CEO, OFFICE
NAKAUPO siya sa swivel chair niya at nire-review ang mga papeles na nakapatong sa ibabaw ng lamesa niya. Sinisigurado na bago iyon pirmahan ay nabasa na niya ito ng maigi. Pero sandali siyang tumigil sa ginagawa nang marinig ang pagkatok sa pintoan ng opisina niya.Napabuntonghininga siya. Ayaw niya ng bisita o kahit na sino. Ang gusto niya ay tahimik lang. Tahimik na lugar, that's all.Narinig pa niya ulit ang pagkatok sa pinto, ngunit hindi siya sumagot. Hanggang sa marinig niya ang pag-vibrate ng cellphone niya sa ibabaw ng lamesa. Kinuha niya ito at tiningnan kung sino ang tumatawag.Si Aaron. Sekretarya niya. Ibig sabihin lang ay ito ang nasa labas ng pinto niya ngayon at kanina pa kumakatok. Iyon ang ginagawa nito kapag hindi siya nagbibigay ng permiso na magpapasok ng tao sa opisina niya—ang tawagan siya nito upang ipaalam na ito ang nasa labas ng pinto."Come in," malalim ang boses na wika niya sa microphone. Konektado iyon sa maliit na speaker na nasa labas ng pinto niya.Bumukas ang pinto at pumasok nga si Aaron. Hinay-hinay ito sa paghakbang, tila ba ayaw makalikha ng ingay ng mga yapak nito. Alam na kasi nito ang ugali niya. "Good morning, Sir," magalang at mahina ang boses na bati nito sa kaniya.He didn't say anything. Nanatili siyang nakatingin sa papeles na hawak. Ni hindi nga niya binigyan ng sulyap ang lalaki. Tumikhim si Aaron at naupo ito sa upuan na nasa harapan ng lamesa niya. Hinintay niya ang sasabihin nito. Kung ano ang pakay nito sa kaniya. As usual, alam na ni Aaron na kapag hindi siya nagsalita ay binibigyan na niya ito ng pagkakataong magsalita, at dapat direct to the point kung tungkol saan ang concern nito."Sir, regarding po sa opening ng Children's home ay humihingi po sana ng permisyo ang kampo ni Samuel Cruz na kung pahihintulutan niyo po sila na interbyuhin kayo?" walang paligoy-ligoy nitong pahayag. Iyon ang gusto niya. Diretsahan.Napabuntonghininga na naman siya. Isa pa iyon sa ayaw niya sa lahat. Ang media. Maingay, maraming tao. Hindi siya makahinga.Ang Children's home ay isang bahay-ampunan. Para sa mga batang walang tirahan, walang mga magulang at palaboy-laboy sa kalye. He developed this house for poor children. Madalas siyang makakita ng mga batang palaboy-laboy sa kalye, at nadudurog ang puso niya sa tanawin na iyon. Hanggang sa isang araw ay nagpasya siya na magpatayo ng bahay-ampunan. Lahat ng bata sa kalye na willing magpa-ampon ay aampunin niya, at kung may mga tao na balak naman umampon ng bata mula sa pangangalaga ng Children's home ay kailangan munang dumaan sa mahabang proseso upang masiguro na ang mga taong mapupuntahan nila ay mamahalin sila at aalagan ng mabuti. Isa si Paolo sa dahilan kung bakit niya naisipan ang Children's home. He misses his son so damn much. At araw-araw siyang nangungulila sa pagkawala nito. Muli ay nabuhay na naman ang pait at sakit sa puso niya but he keeps on hiding it. "You know my answer, right?" aniya kay Aaron na hindi ito binalingan. Ang boses niya ay walang kasing lamig.Tumango ang sekretarya niya. Pero hindi ito nawawalan ng pag-asa na pumayag siya."Good," tipid na tugon niya, "may sasabihin ka pa ba?" This time ay binalingan na niya si Aaron."Meron pa po, Sir. How about po kung pahintulutan niyo na lang sila na