Nang matapos ko ang paglilinis ng katawan ay agad na akong bumaba at tinahak ang lanai kung saan kami nag-aalmusal palagi, maliwalas kasi do’n at masarap ang simoy ng hangin na pumapasok. Ilan sandali pa ay nakarating din ako sa hapag at nakita ko si Mama, nagbabasa ng libro at umiinom ng kape. Nakahanda na rin ang almusal namin.
"Good morning, Ma!" masayang bati ko. Tumigin ito sa akin at ngumiti.
"Umupo ka na at kumain."
"Ma?" tawag pansin ko sa kanya.
"Hmm?" tugon niya.
“Saan galing ang pagiging mangkukulam natin, Ma?” umpisang tanong ko.
"Innate by a curse, your Grandmother is the Queen of Verona, which is also the witches kingdom. And she also needs to marry a human but royal to remain the bloodline of royalties… at mapalaya tayo sa sumpa ng kahapon.”
“Sumpa ng kahapon?” takang tanong ko.
“Mahabang kwento anak,” tugon ni Mama. Parang iniiwasan niya ang parting ‘yon. At pinipili niya lang ang mga sasabihin, hindi buong kwento ang sinasabi ni Mama. There are missing pieces.
“So, Grandma did marry a king?” pinagpatuloy ko na lang ang pagtatanong.
"Yeah, pero kailangan mapa-ibig niya ang isang maharlika na hindi nalalaman na siya ay isang mangkukulam. At bawal gumamit ng spell, para ma-inlove ito sa ’yo, dapat puro ang pag-ibig. At kailangan may mabuting puso ang lalaki dahil do’n, mananatili ang kabutihan sa dugo natin.”
"And?" panghihikayat ko pa sa kanya.
"She became Queen of Avalon, she was married to your Grandpa, King Arnold Green I."
"And our Father?" tanong ko pa.
"Yeah, I was married to your father, Joshua Ford Prince of Ashville. But let me tell you that Verona is the mother kingdom.""Alam ko na anak ako ng isang maharlika pero hindi ko alam na anak pala ako ng isang mangkukulam," tugon ko.
Hindi ko alam kung matutuwa ako o mawiwindang sa nalaman ko. Nasa puso ko ang pagtanggi sa pamana ni Mama. Tumawa lang si Mama, na parang pinagtritripan niya 'ko.
“But Ma, why innate by a curse?” tanong ko pa. Pero hindi sumagot si Mama.
"You're turning eighteen this month, full moon that's where your gifts
unfolds," saad pa nito."Gifts?" nagtataka kong tanong.
“Mga regalo,” tugon nito na parang trip lang talaga kay Mama ang lahat.
"Tulad ng ano, Ma?" tanong ko pa.
“Tulad na lang nito,” saad niya sabay lapag ng libro niya sa mesa at tumayo, laking gulat ko nang makita kong biglang nawala si Mama sa harap ko. Nawala ito na parang bula.
“Ma?” takot kong tawag sa kanya, nagulat pa ‘ko nang magsalita ito.
“Sa bawat henerasyon ay may iba’t-ibang salamangka, bawat anak ay may natural na mahikang taglay. Kailangan mo lang itong malaman at madiskubre, kailangan mo rin malaman kung paano ito gamitin nang maayos at sa mabuti.”
“Mama naman eh,” takot kong tugon sa kanya. Hindi ko siya nakikita pero naririnig ko ang boses niya.
“’Yan ba ang sinasabi mong regalo?” tanong ko sa kawalan. Hindi ko alam kung saan ako titingin. Sinundan ko na lamang ang kanyang tinig.
“Oo, isa ito sa mga regalo. At ang pagiging invisible ay ang paborito ko sa lahat,” aniya.
“Pwede bang magpakita na kayo, Ma?”
“Kailangan mong maging handa anak, dahil kung may mabubuting mangkukulam, meron ding masasama. At pwede nilang pigilan ang pagiging ganap mong mangkukulam, para sila ang pumalit sa trono.”
Nagulat ako nang marinig ko ang tinig ni Mama na nasa likuran ko. Tumingin ako sa likod. Nakita ko na siya, nakangisi.
“Sinong nagsabi na tatanggapin ko ang mana mo, Ma?” inis kong sabi sa kanya. Pero natawa na lamang ito.
