Capitulo Dos
“NASA loob na ako ng bahay, Tony.” Dahan-dahan kong sinara ang pintuan sa backdoor ng bahay. Isang ancestral house ang nanakawan namin ngayong gabi. Walang tao rito ngayon according kay Tony. Inilawan ko paligid ko gamit ang flashlight ng made in China kong cellphone na anytime nasa-shutdown. Kasalanan ni Tony kung bakit nagloloko ito. Naglalaro kasi siya ng Mobile Legends sa cellphone ko tapos bigla niya itong nabagsak sa sobrang inis dahil natalo siya. Alam na nga’ng pipitsugi ang cellphone, hindi pa iningatan ng mabuti. Kainis lang!
Nilibot ko ang paningin ko. In fairness, kahit luma na ang bahay mukha pa ring bago. Umakyat ako para makapunta na ako sa sala. May nakita akong tatlong glass box sa gitna ng sala. Bawat glass box may laman na isang kuwintas.
“Tony, may mga antique na necklace dito. Hindi ba natin ito kukunin? Malaki ang kikitain natin kapag binenta natin ito sa mga collector or sa mga auction.”
“Anong antique na necklace? Wala naman akong nakitang ganyan kanina noong pumunta ako d’yan.”
Inayos ko ang suot kong itim na bonnet para makahinga ako ng maayos. “Okay. Saan ako pupunta?”
“May parang hallway d’yan, punta ka roon.”
“Okay.” Pinuntahan ko kaagad ang hallway na sinasabi ni Tony. “May apat na pintuan dito, alin ang papasukan kong kwarto?”
“Unahin mong pasukin ‘yong kwarto na ang pintuan ay may design na flowers. Sure akong maraming jewelries d’yan dahil room ‘yan ng isang babae.”
“Copy.” Lumapit ako sa pintuang sinasabi ni Tony. Pinihit ko ang doorknob. Naka-lock. Kinuha ko ang paper pin at inayos iyon ng kaunti bago isinuksok sa keyhole ng doorknob.
Click
Napangisi ako. The best talaga ang paper pin para pambukas ng doorknob! Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan para hindi ako makagawa ng ingay. Aware kasi ako na kapag lumang pintuan, maingay kapag binubukas. “Wow!” Parang pumasok ako sa kwarto ni Maria Clara. Bed na may four post at curtains na hindi ko maalala kung anong tawag sa ganitong klaseng kama. Sa bintana, may coffee table at nakapatong dito ang isang glass box. Siguro may important na ilalagay doon. Vanity mirror table at upuan na ang design ay carved flowers. Study table na may nakapatong na lampara at old books. Cabinet na may full length mirror. “Sosyal! Bongga ang ganda ng kwarto!”
“Sabi sa iyo eh. Ang ganda talaga d’yan.”
Lumapit ako sa vanity mirror at tinutok ko ang flash ng cellphone ko. Hinubad ko ang suot kong bonnet para makita ko ang mukha ko. “Shucks! Ang ganda ko talaga!”
“Kapal ah! Bakla, umayos ka nga d’yan. Kaloka ‘to. Hinubad pa ang bonnet. Suotin mo na ulit ‘yan.”
Hindi ko sinunod ang sinabi ni Tony. Isa-isa kong binuksan ang drawer ng vanity mirror table. May mga laman itong karayom, sinulid, ribbons, ipit sa buhok at hairbrush. May mga lumang notebook. Hindi na ako nagtangkang hawakan ito dahil baka mapunit o maabo pa ito. Sayang naman ang memories na nakasulat at effort ng nagsulat. “Wala namang jewelries o jewelry box dito, Tony.”
“Mayroon ‘yan. Tingnan mong mabuti.”
Tinanggal ko ang laman ng drawer hanggang sa may nakita akong isang golden necklace. Kumunot ang noo ko. Kinuha ko ang necklace. “Nakita ko na ito kanina. Paano ito napunta rito?”
“Ang alin?”
Hindi ko sinagot ang tanong ni Tony. Pinatong ko sa vanity mirror table ang cellphone ko para makita kong mabuti ang design ng necklace. May pendant ito na star. Nagsa-shine kapag tinatamaan ng liwanag dahil sa diamond nito. “Ang ganda.”
“Ang ano?”
