Chapter 3

Nananaginip na naman ba ako?

I pinched my cheeks.

Ouch.

No, I am not dreaming this time.

Napaparanoid lang ba ako?

He saw the shock register on my face before I could hide it. A small smile played on his lips. "Para namang nakakita ka ng multo!" Hinawi niya ang magulo niyang buhok at saka ngumiti. "Ako lang 'to."

It took a second or two for the new information to sink it, even though it is right before my eyes, larger than life. 

Words left me as I stared into those bright blue eyes.

What the hell is happening?

Nakita kong bumaba na siya sa puno ng papaya at saka muling kumaway sa akin. 

"Salamat dito!"

Pinagmasdan ko siyang naglakad na papalayo, I tried to open my mouth to utter some words, but I failed.

"T--teka!" sigaw ko nang aakyat na sana siya sa pader na alam kong dinaanan niya rin kanina, diretso 'yon sa bundok.

Sa wakas ay nakapagsalita na rin ako.

Narinig niya yata ako kaya saglit siyang napahinto, at lumingon muli sa akin.

Gusto ko lang siguraduhin na siya nga 'yon.

The moment he turned around again, I was convinced.

Siya nga.

Kumaway siyang muli at tuluyan na siyang tumalon mula sa pader na 'yon, nawala na siya sa paningin ko.

Did that just happen?

Hindi pa rin ako makapaniwala.

Napaupo na lang ako dahil ayaw pa rin yatang tanggapin ng utak ko 'yong nangyari. 

Ano'ng meron sa lalaki na 'yon?

Bakit siya nagpapakita sa panaginip ko?

At bakit ko siya nakita ngayon dito?

Is this a coincidence?

Too many questions...

"Ate!" 

Bumalik ako sa wisyo nang makita kong papalapit si Zion sa kinaroroonan ko, and he's crying.

"Oh? Why are you crying?" 

"Wala si Mom beside me when I woke up! I can't find her."

Pumunta nga kami sa itaas kung saan sila natulog, but Mom isn't there.

Kapag naman aalis siya ay nagpapaalam muna siya para ibilin sa 'kin na bantayan si Zion.

"Iniwan na ba niya tayo?" Zion cried like there was too much raw pain inside him to be contained. 

"No, Zion. She'll never do that to us, okay? Babalik rin siya."

Dumungaw ako sa bintana na nandito para silipin kung nandoon sa ibaba 'yong sasakyan namin.

Nandoon naman.

"Ate, where's Mom?" 

Humagulgol na sa pag-iyak si Zion.

The soothing words of mine made no difference at all.

"Wait for me here, okay?"

Kinuha ko ang cellphone ko sa kuwarto, at bumalik sa kuwarto nila dahil naiwan si Zion doon, sinubukan kong tawagan si Mom, nag-ri-ring pero 'di niya sinasagot.

Sinubukan ko pa ulit hanggang sa 'di na nag-ring. Naka-off na ang cellphone niya. 

Hindi naman in-o-off ni Mom ang cellphone niya, lalo na kapag may pinuntahan siya at hindi niya kami kasama.

"Baka may binili lang talaga sa labas." I tried to calm myself.

"This early in the morning?"

Okay, Zemira... think positive.

"Hintayin muna natin siya, are you hungry?"

Tumango naman siya kaya kaagad kaming pumunta sa kusina at nagluto ako.

"Ubusin mo 'yang pagkain para kapag umuwi si Mom ay hindi siya magalit sa 'yo, okay?"

He nodded again as a response.

Nang matapos siyang kumain ay niyaya ko siyang manood na lang ng TV habang hinihintay si Mom, mabuti na lang at napakalma ko na siya.

1 hour...

2 hours...

3 hours have already passed, pero wala pa rin si Mom.

It's already 11 AM.

"Zion, hahanapin ni Ate si Mom sa labas. Can you stay here alone for a while? Mainit kasi sa labas."

"I want to go with you!"

"No, Zion. Mas madali kong mahahanap si Mom kapag dito ka na lang sa bahay, at saka baka mapa'no ka lang sa labas."

"Okay." He frowned.

"Hahanapin ko si Mom sa labas. Dito ka muna, ha? I promise, babalik akong kasama siya. Manood ka muna dito, okay?"

"Promise? Babalik ka kasama ni Mom?"

I nodded. "Huwag kang lalabas habang wala ako, and don't entertain anyone. Huwag kang magpapapasok ng kahit sino dito."

Tiningnan ko lahat ng bintana at isinarado.

"All the windows are locked, pagkaalis ko, isara mo ang pintuan dito sa harap."

Nang mapakalma ko si Zion ulit at tumigil na rin siya sa pag-iyak, ay nagpaalam na ako sa kaniya. "Please behave here, sweetie. Babalik din ako."

Nakita ko naman na tuwang-tuwa na siya sa pinapanood niya kaya lumabas na ako.

Isinarado ko muna ang gate at sinimulang maglakad.