“Alam ko papayag ka. Hindi mo naman siguro hahayaan na maging asin ako, ‘di ba?” tatawa-tawang sambit niya.
Napayuko ako dahil totoo naman ang sinabi ni Mama. Wala naman akong magagawa, kaya inayos ko ang aking pagkakaupo at niyaya si Mama na kumain na kami. Naupo naman ito at nagsimulang kumain.
Habang kumakain ay nakita ko ang repleksyon ng palasyo sa lawa na nasa harap namin, pinagmasdan ko ang laki nito at ang kanyang makalumang disenyo. Pero sa maraming henerasyong dumating, naging matibay at naging saksing pipi ito sa lahat ng panahong nagdaan. At ngayon masasaksihan nito ang pagiging mangkukulam ko.
“Malalim yata ang iniisip mo?” pukaw ni Mama.
“Wala po, Ma―” hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang biglang tumayo si Mama at sumigaw sa isang guwardiya na nakatayo sa bukana ng pintuan namin.
“Isara lahat ng pintuan at lagusan!” napatayo na rin ako at tinanong si Mama kung anong problema.
“May paparating!” galit na sambit niya.
“Po? Sino? Takang tanong ko sa aking Ina. Umalis siya sa kanyang pwesto at mabilis na naglakad. Nakita ko naman ang mga guwardiya na nagmamadaling sundin ang utos ni Mama. Tumayo na ‘ko ang sinundan siya, sa bilis ni Mama maglakad ay muntik pa akong madapa.
“Ma, hintay!” sigaw ko dahil nasa bukana na siya ng kaharian, parang hindi niya ako naririnig. Nang makarating ako sa bukas na trangkahan ay nabangga ako, napasapo ako sa aking noo at napapikit sa tindi ng sakit.
“Diyan ka lang, Amaliah!” rinig kong sigaw ni Mama.
Sinubukan kong buksan ang aking mga mata para makita kung saan ba ako nakabangga, dahan-dahan akong nagmulat. Ganoon na lamang aking gulat nang makita ko na walang ano mang bagay na nasa harap ko. Lumapit ako sa bukana at sinubukan kong lumabas pero nabangga ulit ako at napaatras na lamang.
“A-ano ‘to?” takang tanong ko.
Nakita ko si Mama nasa labas at parang may hinihintay lamang. Sa ikatlong pagkakataon ay lumapit ako sa trangkahan. Hinawakan ko ito at sa aking pagkamangha ay parang may harang sa daraanan. Tumingin ako sa buong kaharian, sa mga gilid at taas, lumaki agad ang mga mata ko nang makita ko na ang buong paligid ay may transparent barrier. Parang isang malaking bula, may malabong bahaghari pa akong naaaninag.
Nang makabalik mula sa pagkabigla, tinuon ko na ang aking paningin sa labas ng palasyo. Nakita ko si Mama, para itong mandirigma sa kanyang tindig. Ngayon ko lang nakita ang pana na hawak niya. Ilan sandali pa ay natanaw ako ngang may paparating.
Ito malamang ang sinasabi ni Mama. Habang papalapit nang papalapit ang mga ito ay mas lalong lumilinaw ang mga mukha nila. Isang babae at tatlong mga lalaki, seryoso ang mga mukha nito at parang sa akin sila tumitingin. Teka si Mama, nag-iisa lamang.
“Ma!” sigaw ko. Lumingon naman ito sa gawi ko at ngumisi, parang sinasabi nito sa akin na, ‘chill ka lang’. Ang ewan ni Mama, minsan ang strict, minsan naman parang barkada ko lang.
“Ma, anong nangyayari?” tanong ko sa nag-aalalang tinig.
Hindi na nakasagot si Mama dahil nasa harap na niya ang mga taong nakita kong naglalakad. At parang naghahamon ito ng away. Pero ‘yong babaeng nakasuot ng kayumangging damit at mahaba ang buhok ay tila ba walang pakialam kay Mama. Dahil sa akin ito nakatingin na parang nakakita ito ng banta. Akma itong lalapit sa akin nang pigilan siya ni Mama.
“Wag ang anak ko Lusiana!” pagbabanta ni Mama.
Hindi nito pinansin si Mama at diretso na itong lumakad patungo sa akin. Pero bago pa maihakbang ng babae ang kanyang mga paa ay nasa harap na niya si Mama.