Para talaga siyang star. Sinuot ko ang necklace. Bumagay ito sa suot kong black turtleneck shirt. “Wow!” Ang ganda talaga ng kuwintas. Feeling ko meant to be kami nito. Charot!
“Seraphim!”
“Bakit?” Patuloy lang ako sa pagtingin sa sarili ko sa salamin. Parang na-hook ako sa kuwintas na ito. Hinaplos ko ang pendant.
“Bakla! Sa maling bahay ka pumasok!”
Bigla akong kumurap dahil sa sinabi ni Tony. Kinuha ko ang cellphone ko. “Ano?”
“Hindi ‘yan ang bahay na nanakawan natin. Ancestral house ‘yan ng family ni President Navarroza!”
“Gaga ka talaga, Tony!” Nagmadali akong sinuot ang bonnet ko. Kahit kailan talaga palpak si Tony! Hindi matatapos ang trabaho na hindi papalpak ang babaitang ito! “Bakit kasi hindi mo ch-in-eck ng mabuti kung kaninong bahay ito? Kaloka ka!”
“Tumalon ka sa bintana. Papunta na d’yan ang nagbabantay sa bahay.”
“Lagot ka sa akin kapag nakulong ako!” Tumakbo ako papunta sa bintana. Muntik ko pang masagi ang glass box. “Tony, may railings ang bintana.”
“Anong sabi mo? Choppy ka!”
“Ang sabi ko may railings ang bintana. Paano ako tatalon n’yan?” Nagpa-panic na ako dahil ilang beses ng pinipihit ang doorknob. “Tony! Ano ba?”
“Walang… rai… Tumalon ka—”
“Tony, choppy ka!” Mariin akong napapikit nang dahan-dahang binubuksan ang pintuan. “Sana makaalis na ako rito. Ilayo na Ninyo po ako Lord sa paghihirap na ito. Ayoko na pong mamuhay ng ganito. Promise, hindi na po ako magnanakaw.” Dahan-dahan akong dumilat nang hindi ko na maramdaman ang presence ng tao roon sa pintuan. “Hello, Tony?” Walang sumagot kaya tiningnan ko ang cellphone ko. Alas doce na at first day of December na. Kumunot ang noo ko. Walang signal. “Bakit nawalan ng signal, eh, 4G pa ito kanina?” Nanlaki ang mata ko dahil wala na sa harapan ko ang coffee table at glass box. Wala na rin ang railings ng bintana. “A-Anong nangyari?” Napahakbang ako patalikod sabay ng pag-headlock sa akin mula sa likuran ko.
“Sino kang lanpastangan na pumasok sa silid na ito?”
Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong may nakatutok na dagger sa leeg ko. Langya! Plano pa yata akong patayin nito! “H-Hoy! Ibaba mo ‘yang hawak mo. Kapag nasugatan ako, malalagot ka sa akin.”
“Hindi ako madadala sa iyong pagbabanta.” Mas dumiin pa ang pagkaka-headlock sa akin ng lalaki. “Ngayon sabihin mo kung sino ka?”
Pinalo-palo ko ang braso niya. Nagalusan na ang kamay ko dahil sa dagger niya. “Langya ka! Nasugatan na ako!” Malakas ko siyang siniko at buong lakas na binalibag siya. Malakas na napadaing ang lalaki. Ako naman ay napahawak sa leeg at likod ko. “Buwisit ka! Ang sakit ng likod ko. Plano mo talaga akong pataying hudas ka!” Pumaibabaw ako sa kaniya at sunod-sunod na pinagpapalo. “Gusto mo bang kasuhan kitang lalaki ka? Attempted murder ‘yon ah!”
“Aray! Hoy—ano ba!” Sa isang iglap ay siya na ang nasa ibabaw ko at hinawakan ang mga kamay ko para pigilan ako. Walang sabi-sabing hinubad niya ang bonnet ko. Langya! Nalintikan na. Nakita na ang mukha ko. “Babae ka?”
“Ang bigat mo!” Malakas ko siyang tinulak kaya natumba siya sa tabi ko. “Anong tingin mo sa akin, lalaki? Sampalin kaya kita d’yan ng birth certificate ko para i-prove sa iyo na babae ako.” Nang kukunin ko na ang bonnet at cellphone ko bigla akong inunahan ng lalaki. Langya! Ipapakulong talaga ako ng hudas na ito. “Akin na ang cellphone ko!” Hindi ako pinansin ng lalaki at parang sinusuri niya ang cellphone ko sa way ng pagtingin niya rito. “K-Kung type mo ang cellphone ko, bili ka na lang ng sa iyo. Hindi ako rich kid para ipamigay lang ang pipitsugi kong made in China phone.”