I hate this. 

Hindi ko pa naman kabisado ang mga p'wedeng puntahan dito.

Ba't naman kasi hindi nagpaalam si Mom?

Sinubukan ko ulit na tawagan siya pero katulad kanina ay naka-off pa rin 'yong cellphone niya.

Sobrang tahimik naman ng lugar na 'to, wala kang makikitang mga bata na naglalaro.

Iilan lang rin ang mga makikita mong naglalakad, pati na mga sasakyan. 

Naglakad-lakad ako hanggang sa makita ko ang isang store na malapit lang sa amin.

Kumatok ako doon at bakas sa mukha ng tindera ang gulat nang makita niya ako.

"A--anong kailangan mo?" she asked me, anxiously.

"May nakita po ba kayo kaninang babae na lumabas ng gate na 'yon?" Itinuro ko sa kaniya 'yong gate namin. 

"Ba't p--pa kayo b--bumalik dito?" Imbes na sagutin ang tanong ko ay tanong rin ang ibinalik niya sa akin, pero hindi 'yon malinaw sa pandinig ko, dahil na rin siguro sa boses niya na tila nanginginig sa takot.

"Ano po 'yon?" 

"Hindi na dapat kayo bumalik pa dito! Umalis ka na!" 

Bigla na lang niya akong tinalikuran at saka lumabas para isarado ang store niya. "Dahil sa pagbabalik ninyo, nabalot na naman ng takot ang buong Sitio Siniestro. Umalis ka na dito!"

Babalik na sana siya sa loob nang pigilan ko siya at hinawakan sa braso. "Ano pong ibig niyong sabihin?" tanong ko.

Inalis ko naman ang kamay ko sa braso niya dahil parang mas natakot pa siya sa ginawa ko.

"Matagal na dapat na nakabaon ang nakaraan, pero ba't pa ninyo kailangang bumalik dito?"

Tuluyan na siyang umalis, and I was completely baffled.

Ano ang ibig niyang sabihin?

What I'm feeling right now is a complete mess.

The masked man from my dream that I just saw this morning.

Mom.

And... those words I just heard from the owner of this store.

Hindi ko na alam kung ano'ng iisipin ko.

It's an enigma, not like that of stories where words are so plainly written out and flow from chapter to chapter, but of stories where words are indecipherable.

Hindi ko na maintindihan ang mga nangyayari.

Isinawalang-bahala ko muna 'yon at itinuloy ang paglalakad, nang makasalubong ko ang isang matandang lalaki ay bakas rin sa mukha niya ang pagkagulat. "Ma'am Miranda?" tanong pa nito at lumapit sa akin.

"Miranda, ikaw nga! Diyos ko, ba't ka pa bumalik dito?" 

"Hindi ka na dapat bumalik, Miranda."

I am now more confused.

"Sorry, po. Hindi po ako si Miranda." 

"Hindi ikaw si Miranda Alvidrez?" Parang hindi siya makapaniwala.

"I'm Zemira Alvidrez Fuentebella, that Miranda is my Mom."

"A--anak ka ni Miranda?" 

"Opo, kilala niyo po ba siya?"

"Naku, hija! Ang tagal kong nanilbihan sa kanila noon."

"Nawawala nga po siya. Hinahanap ko po."

Kung kanina'y gulat siya nang makita ako, tila ba nadoble 'yon ngayon. "Nawawala siya?" tanong pa nito ulit na animo'y hindi makapaniwala sa sinabi ko.

"Opo, paggising po namin kanina ay wala na po siya sa bahay. Kaya nga po hinahanap ko, pero baka siguro ay may pinuntahan lang siya."

"Diyos ko, ba't pa kasi kayo bumalik dito? Nagising na naman ngayon ang misteryo na dapat matagal nang kinalimutan ng mga tao sa lugar na 'to."

Heto na naman. Ba't ba ang gulo nilang magsalita? 

"Ano pong ibig ninyong sabihin?"

Luminga-linga pa siya sa paligid na tila sinisiguradong walang nakakarinig sa pinag-uusapan namin.

"Nakatanggap kami ng balita na kapag bumalik kayo dito, saka lang matatapos ang lahat, pero alam ko na magiging mahirap 'yon. Binantaan pa niya kami, huli na ang lahat para sa inyo... ngunit sana ay may paraan pa."

"Sino pong nagbanta sa inyo? At ano pong ibig ninyong sabihin na matatapos ang lahat?"

"Hija, mag-iingat kayo palagi. Delikado."

"Sabihin na po ninyo sa akin, naguguluhan na po ako!"

"Ang sikreto ay mananatiling sikreto para walang mapahamak, palagi mo 'yang tandaan, hija," turan niya at saka hinawakan ang isa kong kamay.

"Zemira!"

Nang marinig ko ang tumawag na 'yon ay nakahinga na ako nang maluwag. Lumingon ako sa likuran.

"Mom, where have you been?"