Nanginginig ang mga binti ko ngayong nakaupo sa hindi ko maintindihang kulay itim na upuan, sapagkat may disenyo itong parang mga bungo sa magkabilang gilid, habang nakaharap sa gwapong lalaki na ginawang napakalaking big deal ang pagpasok ko sa kwarto niya. Mukhang umatake na nga ang kanyang sakit dahil napansin ko itong humigpit ang kapit niya sa kanyang mala-ahas na cane, tapos pinili padin niyang ilaban ang kanyang pride at hindi nalang tinapos ang tension naming dalawa sa pagpapaalis nalang sana niya saakin. Kung ang pinuproblema niya ay ang mga nakita kong kababalaghang kalat at disenyo ng kanyang kwarto, alam ko naman ang salitang sikreto. Palibhasa ay napakadami naman kasi niyang posters ng mga malalaman at makikisig na katawan ng mga nagkakagwapuhang lalaki sa halos lahat ng sulok ng wall niya, maliban nalang sa wall,kaya siguro puno na ito ng hiya ngayun. Kapapansin ko lang ito kanina dahil saw akas ay sinidian na niya ang ilaw ng kwarto niya. Akala ko talaga ay wala nang normal sa kawartong ito,kaya nangangamba ko nang pinagpaplanuhan kung paano ako makakapagg-adjust dito kung sakali mang mapagpasyahan kong manatili, buti nalang at meron pa pala. Sayang naman kasi,muntik nang mag-back out ang utak ko e-.
“Ugghhh! Fine!” Inis na sigaw niya out of the blue habang parang matandang pinasayaw ang kanyang cane. “You can go away!”
Hindi ko alam kung anong insekto ang pumasok sa utak ko pero hindi ko namalayang napangisi. Na ikinatalim pa lalo ng kanyang mala-abong mga mata. Napatingin ako sa mga posters niyang malalaking katawan, saka ko siya binalingan ng tingin. Kunti lang naman ang pinagkaibahan niya sa mga posters niyang ito, at iyon ay napakaputla niya kahit malaki ang katawan niya. Pero napatayo nalang ako ng napatawa dahil sa nakakamatay nitong irap.
‘Hindi ko naman ipagkakalat kong bakla ka ano ba.’
Litong-lito ang isip kong sumusunod ngayon kay ma’am Tatyana,sa dami ba naman kasi ng mga lugar at gamit sa napakalaking bahay na ito na ipinakita niya saakin,siguradong kanina pa ito tinulugan ng utak ko. Deretsang tinanong ko kanina kung bakit niya ako sinadyang pinapasok sa kwarto ng pasyente ko eh mainitin naman pala ulo nito. Grabe pa makatitig,akala mo naman ay sobrang-sama ng kasalanan ko, eh napilitan nga lang din akong pumasok. Pero dahil ang dahilan naman niya ay gusto daw niyang makilala ko ng tunay ang aalagaan ko, tumango nalang ako. Dahil baka ang ibig niyang ipaalam ay ang pagiging isang bakla nito. Ayaw lang niyang banggitin dahil baka mapagalitan siya, lalo na kay sir Sergeibev dahil sigurado akong hindi niya ito alam at pag nalaman ay baka mahimatay.Ang pagkakaalam ko kasi ay bawal ata o medyo hindi sinusuportahan ng Russia ang mga LGBTQ dahil may law na ginawa upang patahimikin sila. Wala naman akong masasabi pero, paano na kaya ang aalagaan kong iyun?
“So miss Carina,this is your room.”
Napatingin ako sa loob ng kwartong kakabukas lang ni ma’am Tatyana. Para sa isang bahay ng businessman,siguro appropriate na din ito. Para kasing nasa malacanang lang ako,kaso dark version of malacanang nga lang.
“Thank you ma’am Tanyana,the room is really huge.” Tapat kong komento saka mabanayad na pumasok. “But of course I love it.” Agad kong idinagdag nang mapansing parang loumabas na negative comment ang sinabi ko.
“I’m glad.” Napangiti namang tugon ni ma’am Tatyana. “Then I shall leave you. Please feel at ease and take your time to adjust. I’m certain Arkady is just doing fine.” Pagkasabi non ay napayuko na ito ng bahagya saka umalis.