“Anong klaseng bagay ito?” Sumigaw siya nang biglang umilaw ang cellphone ko dahil napindot niya ang on button. Nabato tuloy niya ang phone ko. Buti na lang nasalo ko.
“Gago ka ba? Sinabing pipitsuging made in China ang cellphone ko talagang binato mo pa! Okay ka lang CP? May masakit ba sa iyo?” Hinaplos-haplos ko pa ang cellphone. Pinindot ko ang dot password nito. Buhay pa siya! “Hallelujah!”
“S-Sino kang tao ka? Sino ang nagpasugo sa iyo rito upang magpanggap na lalaki?”
Tinaasan ko siya ng kilay. “Sa katawan kong ito, mukha ba talaga akong lalaki sa paningin mo? Porke’t may pagka-flat chested ako, lalaki na kaagad? Nakaka-offend ka, alam mo ba ‘yon?”
Kumunot-noo siya. “Hindi kita maintindihan. Ano bang pinagsasabi mo?”
Pinagmasdan ko ang paligid ko. Wala na talaga ang florescent light sa kisame, ang coffee table na may glass box at railings sa bintana. “P’re, paano nawala ang ilaw, coffee table at railings ng bintana rito? Anong technology mayroon kayo? Beke nemen pwedeng i-share mo because sharing is caring.”
Lalong kumunot ang noo niya na parang na-elyen sa sinabi ko. Abnormal yata ang taong ito. Lumapit ako sa kaniya at inakbayan siya. Base sa ekspresyon ng mukha niya, napakalaking kasalanan na akbayan siya. “B-Binibini—”
Nagtangka siya na tanggalin ang braso kaya mas lumapit ako sa kaniya at humigpit ang pagkakaakbay ko. “Ganito kasi ‘yan, bro. Hindi ko naman sinasadya na pumunta sa bahay na ‘to. Akala ko kasi bahay ito ng friend ko and I’m planning to surprise her. Kaso maling bahay pala ang napasukan ko. Niligaw ako ni Waze kaya ‘yon, napunta ako rine.”
“Binibini sanda—”
“Beke nemen, bro, pag-usapan natin ito. Huwag mo naman akong ipakulong. Aware naman tayo na uso ngayon ang mang-prank. Kaya ganito ang suot ko dahil ipa-prank ko siya. Magpapanggap akong magnanakaw tapos ayon—”
“Nais mong nakawan ang bahay na ito?” Halos pasigaw niyang sabi.
“Sabi ko ipa-prank ko ang friend ko, hindi nanakawan. Kunwari lang na magnanakaw ako tapos sisigaw ako ng, ‘Surprise! Beshie, I’m here!’” Ngumiti ako ng pagkalaki-laki na kulang na lang talunin ko ang mga multo grabe ngumiti kapag nananakot. Shemay ka, Tony! Kapag nakaalis na ako rito, ililibing kita ng buhay. Ayoko sa lahat ay ang mag-alibi kapag malapit na akong mabuking. “Gets mo ba, p’re?” Parang sa sinabi ko, lalo siyang nalito. Hinawakan ko ang mukha niya. “P’re, okay ka lang?” Hindi sumagot ang lalaki at nakatingin lang siya sa akin. Base sa facial expression niya, isang moral sin ang paghawak at paglapit ko sa mukha niya. “Hala naalog ba utak mo noong binalibag kita?” Walang sabi-sabi na inalog ko siya. “Hoy, umayos ka! Ayusin mo ang life decision mo, oy!”
“Ano ba?” Kumawala siya sa akin.
“Teka baka hindi pa align ang utak mo. Aalugin pa kita.” Nagmadaling lumayo sa akin ang lalaki at parang takot na takot siya sa akin. “Arte mo. Umayos ka nga. Parang kakainin kita sa inaakto mo.”
“I-Ikaw ang umayos! Umakto kang isang binibini hindi ‘yong parang taklesa ka kung kumilos.”
