Dahan-dahan siyang tumango. "Oo, kaya kong gawin iyon."
Lumiwanag ang mukha ni Ellie, at ipinalakpak niya ang kanyang mga kamay. "Salamat."
Kamukha niya si Austin noong binilhan siya ni Tyler ng isang espesyal na edisyon ng Lego toy. Ang ngisi sa kanyang mukha ay nagpainit sa puso ni Tyler. Oo, kung gagawin ni Ellie ang trabaho para sa kanya, tutulungan niya itong makapasok sa Lincoln Academy.
Sumagi sa isip niya ang ideya na kung doon siya magtatrabaho, makikita siya nito kahit matapos na ang kanilang kontrata. Isang walang katotohanan na pag-iisip. Hindi mahalaga kung saan magtatrabaho si Ellie sa hinaharap.
Magpapanggap lang siya na gusto niya ito, hindi niya ito magugustuhan ng totoo.
Nagkibit-balikat siya. “Huwag mo pa akong pasalamatan. Una, kailangan nating pumunta at makilala ang aking anak, si Austin. Siya ang may huling sasabihin tungkol dito."
Hindi maalis ang ngiti ni Ellie. Pinunasan niya ang kanyang mga kamay at saka sinenyasan ang pinto. "Pwede mo ba akong ipakilala sa kanya ngayon? Inaasahan kong makilala siya.”
Tumango si Tyler. “Oo naman.”
Nilagay niya ang palad niya sa maliit na likod ni Ellie. Sinadya niya iyon bilang kilos ng isang magaling na host, para gabayan siya sa tamang direksyon, ngunit ang init na bumalot sa kanya sa paghipo nito ay nagpabago sa kanyang isip.
Ibinaba niya ang kamay at humakbang paharap. "Sige, sumunod ka sa akin."
Sinundan ni Ellie si Tyler, nakatutok ang mga mata nito sa kanya, malapad na balikat. Wow, kailangan niyang mag-ehersisyo nang husto. Hindi makukuha ng isang tao ang mga kalamnan na ito mula sa pag-type, sigurado iyon.
Dinala niya siya sa maluwag na entrance hall patungo sa isang malapad na marmol na hagdan, na patungo sa ikalawang palapag.
Hinayaan niyang lumibot ang kanyang tingin mula kanan pakaliwa upang mapunta sa lugar na maaaring maging bago niyang tahanan sa susunod na ilang buwan.
Tiyak na ito ay isang magandang pag-upgrade mula sa aking studio.
Ang mga dekorasyon sa mga dingding ay kadalasang naglalaman ng mga larawan ng isang bata, malamang na si Austin. Siya ay may kaibig-ibig na dimples at maitim na buhok ni Tyler, ngunit ang kanyang mga hibla ay marahan na pumulupot sa kanyang mabilog na pisngi.
"Tyler," inabot niya ang braso nito para pigilan siya, ngunit pinagsisihan niya ang kanyang pagmamadali nang dumampi ang mga daliri nito sa kanya.
Pumikit siya at muntik na niyang malampasan ang susunod na hagdan.
Binawi niya ang kamay niya. “Ay, sorry talaga. Hindi ko sinasadyang takutin ka. Gusto ko lang itanong kung ilang taon na si Austin." Itinuro niya ang pinakamalapit na larawan.
Tila ba naghighlight ang features ni Tyler, and a proud smile painted his face, “Limang taon na siya, pero minsan feeling ko masyado siyang mabilis lumaki. Siya ay isang napakatalino na maliit na bata, makikita mo."
Isang madilim na anino ang dumaan sa kanyang mga mata, at naisip ni Ellie na narinig niya itong bumulong, "Ang pag-iiwan ay ginagawa iyon sa isang bata."
Bago pa siya makapagtanong pa, nakarating sila sa isang pinto kung saan nakadikit ang malaking poster ng isang higanteng robot.
Nakilala agad ito ni Ellie. Ito ang paboritong cartoon ng kanyang kapatid na lumaki. Ang mga bata ba ngayon ay nanonood pa rin ng mga lumang Japanese anime na palabas na ito?
Binuksan ni Tyler ang pinto, at pagpasok nila, isang batang lalaki na nakaupo sa malambot na carpet ang bumungad sa kanila. Gumagawa siya ng isang detalyadong konstruksyon mula sa maliliit na piraso ng Lego toy.
Nang marinig niya ang paglapit ng mga ito ay nag-angat siya ng tingin. Bumaba ang kanyang mga mata sa kanyang ama, at nagliwanag ang kanyang mukha. “Dad, pupunta ka ba para makipaglaro sa akin? Tapos na sa pagsusulat para sa araw na ito?"
