Will Not Settle To Just Anyone

Siya ay nagsisinungaling. Ang katibayan ay naroroon sa kanyang naguguluhang tingin, sa kanyang racing pulse, napakadali and unobtrusively detected when he took her wrist. At nilayon niyang alamin kung bakit, sapagkat sa kabila ng kanyang mga naisip ay mananatili siyang hindi apektado sa kung ano man ang natuklasan niya nang magtungo siya sa airport, the sight of the old man, so brittle and somehow diminished, ay tila siya pinukpok ng martilyo sa kanyang puso. Kakaunting oras lamang ang pinagsamahan nila, matagal nang walang ibang ginawa kung hindi ang magtalo at walang bagay na pinagkakasunduan. Ngunit si Rocco pa rin ang kanyang ama, at si Chris would be damned before he’d let someone take him to the cleaners.

Oh, punung-puno siya ng makatwirang galit dahil sa sinabi nito na hindi siya isang selfless angel of mercy tulad ng ipinapakita niya bilang siya. Sabagay, hindi naman niya ito inaasahan. Subalit nakita rin niya kung paano nito nagawang ilapit ang kanyang sarili kay Rocco; kung gaano siya katagumpay na kunin ang affection nito. Ang kanyang ama ay hindi ang tipo ng lalaki na demonstrative, at least hindi ayon sa naaalala ni Chris. Kaya ang ginawa niyang pagkapit sa kamay ni Lara sa airport ay isang patunay.

Kung ang kanyang assessment sa kanya ay tama, ang pag-agaw ng kanyang pansin ay magiging madali lamang. After all, ang isang milyonaryo na masmalakas at makisig ay tiyak na maspipiliin niya kumpara sa isang uugod-ugod na. At kung siya ay mali... well, ang isang harmless flirtation ay hindi makakasakit sa sinuman. Siyempre, kapag nalaman ng kanyang ama kung ano ang gusto niya, hindi niya ito magugustuhan, ngunit kailan ang huling beses na na-aprubahan niya ang anumang ginawa ni Chris?

"Napakatahimik mo bigla," sabi niya, na nagambala sa pag-agos ng kanyang saloobin.

Tiningnan niya ng malalim ang maitim na brown nitong mga mata. "Because I have realized na hinusgahan kita ng sobra," sagot niya, ginagawa ang kanyang makakaya upang maging convincing ang pagsisisi. "But I’m not entirely without conscience. Samakatuwid, kung ang isa sa atin ay dapat umalis, hayaan mo na ako na lang."

Hindi niya pinapansin ang kanyang pag-ungol bilang protesta, pinakawalan niya ito. Binuksan ang pinto upang umalis sa silid and found himself face-to-face with Aida. He could not have orchestrated a better exit. Ang tiyempo, tulad ng alam niya sa uri ng kanyang trabaho, ay ang mahalaga. "Let’s eat, Lara," aniya, nakatayo pabalik upang payagan si Aida na magdala ng maraming iba’t ibang putahe ng pagkain. "Enjoy your meal."

He was over the threshold before she burst out, "Oh, huwag kang maging masyadong katawa-tawa!"

Pinipigilan ang isang ngiti, umikot siya. "May problema?"

"Kung ang pagkakaroon ng sapat na pagkain upang pakainin ang isang hukbo ay isang problema, kung gayon ay oo."

Nagkibit balikat siya. "Ano ang masasabi ko? Mahilig ako kumain."

"Well, sorry pero hindi ko makakayang ubusin ang lahat ng ito, hindi ko gusto kong tanggihan ang mga ihinain sa akin na pagkain ng housekeeper ng iyong ama at alam ko naman na pinaghirapan niyang lutuin ang lahat ng ito..."

"Okay lang, Lara."

Napangisi siya, na parang ang mga sumunod na salita ay nagbigay sa kanya ng hindi pagkatunaw ng pagkain. "Maaari ka pa ring manatili at tulungan akong kumain."

