Audrey Clare Precilla-Solomon
Lahat ng tao dito sa bahay ay nagmamadali, nasa residence ako ng mga Solomon. Its Cartel’s birthday at nirequest talaga ni Jiro at ng celebrant na umaga pa lang ay dito na ako manatili. So to stop them from being makulit, 5am pa lang andito na ako sa kanila.
Masyadong busy ang mga helpers nila now dahil obviously nagbago ang loob nina Papa at sinabing sa bahay na lang magcecelebrate. Until now no signs of CJ, hindi ko alam kung nasaan siya at hindi rin ako tinanong kung nasaan siya.
Naghahanda na ako ng mga excuse sa utak ko pagkatungtong ko pa lang dito sa kanila. Laking surpresa ko na hindi man lang ako tinanong o ‘di man lang sila naghanap. I shrugged it off, baka mamaya pa sila magtatanong.
Naka-akbay lang sa akin si Jiro, ni isa sa amin wala pang nakabihis dahil nakatingin pa kami sa mga decorations sa loob. Si Cartel naman ay naliligo pa at naghahanap pa ng excuse para hindi makapag suot ng suit and tie.
“Hindi ka pa ba magbibihis?” I asked while I ate ice cream in a cone. He looked at me and wiped the side of my lips with his thumb. Napalayo agad ang mukha ko sa kanya.
“Hindi pa, pareho pang hindi dumating ang mga damit natin,” he replied and shrugged. I scratched my nape and looked at my wristwatch.
7pm ang start ng party at 4pm na. Nakarobe ako at naka pants and t-shirt lang si Jiro, gladly wala pang pumupuntang bisita. Ni ang mga make-up artists wala pa.
“’Di ka man lang natataranta? 4pm na o, wala pa tayong make-up.” Nakabusangot pa rin ako habang kinakagat ang ice cream. Ang lamig gago.
Jiro patted my head twice and shrugged again.
“Magtiwala ka sa magic ng workers namin.” Simpleng sambit niya na ikinatango ko. Oo na lang ako, ngayon lang kaya ako rito, lagi silang ganito. Pati nga decorations ‘di pa tapos, ‘yong skirting ng mga table clothes hindi pa tapos. Ayos.
Fifteen minutes kaming nakatayo ni Jiro sa gitna ng Function Hall nila na katabi lang ng Library nila bago dumating ang mga make-up artists na kanina pa hinihintay.
“Sorry for being late, sir, traffic jam,” one of them explained nang nakalapit ito sa amin. Jiro immediately smiled and bowed.
“It’s fine, this is Audrey Clare Precilla-Solomon, my cousin’s wife, Clara, Minette the person in charge of making my mother gorgeous.” Pagpapakilala ni Jiro sa amin.
Instantly I blushed, kinikilig ako na ganito ang pagpapakilala ng kapamilya niya sa akin.
“Ooh, welcome to their family ma’am, is she signor Cartel’s or signor Carelle’s?” Minette asked that made Jiro laugh. Not to mention na may thick accent si Minette, French accent to be precise.
“She’s kuya CJ’s, masyado pang bata si Cartel para mag asawa,” Jiro answered, chuckling. Kita ko naman paano lumiwanag ang mukha ni Minette at para pa siyang kinikilig. Awit, compirmed mare kinikilig kay Jiro.
“Ooh, she’s beautiful, sir,”
Lumiwanag naman ang mukha ko sa sinabi niya, kinagat ko ang ibabang labi para iwasan ang mapangiti ng malapad. Glad my bruises vanished na at okay na okay na ako. Yey!
“You should do her make-up first, I’ll wait for the clothes first,” Jiro said and kissed my temple. Tumango naman si Minette at inusher ako papunta sa isang kwarto. Alam na alam na nila kung saan mamake-upan ang mga amo nila.
“Please do sit down and relax, madame,” she said with a smile.
“Call me Audy na lang, nahihiya ako,” I replied softly while I sat down on the high chair. Natawa naman siya ng mahina.
“Sure, miss Audy,” she said that made me pout. “Di nga madame, miss naman ayos.
