Wala akong ideya kung ano ba ang pag-uusapan namin, pero hindi ko maiwasang isipin na baka sisingilin na niya ako sa pag kaka utang ko. Napasinghap ako sa tinatakbo ng utak ko, ngayon palang ay na momroblema na ako kung saan ko hahagilapin ang 2.5 million na halagang ipinahiram niya saakin.Ilang minuto rin ang tinakbo ng sasakyan, ni ha, ni ho ay wala itong sinabi saakin. Gustohin ko mang pagkasyahin ang sarili sa pag tanaw sa labas ng bintana ay tila hindi ko ma-appreciate ang mga nadaraanan ko, dahil kanina pa okupado ni Rexon ang isip ko.Napa sandig ako sa backrest ng pumasok ang sasakyan nito sa isang Restaurant. Dala ng kuryosidad ay nilingap ko ang gawi nito na may kunot sa noo."Lets have some dinner first, gutom na ako." he said in his serious voice na hindi nag abalang sulya

 Malalaki ang hakbang na sinundan ko ito papasok sa loob ng Ospital."Miss saan dito ang silid ni Larabelle Del'torre?!" Tanong nito sa babaeng nasa information desk."Room 312 po, Sir!" Bakas ang maluwang nitong ngiti sa kaharap.Hindi iyon pinansin ng huli imbes ay malalaki ang hakbang na itong tumalikod nilakad ang kahabaan ng pasilyo."Ah, salamat Miss!" Wika ko bago na rin tumalikod dito.Nadepina ang mga paa ko sa labas ng pintong naka sara. Rinig ko mula dito ang pag iyak ng sanggol, na siyang nagbigay ng kaba saakin.Tingin ko ay mas maiging dito nalang ako sa labas.

Puno ng kaba ang puso ko buhat ng makababa ng stage. Sinalubong ako ni Farrah ng mahigpit niyang yakap."Isang rampa nalang at tapos na tayo!" sambit nito saakin.Wala sa loob na tumango lamang ako at nag patangay sa kaniya, maging ang pag susuot ng gown ay tila hindi ko alintana, okupado pa rin kasi ni Rexon ang isip ko at kung paano niya ako titigan kanina."You look dashing!" Malakas nitong sinambulat saakin, doon lamang ako kumurap-kurap at sinipat ang suot kong high waisted gown na kulay peach, may lace ito sa laylayan na binagayan ng glass shoes."OMG! Para kang si Cinderella sa ayos mo!" Bulalas nitong sabi.Kumibot ang labi ko, maging ako kasi ay hindi na makilala ang sarili

Kabanata 24Kung kanina ay nanginginig lamang ang tuhod ko, ngayo'y parang gusto na nitong bumigay ano mang sandali. Lalo pa nang simulan ako nitong hapitin sa likod mas malapit sa ginawa kanina ni Nicholas.I don't want to look him in the eyes, because if I do, baka 'yon na ang ikamatay ko. Kung hindi lang naka tuon ang pansin saamin ng lahat ay baka tumakbo na ako palayo sa lugar na ito. Ngunit bago ko pa iyon magawa ay siguradong pulbos na ang natitira kong lakas ng loob."Cherry.." Marahan nitong bulong sa'kin ngunit hindi ako tumingin.I heard him smirked and pulling around his arm closely to my slender waist. My foot stand still, mabilis ko din pinigilang mapadiin ang katawan sa kaniya.

"Sometimes you just have to accept the facts that some people only enter your life as a temporary Happiness." –unknown.I keep his sweet words, like an old love letters. Ilang araw na rin mula nang huli namin pagkikita, pagka tapos nun ay wala na.. He didn't texted me or even make a call. Inaamin kong nasasaktan ako pero alam kong wala akong karapatan. Nothing hurts being more than disappointed by the person you thought would never hurt you. But he did, he always did..Gusto ko sana umasang masusundan pa ang gabing iyon, umaasa akong may magandang mangyayare pagkatapos nun pero wala."Ayos ka lang ba, Cherry?" Pukaw na tanong saakin ni Farrah na naka yukod sa harapan ko habang inaayos ang suot kong dress."Ha? Oo naman.