mag-interbyu sa iyo, Sir? Total naman ay matagal na silang nakikiusap sa inyo. Gusto lang po nila makahingi ng statement mula sa inyo kung bakit ninyo pinatayo ang Children's home. Kahit konti lang daw po."Naningkit ang mga mata niya. Pero mukhang hindi natinag ang kaharap niya. Sanay na yata si Aaron sa ugali niya."Inuutusan mo ba ako, Aaron?" tuwid niya itong tiningnan sa mga mata.Napakamot sa batok si Aaron at alanganin itong ngumiti. "Suggestion lang naman po ang akin, Sir. Malay mo kapag napagbigyan mo sila ay hindi na sila mangungulit pa sayo," pahayag pa nito.Napaisip siya. Siguro nga kapag napagbigyan niya ang mga ito ay hindi na ang mga ito bubuntot-buntot pa sa kaniya. Pero ayaw nga niya sa mga media. Ayaw niya ng mga cameras. Kung bakit kasi kailangan pa ng mga ito alamin ang tungkol sa mga naganap sa buhay niya sa loob ng isang taon mahigit. Simula kasi ng dumating siya mula sa Italy ay hindi na siya nawalan ng media sa paligid. Maraming katanungan ang mga ito na sadyang iniiwasan talaga niya. Kaya kapag narito siya sa opisina niya ay wala siyang pinapapasok na ibang tao, maliban kay Aaron. Gusto lang naman niya ng tahimik na buhay, why those people can't understand? Why they can't leave him alone?"Alam mo na ang sagot ko Aaron. I don't like repeating my answer." Muli niyang binalingan ang papeles na hawak kanina. Marami pa siyang gagawin na mahalagang bagay kaysa sa interbyu-interbyu na iyan.Hindi umalis si Aaron. Nanatili itong nakaupo. Malapit na siyang mainis sa lalaki."Ahm… What about, Sir, kung hindi na lang media ang ihaharap sayo?" Nangunot ang noo niya na muli itong tiningnan. Hindi niya maintindihan ang sinasabi nito. "I mean is, kukuha sila ng simpleng tao, iyon bang hindi kasapi ng mga reporter na siyang haharap sayo? Iyon po ay suhestiyon ni Samuel. Kung ayaw mo raw po makita ang mga pagmumukha nila ay kukuha nalang sila ng tao na hindi luma sa paningin mo total kilala mo na halos lahat ng kasapi niya."Nangunot pa lalo ang noo niya dahil hindi niya maunawaan ang ibig sabihin ni Aaron. May pagbabago ba sa sinabi nito? Wala. Sino man ang iharap sa kaniya ay ganoon pa rin naman. May camera pa rin. May interbyu pa rin."What do you mean? You know, Aaron, walang nagbago sa suhestiyon mo. Ganoon pa rin." Binalik na niya ang tingin sa papeles. Naiinis na siya. Marami na itong tanong.Pero mukhang sadyang hindi na tinatablan si Aaron sa malamig niyang pakitungo at patuloy pa rin ito sa pangungulit. "Kukuha sila ng tao na siyang magtatanong sayo ng mga gustong alamin ng kampo ni Samuel Cruz, Sir. Wala nang iba na puwedeng pumasok sa opisina mo o kahit saan mo gusto magpa-interbyu. Ang kailangan lang gawin ng tao na iyon ay dalhin ang papel ng mga katanungan at isang audio recorder. Oh, 'di ba hindi ka na magugulo niyan dahil isang tao lang naman makakaharap mo. Tapos wala pang camera. Hindi mare-record ang kaguwapuhan mo kung nakasimangot ka habang sumasagot." Mahabang litanya ni Aaron.He heaved a sigh. Gusto niyang sakalin si Aaron, pero Aaron has a point too. Mas maigi na iyon kaysa maraming tao ang nasa paligid niya. Baka this time, kapag pinagbigyan na niya ang mga ito ay titigilan na rin siya. Ganoon kasi ang tao, hindi titigil hangga't hindi nakukuha ang gusto."Then, it's okay. Kung iyan ang