We were silent the whole time she colored my face and did my hair. After she finished making me beautiful, she told me to look at myself in the mirror and I was surprised.
Ang ganda ko. “Wow, the prettiest angel I've ever seen miss,” she exclaimed, making me blush.
“Thank you, Minette,” I replied whole-heartedly.
“I will leave you for now, miss, I need to take care of the celebrant,” sabi niya sa akin na yumukod pa kaya tumango na lang ako. Hindi ko alam ba't napakagaling niya pero pagtingin ko ulit sa salamin, hindi ko mukha ang nakita ko kundi napakagandang nilalang. Chariz.
I was just admiring myself when I heard a knock, immediately I turned to see who came in. Jiro looked at me with woe in his eyes. Parang ngayon lang siya ulit nakakita ng totoong tao while he's holding a big white box.
“Wow,” he exclaimed as I laugh.
“Isara ang bibig, Jiro, baka mapasukan ng langaw,” I joked but when he walk towards me, kinabahan ako dahil hindi na siya natinag kakatitig sa akin.
“Ikaw ba talaga ‘yan Clara? You look like a real human now,” he said and I kicked his foot.
“Gago,” all I could retort back. Piste siya. Nainis tuloy ako.
When he saw my expression, he laughed like there's no tomorrow before putting the box on the table.
“Wear that and be beautiful, 30 minutes and you should be ready,” he said and winked at me. Lumabas siya ng winawagayway pa ‘yung kamay habang nagreretreat ang figure niya.
I sighed and shake my head. Minsan nalilito ako kung tama bang sapakin ko ‘yong animal na ‘yon o hindi pero kasi nga kaibigan ko, pagbibigyan. Mukha rin naman siyang unggoy ah.
I opened the box after a series of ranting about Jiro's comment, my eyes sparkled when I saw how beautiful my evening gown is. I will literally look like a black angel kung susuotin ko ito.
Kahit nahihirapan akong isara ang zipper nito sa likod ay successful naman akong nasuot ang gown ko. It's a simple sequenced-black gown with lacy long sleeve and a slit that ended on my thigh. Sinuot ko na rin ang silver stilletos na kapares niya and I look like a shining angel.
Naks, angat pa ng sariling hangko Audy. I looked at myself in the mirror again, a smile creeped on my face. Ano pa ba ang hinahanap ni CJ na wala sa akin? Maganda naman ako (pag nag-a-ayos), sexy (pag tama ang damit), at mabait (pag tulog).
Ano pa ba ang kulang?
Right, his heart. I won't and will never own his heart. My tears threatened to fall but tumingala ako to stop them from doing so. Tama na ang kakaiyak, I should have fun, this is Cartel's birthday. Tama, magpapakalasing tayo tonight!
With chin held up high, I went outside. Magically, natapos na ang hindi pa natapos kanina, gulat na gulat ako sa mga nakita. Everything is smooth and organized, wow. Two hours and a half is what it takes for them to finish? Ang dami ng works na needed kanina ah?
Hindi na lang ako umimik at hinanap si Jiro. I pouted when I didn't saw any of the Solomons so I decided to sit down and relax myself first.
When I got bored, tatayo na sana ako pero may umupo sa mga katabi kong seats. I didn't recognize them at first pero lumaki ang mata ko ng napagtantong si Jiro at Cartel iyon. My jaw dropped when they were oozing with handsomeness as they sit formally on each of my side.
“Alam ko namang gwapo ako, Clara, pero huwag mo naman ako titigan ng ganyan,” he remarked with a smirk plastered on his face.
Agad kong binaling ang tingin sa naglalarong Cartel. ‘Di ba dapat ay nasa harapan ‘tong batang to? Ginagawa niya rito?
“Don't ask, I hate attention,” Cartel grumbled and just played with his phone. Maririnig mo pa talaga ang ‘5 seconds ‘til the enemy reach the battlefield', ‘all troops deployed'.
Natawa na lang ako at binalingan ulit ng tingin ang isang asungot sa tabi ko.
“Asan si Harriet?” I asked, he immediately looked at me and shrugged. Ay gago, trip nito?
