Hello, it's MissAlbularyo on your screen. I wasn't able to update much these months, and I'm sorry. For now, the story, The Book of Cheating will be on Hiatus and will be back on possibly May or June 2022. The reason for this is that I'm already in my fourth year in college and had been busy with school works since I'll be graduating soon. I hope my readers will understand and wait for me.I guarantee that once I've finished everyhting in my school, I will finish the story as soon as possible. I shall return. Thank you for your understanding.
Sapo ko ang ulo ko habang pinipilit kong kainin ang pagkain na inihanda ni tita Agatha para sa agahan. Pakiramdam ko ay tutumba ako kahit na nakaupo ako. Minabuti ko na lang na ayusin ang aking postura nang sa gano'n ay hindi makapansin si tita Agatha a may nararamdaman akong hindi maganda. Across to where I am sitting, Aldrich only squinted at his breakfast. He then took a cup of coffee beside his plate and took a sip. Matapos no'n ay nabaling ang kanyang tingin sa akin at binigyan ako ng matamis na ngiti. "You don't know how grateful I am for your help during the weekend, Claire," sabi niya sa sinserong boses. But Aldrich being the two-faced, manipulative bastard that he is, I should think otherwise. Nagsalita siyang muli, "I wish you would be able to help me again next time." Next time my ass! Feeling naman niya gagawin namin ito ulit. "Oh I hope next time you would call for kuya Andrei, or better yet take Kaizer with you," I
"That's the 15th time you did that, Claire." Sinamaan ko ng tingin si Aldrich nang punahin na naman niya ang paghikab ko. Sa mga ginawa namin buong umaga, hindi ko alam kung paano niya pa nagawang makahanap ng oras para bilangin kung ilang beses akong humikab. "Pwede bang tigilan mo ako?" At sinabayan ko iyon ng pag-irap sa kanya. "Wala ako sa mood na pakinggan ang mga pagpupuna mo. Hwag ngayon na inaantok pa ako." Humikab ako ulit. "That's the 16th time." "Tutal patapos na ang morning classes, kakain muna ako ng lunch," sabi ko sa kanya at nauna na akong maglakad. Mabuti nang iwan siya nang sa ganon ay magkaroon ako ng ginhawa. Mamamatay ako nang maaga sa kanya. Humabol siya sa akin. "Hindi ka sasabay sa akin?" Saglit ko siyang sinulyapan at humikab ulit ako. "Bakit kita sasabayan mag lunch? Close ba tayo?" Mahina siyang tumawa. "According to the rumors, I am your boyfriend." "You are not one to believe rumors, President." "It's Aldrich for you, Claire. And besides, I thi
ALDRICH FEN ARELLANO POV"That's impossible," I told her, but she did not argue.She only sighed and took her burger again. She stared at her food, and I know she's hesitating if she should still eat or not. "Sa totoo lang, gulat din ako nung nakita ko ang source ng mga info.""Bakit magkakaroon ng gano'ng inpormasyon si Cassandra? That's unlikely of her."Claire smiled sheepishly, obviously disagreeing to my remarks. "You never truly know a person just because you were with them for a long time. Ako ba in-expect mo na magkakaroon ng maraming impormasyon? Hindi naman, di ba? I think, at first, you see me as kuya Andrei's loyal dog."I didn't correct her even though she thought wrong about my views on her. I always thought of her as Andrei's loyal friend, because she's the only person Andrei respects outside our circle.But she has a point. Maybe I was really wrong about my perception on Cassandra. Maybe Cassandra was really trying to join the Ragnarok Organization. But why? What was