makapagpapatigil sa mga makukulit na iyan, then my answer is okay. Pero pagkatapos ng interbyu at hindi pa rin nila ako titigilan, I will fire you. Do you understand?" wika niya kay Aaron na puno ng kaseryusuhan ang tinigNapangiti lalo ang kaharap niya. Alam niyang maging ito man ay naririndi na rin sa mga bumubuntot sa kaniya. Ito kasi palagi ang inuulan ng mga tanong sa labas ng building na ito. At siya? Palagi siyang umiiwas. Pero ngayon, haharapin niya ang mga tanong ng media. At pagkatapos niyon ay wala na siyang pakialam sa mga ito. At dahil sa araw ng huwebes magbubukas ang Children's home ay sa ganoong araw na rin niya gustong magpa-interbyu at sa grupo lamang ni Samuel Cruz, sa tao na ipapadala nito sa kaniya "Thanks, Sir! So, kailan mo po balak magpa-interbyu?" gagad ni Aaron."Thursday. After the opening of Children's home. And in Valle's tower," aniya.Sa tower niya na nasa Makati ang ibig niyang sabihin. Isa itong main office na pagmamay-ari niya."Got it, Sir!" Nang lisanin ni Aaron ang opisina niya ay malalim siyang napabuga ng hangin. Napailing na rin siya nang maisip ang naging desisyon niya kani-kanina lang. But there's no turning back. Haharapin niya ang dapat, at sana lang ay walang katanungan na magpapakulo ng dugo niya. Iniwan niya ang papeles sa lamesa. Tumayo siya at naglakad patungo sa glass wall ng opisina niya. Mula roon ay makikita ang kalawakan ng Makati. Tumayo siya at nakapamulsang tumingin sa malawak na tanawin.Nakita niya rin ang sariling repleksyon sa salamin. Malayo na ang itsura niya ngayon sa dating siya. Sa loob ng halos isang taon ay hinayaan niyang magbago ang sarili. Wala na ang dating siya. Wala na iyon, kasama ng mga taong nakilala niya sa nakaraan. Lahat sila ay binura na niya muna sa kaniyang isipan. At ang tanging naiwan lamang doon ay ang alaala ng kaniyang anak na si Paolo.PARATING palang ng bahay na inuupahan si Anna ay dinig na kaagad niya sa labas ang iyak ng anak na si Brave. Kinabahan siya sa hindi malamang kadahilanan kaya naman binilisan niya ang paghakbang hanggang sa makapasok siya sa loob ng bahay. Kaagad niyang naabutan si Tekla na sinasayaw-sayaw si Brave. Hindi ito magkamayaw kung paano patatahanin ang bata. Ngunit ang anak niya ay hindi pa rin matigil-tigil sa pag-iyak at mahahalata sa galaw ni Tekla na natataranta na rin ito.Ni hindi nga nito napansin ang presensya niya. Kaya nilapitan niya ito at tinapik sa braso."Diyos ko namang babae ka! Mabuti at nakauwi ka na!" gulat na bulalas nito nang makita siya. Nangunot ang noo niya sa sinabi ng baklang kaibigan."Bakit?" aniya sabay na binalingan ang bata. Inilipat naman nito ang bata sa braso niya at maagap naman niyang tinanggap ang anak, ngunit nanlaki ang mga mata niya nang maramdaman na ang init ng katawan ng bata. Alam niyang hindi iyon normal. "Anong nangyari? Bakit ang init ni Br