“Asan nga? Lq kayo?” I asked again pero nagkibit-balikat lang siya ulit.
Maya-maya pa ay nagstart na ang party, sabi ko nga pag 7 daw ang party, 8 nagsastart.
Andaming pakulo ng emcee at inisa-isa pa ang tables para hanapin ang celebrant. Nang dumako ang tingin niya rito ay agad siyang kumanta ng happy birthday habang naglalakad.
“Sing it with me,” he said to the crowd or she? Ewan basta. Everybody sang a happy birthday to Cartel while the emcee gave me his microphone. I sang the loudest while I laugh. Nakasimangot na kasi ang celebrant hanggang sa natapos kaming kumanta.
“Wow, you're a good singer, ma'am, care to introduce yourself to us?” he remarked, everybody laughed at his comment about my singing, I too snorted and laughed before nodding.
“Hi, I am Audrey Clare Precilla,” I introduced myself in that simple way and I can see eyes looking at me like an eagle. Parang sinusuri nila ang pagkatao ko kaya ngumiti ako ng malaki.
“What is your message for this handsome boy tonight?” Nakangiting saad ng emcee sa akin.
“Isa lang ang gusto kong sabihin kay Cartel, hi have a wonderful evening, a happy birthday and a fruitful year ahead of you, I really hope you stay kind and loving to your parents and your kuya and I hope you will remain a baby for us to keep, that's all,” I said, laughing.
Everybody laughed at what I said, kahit ang emcee ay natawa sa sinabi ko.
“Akala ko isa lang ma'am, andami no'n.” Mas natawa sila nang sabihin iyan ng emcee. Si Jiro naman ay panay tawa sa gilid kaya sinipa ko ulit ang paa niya.
He grumbled words I couldn't hear while looking at me. Pagka-alis ng emcee ay tsaka ako umupo ng maayos. Wew. Sunod-sunod ang naging message ng mga tao kay Cartel while the latter shrink down on his seat. Damn, he just don't want attention so much.
A bit later, we opt to eat. Nilagyan lang kami ng mga foods sa tables namin dahil mas formal kuno this way. Tumingin ako sa paligid at napuno na ang harapan sa mga gifts ng mga tao kay Cartel.
Jiro on the other hand is a damn foodie, pangatlong plato niya na ang kinakain niya ngayon habang si Cartel naman ay ‘di ko alam kung kumakain ba o ginagawa niyang laruan ang food niya.
“Kumain ka ng maayos, Cartel.” Ma-awtoridad na sabi ni Jiro rito pero imbes na sumunod ay tinulak pa niya palayo ang plato niya.
“Ayoko,” he said and pouted.
“Hindi pwedeng ganyan ako mapapagalitan ng mama mo,” sabi ulit ni Jiro habang nakatingin na sa nakasimangot na pinsan.
Bumuntong-hininga na lang ako ng hindi pa rin nito ginagalaw ang pagkain.
“Kain na Carty, mahaba-haba pa itong party mo,” I said, looking at my wristwatch. I looked at Jiro and smiled. Kumuha ako ng tissue at diniin sa labi niya. Andaming sauce na napunta sa gilid no'n.
“Ano ba!” he exclaimed pero I stuck my tongue out.
“May dumi ka sa mukha kanina pa!” I retorted back, laughing. Narinig ko namang napa-ingos siya bago pinahid ang sauce na nagkalat sa labi niya. I also looked at Cartel anf was relieved when he started eating, pero ang mata ay nasa phone pa rin.
Hinayaan ko na lang, kahit naman parang adult umasta itong batang ‘to may mga times talaga na bumabalik siya sa edad niya. He's a teen and so am I pero mas childish siya.
After eating, may pakulo pang slideshow sila Mama Charmage, pinakita rito ang childhood pictures ni Cartel na sobrang ikinatuwa ng mga tao. They look at it with awe in their eyes.
Ang cute nga naman kasi ng baby Cartel, may pictures pang kinain niya ‘yong building blocks and umi-iyak siyang may hawak na ice cream cone.
We were laughing when the next slide showed him bathing, bubbles on his nose and head while he smiled with one tooth.