Pagkatapos kong nailabas at naiayos lahat ng gamit ko na dadalawang maleta lang, dumeretso ako sa napakalambot na higaang parang ginawa sa balahibo ng pusa. Saka pilit na nagbasa tungkol sa sakit ng alaga ko, ang Huntington’s disease. Grabe,alam ko ang basic information tungkol sa sakit na ito. Kaya naman nagulat talaga ako ng sinabi ni sir Sergeibev na may ganoong sakit ang anak niya. Isa itong uri ng napakapambihirang sakit na kahit pa masasanayan mong mabuhay kasama ito ay mahihirapan ka paring sumaya o di kaya’y imposible na sayo ang maging masaya dahil nga alam mo na kung anong katutunguhan mo sa mga nalalapit na taon. Bukod pa doon, ang utak mo talaga ang direktang inaapektuhan kaya lahat na siguro ng sakit at malfunction ay nararamdaman ng isang taong may sakit nito. Kaya siguro naging ganoon ang aalagaan ko dahil hindi na niya maintindihan ang sariling katawan at pag-iisip niya kung minsan.Napatayo agad ako nang may marinig akong katok sa pintuan. “Ye-“ Dahil sa pagkabigla,hindi ko naituloy ang pagsasalita ko.
Nasa harapan ko ngayon ang aalagaan kong kanina lang ay parang inabuso at pinagmalupitan ko! Nanliit ang mga mata niya nang mapansin ang hindi ko pagtapos sa salita ko dahil sa pagkabigla at pagtataka. Napatingin ako sa katawan niya. Nakasuot siya ng simpleng white t-shirt na akala mo naman ay tama lang ang lamig ng panahon, kaya kitang-kita ko ang mga nagpapalakasang muscles niya. Sa totoo lang, para talagang pang model ng underwear ang katawan niya, siguro dahil sa wala siyang masyadong ginagawa kaya sakto lang ang laki ng katawan niya. Kaso lang, mapapansin mo talagang parang hindi siya straight na lalaki dahil napakaputla niya! Isipin niyo, lalaking napakaganda ng katawan, sakto ang laman ng mga braso at dibdib tapos napakaputla! Ngayon lang ako nakakita ng ganto promise, buti nalang at hindi din puti ang mga bohok at pilik mata niya. Baka mapagkakamalan ko pang naligaw na anghel. Hawak parin nito sa kaliwang kamay ang parang nanigas na ahas niyang cane.
‘Hindi pala naligaw na anghel,kundi pinalayas na ang-‘
“Stop ogling me.”
“What?”
Napakurap ako sa sinabi niya,ogling daw?! Aba’y kita mo nga naman ang mga expensive baklas. Mahilig din pala mag-assume ng sobra-sobra.
Automatiko ulit na napahakbang palikod ang paa ko nang siya’y matipunong humakbang palapit saakin. ‘Anong uri ba ng bakla ito!? Bakit ba siya madaling magalit?! Hindi naman ata kasali sa epekto ng Huntington’s disease ang pagiging mapagmalupit! ‘
“Show me.”
“Ha?” napapantastikohang tanong ko ulit.
‘Anong bang kalukuhan ang pinag-uutos nito? Kakadating ko palang tapos pinapaalis na niya ako?’
“Ha?” Pag-uulit naman niya na parang natatawa sa reaksyon ko.
‘Eh mabuti naman at masaya pala siya, para kahit papaano ay ma-enjoy niya ang mga huling taon ng buhay niya.’
Actually, may nabasa ako kakina lang na may posibilidad daw na gumaling ang isang taong may sakit ng Huntington’s disease kapag nasa stage 1 palang ito,lalo na kapag ang taong may sakit ay positibo ang pamumuhay. Nasabi na saakin ni sir Sergeibev na nakuha ng alaga kong ito ang sakit niya sa ina niyang pumanaw na. Nang tignan ko ang ekpresyon ni sir Sergeibev habang ikinukwento niya iyun ay napakalayo at may halong parang sanay na sanay na sa sakit na pinapaalala ng ikinukwento niya kaya naman ay napa-sorry nalang ako saka sinabing kahit sa ibang hindi na niya ituloy.
