Chapter 5

Naabutan nga niya sa kanila sina Sebastian at Bernard.

“Hindi pa pala umaalis ang mga hudyo,” aniya sa sarili habang naglalakad papasok ng kanilang bahay.

“O, anak, naririyan ka na pala,” nakangiting salubong ng inay niya sa kaniya. Kasalukuyang kumakain ito at ang siste! Kasalo pa nito sina Bernard at Sebastian!

Wala silang gaanong gamit sa bahay dahil dadalawa naman sila ng inay niya roon. May open cabinet lang na nakapagitan sa sala nila at kainan kaya mula sa sala ay kitang-kita ang tao sa kusina.

Kunot-noong pinagmasdan niya ang mga ito, pagkatapos ay nagtatanong ang mga matang tinitigan niya ang kaniyang ina.

Bakit parang hindi ito nag-aalala sa naging kalagayan niya? At bakit kumakain ito kasabay ng dalawa na para bang walang nangyari?

Tila naman nabasa nito ang lahat ng nasa isip niya.

“Ah. . . huwag kang mag-alala, naikwento na sa akin nitong si Sebastian ang nangyari kanina. Humingi na rin siya ng despensa sa akin at naiintindihan ko naman siya. Matagal na rin palang n