Lumapit si Tyler at hinaplos ang ulo ng bata. "Hindi pa, anak, ngunit nagdala ako ng isang tao upang makilala mo."
Ang kanyang mga tingin ay sobrang mapagmahal na nagpainit sa puso ni Ellie. Ano ang sinabi ng mga babae sa parke? Walang labis sa kanya pagdating sa kanyang anak.
Oo, ito ay malinaw. Namangha si Tyler sa kanyang anak. Mas mabuting gumawa siya ng magandang trabaho bilang isang yaya, dahil siguradong babantayan siya nito sa kanyang bawat hakbang.
Tinapunan ni Austin ng palihim na tingin si Ellie, ngunit pagkatapos ay nagkunwaring wala siya roon. Direkta niyang kinausap ang kanyang ama. “Naku, Dad, akala ko napag-usapan na natin ito. Hindi ko kailangan ng isang yaya. Ako ay ganap na may kakayahang pangalagaan ang aking sarili. Ikaw at si Ate Melda ay higit pa sa sapat para sa akin."
Wow, wow. Okay, tiyak na hindi ito ang mga salita na inaasahan ni Ellie mula sa bibig ng isang limang taong gulang na bata. Maaaring isang bata na mareklamo, isang emosyonal na eksena, o isang bagay na hindi gaanong mature. Si Austin, sa katunayan, ay masyadong maalam para sa kanyang edad.
Napangiwi si Tyler, at lumuhod siya sa tabi ni Austin. "Buddy, nasabi ko na sayo. Mahalagang magkaroon ng taong maaasahan mo kapag abala ako lalo na madalas ay wala ako sa tabi mo hindi ba? Kailangang alagaan ni Melda ang bahay. Sa lalong madaling panahon simulan mo ang iyong paghahanda sa paaralan, gusto kong sundin ang bawat hakbang nito, ngunit hindi ko magagawa palagi. Si Ellie”—tinuro niya—“nandito para diyan. Gusto mo ba siyang batiin?"
Naka-pout ang maliliit na labi ni Austin, at bumalik siya sa kanyang Lego toys
Tinapik ni Tyler ang balikat niya. “Huwag kang ganiyan anak ko. Halika, mag-hi ka man lang sa ating panauhin”
Ang bata ay umatras mula sa kanya at sumirit, "sinabi ko ngang ayaw ko eh."
Bumagsak ang mga balikat ni Ellie. Sa wakas. Hindi naman alien si Austin, ngunit isang bata lamang, na tila galit sa kanyang ama sa pagpilit sa kanya sa isang bagay na hindi niya gusto. Ito ang kaya niyang gawin.
Nanlilisik ang mga mata ni Tyler sa kanya, isang paghingi ng tawad ang naglalaro sa kanyang mga labi.
Kinawayan siya ni Ellie ng kamay, saka lumapit kay Austin.
Bumagsak siya sa sahig sa tabi niya at tahimik na kinuha ang ilang piraso ng Lego na nakakalat sa carpet. Napakaswerte niyang lumaki kasama ang dalawang lalaki na nagturo sa kanya kung paano bumuo ng isang kahanga-hangang cyborg sa loob ng ilang minuto. Nagsimula siyang magtayo habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Austin mula sa gilid ng kanyang mata.
Kumilos ang bata na parang hindi niya nakita, ngunit bahagyang lumapit siya.
Marahan na nag-hum si Ellie ng isang himig habang nagdagdag siya ng mas bago at mas bagong mga elemento sa kanyang nilikha. Makikilala kaya ni Austin ang musika?
Inangat ni Jacob ang ulo niya. "Alam mo ang Mecha Megas?"
Gotcha!
Napangiti si Ellie sa loob ngunit hindi sinagot ang tanong ni Austin. Maaaring laruin ng dalawa ang larong ito ng mahirap makuha. Ipinagpatuloy niya ang pag-hum ng theme song ng cartoon mula sa pintuan ni Austin.
Natigilan si Austin sa reaksyon niya. Malinaw na interesado siyang malaman ang higit pa tungkol kay Ellie at kung ano ang ginagawa nito sa kanyang Legos, ngunit ayaw niyang sabihin ito.
Sumilip siya sa kanyang ama. “Dad, this lady”—inangat niya ang ulo niya kay Ellie—“Alam niya ang Mecha Megas. Paano?”
Humalakhak si Tyler. "Well, buddy, hindi ako sigurado. Kailangan mo siyang tanungin kung gusto mong malaman."
Pinagmasdan ni Ellie ang pagkunot ng maliit na ilong ni Austin. Hinipan niya ang kanyang mga pisngi, pinaikot ang kanyang mga labi sa kaliwa. Pagkatapos ay parang nakagawa na siya ng konklusyon, bumuntong-hininga siya ng malakas at lumapit kay Ellie.