“Aren’t you, Asian caregivers are said to be the MOST caring and capable caregiver all over the world? Then show me.” Puno ng paghahamon ang boses niya habang ibinibigkas ang bawat salita niya.‘Aba eh pilyo pala ang lalaking to eh! Siya na nga pinuntahan dito para tulungan tapos ganito pa siya?!’ Pero imbes na magpatalo ako, ngumisi naman ako. Ngayon ko lang kasi nalamang kilala pala kaming mga Asiana na mapagkakatiwalaan sa larangan ng pag-aalaga. “Yes, and what do you want me to do?” Buong tapang kong paghahamon. ‘Hmp! Akala siguro ng pinalayas na anghel na to na matatakot ako.’ Hindi niya alam, mas mahirap at nakakalason pa ang pinaranas ng sarili kong pamilya na pinakisamahan ko ng ilang dekada.“I want to see five snowmans standing there.” Itinuro niya ang malawak na area ng hardeng walang laman kundi semento ng snow. “And I want them now.”Napanganga lang ako sa sinabi niya. ‘Nababaliw na ba siya?! Sa lahat talaga ng ipapagawa niya,iyun pa ang tinarget niya? Walang maidudulot
“What do you think are you doing?” Inirapan ko siya sa nangungutya niyang tanong. Kasalukuyang nakayuko kasi ako sa harapan niya dahil sa saktong pagsipa ko ulit ay binuksan niya kaya muntik na akong matumba. Pagkatapos kung kunin ang composure ko ay siniyasat ko ang buong katawan niya. “Are you alright?” Pag-uulit ko sabay tingin sa nanginginig niyang kamay na nakahawak sa kanyang cane. Nawala na ang galit ko dahil sa katawan niyang parang nanginginig kahit napakalma ng ekspresyon niya. ‘Iba rin eh no, may napakalalang sakit na nga, nagpapanggap pa. Gaano ba kataas ang pride neto?’Maya-maya ay biglang napangisi ang walang emosyon niyang mukha. Napakurak tuloy ako, nakakalaglag panga talaga kasi ang kagwapuhan niya. May aquiline nose eto, tapos nga mukhang abo pa ang mga mata, idagdag pa ang napakaperfect-shaped niyang labi, saying nga lang, napakaputla nito. ‘Pero dahil sa pagkaputla ay parang mas naging malambot pa ang itsu-‘“I need to take a bath.”“And?”“Bath me.”Nanigas a
Laglag ang panga ko ngayong nakatutok sa naliligong pinalayas na anghel. ‘Sinong mag-aakalang ganito pala ka-advance ang Russia?! Hangang ngayon, hindi parin talaga ako magaget-over. Nahati ang higaan niya at kusa itong pumagilid sabay bumuo ng parang bed-size na bathtub sa baba kung saan saktong nahulog ang pinalayas na anghel at doon na siya nang-umpisang basain ang katawan. Grabe! Parang napasok lang ako ng fantasy movie kung saan ako yung na-reincarnate sa ibang lugar na napaka-advance at automatic ang mga kagamitan. “Hey big frozen eyes,” Nabalik ako sa realidad nang magsalita siya. “Yes?” maikling tugon ko, hindi parin makapaniwalang naging bathtub ang mismo niyang higaan.“Are you just going to stay there and watch me or leave and cook?”Tinaasan ko siya ng kilay. “I thought I’ll help you take your bath?”“This water is already filled with lots of chemical that acts like soap to my body, do you still want to add that?” “Uhhh, well,…..” napasinghot ako. ‘Totoo nga, napakaba
Halos mabaliktad ang mga mata ko sa kakairap sa alaga kong pinalayas na anghel. Napakawalang-hiya niyang tinawanan ng todong-todo ng sinabi kong salad at sandwich lang ang ginawa ko, tapos ngayon todo subo naman siya. “Control your eyes miss Salad, I don’t have extra eyeballs.”Halos mabilaukan ako nang marinig ang sinabi niya. “ Who wants your extra eyeballs anyway.” Medyo pasigaw na sagot ko sabay agad na tumayo paalis. ‘Kainis, aside kasi sa itsura, totoong five-years old ang inaalagaan ko.’“And oh, miss salad, I want some Black tea.”“I already told you, I am not a chef so I don’t know how to make that. Go do it on your own since you are so lively as to laugh at my salad in your hysterics. “‘Hm! Take that you prideful an-‘“f*ck! What’s wrong with you!?”Agad akong napabalik sa lamesa nang marinig ang dabog niya. ‘Balak ko lang naman siyang turuan ng aral dahil sa sobrang pikon ko sa panunuya niya sa gawa ko, eh siya nga walang alam gawin kundi magyabang sa napakataas niyang p