Tiningnan ko ang katabi at sobrang pula na ng buong mukha at tenga niya. He bit his lower lip as if very embarrassed with the stuffs going on the slideshow. Tiningnan ko ang isa pang katabi pero nakangiti lang siya, maybe reminiscing. Maraming pictures na magkasama silang tatlo. Ang cute.
Lastly, the main event is dancing. Pinapunta sa gitna si Cartel para isayaw ng mga nagagandahang babaeng pinili ng magulang niya. He looks so bored while Jiro went too para magvideo. Tiningnan ko lang sila na nakangiti dahil overall nakikita ko kung gaano sila kaclose sa isa't isa.
Other guests are talking among themselves, wala akong masyadong kilala dahil hindi naman ako nakikihalubilo noon kahit may mga ganitong gatherings sa amin. I would just sulk in the corner and wait for Harriet and Jiro to come.
Ngayon kasi walang Harriet na nagpakita kaya sobrang bored ko na.
I breath deeply and close my eyes tightly shut. My damn life had become a roller coaster ride the moment I became a Solomon and that's what makes me nervous.
Akala ko matatapos ang gabing ‘to na walang mangyayaring hindi ko ina-asahan pero mapaglaro talaga si tadhana.
Slowly, I heard commotions. A lot of people’s whispering voice lingered on my ear so I opened my eyes just to find out that a bunch of police’s talking to Mama Charmage, her eyes confused while Jiro and Cartel stood there on each of her side.
Jiro's face is void of any emotion while Cartel's sport an angry look. Hindi ko alam kung anong nangyayari but all I could say is ako ang sadya ng mga police dahil papunta sila ngayon dito. Hindi sila mapigilan ng mga Solomon dahil na rin ay may dala silang warrant.
And as they came nearer, my heart began to pound loudly. Ano na naman ‘to? My mind is in a haywire that I became dizzy from everything that is going on my head.
“Miss Precilla?” One police officer said. I immediately stood up, the hall became quite and all eyes are on me. I looked around and saw how angry Jiro and Cartel are. What the hell is happening ba?
“Y-yes?” I said, nervous.
“Ma'am, pasensya na pero kailangan mo pong sumama sa amin sa presinto, may warrant po kami laban sa inyo.” Pag-iimporma niya sa akin. Nabahala ako dahil hindi ko naman alam kung para saan ‘yan pero lahat ng tanong na nabuo sa utak ko ay nagbigyan ng kasagutan nang dumating si CJ na nakapamulsa pa.
Agad itong ngumisi habang naglalakad papalapit sa akin. Hindi ko alam kung saan galing sina Cartel pero inakbayan agad ako ni Jiro habang si Cartel naman ay kasama ang ina niya na lumapit sa akin.
Mas lalo akong kinabahan. Bakit ako may warrant? Ano ang kasalanan ko?
“A-ano po ba ang kaso ko?” Kinakabahan ko pang tanong, binaling ang tingin sa mga pulis na nakatingin lang din sa akin.
“Ma'am attempted murder resulting to physical injury po, namatay rin po ang sanggol na nasa sinapupunan ng biktima kaya kailangan niyo po talagang sumama sa amin.” Nakatingin lang sa akin ang pulis habang sinasabi niya ‘yan.
Wala naman atang kaso ang miscarriage ‘di ba? Pero dahil si CJ ang nagreklamo pati iyon ay sinali ng pulis sa warrant.
“Mawalang galang na ho, pero hindi po sasama sa inyo sa presinto si Audrey, wala po siyang kasalanan.” Galit na tugon ni Cartel. Tiningnan ko si Mama Charmage at naguguluhan pa rin siya pero hindi siya umimik, hindi rin naman ako galit o inis dahil alam kong nirerehistro niya pa sa utak niya ang nangyayari.
Tiningnan ko si CJ pero hindi man lang niya ako tinapunan ulit ng tingin, masayang-masaya siyang ganito ang nangyayari sa akin at talagang tinyempo niya kung kailan may event sa bahay nila para ipahiya ako.
My eyes stung. What did I do to experience this? Do I really deserve this? Ano ba ang ginawa kong mali?