“Hala siya. Taklesa kaagad? Hindi ba pwedeng normal lang sa babae na ganito kumilos? Ikaw judgemental ka ah. Huwag ganoon. Sabi nga ni Bossing Vic Sotto, bawal ang judgemental. Echosera ‘to.” Inirapan ko siya bago tumayo. Naglakad ako papunta sa pintuan. Kumunot ang noo ko dahil wala akong makita na doorknob. Nilingon ko ang new found pare ko na kakatayo lang. “Astig naman ng technology na mayroon ang ancestral house ni President Navarroza. Paano nawala ang doorknob dine?”
“Dornab?” Naguguluhang tanong niya.
“Doorknob, seradura. ‘Yong lock ng pintuan.” Naguguluhan pa rin ang mukha niya. “Hay! Ewan ko sa iyo. Ang ganda mo kausap. Makaalis na nga.” Binuksan ko ang pintuan. Bigla akong hinila ng lalaki bago pa ako tuluyang makalabas ng kwarto. “Kuya! ‘Wag po!” Niyakap ko ang sarili ko. “I’m innocent. Please spare me. I don’t want to go to jail.”
“Ano bang pinagsasabi mo? Sumasakit na ang aking ulo sa kakaintindi ng iyong mga sinambit na hindi ko mawari kung saan mo nakuha.”
Napakamot naman ako sa ulo. “Pare, imposibleng hindi mo maintindihan ang sinabi ko. Grade 1 nga naiintindihan ‘yon. Ikaw pa kayang mukhang nakapag-Masteral Degree.”
Pinagmasdan niya ako mula ulo hanggang paa at agad ding umiwas sa akin. “Saan ka ba galing at sobrang hapit ng iyong kasuotan? Balot man ng tela ang iyong katawan ngunit hapit na hapit naman ito sa iyo.”
“Sa outer space. Bandang planetang Mars kung saan nakatira si E.T at Kokey.” Bigla akong napaisip. Taga Mars ba talaga sila? Ma-search na nga lang mamaya sa internet.
Kumunot ang noo niya. “Ano?”
“Sa Mars. Hindi mo kilala si E.T at Kokey?”
“Hindi?”
“Hala! Taga-Earth ka ba? Mamaya ikaw si E.T o Kokey. Alam mo na. Elyen ka tapos plano mo na sakupin ang mundo para sa mga kalahi mong elyen.” Hinawakan ko ang mukha niya. “Iyan naman ang totoong mukha mo, ‘di ba? Kasi kung hindi ‘yan ang totoo mong mukha, ay lumayas ka na. Sa kalahi lang ni Matteo Do ng My Love From Star lang ako magpapasakop.”
Marahas niyang tinanggal ang kamay ko sa mukha niya. “Pinagloloko mo ba ako, binibini?”
“Sungit mo naman.” Pikon naman si Pare. Naglakad na ako palabas ng kwarto. Dama kong nakasunod sa akin ang masungit kong new kaibigan. Napahinto ako sa paglalakad nang maalala ko ang suot kong kuwintas. Humarap ako sa kaniya. “Ay oo nga pala. Ibabalik ko na ang necklace ng—” Sinalat ko kaagad ang leeg ko. Wala akong makapang kuwintas. Lagot!
