panaginip ko ay dumating si Papa at natagpuan niya ako kung saan ako nagpapalipas ng sama ng loob at lungkot dahil kay Mama. Kagaya lang noong nabubuhay pa si Papa at kapag may mga pangyayari na nagpapalungkot sa akin o sa mga kabiguang nararanasan ko na sa lugar na ito ako tumatambay at nagpapalipas ng kalungkutan.Si Papa lang ang laging nakakahanap sa akin dahil siya rin ang dahilan kung bakit nalaman ko ang lugar na ito. Ang underground na bahay na pinagawa ni Papa noon na nilihim niya sa lahat maliban sa akin. Siguradong safe ang pagkakagawa ng bahay na ito at may tubo rin na nakakonekta sa puno na may lihim na butas para makahinga ang taong nasa loob. May elektrisidad din na dahilan kaya may ilaw ako sa loob, kagamitan kagaya ng ref, air con at iba pa. Pinagkagastusan ni Papa ang bahay na ito at tanging sa akin lang niya sinabi na naging tambayan ko na sa tuwing

Noella’s Point of ViewNang dumating kami sa Ospital ay walang malay si Mama nang naabutan namin sa kwarto niya. Namumutla ang mukha at halatang nanghihina talaga. Nakadama ako bigla ng awa sa kaniya kahit pa may nagawa siyang masasakit sa akin at sinabi niyang hindi niya ako tunay na anak. Hindi ko alam pero mas nangibabaw ang pagiging anak ko sa kaniya kahit hindi kami magkadugo at hindi ko napigilang lapitan at haplusin ang pisngi niya.Ngayon ko lang napansin na pumayat pala si Mama hindi katulad noong huli ko siyang nakita saka nangingitim ang ilalim ng mga mata niya na tinatakpan lang ng make-up para hindi mapansin pero dahil nasa Ospital siya at walang malay ay hindi na siya nakapag-ayos pa.Pumasok ang Doktor kaya kaagad akong lumapit sa kaniya. “Doc, ako po ang anak ni Kriselda Monragon, ano po bang nangyari sa kaniya? Bakit bigla na lang daw pong nawalan ng malay habang nasa isang restaurant at kumakain?” tanong ko.“Hindi pa po ba sinasabi ng Mama mo sa’yo ang kalagayan niy