Andami kong question sa utak ko pero alam kong si CJ lang ang makakasagot no'n. Sobra-sobra na ang sakit na dinadanas ko sa kanya pero pinipilit kong lumaban hindi na para sa sarili ko. Sana naman, sana naman intindihin niya rin ang sitwasyon ko!
“S-sige sasama ako, huwag niyo ako alalahanin, I have my attorney.” Napipiyok kong saad at inabot sa pulis ang mga kamay. Agad naman nila itong pinosasan.
“You have the right to call an attorney and to remain silent, do know that whatever you say will and can be used against you,” the other police informed me while we walk out from the hall.
I looked back at them and smiled, especially to CJ. A smile that's telling him na I'm fighting and I'm not backing out.
Tahimik ako the whole time na bumabyahe. Tinake ko na lang positively ang nangyayari sa akin. Atleast ngayon nakasakay na ako ng police car, wahahah. When we arrive, hindi ko man lang naramdaman na detainee ako dahil kahit nasa presinto ay dinadaldal lang ako ng pulis.
And when the interview started, hindi ako nagsinungaling. I elaborated every bits of what happened that day minus the pambubugbog part. Baka madiin lang si CJ ‘pag sinali ko iyon. O diba tanga.
The police officer was just listening to the details, maybe writing it as a report.
“Nako ma'am, ang hirap nga po magtimpi kapag ganyan, pasensya ka na po ah ginagawa lang po taaga namin ang trabaho namin pero sa nakikita ko wala ka naman talagang mali e.” Mahabang lintanya ng pulis sa akin at nagkamot pa ng ulo.
Natawa na lang ako dahil parang naguguluhan siya sa kung ano talaga ang gagawin sa akin. Well handa naman akong makulong kung talagang hindi madadala ng paki-usapan.
“Walang problema po iyon,
sir, may kasalanan din po kasi ako,” I said, smiling.
“Hindi ma'am, sus kung ako pa ‘yon ewan na-"
“Felicidario! Ano't ang daldal mo! Pagpahingahin mo na si Ma'am!” Pagpuputol ng isa pang pulis sa kung ano man ang sasabihin niya pa sa akin. Natawa na lang ulit ako sa kakulitan nila.
After that, I was detained inside the cell, they gave me pillow and a thick blanket enough to cover myself. I was surprised nga e, they are taking care of me na para bang for formalities lang na ipinasok ako sa selda dahil para pa rin akong civilian at hindi suspect ng isang kaso.
I looked at the wall clock, sighing. It's almost 12 in the midnight but I still couldn't sleep. Mama Charmage texted me na bukas ng umaga ay ibebail out na ako ng attorney ko. Tinawagan kasi ata nila si Attorney Corpuz, I texted back na kung pwede ay hindi na ipa-alam kina daddy at mommy.
Mama Charmage texted an ‘ok' kaya hindi na ako nagreply. Jiro also texted asking if I'm okay which I replied with ‘yes' pero after no'n ‘di na ako nagreply pa sa iba pa niyang texts. I want an alone time with myself.
I want to know if tama pa ba ‘tong ginagawa ko sa buhay ko, kung tama pa bang ginagawa kong sacrifice ang sarili ko for my own guilt.
And the answer? Yes, I will still sacrifice myself until I get tired of it. No matter how hard it is, I know there will always be rainbows after the storm. It's just sad that at this early age ganito ang nangyayari sa akin.
I looked at the clock again and was surprised na 2am na I sat down, covered myself with the blanket and leaned my back on the wall. Lids half closed.
I found peace just by doing that. Manifesting inner peace. Ang mga pulis kasi ay busy sa kani-kanilang ginagawa. I looked at them with admiration in my eyes. May ibang pulis kasi na hindi effective. I don't trust them whole-heartedly. May iba kasi sa kanila na nababayaran ng pera.
But I admire those who work with no malice, those with integrity makes me support them.
I snorted, may time pa talaga ako to talk, well ‘di naman ako inaantok so maghihintay na lang ako ng umaga kaysa magmukha akong tanga na pipilitin ang sarili ko to sleep. Hays.