Capitulo Tres TUMAKBO ako pabalik sa kuwarto at tiningnan sa salamin kung suot ko pa iyon. Wala na! “Nalagot na.” Hinarap ko siya. “May nakita ka bang kuwintas na suot ko kanina?” Kaagad siyang umiling. “Lagot na.” Tiningnan ko kaagad ang sahig. Baka nahulog sa sahig ang necklace. Wala. “Lagot na talaga.” “Ano ba—" “Kuya! Huwag mong akong ipakulong!” “Ano?” “Nawala ko ang necklace. H-Hindi ko sinasadya. Ang ganda kasi ng kuwintas na nakita ko d’yan.” Tinuro ko ang vanity mirror table. “Kaya sinuot ko. Hindi ko alam na mawawala ko siya.” “Kuwintas?” Nagmadali siyang pumunta sa vanity mirror at may kinuha sa drawer. Nanlaki ang mata ko nang makita ko ang isang jewelry box. Bumalik kaagad siya sa harapan ko. May halong galit na ang mukha niya. “W-Wala kaninang jewelry box doon ah. Paanong nagka—" “May kinuha kang kuwintas dito?” “Wala.” Marahas niyang hinablot ang braso ko. “Magsabi ka ng totoo!” “Wala talaga. Wala rin ‘yan doon kanina kaya wala akong kinuha d’yan. Nakita ko la
Capitulo CuatroILANG beses na akong pabalik-balik ng lakad dito sa aking silid. Masyadong inookopahan ng binibini sa kabilang kuwarto ang aking isipan. Ako’y nagdadalawang isip kung tama bang dumito muna ito o hindi. Lalo na’t hindi ko naman ito kilala. Mamaya’y may gawing masama sa akin ang binibini. Baka rin ay hindi naman talaga ito galing sa hinaharap.Ngunit nagawa niyang patunayan na galing siya sa hinaharap sa pamamagitan ng makabagong teknolohiyang mayroon siya.“Oo, tama nga naman. Galing siya sa hinaharap.” Mainam talaga na maniwala ako sa sinasabi ng binibini. Ngunit paanong nakarating ito rito? Huminga ako ng malalim. Isang katanungan na mahirap sagutin.Bumalik na naman sa aking isipan ang pagpayag kong tumira rito ang binibining hindi ko man lang natanong kung anong pangalan. Hindi mainam na rito muna siya mamalagi lalo na’t isa siyang dalaga at ako
Capitulo Cinco “HADto take the time to cut 'em off, I need help. I know how to make the girls go crazy…” Hindi ko maintindihan kung anong inaawit ng binibining ito. Tila ba’y tuwang-tuwa siya sa kanyang inaawit habang nagwawalis. Mayamaya’y huminto si Seraphim sa pagwawalis at sumayaw ng pagkagaslaw. Ano bang mayroon sa hinaharap kaya ganito kumilos ang binibining ito? “When you treat her like-”Huminto si Seraphim sa pagkanta at pagsayaw nang napatingin siya sa gaw iko. “Oy, Manuel! Good morning-este magandang umaga sa iyo! Kanina ka pa ba d’yan?” Matamnam ko lamang siyang tinitigan at hindi sinagot ang kaniyang katanungan. Napapaisip talaga ako kung bakit ko ba hinayaang dumito ang binibining ito kahit pa alam kong sasakit lamang ang
Capitulo Sais SABAY kaming lumingon ni Tandang Manuel sa taong tumawag sa kaniya. Isang napakagandang babae ang nakita ko. Bigla tuloy nahiya ang beauty ko sa kagandahan nito. "Señorita Anastasia Realonzo?" Sumunod ako kay Manuel nang lapitan niya ang babaeng nagngangalang Anastasia. Nagtago ako sa likuran niya dahil nahihiya akong harapin ang babae. “Ikaw nga, señorita Realonzo. Magandang umaga, señorita Realonzo!” Marahang yumuko si señorita Realonzo. "Magandang umaga rin sa iyo, señor Saenz! Mabuti't ika'y aking naabutan." "Bakit ka nagawi rito, señorita Realonzo?" "Nais ko sanang pag-usapan natin ang tungkol sa lupain ni Tiya Lucita. Alam naman nating dalawa na hindi-" "Achoo! Gosh! Nasinghot ko yata ang maliit na feather ng ibon." Napakamot ako sa ilong ko at muli akong bumahing. “Excuse me.” "Hindi ko alam na may bisita ka pala, señor. Paumanhin dahil ako ay nakaabala sa inyo.” Matipid itong ngumiti sa akin. “Ako'y aalis na." "Huwag! Pag-usapan na natin ang tungkol d'yan.