“Airah? Oh! Airah…” sambit niya sa pangalan ni Mama na para bang nang-iinis.
“Mukhang nagmamadali ka nang ipasa ang iyong trono sa anak mo?” mainsultong saad niya.
“Hindi mo makukuha ang hindi sa ‘yo!” matigas na saad ni Mama.
Tumawa naman ang babae. Napansin kong medyo magkahawig sila ni Mama. Humakbang ito pabalik at kinukumpas-kumpas nito ang kamay na parang pamaypay.
“Ang bango ng dugo ng anak mo, Airah. Umaalingawngaw ang amoy niya, nakakatakam,” pang-iinis niya pa kay Mama.
Lumaki naman ang mga mata ni Mama sa galit, halata lang na pinipigilan niya ito. Tangkang magsasalita pa sana si Mama nang biglang may dumating.
“Aalis kayo? O gusto mong magdanak pa ang dugo sa lupa!?” isang maawtoridad na boses ang narinig ko. Pero hindi ko siya nakikita, pero ang sigurado ako, isa itong lalaki.
Nag-aangil naman ang mga kasama ng babae at biglang nagpalit ng anyo ang mga ito. Humaba ang mga kuko nila at mga nguso, nagkaroon din ng makakapal na balahibo. Laking gulat ko nang masaksihan ko ang pagiging lobo nila. Hindi ko mapigilan kumurap ng mga mata tila ba nananaginip ako.
Ilan sandali pa ay napansin kong handa na sana nilang lapain si Mama. Pero sa hindi malamang dahilan ay bigla na lamang sumirit ang dugo ng isang lobo, natumba’t nawalan ito ng buhay.
Sumugod naman ang isa at sa ganoon sitwasyon ay natumba rin ito habang masaganang tumutulo ang dugo mula sa leeg. Susugod na sana ang huling lobo nang iangat ni Mama ang kanyang kamay at braso at pinana ito. Naggagalaiti naman sa galit ang babae kaya napilitan itong umatras.
“Hindi pa tayo tapos, Airah! Papatayin ko anak mo! Uubusin ko ang dugo niya! Tandaan mo ‘yan!” sigaw nito habang naglalaho sa gitna ng makapal na alikabok.
Bigla naman nawala ang malaking harang sa paligid, agad akong napatingin sa kinatatayuan ni Mama. Ang mga lobong napatay ay bigla na lang nagliyab at naging abo. Hindi talaga ako makapaniwala sa mga nakikita ko at sa mga nalalaman ko, napalunok ako ng laway at pinagpapawiasan kahit malamig naman. Ang normal kong buhay ay naging katakot-takot at mapanganib.
Ilan sandali pa ay suminyas si Mama na pumasok na ‘ko sa loob. Hindi naman ako nag-atubili at sinunod ko ang utos niya. Nang nakapasok na ‘ko ay hinintay ko si Mama na makarating sa bulwagan. Hindi naman nagtagal ay agad ko naman siyang nakita sa pintuan. Nakangiti ito pero bakas sa kanyang mga mata ang takot at pangamba.
“Ma?” sambit ko, habang papalapit ito sa akin. Nang makarating siya sa gawi ko ay agad niya akong niyakap nang mahigpit.
“Sino sila, Ma?” agad na tanong ko sa kanya.
“Bukas ko na ipapaliwanag, magpahinga ka na marami ka pang gagawing paghahanda,” aniya. Hindi na ako nagpumilit pa, sapat na sa ngayon ang mga nangyari. Mukhang kailangan din ni Mama ang magpahinga.
Ilan oras ang lumipas ay hindi pa rin maalis sa isip ko ang nangyari, nagkataon pang wala si Kuya at Papa. Nasa kwarto lang ako at walang magawa, hindi rin ako makatulog sa sobrang pag-iisip. Lahat na ng pwesto sa higaan ay nagawa ko na pero gulong-gulo ang isip ko sa mga katanungan walang sagot.
Bumangon ako nang marinig ko ang patak ng ulan na nagmumula sa labas ng balkonahe ko. Napatayo tuloy ako at dali-daling sinara ang pinto, mukhang may bagyo pang darating. Nang masara ko na ang pinto ay sumilip ako sa bintanang salamin, malakas ang ulan at malamig din ang dampi ng hangin kaya minabuti kong isara ang maliit na siwang ng bintana.