Nakaharap siya sa salamin habang inaayos ang pagkapusod ng mahabang buhok. Sinuri ng maigi ang mukha kung may dumi ba roon o wala. Nang sa tingin niya'y wala naman, at komportable naman siya sa ayos niya, ay hinawakan niya ang magkabilang pisngi at marahang pinisil ito. Namula iyon at nagmistula siyang gumamit ng blush on. Ang sunod na binalingan niya ay ang kaniyang labi. Kinagat niya ang pang-ibabang iyon at katulad ng nangyari sa magkabila niyang pisngi ay namula rin ito. Pinagmamasdan niya ang sariling repleksyon sa salamin.Okay na 'to!"Gamitin mo na kasi iyang lipstick, dear!" Muntikan pa siyang mapatalon sa kinatatayuan nang biglang may magsalita. Marahas siyang napabuga ng hangin sabay baling sa bagay na ipinatong ni Vian sa ibabaw ng lumang cabinet na may malaking salamin."Hindi ako sanay riyan, Vian," nakangiwi niyang komento.Tawa naman ang isinagot nito sa kaniya sabay pakembot na naglakad palapit sa kaniya. "Naku, dear, kailangan mong gamitin iyan para naman pak na pak
Marahas na napabuga ng hangin si Anna nang makalabas siya sa Valle's Tower. Ang kaninang pagpipigil nito sa sariling emosyon ay tuluyang bumuhos habang napapatingala ito sa langit. Ang kaibigan nitong si Vian ay nagtaka sa inakto ng dalaga nang makita nito na naiiyak na si Anna. Napalabas ng kotse si Vian upang lapitan ang huli."Are you okay, Anna–god you're crying! Anong nangyari sayo?" takang-tanong nito sa dalaga sabay sapo nito sa pisngi ni Anna."May ginawa ba sayo si Mr. Sungit? Ginahasa ka ba niya o ano?" Napaawang ang labing napatingin si Anna kay Vian kapagkuway napabaling din sa paligid kung may ibang tao bang naroon at narinig ang sinabi ng bakla."W-Wala ito, Vian… miss ko lang si Brave kaya puwede mo ba akong ihatid na sa Hospital ngayon?" pagsisinungaling ni Anna. Deep inside ay gusto niyang sabihin kay Vian na ang lalaking naka-interview niya'y ama ng kaniyang anak. Pero hindi na bale. Hindi niya dapat ipagsabi sa kahit sino ang tungkol sa ama ni Brave. Mahirap na bak
PALABAS si Anna sa room na inuukupa ng anak para sana bumili ng makakain sa labas nang makita niya ang sekretarya ni Brett na may kinakausap sa cellphone nito. Ang lalaki ay nakatalikod sa kaniya. Ayaw man sana niyang istorbuhin ang lalaki na kakababa lang ng cellphone nito, pero naisip niya na baka isipin nito na hindi siya namamansin. Tumikhim siya upang kuhanin ang atensyon nito at sakto namang bumaling ito sa kinaroroonan niya. Nagulat pa ito nang makita siya at napabaling pa ulit ito sa cellphone na hawak nito. Nagtataka siya kung ano ang ginagawa ni Aaron sa Hospital.May pasyente rin ba siya? Tanong niya sa isipan."Anna! Oh, n-nandito ka rin pala? Sinong kasama mo? Asawa mo?" sunod-sunod na tanong ng lalaki na tila ba nababalisa pa.Nangunot ang noo niya sabay na tumingin sa kaniyang paligid kung may kasama ba siya roon na iba.Nagtataka rin siya sa klase ng tanong ni Aaron. Wala naman kasi siyang katabi ngayon kaya paano nito na tanong na asawa niya ang kasama niya?Napangiwi
Nakalabas ng Hospital sina Anna na walang binayaran ni piso sa bill nila. Naroon ang pagtataka kung papano iyon nangyari pero naroon din ang tuwa dahil sa wakas ay hindi na magagalaw ang perang kinita niya sa pagkuha ng interbyu kay Brett nakaraang araw."Sino raw ang nagbayad, Anna?" tanong sa kaniya ni Tekla habang nag-aabang sila ng taxi sa gilid ng kalsada. Tinakpan niya muna ng lampin ang mukha ng anak; tama lang para makahinga ito ng maayos. At upang hindi nito malanghap ang usok na iniwan ng isang pampasaherong jeep sa daan, bago niya sinagot si Tekla."Hindi ko alam, Teks, basta sinabi ng Doctor na huwag ko na raw alalahanin ang bill ni Brave ang mahalaga raw ay okay na ito at makalabas na kami," nakangiti niyang pahayag sa kaibigan.Pumalakpak si Tekla sa hangin at maging ito ay natutuwa rin sa kaalaman na iyon."Ang bait talaga ng Diyos, Anna. Naku kung sino man iyong tumulong sayo ay sana pagpalain pa siya ng langit!"Kaagad namang sumang-ayon si Anna. "Amen." Ani niya.Sa