Mala-pugad ng ibon ang buhok kong tumatakbo pababa ngayon ng hagdanan dahil sa paulit-ulit na pag-ring ng doorbell. ‘ Bwesit! Nakakainis! Wala na nga akong tulog buong gabi dahil sa sobrang lamig tapos guguluhin pa ng kay aga-aga ang araw ko! Hindi ako nag-sign-up na maging caregiver para lang magbukas ng pintuan sa madaling-araw ah! May pinag-aralan ako sa ibang dah-‘“Hi.”‘ Ah. Crap! Bumisita sa Russia ang isang Greek God!’Sa tingin ko ay muntik na akong magyelo sa harapan ng bisita ko-I mean bisita nila- hindi lang dahil sa napaka-lamig na sumalubong sa akin kundi dahil sa sobrang pagka-bigla, buti nalang at nakayanan ng utak kong labanan iyon at mabilis inutusan ang mga kamay kong ayusin ang sabog na buhok ko ,kahit alam na wala nang pag-asa dahil nakita na niya, sabay pinalabas ang ngiti ko. “Ah, may I know- I mean, what can I help you with?” Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko kahit nanginginig ang katawan ko dahil sa pagka-utal ko. ‘Yan kasi, hindi nag-aayos ng maaga. Nak
Abot sahig ang panga kong nakanganga sa pagkabigla ngayong nakaharap na ako sa salamin. Kagagaling ko lang sa baba pagkatapos kong maghugas ng pinggan na pinagkainan ng alaga kong pinalayas na anghel tapos ganito pala ang itsura ko sa buong oras na iyon! 'Jusko, mukha akong na-raid na drug addict! Kaya pala inuutusan ako ng lalaking iyon na magtungo ako sa salamin kanina.' Napatigil aki sa pag-e-emote ng marinig ang selpon kong nagring. Walang nakalagay na pangalan kaya nagduda ako pero sinagot ko nalang. 'Malay mo, baka opprtunidad, diba?' "Yes hello?" "Carina?" ............ "Raya?" "Opo miss History. Buti at naalala mo pa ako. Sa itsura mo kasi kahapon nang kayo'y umalis eh paramg naka-jockpot ka." Napatawa ako sa pagka-akma ng hula niya. "Ako po ang babaeng bersyon ng History, kaya ate, Historina po." Pambibiro ko sabay nag-umpisang magpalit ng damit. "So ano, kamusta?" "Okay lang nam
"How many times have I reminded you to knock?! Are you trying to piss me off?!"Napa-akbang ako patikod dahil sa biglaang pagsigaw niya. Nananahimik lang ako ng ilang segundo sa gilid para hindi sana siya magulo sa pagpapalit niya ngunit ang lakas ng pang-amoy niya ng presensya kaya naamoy niya agad ako. Kagagaling pala niya ulit sa banyo kaya hindi ako sinasagot. "So-sorry, I thought you were gone since I knocked a hundred times and you weren't answering." Pagpapaumanhin ko sabay kapit sa pintuan. Baka kasi ma-highblood, sa itsura palang eh para nang manganga-"Sh*t that alibi! Have you ever heard the words patience and privacy?" 'Aba, nagsalita ang maraming pasensya.' "I already said I'm sorry." Pagmamatigas ko naman saka naupo sa upuang malapit padin sa pintuan. "Have you also heard the words worry and care? I care about your welfare so I was worried when you didn't answer my knocks. I thought you we-"Agad akong napatayo ng dinakot niya ang kanyang cane saka mabilis na umakbang
"Are you still fine?" Malumanay kong tinanong nang makababa kami sa sasakyan. Nandito parin kami sa gitna ng napakalawak na kalsadang walang dumadaan kundi agus ng malalamig na hangin lang. Dumudoble na nga ang panginginig ng katawan ko tuwing sinasapak ako ng mga 'preskong-preskong' hangi- "Yes I'm perfectly fine. Anyways,thank you. I haven't been able to see this sight since I last had a glimpse of it when I was rushed to the hospital." "When was that?" Dahan-dahan munang sumandal siya sa sasakyan bago tumingala sa taas. "When I was 23." Napatingin ako ng bigla sa kanya. "Are you sure? Th-that was quite long." "There's no such thing as too long for me. Every day, weeks, months, and even years have an equal length for me. Long and dull." "We-well, if that's what you say. By the way, I was wondering, when will you confide the truth to your father? I'm sorry if it seemed too personal but you know, as your caregive