Nilahad niya ang maliit niyang kamay. "Hi, ako si Austin. Fan ka rin ba ni Megas?"
Inipit ni Ellie ang lock sa likod ng tenga niya. Kinuha niya ang palad ng bata at bahagyang pinisil. Pagkatapos ay binawi niya ang kanyang kamay at pinagdikit ang kanyang mga kamao, tulad ng gagawin ng cartoon hero ni Austin.
Kinindatan siya nito. "Hi, ako si Ellie. At pakiramdam ko, magiging mabuting magkaibigan tayo."
Nag-alab ang mga mata ni Austin sa isang masigasig na kislap, at tumango siya habang pinagdikit ang sarili niyang maliliit na kamao. "Oo, sa tingin ko rin."
Iniunat ni Tyler ang kanyang mga paa at tumingin sa kanyang publisher. Ngumunguya si Peter sa kanyang panulat habang binabasa niya ang dokumento. Nakakunot ang kanyang noo sa matinding linya. Nang iangat niya ang kanyang tingin, ang ekspresyon sa mukha niyang parang hamster ay hindi nangangako ng anumang magandang bagay. Kumulo ang tiyan ni Tyler. Crap, ayaw din ni Peter. Bumuntong hininga siya at sumandal. “Medyo magulo pa rin. Hindi lang ako makakuha ng tamang mood sa pagsusulat sa mga araw na ito." Ibinaba ni Peter ang kanyang panulat at ang mga kumot, saka tumahimik. "Oo, nakikita ko iyon." Patuyo ang tono ng boses niya. Hindi maiwasan ni Tyler na mapansin ang isang pahiwatig ng pagkabigo. Bumagsak ang puso niya hanggang tuhod. Ang huling bagay na gusto niyang gawin ay linlangin si Peter. May malaking sugal na ginawa si Peter para sa kanya apat na taon na ang nakalilipas. Ito ay naging isang napakatalino na hakbang para sa kanya, ngunit gayon pa man, ang paglukso
Mayroon na siyang unang Mecha Megas Robot figure, at ikinuyom niya ito sa kanyang maliliit na palad upang ipakita ito kay Natalie. At ano ang ginawa ng kaawa-awang piraso ng babaeng iyon? Itinapon si Austin, na parang isang mabigat na panghihimasok, na parang isang lamok na gustong mawala. Gusto lang niyang makipag-usap kay Tyler ng pera. Isang mahinang ungol ang kumawala sa lalamunan ni Tyler at tumigas ang kanyang mga daliri sa tela ng sofa. Walang pagkakataon na ibabalik niya si Natalie sa buhay ni Austin. Hindi ngayon, hindi kailanman. Isang magalang na maliit na ubo ang tumunog sa likuran niya, at umikot si Tyler. Nakatayo roon si Ellie habang nakapulupot ang mga kamay sa likod niya. Ang kulay peach ng kanyang mga pisngi ay nakaturo sa katotohanan na siya ay dapat na nakatayo doon para sa ilang minuto na ngayon, sinusubukang mapansin. "I'm sorry, Tyler, sa pagkagambala. Dinala ko na ang mga gamit ko. Gusto mo bang ipakita sa akin ang kwarto ko? Si Ate Melda kasi ay
She blinked at him saka nagkibit-balikat. "Fine, kung wala ka talagang magandang gawin, kung gayon ang bag na iyon ay isang magandang lugar para magsimula ka." Ngumisi siya at kinuha iyon. Naglakad siya papunta sa bookshelf at sinimulang ayusin ang mga libro niya. Binuksan ni Ellie ang kanyang bag at isinabit ang kanyang mga damit sa closet sa tabi ng kanyang kama. Halos kasing laki ito ng kusina ni Ellie. Ito ay magiging isang perpektong taguan kung siya ay nagpasya na makipaglaro muli ng taguan kay Austin. Isang gulat na buntong-hininga ang pinakawalan ni Tyler. "Anong nangyari?" Mabilis na lumapit sa kanya si Ellie. Sana, wala sa mga picture frame na inilagay niya sa ilalim ng mga libro ang nasira. Dapat ay inimpake niya ang mga iyon sa kanyang mga damit. Ngunit si Tyler ay may hawak na libro sa kanyang kamay, ang kanyang mga kilay ay naka-arko. “Ang Ginintuang Puso. Nagbabasa ka ba ng mga libro ko?" Nanuyo ang lalamunan ni Ellie. Ano ang tamang sagot dito? “Uh