Being one of the school's news writers and also a commoner, is unquestionable on my side. Alam ng maraming estudyante sa Louise Academy na isa lang akong pangkaraniwang estudyante kahit na kabilang ako sa student publication. I'd rather live a humble life with an average GPA. Mas mabuti na'ng pumasa sa awa ng katiting na katalinuhan at sandamakmak na kasipagan. Itinataguyod ko na lang talagang magkaroon ng place sa honor list para naman matuwa ang nanay ko. May mga teachers na sinasabihan akong matalino, but I don't particularly think of myself that way. I just love to write news stories, journal entries, and even diaries. Mahilig lang din kasi akong magbasa ng mga libro kaya masasabing madami akong alam. Pero hindi porque't sinabihan akong matalino, doesn't mean na kaya ko nang kausapin ang Principal ng aming pa
"Why the Principal's Office?" tanong ng SSG President habang naglalakad kami sa hallway ng Admin Building. Katabi ko sa magkabilang side ko ang President at Vice President ng SSG, habang nasa likod naman namin sina Charmaine, Lorraine at yung dalawang palaka na alipores ng pinatumba ko kanina. "Ah, kailangan ko po silang isumbong sa mga ginagawa nilang hindi magaganda," sabi ko. "The Principal's Office is the shortcut kasi maraming complaints ang mga estudyante against sa tatlong 'yon," dagdag ko. "And I have something to ask of the Principal." "And what is that?" tanong ni SSG President. "It's nothing, it should not burden the mind of a busy person like you," sabi ko. "Baka po maabala ko pa po kayo," dagdag ko. Ngumiti si SSG President sa akin na para bang napagaan
"Magkano ang magpagawa ng Reaction Paper para sa subject ni Sir Rogene?" Iyan agad ang bumungad sa akin, isang linggo after akong ma-suspend. Kaharap ko ang isang maputing babae na may mahabang buhok na kulay brown, brown din ang kanyang mga mata na tila ba nagliliwanag kapag nasisinagan ng araw, at mayroon siyang napakaganda at matangos na ilong. May lahi ang babaeng ito, mayaman to, panigurado. Bakit ba nakalimutan kong may maganda pala akong classmate? Dahil siguro sa wala akong pake or dahil dun sa suspension. Sa tatlong araw na suspension ko, wala akong ibang ginawa kundi ang gumawa ng mga projects na hindi kayang gawin ng mga tamad kong mga schoolmates. At kumain ako nang kumain dahil libre ang pagkain sa bahay. Pinagalitan ako ni mama, at ang papa ko na nasa M
"Claire!!! Gumising ka na!! Aba tong batang to, tanghali na!! Gising na 'ang kambal, ikaw na lang ang hindi." Hirap akong bumangon mula sa higaan ko at tinignan ang paligid ng kuwarto. Madilim pa lang sa labas. Tinignan ko yung orasan ko, 4:30 pa lang ng madaling araw. Bwisit naman na buhay 'to. Kailan pa naging tanghali ang madaling araw?! Babalik na sana ako sa pagtulog pero biglang bumukas ang pintuan ko at pumasok si mama sa kuwarto ko. "Ano ka bang bata ka, tumayo ka na diyan," sabi ni mama sa akin. "First of all, my dear mudra, bakasyon ngayon at walang pasok. Second, it's four thirty in the morning, mamayang nine pa po ang tanghali," sabi ko. "Ano bang meron? Umagang-umaga nambubulabog ho kayo."
He chuckled as if reminiscing a memory. "You may refrain from calling me by that title," nakangiti niyang sabi. "Just call me Aldrich, there's no need for formalities anymore since we’re quite acquainted now." I nodded. "Okay...kuya Aldrich," I started to say. "I assume you're as fine as you were, back then." "Aldrich is fine," sabi niya na naman na nagpakunot sa akin. "H'wag mo na akong tawaging kuya. It’s making me feel so old." "Ah, Aldrich," sabi ko. This feels weird. "Well, nandito lang ako para bumili ng mga gamit," sabi ko ulit at nagbabadya na akong umalis. Pero may sinabi siya na hindi ko mapigilan. "Anyway, since we're here, I might as well treat you for dinner, I s