Nang may napansin akong anino sa likod ng puno, na nasa unahan lang ng hardin. Sinipat ko ito pero parang usok ito na bigla na lamang nawala. Pero hindi ako maaring magkamali, anino iyong ng tao.
Witch in the Palace
Bumalik ako sa kama nang masumpungan ko ang librong binabasa ko, parang nag-iilaw ito. Kinusot-kusot ko naman ang mga mata ko baka kasi na malikmata lang ako. Nang muli ko itong tinignan ay naging normal na, kinuha ko ito at dinala sa kama. Muli ko itong binuksan at pinagpatuloy ang pagbabasa. As the sun sets on the throne, mountains shine upon the skies. But rays are captivating every land of joy. I'm hiding beneath the shadow of the moon. Still, I am nothing but vain. *** Hindi ko man masyadong gets ang tulang ‘to pero gusto ko ang pamamaraan niya ng pagsusulat, ‘yong accent niya ang lumanay at halatang mahilig sa kalikasan ang may akda. Ilan oras ang nagdaan ay patuloy pa rin ako sa pagbabasa at hindi ko na namalayan na malapit nang gumabi. Nanlalabo na rin ang mga mata ko sa kababasa. Minabuti kong buksan ang pinto ng aking balkonahe, agad namang pumasok ang malamig na hangin. “Hmm ang
Naging maalingsangan ang hangin, nagpatuloy ako sa pagpasok sa aming silid. Sinalubong naman ako ni Elle, na may hawak na review paper. Niyaya niya ‘kong mag-aral muna dahil wala pa naman ‘yong Prof namin. Subalit hindi pa rin maalis sa isip ko ang anino na sumusunod sa akin. Simula nang malaman ko na, tagapagmana ako ng isang sumpa ay naging komplikado ang araw-araw na pamumuhay ko. “Oy! Liah anong iniisip mo?” puna ni Elle sa akin. “Wala, Elle.” Sagot ko sa kanya. Hindi ko rin alam kung sasabihin ko sa kanya ang lihim ko. Mula pagkabata ay magkasama na kami ni Elle. At walang lihim ang makakaligtas sa mapanuri kong kaibigan. Maalon, mahaba ang buhok nito, minsan kailangan ko pang hawiin ‘yon para makita ang mukha niya. Maliban sa maganda ito, ubod din ng talino. Hindi ko rin maikakailang maraming lalaki ang nagkakagusto sa kanya. But her heart and soul belongs to my b
Lakat-takbo ang ginawa ko para tahakin ang pintuan palabas ng kusina. Ngunit nang nasa bukana na ‘ko ay nabangga na naman ako kahit wala akong makitang harang. Nang tangkang hahawakan ko na ang espasiyong nasa gitna ng pintuan ay siyang pagsulpot ni Miss Tara sa harap ko. “Wag mo nang subukang lumabas, Mahal na Prinsesa,” sambit nito habang humihingal. “A-anong nangyayari, Miss Tara?” tanong ko, pero hindi ito smagot. Inangat niya ang kanyang kaliwang kamay at parang may hinahawakan sa espasyo na nasa gitna ng pintuan, napaatras ako nang may makita akong gumalaw. Nagsalita siya sa ibang lenggwahe. Parang tubig sa lawa na hinuhulugan ng maliit na bato. Gano’n ang paggalaw nito, kasabay sa paggalaw ay ang paglabas ng kulay bahaghari. Hindi ito tumigil sa paggalaw hanggang sa kinuha ni Miss Tara ang kamay niya sa harang. Oo tama, may harang ang buong bahay. “A-ano ba talaga ang nangyayari, Miss
Flowers blooms and fades, feelings are fogs lingering for a while. Leave you like a sunset on the horizon. Holdingon to the rays, yet filling you the hopes that never come. But I saw this light in the darkness. I see you. Hindi ko mabitawan ang libro na 'to.Parang nasasaktan ako para sa author na sumulat nito, parang naririnig ko siyang umiiyak. Tumingin ako sa relos na nakasabit sa pader. “Damn! Oras na pala!” bulalas ko. Tumingin muna ko sa salamin at binubusisi ko kung may mali pa sa mukha ko. “Okay, maayos na lahat.” Nakangiti kong sabi. Iniwan ako ni mama sa loob dahil gusto niya raw na makita ako pagbukas na pagbukas ng pintuan. "Mama talaga." Lumabas na ako at bababanapatungo sa bulwagan. My heart yearns for calmness,pero mabilis itong tumitibok. Huminga ako nan