Capitulo SietePANAY ang lingon ko kay Manuel sa malayuan habang siya naman ay busy sa pakikipag-usap sa mga tauhan niya. Mukhang may munting meeting sila sa gitna ng taniman. "Hindi ba nila naisip na pwede naman sa patag na lugar sila mag-meeting? Bakit sa gitna pa ng taniman na anytime baka may mambulabog na daga sa meeting nila? At saka, ang init kaya. Hindi ba sila naiinitan?" Naglakad-lakad ako habang sila ay abala pa rin sa pinag-uusapan nila. Nag-squat ako para magtanggal ng mga damong ligaw sa paanan ko.Bakit kaya naligaw ng tubo ang mga damong ligaw? Saan kaya sila dapat tutubo?Nakakatuwa naman magtanggal ng damong ligaw. Nakakatanggal ng stress ko kay Tandang Manuel na ninuno ng mga masusungit na tao sa mundo. "He-he, ninuno ng mga masusungit. Bagay sa kanya ah."Nagpatuloy lang ako sa pagbubunot ng mga damong ligaw. Tumayo ako at kinuha ko ang kalaykay malapit sa akin. Pagdidiskitahan ko na talaga ang mga pobreng damong ligaw. At least natulungan ko ang magsasaka ni Manue
Capitulo Ocho NAKAUPO lang ako rito sa sala habang hinihintay kong lumabas si Manuel. Hindi ko kasi siya na-inform na wala akong masusuot na damit para sa party ng friend niya. Sinuot ko na lang ang tingin ko pinakaangkop na suotin para sa isang party. Okay naman ang buhok ko. Pang-Ariana Grande hairstyle na ginawa ko. Ribbon ang pinang-ipit ko sa buhok ko. Bongga! Parang bumalik ako sa teenager days ko dahil sa ribbon sa buhok ko. Napatingin ako sa suot kong damit. Maganda naman ang damit at sa tingin ko damit rin ito ng ate ni Manuel. Infairness magkasingkatawan kaming dalawa. "Bakit hindi ka pa nakagayak?" Umangat ako ng tingin. "Wow! Ang gwapo mo naman!" Bumagay kay Manuel ang suot niyang white long sleeves polo, nakaibabaw rito ang black vest, at black slacks. P-in-artner niya sa black shoes ang damit niya. Para siyang si Crisostomo Ibarra ng Noli Me Tangere. Lumapit siya sa akin habang inaayos niya ang sleeves ng polo niya. "Talaga?" "Oo. Pwede ka na ihanay sa mga oppa ng Ko
Capitulo NueveBAGOT na bagot ako habang nakatingin sa mga tao na mukhang nag-e-enjoy sa party na ito. May mga nagtutugtog ng musical instruments, mga taong busy sa pakikipagkwentuhan, at nagsasayawan ng waltz sa gitna ng venue hall. Si Tandang Manuel busy rin na nakikipagkwentuhan sa friends niya. Sana all may friends. Samantalang ako, nandito sa upuan katabi ang ibang girls na parang nag-aabang na may magyayang isayaw sila."Grabe, nakaka-boring naman dito." Gusto kong sumalumbaba kaso papagalitan ako ni Tandang Manuel. Ayoko magalit 'yon. Baka magka-wifi signal na naman ang noo niya. Umayos ako ng upo. "Boooring!" Tumayo ako at lumapit sa bintana. Kita rito sa pwesto ko si Manuel na seryosong nakikipag-usap sa isang matandang lalaki. Mukhang anytime magbu-burst na siya sa galit. "Ano kayang pinag-uusapan nila kaya may wifi signal na naman sa noo si Tandang Manuel?" Nginitian ko siya nang mapatingin siya sa gawi ko. Unti-unting gumaan kahit papaano ang expression ng mukha niya. Buma
Capitulo DiezNGAYON lamang nangyari sa akin na hindi ako mapalagay dahil sa isang kwento ng buhay ng tao . Hindi ko magawang magkatulog dahil patuloy na tumatakbo sa aking isipan ang tungkol sa naging buhay ni Seraphim sa kanyang panahon. Sa murang edad, naranasan na niya ang kalupitan ng mundo. Hindi naramdaman ang pagmamahal ng mga magulang at pisikal na sinasaktan ng mga nag-aalaga sa kanila sa ampunan. Hindi ko napigilan ang aking sarili na humigpit ang hawak ko sa kopita.“Ang bata pa niya noong mga panahong iyon. Hindi niya dapat naranasan iyon.”Noon, iniisip kong napakalupit na ng dinanas ko sa buhay dahil sa sunod-sunod na trahedyang dumating. Pero hindi ko inaasahan na mas naging malupit ang buhay para kay Seraphim. Ang taong akala ko’y masayahing tao ay tinatago lamang pala sa mga ngiti ang lungkot at sakit na dinanas. Na inakala kong taong sunod sa layaw ay kahit kailanman ay hindi naranasan makuha ang ninanais sa buhay. Masyado kong minaliit ang pagkatao ni Seraphim na t