Inilipat ni Elllie ang kanyang timbang sa kaliwa ng bench. Isang pulgada na lang. Oo, ngayon ay mahuhuli na niya ang lahat ng mga salita na sinasabi ng dalawang ina. “I swear to you, Susan, kung kaya ko, ako na mismo ang kukuha ng trabaho bilang yaya na iyon. Si Tyler Hernandez ang pinakaHOT na single dad sa buong paaralan. At saka, mayaman siya." Ang babaeng may pixie-cut at dreamy na mga mata ay parang hihimatayin pa ata. Tinagilid ni Ellie ang kanyang ulo. Siguradong sa posisyon ng pinag-uusapan nila. At walang iba kundi ang kinikilalang manunulat na si Tyler Hernandez. Magbunga na kaya ang kalunos-lunos niyang pag-stalk? Niyugyog ng kaibigan ng babae ang kanyang pulang kulot. "Hindi sigurado ako, Karen. Sigurado akong napakasarap niyang pagmasdan, ako na ang magsasabi sayo, but he's always solemn around us
“Bakit mo gagawin iyon?” Nagulat ang boses ni Ellysa.Pinilit ni Ellie na manatiling kalmado. Dahil lamang sa naisip niya ang lahat ng ito, hindi nangangahulugang naiintindihan ito ni Ellysa. Ang kanyang kapatid na babae ay hindi maintindihin, kahit na kung minsan ay tila ganoon.Hinawakan ni Ellie ang manibela at sumandal habang nasa telepono. "Ang ama na nangangailangan ng tulong ay si Tyler Hernandez."“Yung Tyler Hernandez? Ang manunulat?" Napabuntong hininga si Ellysa.Humagikgik si Ellie. “Eksakto! Ang kanyang anak ay pumapasok sa Lincoln Academy. Sa tingin ko, kung magtatrabaho ako para sa kanya ng ilang buwan, maaaring bigyan niya ako ng isang magandang sulat ng rekomendasyon para sa oras ng aplikasyon para sa nextschool year."
Napabuntong-hininga si Jacob.“Oo, ito na nga.At nag-iipon na ako ng tamang papeles para kontrahin ang mga pahayag niya.Gayunpaman, hindi ito ang aming pangunahing isyu.""Pagkatapos ano?"napatahimik si Tyler, iniisip kung ano pa ang naisip ni Natalie sa pagkakataong ito."Ito ang malinaw na kagustuhan ni Judge Cecil para sa mag-asawa bilang mga tagapag-alaga.Nang sabihin sa kanya ni Natalie na gusto niyang maging maayos ang lahat sa pamamagitan ng pagpapalaki kay Jacob sa isang tunay na pamilya...well, I have to say your ex scored some serious points."Parang humihingi ng tawad ang boses ni Jacob.Umigting ang panga ni Tyler.Kaya tama niyang na-anticipate ang galaw ni Natalie.Alam niyang gagamitin niya ang sirang family card para subukan a
Nilinaw ni Ellie ang kanyang boses."Ginoo.Mister Hernandez...uhh, Tyler, siguro nagtataka ka kung ano ang ginagawa ko dito nang hindi ipinaalam, tama ba?" Tumaas ang isang kilay ni Tyler.“Well, sumagi sa isip ko ang tanong.Maari bang maliwanagan ako ukol sa kung anong ipinunta mo rito?" Napasinghap siya na parang naghahanda para sa isang uri ng malaking paghahayag."Nandito ako tungkol sa posisyon bilang isang yaya." Ang posisyon bilang isang yaya? Nalaglag ang panga ni Tyler.Paano kaya iyon?Hindi pa rin siya tumawag sa ahensya.Posible bang ginawa na iyon ng guro ni Austin para sa kanya? Napakamot siya sa baba."Excuse me, pero paano mo nalaman ang tungkol dito?Taga-Ch
Napabilog ang kilay ni Ellie.Nagkamali ba siya ng pagkarinig sa babaeng iyon sa park?Hindi, tiyak na nagsalita siya tungkol sa posisyon ng isang yaya.At tinanong din ni Tyler kung galing siya sa agency ng posisyon para sa mga yaya.Tapos anong problema?"Gusto mo bang sabihin sa akin kung ano ang eksaktong hinahanap mo?"Napabuntong-hininga si Tyler at lumipat pasulong.Ibinuka niya ang kanyang bibig, ngunit pagkatapos ay isinara niya ito.Sumandal siya at umiling."Hindi, sa tingin ko hindi ito ang gusto mo."Kumalabog ang tiyan ni Ellie.Ano ang alam niya tungkol sa gusto niya?Kailangan niya ang trabahong ito.Kailangan niyang gawin ang lahat para sapat na magtiwala sa kanya si Tyler Hernandez para isulat ang isang napakaperkpekto na rekomendasyon para sa Lincoln Academy.Hindi na siya makakagawa ng isa pang round