Patuloy ang kasiyahan sa bulwagan ng palasyo habang kami ni Elle ay nasa hardin pa rin. Hindi ko alam ang nararamdaman ko. Naging maalinsangan ang hangin at hindi ako mapakali. May na aamoy din kaming hindi maganda sa ilong. Ang mga dahon sa mga puno ay naglagasan, napatayo na rin si Elle dahil sa lakas ng hangin na parang may bagyong parating, mas lalong dumilim ang paligid. Patay sindi rin ng mga ilaw. At ang buwan ay nagkukulay dugo na. “L-liah, anoang bagayna―‘yan?”utal na tinuro ni Elle ang nakikita niya sa taas. “H-hindi ko rin alam, Elle.” Naestatwa kami sa amin kinatatayuan nang mapansin namin na ang mga dahon at mga bulaklak ay biglang nalanta na walang dahilan. Kahit na ang damo ay nawalan ng kulay. Pero ang pinagtataka ko, tanging ang gintong carnation ang natirang sariwa.
"Letsgo,Elle, kailangan nanatin makaalis." Hinila ko ang kamay niya at dinala siya sa dulo ng harang. Humakbang kami palabas sa malaking transparent bowl.Parang bubbled ito, na limilikopsabuonghardin. Pagkalabas ay nakita namin na normal anglahat. Ni hindi nila napansin na nagkakagulo na sa loob ng garden.Kahit na ang mga bantay na malapit sa hardin. Muli akong lumingon sa hardin, namangha ako kasi ang tahimik at mapayapa ito. Hindi talaga nakikita ang magulo at delikadong sitwasyonsa loob. Ilan sandaling paglalakad ay narating namin ang likod ng bulwagan. Do’n kami dumaan, tinahak namin ang mabatong daan. Pagpasok namin ay dumeretso na kami sa taas. “Liah! Naka-lock 'yong pintuan,”sigaw ni Elle. Door open! Just a thought of it ayagad na bumukas ang pintuan,parang nagug
Kinaumagahan, naramdaman kong may nakadagan sa baywang ko at parang may insektong bumubulong nang malakas sa tainga ko. Nakakairita dahil sa tunog nitong parang bubuyog. Pagmulat ko nakita ko si Elle, sarap na sarap sa pagkakahiga sa kama ko. Nakaharap siya mismo sa mukha ko. “Aish! Babaeng ‘to,” saad ko. Inangat ko ang kanyang mahabang biyas para makalaya ang katawan ko. Nakanganga ang baliw kong kaibigan at ang lakas pang humilik. Nang tumingin ako sa orasan ay nagulat ako kasi tanghali na pala. “Elle, gising! Gising!” niyugyog ko siya pero tulog mantika ito. Naisipan kong maligo muna. Excitedna akong pumasok sa secret campus. Sabi ni mama do'n daw nagtra-traning ang mga bagong witch. Nakakapanibago ang buhay ko ngayon, at kailangan kong masanay. “Augh! Aray!” bigla kong d***g. Pumasok ang bula ng sabon sa mata ko. Agad ko n
“What are you doing, Your Highness?” tanong ni Leo, sa seryosong boses nito, pero kita sa mukha nito na pinipigilan ang tawa. Si Miss Tara, naman ay playing safe. “A-ah, eh, can you explain it to me?” tanong ko. “It’s a magical palace, princess,” saad ni Miss Tara. “Ah, okay, I j-just can’t believe it. W-well anything is possible in this world,” ani ko sa nahihiyang tinig. Ngumiti silang dalawa at nasilayan ko ang magagandang ngiti ni Leo. “Well, I’ll show you the hall of Royalties,” ani ni Miss Tara. Si Leo naman ay bumalik sa kanyang seryosong mukha. Mas lalo itong naging attractive sa akin. “Chill ka lang, Liah,” ani ngisip ko. Nagpatuloy kami sa paggala sa bulwagan hanggang sa nakarating kami sa isang kwarto. Pagpasok namin ay agad ko na ginala ang paningin ko.