Hinaplos niya ang kanyang panga at gumawa ng pagpapakita ng pagtimbang ng kanyang mga pagpipilian. "Nakakaawa na hayaan itong mag-aksaya," kalaunan ay kinokontrol niya, "especially as this is but the first of several courses."

Para sa isang sandali, naisip niya na i-overplay ang kanyang kamay. Ginawaran siya ng isang sulyap na makakapagpahinto ng nagliliparang sasakyan sa Edsa, naghintay siya hanggang sa masalinan ni Aida ang kanyang nabuhos na inumin, pagkatapos ay umupo sa mesa at sinabi, "Try not to boast, Chris. It’s so unattractive."

Hindi siya sanay sa pambabatikos ng babae. Ang mga babaeng nakasama niya ay labis na maingat sa anumang sinasabi, nilamon na nila ang kanilang sariling dila bago maglabas ng gayong mabangis na pananalita sa kanyang mga pagkukulang. That she suffered no such hesitation appealed to him in ways she couldn’t begin to imagine. He devoted his entire life to challenging unfavorable odds. At kinuha ang labis na kasiyahan sa pagkatalo sa kanila.

Kinuha ang bote ng alak sa kanyang pagdaan, nakisalo siya sa kanya at pinuno ang kanilang kopita. Wala ng maihahalintulad pa sa dim lights and good champagne para makapagsimula ng isang pang-aakit. Itinaas ang kanyang baso, sinabi niya, "Narito tayo upang muling makilala ang isa't isa."

Tumugon siya gamit ang mahinang pagkiling ng isang balikat, took a dainty sip, pagkatapos ay kumuha ng carbonara at bread.

"Kumuha ka pa," he urged, itinulak ang tray ng tinapay palapit sa kanya.

Sumubo siya ng grape, ngunit hindi pinansin ang kanyang champagne.

"Hindi ka mahilig sa Korean food?"

"Hindi ako masyadong pamilyar dito."

"Walang Korean restawran sa Vancouver?"

"Daan-daan, at sinabihan ako na napakasarap nila. Huwag lang kumain nang madalas."

"Bakit ganun? At mangyaring huwag sabihin sa akin na nagkukulang ka ng pagkakataon. Siguradong ang mga suitor mo ay nakapila sa may pintuan ninyo upang yayain kang kumain sa labas para magdate."

"I’m afraid not. Shift work tends to put a crimp in a nurse’s social life."

Tama. At ikaw ay sobrang dedicated sa iyong trabaho na hindi mo na nagagawang magnight off!

He shook his head in feigned mystification. "Ano ang nangyayari sa mga kalalakihang taga-Canada, upang maging madaling panghinaan ng loob? Lahat ba sila ay eunuchs?"

Halos mabulunan siya sa kanyang grape. "Hindi sa pagkakaalam ko," she spluttered. "But then, hindi ako nag-abala magtanong."

"Kumusta naman ang iyong mga kasamahan? Tulad ng pagkakaintindi ko dito, ang mga ospital ay isang hotbed of romance between doctors and nurses.”

“Ang idea na lahat ng nurses ay nauuwi sa pagpapakasal sa doctors ay isang kasabihan lamang,” she informed him starchily. “Unang-una, kalahati sa bilang ng mga doctor ngayon ay kababaihan, at kahit hindi sila, ang paghahanap ng mapapangasawa ay hindi nangunguna sa aking listahan.”

“Bakit hindi? Hindi ba’t karamihan sa mga kababaihan ay gustong magsettle down at magkaroon ng mga anak? Or gusto mo bang sabihin sa akin na hindi ka kabilang sa mga iyon?”

“No.” She nibbled a sliver of bread. “Gusto kong magpakasal at makaroon ng mga anak someday, pero kapag dumating lamang ang tamang lalaki. Hindi ko gustong magpakasal sa kahit na sino lang diyan.”

"Ano ba para sa iyo ang 'tamang lalake'? tanong niya--a shade too abruptly, if her response was anything to go by.