DAHIL maayos na ang pakiramdam ni Brave ay nagpasya na si Anna na pumasok sa trabaho kinabukasan. Martes ngayong araw kaya ang duty niya ay sa condo unit na located sa Forbes Park, at katulad ng nakasanayan ay iniwan niya ang anak kay Tekla. Uuwi rin naman siya kaagad pagkatapos ng trabaho."Good morning my beautiful, Anna!" bati sa kaniya ng nakangiti na si Troy. Guardiya ito sa labas ng condominium.Magalang niya rin itong binati at nginitian, "Magandang araw rin sayo, Troy.""Naku lalo talaga gumaganda ang araw ko, Anna, kapag nakikita kita," pambobola pa ng binata at sinamahan pa iyon ng pag-kindat nito sa kaniya.Napailing na lang siya at napangiti sa sinabi ng lalaki. "Sige, Troy, magtatrabaho na muna ako." Paalam niya kay Troy.Kumaway naman si Troy kay Anna. Sa isip-isip nito'y nakaiscore ito sa mailap na dalaga dahil nagawa niyang pangitiin.Pumasok si Anna sa nasabing gusali, naglakad siya patungo sa front desk at kinuha ang susi sa babaeng nakatayo roon na nagngangalang Gre
SIMPLE ang mga disenyo ngunit napakagandang pagmasdan. Iyon ang masasabi ni Anna sa suit na pinasukan nila ngayon sa Forbes park. Ang suit na pinatitirhan sa kanila ni Brett ay nasa second to the last floor. Magkatabi lang din sila ng pinto ni Brett."Ang ganda rito!" bulalas ni Tekla na sinimulan nang libutin ang kabuuan ng room.Binalingan naman ni Anna si Brett na nakatayo lang sa likuran nila. Hawak ni Anna ang anak at kasalukuyan itong natutulog sa mga bisig niya."Mahal ang upa rito, hindi ba?" tanong niya sa lalaki. "Brett, hindi ko ito kayang bayaran. Wala akong pera dahil ang inipon ko ay natupok lahat sa sunog." Walang reaksyon na makikita sa mukha ng lalaki ngunit sinagot naman siya nito kaagad."At sino naman ang nagsabi sayo na upahan ito?""H-Hindi ba?" aniya."Hindi. I'm the owner of this suit. Binili ko ito, pero hindi pa naman natitirhan dahil may sarili rin akong suit kaya ko pinatitirhan sa inyo," seryuso na sabi ni Brett saka naupo sa isang pang-isahan na sofa. "S
BAGONG trabaho, panibagong buhay para kay Anna. Hindi na siya bibilad pa sa palengke para magtinda ng tilapya, hindi na rin siya hahanap ng kung ano-anong raket para magkapera para sa gatas ni Brave at iba pang expenses sa pang araw-araw. Nagpapasalamat siya kay Brett dahil binigyan siya nito ng trabaho, binago nito ang buhay nilang mag-ina pero simula nang magtrabaho naman siya sa lalaki ay tila wala na siyang magandang nagawa dahil puro ito reklamo at puna sa kaniya—sa trabaho niya.Tila babaeng may regla si Brett araw-araw dahil madalas mainit ang ulo nito. Kaya madalas din siyang mainis sa lalaki.Katulad na lang kanina. Inutusan siya nitong kunin ang ilang files sa secretary nitong si Aaron sa opisina mismo ng lalaki, pero nang nandoon na siya ay hindi maiiwasan na magkuwentuhan sila ni Aaron. Pagkatapos ay bigla na lang itong sumulpot at galit na galit siyang pinabalik sa opisina nito."Ang sabi ko, kunin mo ang files hindi makipag-usap sa kaniya!" mariin at galit nitong sabi.